Diuver - tabletki

Substancją czynną preparatu jest torasemid, lek o silnym działaniu moczopędnym, pochodna sulfonamidowa. Torasemid nazywany jest diuretykiem pętlowym, ponieważ działa w obszarze pętli nefronu (tzw. pętli Henlego). Torasemid powoduje zahamowanie zwrotnego wchłaniania jonów sodu i chloru, co skutkuje nasileniem wydalania sodu i chloru z moczem i zwiększeniem objętości wydalanej wody. Zwiększonemu wydalaniu sodu towarzyszy zwiększone wydalanie potasu. Dodatkowo, działanie torasemidu prowadzi prawdopodobnie do rozszerzenia naczyń krwionośnych i zmniejszenia oporu naczyniowego. Lek stosowany jest w leczeniu nadciśnienia tętniczego i obrzęków.

Po doustnym przyjęciu torasemid jest szybko i prawie całkowicie wchłaniany, maksymalne stężenie we krwi występuje po około 1–2 godzinach po przyjęciu preparatu.

Preparat jest wskazany w leczeniu:

• nadciśnienia tętniczego pierwotnego (tylko preparat w postaci tabletek 5 mg)

• obrzęków spowodowanych zastoinową niewydolnością serca, obrzęku płuc, obrzęków pochodzenia wątrobowego lub nerkowego.

Niestety, nawet jeżeli istnieją wskazania do stosowania preparatu, nie zawsze można go stosować. Nie możesz stosować preparatu, jeżeli jesteś uczulony (wykazujesz nadwrażliwość) na którykolwiek składnik preparatu lub na inne pochodne sulfonylomocznika.

Nie stosować, jeżeli występują:

• zaburzenia czynności nerek z bezmoczem

• śpiączka wątrobowa i stany przedśpiączkowe

• niedociśnienie tętnicze.

Preparat jest przeciwwskazany w ciąży oraz w okresie karmienia piersią.

Niektóre choroby i inne okoliczności mogą stanowić przeciwwskazanie do stosowania lub wskazanie do zmiany dawkowania preparatu. W pewnych sytuacjach może okazać się konieczne przeprowadzanie określonych badań kontrolnych.

Przed rozpoczęciem leczenia lekarz zaleci kontrolę stężenia elektrolitów, ponieważ konieczne jest przywrócenie równowagi wodno-elektrolitowej (uzupełnienie niedoborów potasu, sodu oraz zapewnienie odpowiedniego nawodnienia organizmu i wyrównanie hipowolemii).

W okresie długotrwałego leczenia zalecana jest regularna kontrola stężenia:

• elektrolitów (zwłaszcza u chorych przyjmujących glikozydy naparstnicy, kortykosteroidy lub leki przeczyszczające)

• glukozy

• kwasu moczowego

• kreatyniny

• lipidów

• oraz badanie morfologii krwi (krwinki białe i czerwone, płytki krwi).

Szczególnie uważną kontrolę zaleca się u chorych ze skłonnością do zwiększonego stężenia kwasu moczowego we krwi (hiperurykemia) i dny moczanowej.

W okresie stosowania preparatu chorzy na cukrzycę powinni zachować ostrożność i monitorować stężenie glukozy. Torasemid może zmniejszyć skuteczność doustnych leków przeciwcukrzycowych oraz insuliny i może być konieczne, aby lekarz dostosował dawkowanie leków przeciwcukrzycowych.

U chorych z zaburzeniami w odpływie moczu (np. z rozrostem gruczołu krokowego) istnieje zwiększone ryzyko nagłego zatrzymania moczu. Zaburzenia w oddawaniu moczu powinny zostać wyrównane przed rozpoczęciem stosowania preparatu.

Ze względu na niewystarczające doświadczenie kliniczne należy zachować ostrożność w przypadku:

• zaburzeń równowagi kwasowo-zasadowej

• równoległego stosowania litu lub antybiotyków z grupy aminoglikozydów lub cefalosporyn

• niewydolności nerek spowodowanej stosowaniem leków nefrotoksycznych

• dzieci do ukończenia 12. roku życia.

