medycyna praktyczna dla pacjentów
medycyna praktyczna dla pacjentów
Mechanizm działania
Rekombinowane, humanizowane przeciwciało monoklonalne IgG1, uzyskiwane z kultur tkankowych komórek jajnika chomika chińskiego metodami inżynierii genetycznej. Wybiórczo i z dużym powinowactwem łączy się z subdomeną IV – okolicą okołobłonową zewnątrzkomórkowej domeny receptora ludzkiego naskórkowego czynnika wzrostu 2 (human epidermal growth factor receptor 2 – HER2), hamując niezależne od ligandu przekazywanie sygnału przez HER2 i zapobiegając proteolitycznemu rozszczepieniu domeny zewnątrzkomórkowej, będącego mechanizmem aktywacji HER2. In vitro i w badaniach na zwierzętach trastuzumab hamuje proliferację komórek, które wykazują nadekspresję receptora HER2. Nadekspresję HER2 obserwuje się w 20–30% przypadków pierwotnych nowotworów złośliwych piersi. Pacjentki z rakiem piersi wykazującym nadekspresję receptora HER2 cechuje krótszy czas przeżycia bez objawów choroby w porównaniu z pacjentkami z nowotworami bez nadekspresji HER2. Badania mające na celu określenie częstości występowania HER2-dodatnich przypadków raka żołądka z wykorzystaniem badań immunohistochemicznych (IHC) oraz fluorescencyjnej hybrydyzacji in situ (FISH) lub chromogenicznej hybrydyzacji in situ (CISH) wykazały dużą zmienność w tym zakresie z wartościami od 6,8% do 34,0% dla IHC oraz od 7,1% do 42,6% w przypadku FISH. Trastuzumab jest również silnym mediatorem cytotoksyczności komórkowej zależnej od przeciwciał (antibody-dependent cellular cytotoxicity – ADCC). Preferencyjnie pobudza cytotoksyczność typu ADCC wobec komórek nowotworu wykazujących nadekspresję receptora HER2. Lek w postaci roztworu do wstrzykiwań do podawania podskórnego zawiera rekombinowaną hiarulonidazę ludzką (rHuPH20), eznym wykorzystywany do zwiększenia dyspersji i wchłaniania podawanych jednocześnie leków.
Farmakokinetyka
Farmakokinetyka jest nieliniowa, całkowity klirens leku zwiększa się wraz ze zmniejszaniem się stężenia, w związku z tym nie można przewidzieć stałej wartości dla t1/2 trastuzumabu. Wartość t1/2 zmniejsza się wraz ze zmniejszeniem się stężenia leku pomiędzy podaniem kolejnych dawek. Stan stacjonarny dla dożylnej postaci leku jest osiągany w 8. cyklu leczenia, natomiast dla postaci podskórnej w 7. cyklu. Średni tmax po podaniu s.c. wynosi ok. 3 dni z dużą zmiennością międzyosobniczą (zakres 1–14 dni). Wartość średnia cmax jest niższa w przypadku podskórnej postaci leku w porównaniu z grupą chorych otrzymujących lek dożylnie. Średnia wartość AUC po podaniu dawki s.c. w 7. cyklu była o ok. 10%, a w cyklu 12. o ok. 20% większa niż dla postaci podawanej i.v. Ze względu na znaczący wpływ masy ciała na eliminację trastuzumabu i stosowanie stałej dawki w przypadku podania s.c. różnica w narażeniu pomiędzy postacią podawaną s.c. a postacią i.v. jest zależna od masy ciała: w przypadku pacjentów o <51 kg mc. średnia wartość AUC w stanie stacjonarnym jest o ok. 80% większa po podaniu s.c. niż po podaniu i.v., natomiast w grupie osób >90 kg mc. wartość AUC była o 20% mniejsza po podaniu s.c. niż po podaniu i.v. Dostępność biologiczna po podaniu s.c. wynosi ok. 77%. Całkowita eliminacja trastuzumabu z organizmu następuje w ciągu 7 mies.
