Venlectine - kapsułki o przedłużonym uwalnianiu, twarde

Substancją czynną preparatu jest wenlafaksyna. Mechanizm jej działania prawdopodobnie polega na nasilaniu aktywności wybranych neuroprzekaźników w ośrodkowym układzie nerwowym. Neuroprzekaźniki to cząsteczki związku chemicznego, które odgrywają istotną rolę w przekazywaniu informacji pomiędzy neuronami. Miejsce komunikacji dwóch neuronów nazywane jest synapsą. Komórka przekazująca informację, znajdująca się przed synapsą, uwalnia do szczeliny synaptycznej neuroprzekaźnik wychwytywany i rozpoznawany przez komórkę odbierającą informację, znajdującą się za synapsą. Niektóre cząsteczki neuroprzekaźnika, zostają jednak wychwycone z powrotem przez neuron znajdujący się przed synapsą. Zjawisko to nazywane jest wychwytem zwrotnym. Wenlafaksyna hamuje wychwyt zwrotny serotoniny i noradrenaliny, a także (słabiej) dopaminy. Prowadzi to do wydłużenia czasu działania neuroprzekaźników w synapsie i nasila pobudzenie komórki odbierającej informację, czyli wzmacnia przekazywany sygnał. Wenlafaksyna zmniejsza również reaktywność receptorów beta-adrenergicznych. Ponieważ wenlafaksyna nie wykazuje (w badaniach prowadzonych in vitro) powinowactwa do receptorów muskarynowych, cholinergicznych, histaminowych H1 ani alfa-adrenergicznych, nie powoduje, charakterystycznych dla innych leków przeciwdepresyjnych, działań niepożądanych takich jak: działanie cholinolityczne, uspokajające czy reakcje ze strony układu sercowo-naczyniowego. Wenlafaksyna nie hamuje aktywności monoaminooksydazy (MAO).

Wenlafaksyna po podaniu doustnym dobrze się wchłania, a pokarm nie wpływa na jej dostępność biologiczną. Po podaniu w postaci kapsułek o przedłużonym uwalnianiu, maksymalne stężenie wenlafaksyny we krwi osiągane jest w ciągu 5,5 godziny a maksymalne stężenie jej aktywnego metabolitu w ciągu 9 godzin. Metabolizowana w wątrobie. Wydalana przez nerki, głównie w postaci aktywnych metabolitów.

Preparat jest wskazany do stosowania w leczeniu:

• epizodów dużej depresji i w zapobieganiu nawrotom tych epizodów

• uogólnionych zaburzeń lękowych

• fobii społecznej

• lęku napadowego z lub bez towarzyszącą agorafobią.

Niestety, nawet jeżeli istnieją wskazania do stosowania preparatu, nie zawsze można go stosować. Nie możesz stosować preparatu, jeżeli jesteś uczulony (wykazujesz nadwrażliwość) na którykolwiek składnik preparatu.

Przeciwwskazaniami do stosowania preparatu jest równoległe stosowanie nieodwracalnych inhibitorów monoaminooksydazy (MAO). Stosowanie preparatu można rozpocząć nie wcześniej, niż po upływie 14 dni od zaprzestania stosowania nieodwracalnych inhibitorów MAO. Stosowanie nieodwracalnych inhibitorów MAO można rozpocząć nie wcześniej niż po upływie 7 dni od zaprzestania stosowania wenlafaksyny.

Niektóre choroby i inne okoliczności mogą stanowić przeciwwskazanie do stosowania lub wskazanie do zmiany dawkowania preparatu. W pewnych sytuacjach może okazać się konieczne przeprowadzanie określonych badań kontrolnych.

Depresja jest związana ze zwiększonym ryzykiem występowania myśli samobójczych, samookaleczenia i samobójstwa. Ryzyko to utrzymuje się do momentu pełnego wyzdrowienia. Leczenie jest procesem długotrwałym, poprawa może wystąpić dopiero po kilku tygodniach leczenia, niekiedy ten czas jest dłuższy. W okresie leczenia chory powinien pozostawać pod ścisłą obserwacją, aż do momentu wystąpienia poprawy. Należy podkreślić, że ryzyko samobójstwa może wzrastać w początkowych etapach procesu zdrowienia.

Inne zaburzenia psychiczne, w których przepisywana jest wenlafaksyna, również mogą być związane ze zwiększonym ryzykiem wystąpienia zachowań samobójczych. Ponadto, zaburzenia te mogą współistnieć z depresją. Wobec osób leczonych tym preparatem z powodu chorób innych niż depresja, także powinny zostać zachowane środki ostrożności takie, jak w przypadku chorych z depresją.

Osoby po próbach samobójczych, ze skłonnościami samobójczymi oraz takie, które przed rozpoczęciem leczenia miały myśli samobójcze należą do grupy zwiększonego ryzyka i powinny pozostawać pod uważną obserwacją w okresie leczenia, szczególnie na jego początku i każdorazowo po zmianie dawkowania. Grupą szczególnego ryzyka są osoby do 25. roku życia. Chorzy oraz osoby z ich otoczenia powinni zwracać uwagę na każdy objaw klinicznego nasilenia choroby, wystąpienie zachowań lub myśli samobójczych oraz zmian w zachowaniu, a w razie ich wystąpienia niezwłocznie skontaktować się z lekarzem.