Preparat może powodować uzyskanie dodatniego wyniku w testach kontroli przeciwdopingowej. Stosowanie preparatu jako środka dopingowego, może stanowić zagrożenie życia.

Informacje dodatkowe o pozostałych składnikach preparatu:

• preparat zawiera laktozę; osoby z nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy lub zespołem złego wchłaniania glukozy–galaktozy, nie powinny stosować tego preparatu.

Czy ten preparat ma wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów?

Preparat, podobnie jak inne leki przeciwnadciśnieniowe, może powodować działania niepożądane, które mogą upośledzać zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania urządzeń i maszyn. Osoby, u których wystąpią zawroty głowy lub podobne objawy, nie powinny prowadzić pojazdów ani obsługiwać urządzeń mechanicznych.

Preparat ma postać tabletek do stosowania doustnego. Nie przekraczaj zaleconych dawek, ponieważ nie zwiększy to skuteczności działania leku, a może zaszkodzić Twojemu zdrowiu i życiu. Jeżeli masz jakiekolwiek wątpliwości dotyczące stosowania preparatu, skonsultuj się z lekarzem.

Tabletki należy przyjmować rano, popijając niewielką ilością płynu; można przyjmować niezależnie od posiłku.

Dorośli:

Nadciśnienie tętnicze pierwotne: 2,5 mg 1 raz na dobę. W razie potrzeby, lekarz zwiększy dawkę do 5 mg 1 raz na dobę. Dawki większe niż 5 mg na dobę nie prowadzą do dalszego obniżenia ciśnienia tętniczego. Pełne działanie przeciwnadciśnieniowe uzyskuje się po około 12 tygodniach stosowania preparatu.

Obrzęki: 5 mg 1 raz na dobę. W razie konieczności, lekarz może stopniowo zwiększyć dawkę do 20 mg 1 raz na dobę (a w niektórych przypadkach, wyjątkowo, nawet do 40 mg na dobę).

Szczególne grupy chorych:

Osoby z zaburzeniami czynności wątroby powinny pozostawać pod szczególnym nadzorem lekarskim, ze względu na ryzyko zwiększenia stężenia torasemidu we krwi.

U chorych w podeszłym wieku nie ma konieczności dostosowania dawkowania.

Dzieci i młodzież:

Nie ma doświadczenia klinicznego dotyczącego stosowania preparatu w tej grupie wiekowej.

W okresie ciąży nie stosuj żadnego leku bez konsultacji z lekarzem!

Bardzo ważne jest, aby przed zastosowaniem jakiegokolwiek leku w okresie ciąży lub w okresie karmienia piersią skonsultować się z lekarzem i wyjaśnić ponad wszelką wątpliwość potencjalne zagrożenia i korzyści związane ze stosowaniem danego leku. Jeżeli jesteś w ciąży lub planujesz ciążę, poinformuj o tym lekarza przepisującego receptę na ten lek.

Stosowanie preparatu jest przeciwwskazane w okresie ciąży i w okresie karmienia piersią.

Poinformuj lekarza o wszystkich przyjmowanych ostatnio lekach, również o tych, które są wydawane bez recepty.

Preparat może powodować zmniejszenie stężenia potasu i/lub magnezu we krwi i w ten sposób nasilać toksyczność stosowanych równolegle glikozydów nasercowych. U chorych stosujących glikozydy nasercowe, należy zachować ostrożność i kontrolować stężenie potasu, magnezu oraz wykonywać badania EKG.

Równoległe stosowanie preparatu z kortykosteroidami lub lekami przeczyszczającymi może powodować zwiększenie wydalania potasu i zwiększać ryzyko hipokaliemii.

Jeżeli preparat stosowany jest równolegle z lekami przeciwnadciśnieniowymi lub innymi lekami mogącymi obniżać ciśnienie tętnicze (np. niektóre leki przeciwdepresyjne, nasenne, uspokajające, neuroleptyki, barbiturany, opioidy, baklofen), może wystąpić nasilenie działania przeciwnadciśnieniowego.

