Digoksyna

Digoksyna jest organicznym związkiem chemicznym z grupy glikozydów, wyizolowanym z naparstnicy wełnistej (Digitalis lanata). Jest zaliczana do glikozydów nasercowych.
Mechanizm działania digoksyny polega na blokowaniu pompy sodowo-potasowej obecnej w błonie komórkowej komórek serca. W konsekwencji dochodzi do zwiększenia wewnątrzkomórkowego stężenia jonów sodowych w bezpośredniej bliskości błony komórkowej, co zwiększa napływ jonów wapnia do komórki w mechanizmie wymiany wapniowo-sodowej. Wewnątrzkomórkowy poziom wapnia zwiększa się i dzięki temu digoksyna zwiększa siłę skurczu mięśnia sercowego, czyli działa inotropowo dodatnio. Lek zwiększa pobudliwość mięśnia sercowego, czyli wywiera dodatni efekt batmotropowy. Wynika to z przesunięć jonowych wywołanych przez digoksynę (zmiany gradientu stężeń jonów potasowych po obu stronach błony komórkowej). Dzięki zdolności poprawy kurczliwości mięśnia sercowego, lek stosuje się w zaawansowanej niewydolności serca. Istotną rolę w przewlekłej niewydolności serca może odgrywać hamujący wpływ leku na układ współczulny. Lek zwiększa rzut minutowy serca i łagodzi objawy jego niewydolności.
Digoksyna wpływa także na zjawiska elektrofizjologiczne serca. Wywiera ujemnie działanie chrono- i dromotropowe, co znaczy, że zmniejsza częstość rytmu serca oraz zwalnia przewodzenie w węźle przedsionkowo-komorowym. Węzeł przedsionkowo-komorowy jest częścią układu przewodzącego serca, odpowiedzialnego za powstawanie i przewodzenie impulsów elektrycznych regulujących rytmiczną czynność serca. Zwolnienie przewodzenia w węźle przedsionkowo-komorowym oraz zwolnienie rytmu zatokowego wynika z aktywacji układu przywspółczulnego. Takie działanie wykorzystywane jest w leczeniu niektórych nadkomorowych zaburzeń rytmu serca, zwłaszcza przewlekłego trzepotania i migotania przedsionków.
Digoksyna wpływa również na mięśnie gładkie i szkieletowe, na cewki nerkowe oraz ośrodki nerwu błędnego.
Lek podaje się doustnie lub dożylnie, gdy podanie doustne jest niemożliwe lub przeciwwskazane. Lekarz dobiera dawkę leku indywidualnie, w zależności m.in. od wskazania, wieku i masy ciała. Podczas leczenia, lekarz powinien zalecić wykonywanie regularnych badań czynnościowych wątroby i nerek oraz monitorować EKG.
Po doustnym podaniu 75% dawki jest szybko wchłaniane, pozostała część jest inaktywowana przez florę bakteryjną dolnego odcinka przewodu pokarmowego. Działanie leku ujawnia się 1–2 h po podaniu doustnym i 5–30 min po podaniu dożylnym, maksymalny efekt obserwuje się po 6–8 h. Biologiczny okres półtrwania w surowicy wynosi ok. 36–43 h. Większa część leku jest wydalana z moczem w postaci niezmienionej. U osób z prawidłową czynnością nerek ok. 30% digoksyny jest wydalane pozanerkowo (przemiany w wątrobie, wydalanie do żółci). U ok. 10% osób flora bakteryjna w jelitach redukuje digoksynę do nieczynnych związków, co powoduje, że stężenie leku w osoczu pozostaje małe do czasu eliminacji flory za pomocą antybiotykoterapii. Po podaniu określonej dawki digoksyny wiele czynników wpływa na jej stężenie w surowicy.

Przeczytaj też artykuły

Preparaty na rynku polskim zawierające digoksyna

Digoxin Teva (tabletki) Digoxin WZF (roztwór do wstrzykiwań)

Doradca Medyczny
  • Czy mój problem wymaga pilnej interwencji lekarskiej?
  • Czy i kiedy powinienem zgłosić się do lekarza?
  • Dokąd mam się udać?
+48

w dni powszednie od 8.00 do 18.00
Cena konsultacji 29 zł

Zaprenumeruj newsletter

Na podany adres wysłaliśmy wiadomość z linkiem aktywacyjnym.

Dziękujemy.

Ten adres email jest juz zapisany w naszej bazie, prosimy podać inny adres email.

Na ten adres email wysłaliśmy już wiadomość z linkiem aktywacyjnym, dziękujemy.

Wystąpił błąd, przepraszamy. Prosimy wypełnić formularz ponownie. W razie problemów prosimy o kontakt.

Jeżeli chcesz otrzymywać lokalne informacje zdrowotne podaj kod pocztowy

Nie, dziękuję.
Poradnik świadomego pacjenta