Pram - tabletki powlekane

Substancją czynną preparatu jest citalopram, należący do grupy inhibitorów wychwytu zwrotnego serotoniny (można spotkać skrót SSRI dla określenia tej grupy leków, pochodzący od angielskiego selective serotonin reuptake inhibitor). Serotonina jest jednym z neuroprzekaźników, substancji odgrywających istotną rolę w komunikacji pomiędzy neuronami. Miejsce połączenia dwóch neuronów zwane jest synapsą. Komórka przekazująca informację, znajdująca się przed synapsą, uwalnia do szczeliny synaptycznej tak zwany mediator, czyli substancję, która jest wychwytywana i rozpoznawana przez komórkę odbierającą informację, znajdującą się za synapsą. W tym przypadku mediatorem jest serotonina. Niektóre cząsteczki serotoniny zostają wychwycone z powrotem przez receptory neuronu znajdującego się przed synapsą, co nazywamy wychwytem zwrotnym. Działanie citalopramu polega na hamowaniu procesu wychwytu zwrotnego serotoniny, a co za tym idzie na wydłużeniu czasu działania serotoniny w synapsie i czasu pobudzenia komórki odbiorczej. Impulsy nerwowe wysyłane są częściej. Większa stymulacja zależnych od serotoniny komórek wiązana jest z działaniem przeciwdepresyjnym. Citalopram nie wykazuje działania na wychwyt zwrotny innych mediatorów niż serotonina, jak również nie wykazuje powinowactwa (lub wykazuje bardzo słabe) do innych niż serotoninowe receptorów. Dlatego jego działanie określane jest jako selektywne.

Preparat jest wskazany:
· w leczeniu depresji
· w profilaktyce nawrotów zaburzeń depresyjnych nawracających
· w leczeniu zaburzenia lękowego z napadami lęku z agorafobią lub bez niej.

Niestety, nawet jeżeli istnieją wskazania do stosowania preparatu, nie zawsze można go stosować. Nie możesz stosować preparatu jeżeli jesteś uczulony (wykazujesz nadwrażliwość) na którykolwiek składnik preparatu.
Przeciwwskazane jest równoległe z citalopramem stosowanie pimozydu i inhibitorów MAO (w tym selegiliny w dawce większej niż 10 mg/d).
Inhibitory MAO (MAO jest skrótem od monoaminooksydaza – jeden z enzymów tkankowych) to leki stosowane między innymi w leczeniu depresji z lękiem i depresji atypowej, a także niedociśnienia tętniczego. Do tej grupy należą między innymi moklobemid i selegilina.
Leczenie citalopramem możesz rozpocząć 14 dni po zaprzestaniu przyjmowania nieodwracalnego inhibitora MAO lub po czasie określonym w materiałach dotyczących danego leku w przypadku odwracalnego inhibitora MAO. Inhibitory MAO mogą być wprowadzone do leczenia 7 dni po odstawieniu citalopramu.