Rozpoczęcie stosowania inhibitorów konwertazy angiotensyny (ACE) podczas stosowania preparatu powoduje ryzyko nagłego obniżenia ciśnienia tętniczego. Aby zmniejszyć ryzyko niedociśnienia tętniczego, lekarz może zalecić zmniejszenie dawki początkowej inhibitora ACE i/lub zmniejszenie dawki lub czasowe zaprzestanie stosowania torasemidu na 2-3 dni przed rozpoczęciem stosowania inhibitora ACE.

Preparat może osłabiać reakcję tętnic na leki obkurczające naczynia (np. adrenalina, noradrenalina).

Preparat może zmniejszyć skuteczność doustnych leków przeciwcukrzycowych oraz insuliny i może być konieczne dostosowanie ich dawkowania przez lekarza.

Preparat, zwłaszcza stosowany w dużych dawkach, może nasilać toksyczne działania antybiotyków aminoglikozydowych, cisplatyny, cefalosporyn i litu.

Preparat może nasilać działanie stosowanych równolegle leków zwiotczających mięśnie (pochodnych kurary) oraz działanie teofiliny.

Preparat może nasilać toksyczność salicylanów stosowanych w dużych dawkach.

Niesteroidowe leki przeciwzapalne (np. indometacyna, ibuprofen) oraz probenecyd mogą zmniejszać działanie moczopędne i działanie przeciwnadciśnieniowe torasemidu.

Preparaty wiążące kwasy żółciowe, takie jak cholestyramina i inne żywice, mogą zmniejszać wchłanianie preparatu i osłabiać jego działanie.

Jak każdy lek, również Diuver, może powodować działania niepożądane, chociaż nie wystąpią one u wszystkich chorych stosujących ten preparat. Pamiętaj, że oczekiwane korzyści ze stosowania leku są z reguły większe, niż szkody wynikające z pojawienia się działań niepożądanych.

Często: zaburzenia żołądkowo-jelitowe (nudności, wymioty, biegunka, zaparcia, ból żołądka), zmniejszenie apetytu, zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych, zwiększenie stężenia kwasu moczowego we krwi, zwiększenie stężenia glukozy i lipidów we krwi, zaostrzenie objawów zasadowicy metabolicznej, zaburzenia równowagi wodno-elektrolitowej: hipokaliemia (zwłaszcza u chorych z zaburzeniami czynności wątroby oraz gdy występują wymioty lub biegunka), hiponatremia, odwodnienie; objawy zaburzeń wodno-elektrolitowych mogą wystąpić zwłaszcza na początku leczenia oraz u osób w podeszłym wieku i mogą obejmować m. in. bóle i zawroty głowy, obniżenie ciśnienia tętniczego, osłabienie, senność, stany splątania, utratę apetytu, kurcze mięśni.

Niezbyt często: zwiększenie stężenia mocznika i kreatyniny we krwi, nagłe zatrzymanie moczu u chorych z zaburzeniami w odpływie moczu (np. z rozrostem gruczołu krokowego); możliwe uszkodzenie pęcherza moczowego.

Rzadko: zaburzenia czuciowe - uczucie mrowienia lub drętwienia (parestezje kończyn).

Bardzo rzadko lub częstość nie została określona: zaburzenia widzenia, zaburzenia słuchu (szumy uszne, utrata słuchu), zmniejszenie liczby krwinek białych i/lub czerwonych, zmniejszenie liczby płytek krwi (małopłytkowość), powikłania zakrzepowe i zaburzenia krążenia (w tym niedokrwienie serca i/lub mózgu, co może doprowadzić do zaburzeń rytmu serca, dławicy piersiowej, zawału serca, omdlenia, niedociśnienia tętniczego, stanu splątania/dezorientacji), zapalenie trzustki, suchość błony śluzowej jamy ustnej, reakcje nadwrażliwości (np. świąd, wysypka, nadwrażliwość na światło) oraz ciężkie reakcje skórne: zespół Stevensa i Johnsona oraz martwica toksyczno-rozpływna naskórka.