Rak piersi
Leczenie chorych z HER2-dodatnim rakiem piersi z przerzutami: (1) w monoterapii u chorych, którzy otrzymali dotychczas co najmniej dwa schematy chemioterapii z powodu choroby nowotworowej z przerzutami; uprzednio stosowane schematy chemioterapii muszą zawierać przynajmniej antracykliny i taksany, o ile nie istniały przeciwwskazania do tego typu leczenia; u chorych z dodatnim wynikiem badania na obecność receptorów hormonalnych, u których nie powiodła się hormonoterapia, o ile nie było przeciwwskazań do tego typu leczenia; (2) w skojarzeniu z paklitakselem u chorych z przeciwwskazaniami do stosowania antracyklin, nieotrzymujących dotychczas chemioterapii z powodu choroby nowotworowej z przerzutami; (3) w skojarzeniu z docetakselem u chorych nieotrzymujących dotychczas chemioterapii z powodu choroby nowotworowej z przerzutami; (4) w skojarzeniu z inhibitorem aromatazy w leczeniu pacjentek po menopauzie, z dodatnim wynikiem badania na obecność receptorów hormonalnych, u których doszło do rozwoju choroby nowotworowej z przerzutami, nieleczonych wcześniej trastuzumabem.
Leczenie chorych z HER2-dodatnim rakiem piersi we wczesnym stadium: (1) po operacji, chemioterapii (neoadiuwantowej lub adiuwantowej) oraz radioterapii (jeżeli jest stosowana); (2) w skojarzeniu z paklitakselem lub docetakselem po chemioterapii adiuwantowej z doksorubicyną i cyklofosfamidem; (3) w skojarzeniu z chemioterapią adiuwantową z użyciem docetakselu i karboplatyny; (4) w skojarzeniu z neoadiuwantową chemioterapią i następnie w terapii adiuwantowej opartej o trastuzumab w miejscowo zaawansowanym raku piersi lub w przypadku guza o średnicy >2 cm.
Lek powinien być stosowany wyłącznie u osób z przerzutowym lub wczesnym rakiem piersi, u których za pomocą odpowiednio walidowanych testów stwierdzono w komórkach guza nadekspresję receptora HER2 albo amplifikację genu HER2.
Rak żołądka
W skojarzeniu z kapecytabiną lub 5-fluorouracylem i cisplatyną jest wskazany w leczeniu pacjentów z HER2-dodatnim gruczolakorakiem żołądka z przerzutami lub połączenia żołądkowo-przełykowego, których nie poddawano wcześniej terapii przeciwnowotworowej z powodu choroby rozsianej.
Lek powinien być stosowany wyłącznie u pacjentów z rakiem żołądka z przerzutami, u których stwierdzono w komórkach guza nadekspresję HER2, określaną jako IHC2+ i potwierdzoną wynikami SISH lub FISH albo przez wynik IHC3+, za pomocą odpowiednio walidowanych testów.
Nadwrażliwość na trastuzumab, białka mysie lub którykolwiek składnik preparatu, ciężka duszność spoczynkowa wynikająca z powikłań związanych z zaawansowaną chorobą nowotworową lub wymagająca stosowania tlenoterapii.