Niektóre choroby i inne okoliczności mogą stanowić przeciwwskazanie do stosowania lub wskazanie do zmiany dawkowania preparatu. W pewnych sytuacjach może okazać się konieczne przeprowadzanie określonych badań kontrolnych.
Dane dotyczące bezpieczeństwa długotrwałego stosowania citalopramu u dzieci młodzieży do 18. roku życia są ograniczone. Jeśli lekarz zadecyduje o konieczności leczenia dziecka tym preparatem, należy monitorować chorego pod kątem możliwości wystąpienia zachowań związanych z samobójstwem.
Efekty stosowania preparatu mogą wystąpić dopiero po kilku tygodniach leczenia, niekiedy ten czas jest dłuższy. Chory powinien pozostawać pod ścisłą kontrolą lekarską aż do momentu poprawy stanu zdrowia. Inne zaburzenia psychiczne, w których przepisywany jest citalopram, również mogą być związane ze zwiększonym ryzykiem wystąpienia zachowań samobójczych. Ponadto te schorzenia mogą współistnieć z ciężkimi zaburzeniami depresyjnymi. Osoby leczone citalopramem z powodu innych niż depresja chorób, a także osoby po próbach samobójczych oraz takie, które przed rozpoczęciem leczenia wykazują znacznego stopnia skłonności samobójcze, powinny być ściśle monitorowane przez lekarza.
Grupą szczególnego ryzyka są osoby poniżej 25. roku życia. Również w czasie zmian dawkowania chory powinien być objęty szczególną opieką lekarską. Chorzy oraz osoby z ich otoczenia powinni zwracać uwagę na każdy objaw klinicznego nasilenia choroby, wystąpienie zachowań lub myśli samobójczych oraz nietypowych zmian w zachowaniu, a w razie ich wystąpienia niezwłocznie skontaktować się z lekarzem.
U niektórych osób, szczególnie w dwóch pierwszych tygodniach leczenia, może wystąpić paradoksalne nasilenie objawów lękowych. Aby temu zapobiec, lekarz rozpocznie leczenie od małych dawek preparatu.
Stosowanie preparatu może prowadzić do zmniejszenia stężenia potasu we krwi i zespołu nieprawidłowego wydzielania hormonu antydiuretycznego (szczególnie narażone są osoby w podeszłym wieku). Efekt ten jest przemijający i ustępuje zazwyczaj po zakończeniu leczenia.
Stosowanie preparatu może u niektórych osób prowadzić do akatyzji (stan niepokoju, niemożność powstrzymania się od wykonywania ruchów), szczególnie w pierwszych tygodniach leczenia. W takim przypadku lekarz nie będzie prawdopodobnie zwiększał dawki leku.
Należy unikać stosowania citalopramu u osób z nieleczoną lub niepoddającą się leczeniu padaczką. Chorzy z kontrolowaną padaczką powinni być objęci ścisłą obserwacją.
W następujących przypadkach w trakcie leczenia chory powinien pozostawać pod ścisłą kontrolą lekarza:
· jeśli kiedykolwiek występowały u niego stany maniakalne (w razie wystąpienia fazy maniakalnej lekarz prawdopodobnie przerwie leczenie)
· jeśli stosuje leki, które wpływają na czynność płytek krwi lub mogą zwiększać ryzyko krwawienia, jak również jeśli w przeszłości występowały zaburzenia krzepnięcia krwi (podczas stosowania preparatu mogą wystąpić przedłużające się lub nieprawidłowe krwawienia).
W przypadku cukrzycy należy zachować ostrożność. U osób z cukrzycą może być konieczna zmiana dawkowania insuliny lub doustnych leków przeciwcukrzycowych (decyzję taką podejmuje lekarz).
Jeśli wystąpią:
· pobudzenie
· drżenie
· drgawki kloniczne mięśni
· podwyższona temperatura
należy natychmiast skonsultować się z lekarzem, gdyż ich przyczyną może być tak zwany „zespół serotoninowy”, stan będący zagrożeniem życia. Zespół serotoninowy wymaga natychmiastowej pomocy medycznej.
Zgłaszano występowanie rzadkich przypadków przedłużających się napadów drgawkowych u chorych leczonych citalopramem, u których zastosowano elektrowstrząsy. Z tego powodu leczenie powinno odbywać się z zachowaniem wyjątkowych środków ostrożności. Chory powinien poinformować lekarza, jeśli w przeszłości ta metoda leczenia została u niego zastosowana.
Nie należy nagle przerywać leczenia, ponieważ mogą wystąpić reakcje odstawienia. Objawiają się one: zawrotami głowy, parestezjami (w tym uczucie jak porażenie prądem), zaburzeniami snu (w tym bezsenność i nasilone sny), pobudzeniem, lękiem, drżeniami mięśniowymi, nudnościami i/lub wymiotami, splątaniem, poceniem się, bólem głowy, biegunką, kołataniem serca, chwiejnością emocjonalną, drażliwością i zaburzeniami widzenia. Jeżeli wymagane jest zaprzestanie stosowania preparatu należy stopniowo zmniejszać dawkę przez okres 1-2 tygodni, przestrzegając ściśle zaleceń lekarza.