Niewydolność serca
U chorych otrzymujących lek w monoterapii, w skojarzeniu z paklitakselem lub docetakselem, szczególnie po chemioterapii zawierającej antracykliny, obserwowano występowanie niewydolności serca (klasa II–IV wg NYHA). Nasilenie tych zaburzeń może być umiarkowane lub ciężkie i mogą one prowadzić do śmierci. Przed rozpoczęciem leczenia należy wszystkich chorych (zwłaszcza po chemioterapii antracyklinami i cyklofosfamidem) poddać ocenie kardiologicznej (badanie podmiotowe i przedmiotowe, EKG, echo serca i/lub wentrykulografia izotopowa MUGA); należy dokonać dokładnej oceny ryzyka i korzyści z leczenia. Ocenę kardiologiczną należy powtarzać co 3 mies. podczas leczenia oraz co 6 mies. po jego zakończeniu, przez 24 mies. od podania ostatniej dawki trastuzumabu. U chorych z wczesnym rakiem piersi otrzymujących chemioterapię zawierającą antracykliny zaleca się kontynuowanie badań kontrolnych 1 ×/rok do upływu 5 lat od podania ostatniej dawki trastuzumabu lub dłużej w przypadku ciągłego zmniejszania się frakcji wyrzutowej lewej komory. U chorych, u których występują bezobjawowe zaburzenia rytmu serca, zaleca się częstsze monitorowanie, np. co 6–8 tyg. Jeżeli u pacjenta nasila się niewydolność lewej komory, lecz nie występują objawy, należy rozważyć zaprzestanie podawania trastuzumabu, w przypadku gdy nie zaobserwowano klinicznych korzyści z jego stosowania. Należy zachować ostrożność podczas leczenia pacjentów z ryzykiem powikłań sercowo-naczyniowych: w podeszłym wieku, z zastoinową niewydolnością serca, z nadciśnieniem tętniczym, udokumentowaną chorobą wieńcową, z frakcją wyrzutową lewej komory ≤55%. Ze względu na brak badań klinicznych u chorych z przebytym zawałem serca, występującą obecnie lub przebytą zastoinową niewydolnością serca (klasa II–IV wg NYHA), wartością LVEF <55%, inną kardiomiopatią, zaburzeniami rytmu serca wymagającymi leczenia, klinicznie istotną wadą zastawek serca, źle kontrolowanym nadciśnieniem tętniczym lub hemodynamicznie istotnym wysiękiem osierdziowym nie zaleca się stosowania w tej grupie pacjentów w ramach terapii adiuwantowej i neoadiuwantowej raka piersi we wczesnym stadium. W razie zmniejszenia frakcji wyrzutowej o 10% do <50% należy wstrzymać leczenie i powtórzyć pomiar w ciągu ok. 3 tyg. Jeśli nie wystąpi poprawa lub frakcja wyrzutowa lewej komory będzie się dalej zmniejszać bądź rozwinie się objawowa zastoinowa niewydolność serca, zaleca się przerwanie leczenia, chyba że korzyści dla pacjenta przeważają nad ryzykiem. Jeżeli w trakcie leczenia trastuzumabem wystąpi objawowa niewydolność serca, należy wdrożyć odpowiednie leczenie. U większości pacjentów, u których wystąpiła zastoinowa niewydolność serca lub bezobjawowe zaburzenia czynności serca odnotowano poprawę po zastosowaniu standardowej terapii, obejmującej inhibitor ACE lub antagonistę receptora angiotensyny i lek β-adrenolityczny. Większość pacjentów z objawami kardiologicznymi, którzy odnieśli kliniczne korzyści z leczenia trastuzumabem, kontynuowało leczenie bez dodatkowych zaburzeń kardiologicznych.
Zaburzenia ze strony układu oddechowego
Podczas leczenia trastuzumabem należy zachować ostrożność ze względu na możliwość wystąpienia ciężkich zaburzeń ze strony układu oddechowego, niekiedy zakończone zgonem. Ponadto zgłaszano przypadki śródmiąższowej choroby płuc, zespołu ostrej niewydolności oddechowej, zapalenia płuc, wysięku opłucnowego, zaburzeń oddechowych, ostrego obrzęku płuc i niewydolności oddechowej. Do czynników ryzyka rozwoju śródmiąższowej choroby płuc należą wcześniejsze lub równoległe terapie przeciwnowotworowe obejmujące m.in. taksany, gemcytabinę, winorelbinę i radioterapię. Działania niepożądane ze strony układu oddechowego mogą wystąpić jako część reakcji związanych z wlewem lub jako reakcje opóźnione. U pacjentów z dusznością spoczynkową spowodowaną powikłaniami zaawansowanej choroby nowotworowej i chorobami współistniejącymi, ryzyko powikłań ze strony układu oddechowego może być zwiększone, dlatego tych chorych nie należy leczyć trastuzumabem. Zachować ostrożność ze względu na możliwość rozwoju zapalenia płuc, szczególnie u pacjentów otrzymujących jednocześnie taksany.