Informacje dodatkowe o pozostałych składnikach preparatu:
preparat zawiera laktozę; osoby z nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy lub zespołem złego wchłaniania glukozy–galaktozy nie powinny go stosować;

Czy ten preparat ma wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów?
Preparat może zaburzać zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania urządzeń/maszyn. Leki psychoaktywne mogą zaburzać zdolność podejmowania decyzji i reakcji w sytuacjach nagłych. Zachowaj ostrożność!

Preparat ma postać tabletek do stosowania doustnego. Nie przekraczaj zaleconych dawek ponieważ nie zwiększy to skuteczności działania leku a może zaszkodzić Twojemu zdrowiu i życiu. Jeżeli masz jakiekolwiek wątpliwości dotyczące stosowania preparatu skonsultuj się z lekarzem.

Dorośli:
W leczeniu depresji:
Zwykle podaje się 20 mg na dobę. W razie konieczności lekarz może zadecydować o zwiększeniu dawki do maksymalnie 60 mg na dobę.
W leczeniu zaburzenia lękowego:
Leczenie zwykle rozpoczyna się od 10 mg na dobę przez pierwszy tydzień. Następnie lekarz zwykle zaleca zwiększenie dawki do 20 mg na dobę. Dawka maksymalna to 60 mg na dobę, lekarz dobiera dawkę w zależności od reakcji pacjenta.

Pacjenci w podeszłym wieku:
Zwykle podaje się połowę dawki zalecanej dla dorosłych (10–20 mg na dobę). W razie konieczności lekarz może zadecydować o zwiększeniu dawki do maksymalnie 40 mg na dobę.
Nie ma konieczności dostosowywania dawki u osób z łagodnymi lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek.
U osób z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby lub nerek należy zachować ostrożność.
U osób z łagodnymi lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby dawka początkowa przez pierwsze 2 tygodnie leczenia powinna wynosić 10 mg na dobę, dawka maksymalna to 30 mg na dobę – lekarz dobiera dawkę w zależności od reakcji pacjenta.
U osób, u których stwierdzono wolny metabolizm z udziałem cytochromu CYP2C19, dawka początkowa przez pierwsze 2 tygodnie leczenia powinna wynosić 10 mg na dobę, dawka maksymalna to 20 mg na dobę – lekarz dobiera dawkę w zależności od reakcji pacjenta.
Preparatu nie stosuje się u dzieci i młodzieży do 18. roku życia.
Sposób podawania:
Preparat należy stosować raz na dobę (o określonej porze), niezależnie od posiłku, popijając odpowiednią ilością płynu.
Czas trwania leczenia:
O czasie stosowania preparatu zawsze decyduje lekarz.
Działanie przeciwdepresyjne uzyskuje się zwykle po 2 do 4 tygodniach stosowania preparatu, a przeciwlękowe po około 3 miesiącach. Przyjmowanie preparatu powinno być kontynuowane do 6 miesięcy po ustąpieniu objawów depresji, a u osób z nawracającymi objawami – nawet przez kilka lat.

W okresie ciąży nie stosuj żadnego leku bez konsultacji z lekarzem!
Bardzo ważne jest, aby przed zastosowaniem jakiegokolwiek leku w okresie ciąży lub karmienia piersią skonsultować się z lekarzem i wyjaśnić ponad wszelką wątpliwość potencjalne zagrożenia i korzyści związane ze stosowaniem danego leku. Jeżeli jesteś w ciąży lub planujesz ciążę skonsultuj się z lekarzem przed zastosowaniem preparatu.

Ze względu na brak danych dotyczących bezpieczeństwa nie zaleca się stosowania preparatu u kobiet w ciąży, chyba że lekarz uzna użycie go za bezwzględnie konieczne.
W czasie leczenia citalopramem zaleca się przerwanie karmienia piersią.