Reakcje związane z wlewem
Aby zmniejszyć ryzyko powikłań związanych z podawaniem wlewu (duszność, obniżenie ciśnienia tętniczego, świszczący oddech, nadciśnienie tętnicze, skurcz oskrzeli, tachyarytmia nadkomorowa, zmniejsznona saturacja tlenem, anafilaksja, zespół zaburzeń oddechowych, pokrzywka, obrzęk naczynioruchowy) można zastosować premedykację. Większość tych objawów występuje podczas podawania pierwszego wlewu i w ciągu 2,5 h od jego rozpoczęcia. Zgłaszano również przypadki początkowej poprawy, po której następowało pogorszenie stanu klinicznego oraz opóźnione reakcje z gwałtownym przebiegiem klinicznym; śmierć występowała w okresie od kilku godzin do maks. 1 tyg. po podaniu wlewu. W przypadku wystąpienia ciężkich działań niepożądanych związanych z wlewem należy przerwać lub zwolnić podawanie leku do czasu ustąpienia objawów; zwykle możliwe jest wznowienie wlewu i podanie kolejnych dawek. U pacjentów z dusznością spoczynkową spowodowaną powikłaniami zaawansowanej choroby nowotworowej i chorobami współistniejącymi ryzyko powikłań związanych z podawaniem wlewu może być zwiększone, dlatego stosowanie trastuzumabu w tej grupie chorych jest przeciwwskazane.
Reakcje związane z podaniem we wstrzyknięciu s.c.
W celu zmniejszenia reakcji związanych z podaniem leku s.c. można zastosować premedykację. Mimo, że podczas badań klinicznych nie zgłaszano ciężkich działań niepożądanych związanych z podaniem leku, należy zachować ostrożność, ponieważ reakcje takie obserwowane były po podaniu i.v.
Nie przeprowadzono badań nad interakcjami trastuzumabu. W badaniach klinicznych nie stwierdzono klinicznie istotnych interakcji z równocześnie stosowanymi lekami.
Paklitaksel, doksorubicyna, docetaksel
Trastuzumab nie zmienia ekspozycji na paklitaksel i doksorubicynę. Może zwiększać całkowitą ekspozycję na jeden z metabolitów doksorubicyny, jednak aktywność biologiczna tego metabolitu i znaczenie kliniczne zwiększenia ekspozycji na niego nie jest znane. Jednoczesne stosowanie trastuzumabu nie wpływa na farmakokinetykę pojedynczej dawki docetakselu. Paklitaksel i docetaksel nie wpływają na farmakokinetykę trastuzumabu.
Kapecytabina, cisplatyna
Ekspozycja na czynne biologicznie metabolity kapecytabiny nie zmienia się podczas jednoczesnego stosowania cisplatyny lub cisplatyny z trastuzumabem, jednak trastuzumab zwiększa stężenie kapecytabiny i wydłuża jej t1/2. Trastuzumab w skojarzeniu z kapecytabiną nie zmienia farmakokinetyki cisplatyny.
Anastrozol
Jednoczesne podawanie anastrozolu nie ma wpływu na farmakokinetykę trastuzumabu.
Antracykliny
Nie stosować równolegle z antracyklinami w przypadku raka piersi z przerzutami ani w leczeniu adiuwantowym. Pacjenci z rakiem piersi z przerzutami, którzy wcześniej byli leczeni antracyklinami, są również narażeni na ryzyko wystąpienia zaburzeń czynności serca w trakcie terapii trastuzumabem, jednak jest ono mniejsze niż podczas jednoczesnego podawania trastuzumabu i antracyklin. Chorzy przyjmujący antracykliny po odstawieniu trastuzumabu mogą być narażeni na zwiększone ryzyko wystąpienia zaburzeń czynności serca. Jeśli to możliwe, należy unikać stosowania antracyklin przez 7 mies. po zakończeniu podawania trastuzumabu; w przypadku podawania antracyklin w tym czasie należy uważnie monitorować czynność serca. U chorych z wczesnym rakiem piersi zakwalifikowanych do leczenia neoadiuwantowego-adiuwantowego trastuzumab może być stosowany równolegle z antracyklinami wyłącznie u pacjentów, u których nie stosowano wcześniej chemioterapii i tylko z zastosowaniem małej dawki antracyklin (maks. dawka kumulacyjna doksorubicyny 180 mg/m2 pc. lub epirubicyny – 360 mg/m2 pc.); po leczeniu operacyjnym nie należy u tych chorych stosować dodatkowych leków cytotoksycznych.
Niezgodności
Z powodu niezgodności fizycznej prowadzącej do agregacji białek nie należy mieszać trastuzumabu z roztworami glukozy.
Do najcięższych i/lub najczęstszych działań niepożądanych należą: kardiotoksyczność, reakcje związane z wlewem i.v. (gorączka, dreszcze, nudności, wymioty, ból, sztywność mięśni, ból głowy, kaszel, zawroty głowy, osłabienie, osutka, zaburzenia oddechowe, duszność, skurcz oskrzeli, świsty, zmniejszone wysycenie krwi tlenem, obniżenie ciśnienia tętniczego, częstoskurcz, anafilaksja, pokrzywka, obrzęk naczynioruchowy, zgon), toksyczność hematologiczna (zwłaszcza neutropenia) i zdarzenia związane z układem oddechowym (nacieki w płucach, ostry zespół zaburzeń oddechowych, zapalenie płuc, wysięk opłucnej, zaburzenia oddechowe, ostry obrzęk płuc, niewydolność oddechowa).
U chorych z dusznością spoczynkową związaną z powikłaniami zaawansowanej choroby nowotworowej i chorobami towarzyszącymi, ryzyko powikłań związanych z wlewem kończących się zgonem może być zwiększone.
Reakcje związane z wlewem występują u ok. 40% pacjentów, zwykle na początku leczenia, mają nasilenie łagodne lub umiarkowane a częstość ich występowania zmniejsza się podczas kolejnych wlewów. Ciężkie reakcje anafilaktyczne mogą wystąpić zazwyczaj podczas 1. lub 2. wlewu.
Ryzyko neutropenii może być nieznacznie zwiększone w przypadku leczenia skojarzonego z docetakselem po terapii antracyklinami.
Ponadto bardzo często: bóle i zawroty głowy, gorączka neutropeniczna, niedokrwistość, neutropenia, leukopenia, małopłytkowość, zmniejszenie masy ciała, jadłowstręt, bezsenność, drżenie, parestezje, zaburzenia smaku, zapalenie spojówek, zwiększone łzawienie, zmniejszenie lub zwiększenie ciśnienia tętniczego, zaburzenia rytmu serca, trzepotanie serca, zmniejszenie frakcji wyrzutowej, uderzenia gorąca, duszność, kaszel, krwawienie z nosa, wyciek wodnisty z nosa, biegunka, nudności, wymioty, ból brzucha, niestrawność, zaparcie, zapalenie błony śluzowej jamy ustnej, obrzęk warg, rumień, wysypka, obrzęk twarzy, łysienie, zaburzenia paznokci, erytrodyzestezja dłoniowo-podeszwowa, bóle stawów i mięśni, zakażenie, zapalenie nosogardzieli.
Często: posocznica neutropeniczna, zapalenie pęcherza, grypa, zapalenie zatok, zakażenie skóry, zapalenie błony śluzowej nosa, zakażenia górnych dróg oddechowych, zakażenie dróg moczowych, zapalenie gardła, nadwrażliwość, lęk, depresja, neuropatia obwodowa, zwiększone napięcie mięśniowe, senność, zespół suchego oka, zastoinowa niewydolność serca, tachyarytmia nadkomorowa, kardiomiopatia, kołatanie serca, niedociśnienie tętnicze, rozszerzenie naczyń, zapalenie płuc, astma, zaburzenia czynności płuc, wysięk opłucnowy, żylaki odbytu, zaparcia, suchość błon śluzowych jamy ustnej, uszkodzenie komórek wątroby, zapalenie wątroby, tkliwość wątroby, trądzik, suchość skóry, wybroczyny krwawe, nadmierna potliwość, wysypka grudkowo-plamista, świąd, łamliwość paznokci, zapalenie skóry, zapalenie stawów, bóle pleców, bóle kostne, skurcze mięśni, ból karku, ból kończyny, zaburzenia czynności nerek, zapalenie piersi.