Poinformuj lekarza o wszystkich przyjmowanych ostatnio lekach, również o tych, które są wydawane bez recepty.
Przeciwwskazane jest równoległe przyjmowanie citalopramu z inhibitorami MAO i buspironem (ryzyko wystąpienia zespołu serotoninowego).
Spośród inhibitorów MAO selegilina w dawce do 10 mg na dobę jest dopuszczona do stosowania razem z citalopramem.
Przeciwwskazane jest równoległe stosowanie citalopramu z pimozydem.
Należy zachować ostrożność stosując preparat w skojarzeniu:
· z litem i tryptofanem
· z agonistami receptorów serotoninowych (tramadol, sumatryptan) ze względu na możliwe sumowanie działania
· z preparatami dziurawca, gdyż zwiększa się ryzyko wystąpienia działań niepożądanych citalopramu
· z lekami przeciwzakrzepowymi, wpływającymi na czynność płytek krwi (np. niesteroidowe leki przeciwzapalne, kwas acetylosalicylowy, dipirydamol oraz tiklopidyna) lub innymi lekami (np. nietypowe leki przeciwpsychotyczne, pochodne fenotiazyny, trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne), które mogą spowodować zwiększenie ryzyka krwotoków.
Podczas leczenia nie należy spożywać alkoholu.

Jak każdy lek, również Pram może powodować działania niepożądane, chociaż nie wystąpią one u wszystkich chorych stosujących ten preparat. Pamiętaj, że oczekiwane korzyści ze stosowania leku są z reguły większe, niż szkody wynikające z pojawienia się działań niepożądanych.
Działania niepożądane obserwowane podczas stosowania citalopramu są na ogół łagodne i przemijające. Występują głównie w pierwszym lub dwóch pierwszych tygodniach leczenia i zwykle ustępują w trakcie stosowania preparatu. W razie jakichkolwiek wątpliwości związanych z wystąpieniem działań niepożądanych należy skonsultować się z lekarzem.
Bardzo często mogą wystąpić: senność, bezsenność, suchość błony śluzowej jamy ustnej, nudności, nasilone pocenie się.
Często mogą wystąpić: zmniejszenie łaknienia, zmniejszenie masy ciała, pobudzenie, zmniejszenie popędu płciowego, niepokój, nerwowość, stany splątania, zaburzenia orgazmu u kobiet, niezwykłe sny, drżenie, parestezje, zawroty głowy, zaburzenia uwagi, szumy uszne, ziewanie, biegunka, wymioty, zaparcia, świąd, bóle mięśni, bóle stawów, impotencja, zaburzenia wytrysku, niezdolność do wytrysku, uczucie zmęczenia, gorączka.
Niezbyt często mogą wystąpić: zwiększenie łaknienia, zwiększenie masy ciała, depersonalizacja, agresja, omamy, mania, omdlenie, rozszerzenie źrenic, bradykardia, tachykardia, pokrzywka, łysienie, wysypka, plamica, nadwrażliwość na światło, zatrzymanie moczu, krwotok miesiączkowy (kobiety), obrzęk.
Rzadko mogą wystąpić: hiponatremia (zmniejszenie stężenia sodu we krwi), napady drgawkowe grand mal, dyskineza, zaburzenia smaku, krwotoki, zapalenie wątroby.
Ponadto, mogą wystąpić działania niepożądane, dla których nie określono częstości ich występowania, takie jak: małopłytkowość, nadwrażliwość, reakcja anafilaktyczna, nieprawidłowe wydzielanie hormonu antydiuretycznego, hipokaliemia (zmniejszenie stężenia potasu we krwi), napady panicznego lęku, niepokój, bruksizm, myśli i zachowania samobójcze, drgawki, zespół serotoninowy, zaburzenia pozapiramidowe, akatyzja, zaburzenia ruchowe, zaburzenia widzenia, wydłużony odstęp QT w zapisie EKG, niedociśnienie ortostatyczne, krwawienia z nosa, krwawienie z przewodu pokarmowego (w tym krwawienie z odbytnicy), nieprawidłowe wyniki prób czynnościowych wątroby, wybroczyny, obrzęki naczynioruchowe, krwotok maciczny (kobiety), priapizm (długotrwały bolesny wzwód bez pobudzenia seksualnego), mlekotok (mężczyźni).