Niezbyt często: świszczący oddech, zapalenie płuc, pokrzywka, głuchota, wysięk osierdziowy.
Rzadko: reakcja anafilaktyczna, wstrząs anafilaktyczny, żółtaczka.
Z nieznaną częstością: progresja nowotworu złośliwego, progresja choroby nowotworowej, hipoprotrombinemia, małopłytkowość immunologiczna, zespół rozpadu guza, hiperkaliemia, obrzęk tarczy nerwu wzrokowego, krwotok siatkówkowy, wstrząs kardiogenny, obecność rytmu cwałowego, włóknienie płuc, zaburzenia oddechowe, niewydolność oddechowa, nacieki płucne, ostry obrzęk płuc, zespół ostrej niewydolności oddechowej, skurcz, oskrzeli, niedotlenienie, zmniejszona saturacja tlenem, obrzęk krtani, prawidłowy oddech tylko w pozycji pionowej, obrzęk płuc, śródmiąższowa choroba płuc, obrzęk naczynioruchowy, błoniaste kłębuszkowe zapalenie nerek, glomerulonefropatia, niewydolność nerek, małowodzie u kobiet w ciąży oraz niedorozwój nerek i płuc u płodu. Szczegółowe informacje na temat działań niepożądanych – patrz: zarejestrowane materiały producenta.
Przedawkowanie
Brak informacji dotyczących przedawkowania leku. Dawki do 10 mg/kg mc. były dobrze tolerowane; w badaniach klinicznych nie stosowano większych dawek.
Po wprowadzeniu do obrotu obserwowano przypadki małowodzia u kobiet otrzymujących trastuzumab w ciąży. Ze względu na brak odpowiednich badań u kobiet w ciąży stosować wyłącznie, gdy przewidywane korzyści przewyższają ryzyko dla płodu.
Kobiety w wieku rozrodczym powinny stosować skuteczną antykoncepcję podczas leczenia i co najmniej przez 7 mies. po jego zakończeniu.
Trastuzumab przenika do mleka zwierząt, nie wiadomo czy przenika do mleka ludzkiego. Nie należy karmić piersią w trakcie leczenia oraz 6 mies. po podaniu ostatniej dawki leku.
I.v. Roztwór do infuzji podawać wyłącznie i.v., dawkę nasycającą należy podać we wlewie trwającym 90 min, w przypadku dobrej tolerancji kolejne dawki można podawać w 30-min wlewach; chorych należy obserwować co najmniej przez 6 h od 1. podania leku i przez 2 h po kolejnych podaniach.
S.c. Roztwór do wstrzykiwań podawać s.c. w ciągu 2–5 min, kolejne wstrzyknięcia wykonywać w miejscu oddalonym od poprzedniego o przynajmniej 2,5 cm; chorych należy obserwować przez 30 min od 1. podania leku oraz przez 15 min po kolejnych podaniach.
Rak piersi z przerzutami w monoterapii lub leczeniu skojarzonym z paklitakselem, docetakselem lub inhibitorem aromatazy
Roztwór do infuzji. I.v. Schemat tygodniowy: dawka nasycająca 4 mg/kg mc., po 1 tyg. od podania dawki nasycającej podaje się dawki podtrzymujące 2 mg/kg mc. 1 ×/tydz. Schemat 3-tyg.: dawka nasycająca 8 mg/kg mc., następnie po 3 tyg. od podania dawki nasycającej podaje się dawki podtrzymujące 6 mg/kg mc. co 3 tyg. W leczeniu skojarzonym paklitaksel lub docetaksel można podawać następnego dnia po 1. podaniu trastuzumabu oraz natychmiast po kolejnych jego dawkach, jeśli poprzednio podana dawka trastuzumabu była dobrze tolerowana; anastrozol można podawać od pierwszego dnia.
Roztwór do wstrzykiwań. S.c., zamiennie w lewe i prawe udo, niezależnie od masy ciała 600 mg co 3 tyg.; nie ma konieczności podawania dawki nasycającej.
Wczesny rak piersi
Roztwór do infuzji. I.v. Schemat tygodniowy: dawka nasycająca 4 mg/kg mc., po 1 tyg. od podania dawki nasycającej podaje się dawki podtrzymujące 2 mg/kg mc. 1 ×/tydz. Schemat 3-tyg.: dawka nasycająca 8 mg/kg mc., następnie po 3 tyg. od podania dawki nasycającej podaje się dawki podtrzymujące 6 mg/kg mc. co 3 tyg.
Roztwór do wstrzykiwań. S.c., zamiennie w lewe i prawe udo, niezależnie od masy ciała 600 mg co 3 tyg.; nie ma konieczności podawania dawki nasycającej.
Rak żołądka z przerzutami
Roztwór do infuzji. I.v. Schemat 3-tyg.: dawka nasycająca 8 mg/kg mc., następnie po 3 tyg. od podania dawki nasycającej podaje się dawki podtrzymujące 6 mg/kg mc. co 3 tyg.
Czas trwania leczenia
U osób z rakiem piersi z przerzutami lub rakiem żołądka z przerzutami lek stosuje się do czasu progresji choroby, u osób z wczesnym rakiem piersi – przez 1 rok lub do wystąpienia nawrotu choroby.
Dawki pominięte
Roztwór do infuzji. W razie pominięcia podania dawki o tydzień lub mniej należy jak najszybciej zastosować zwykłą dawkę podtrzymującą (2 mg/kg mc. w schemacie tygodniowym lub 6 mg/kg mc. w schemacie 3-tyg., a następne dawki podawać zgodnie z pierwotnym harmonogramem. W razie pominięcia podania dawki o więcej niż tydzień należy zastosować dawkę nasycającą (4 mg/kg mc. w schemacie tygodniowym lub 8 mg/kg mc. w schemacie 3-tyg) a następnie dawki podtrzymujące zgodnie ze schematem.
Roztwór do wstrzykiwań. W przypadku pominięcia dawki zaleca się jak najszybsze podanie dawki 600 mg, przerwa między kolejnymi podaniami leku nie powinna być krótsza niż 3 tyg.
Zmniejszenie dawki
W badaniach klinicznych nie zmniejszano dawki leku. Chorzy kontynuowali leczenie w czasie trwania odwracalnej, wywołanej chemioterapią, mielosupresji, pozostawali jednak pod ścisłą obserwacją pod kątem wystąpienia powikłań neutropenii.
Modyfikacja dawkowania
Nie przeprowadzono badań dotyczących farmakokinetyki u osób w podeszłym wieku lub z niewydolnością wątroby i/lub nerek. W analizach populacyjnych farmakokinetyki nie stwierdzono wpływu wieku pacjenta lub czynności nerek na dystrybucję leku.
Trastuzumab wywiera niewielki wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Podczas leczenie mogą wystąpić zawroty głowy i senność, które mogą uniemożliwiać wykonywanie tych czynności. Chorzy, u których wystąpiły działania niepożądane związane z wlewem i.v., nie powinni prowadzić pojazdów ani obsługiwać urządzeń mechanicznych do czasu ustąpienia objawów.
Warunki przechowywania
Przechowywać w temp. 2–8°C; nie zamrażać.
w dni powszednie od 8.00 do 18.00
Cena konsultacji 29 zł
Pulmonolog – czym się zajmuje, jakie choroby leczy?
Gastrolog (gastroenterolog) - czym się zajmuje, jakie choroby leczy?