Preparatu nie należy stosować w leczeniu dzieci i młodzieży do 18. roku życia. Jeżeli pomimo tego, w oparciu o potrzebę kliniczną, lekarz podejmie decyzję o konieczności stosowania preparatu w tej grupie wiekowej, chory powinien pozostawać pod ścisłą obserwacją w kierunku wystąpienia zachowań samobójczych. Ponadto, brak jest danych o bezpieczeństwie długotrwałego stosowania leku u dzieci i młodzieży, dotyczących wzrostu, dojrzewania oraz rozwoju funkcji poznawczych i modelu zachowań.

Stosowanie preparatu może być związane z wystąpieniem zespołu serotoninowego, stanu potencjalnie stanowiącego zagrożenie życia lub objawów złośliwego zespołu neuroleptycznego. Ryzyko jest zwiększone, jeżeli równolegle stosowane są inne leki wpływające na metabolizm lub działanie neuroprzekaźników, zwłaszcza serotoniny, noradrenaliny czy dopaminy lub leki przeciwpsychotyczne. Objawy zespołu serotoninowego mogą obejmować stany takie jak: pobudzenie, omamy, śpiączka, zwiększenie częstotliwości rytmu serca (tachykardia), niestabilne ciśnienie tętnicze, hipertermia, brak koordynacji ruchów, nieprawidłowe skurcze mięśni, nudności, wymioty i biegunka. W przypadku, gdy lekarz uzna stosowanie ww. leków równolegle z wenlafaksyną za konieczne, należy ściśle obserwować chorego, zwłaszcza na początku leczenia i po zwiększeniu dawki. Równoległe stosowanie preparatu z prekursorami serotoniny (tryptofan oraz produkty i preparaty zawierające tryptofan) nie jest zalecane.

Rzadko możliwe jest wystąpienie hiponatremii (zmniejszenie stężenia sodu we krwi). Prawdopodobnie jest ona skutkiem zespołu nieprawidłowego wydzielania hormonu antydiuretycznego (wazopresyny); szczególnie narażone są osoby w podeszłym wieku.

Należy zachować ostrożność i ściśle monitorować chorych:

• z podwyższonym ciśnieniem śródgałkowym lub ze zwiększonym ryzykiem wystąpienia jaskry z zamykającym się kątem przesączania

• u których współistniejące choroby mogą się nasilić w następstwie zwiększenia ciśnienia tętniczego lub w następstwie zwiększenia częstotliwości rytmu serca (tachykardia); należy monitorować ciśnienie tętnicze, zwłaszcza na początku leczenia oraz po zwiększeniu dawki, ponieważ wenlafaksyna może powodować nadciśnienie tętnicze oraz tachykardię

• ze świeżym zawałem serca lub niestabilną chorobą wieńcową

• wenlafaksyna może powodować zależne od dawki wydłużenie odstępu QTc w zapisie EKG i komorowe zaburzenia rytmu serca (w tym typu torsade de pointes, stanowiące zagrożenie życia); u chorych ze zmniejszonym stężeniem potasu we krwi (hipokaliemią), ze współistniejącym wydłużeniem odstępu QT lub innymi czynnikami ryzyka wydłużenia odstępu QTc lekarz przed zaleceniem preparatu rozważy czy korzyści związane z jego stosowaniem są większe niż ryzyko

• z napadami drgawek w wywiadzie, ponieważ w trakcie leczenia wenlafaksyną mogą wystąpić drgawki; chorych należy monitorować, a w przypadku wystąpienia drgawek należy przerwać podawanie leku (po konsultacji z lekarzem)

• odwodnionych, ze zmniejszoną objętością krwi krążącej, w podeszłym wieku, stosujących równolegle leki moczopędne lub ze zmniejszoną objętością krwi, wynikającą z innych przyczyn, ponieważ może u nich wystąpić zespół nieprawidłowego wydzielania hormonu antydiuretycznego i może dochodzić do zmniejszenia stężenia jonów sodu we krwi (hiponatremia)

• z predyspozycjami do występowania krwawień (osoby w podeszłym wieku lub osoby przyjmujące inne leki zwiększające ryzyko krwawień np. leki hamujące agregację płytek krwi czy leki przeciwzakrzepowe); wenlafaksyna może zwiększać ryzyko nieprawidłowych krwawień w obrębie skóry i błon śluzowych oraz krwotoku z przewodu pokarmowego

• z zaburzeniami afektywnymi dwubiegunowymi w wywiadzie lub w wywiadzie rodzinnym (ze względu na możliwość wystąpienia epizodu manii lub hipomanii)

• z zachowaniami agresywnymi w wywiadzie (możliwe epizody agresji, szczególnie na początku leczenia, podczas zmiany dawki i po przerwaniu leczenia).

Nie należy nagle przerywać stosowania preparatu, ze względu na ryzyko wystąpienia zespołu odstawiennego(z objawami takimi jak: zawroty głowy, zaburzenia czucia, w tym parestezje, zaburzenia snu, pobudzenie, lęk, nudności, wymioty, drżenie, pocenie się, ból głowy, biegunka, kołatanie serca, chwiejność emocjonalna). Dawka powinna być zmniejszana stopniowo, po konsultacji z lekarzem i ściśle według jego zaleceń, w ciągu kilku tygodni lub miesięcy.

W razie stosowania długotrwałego zaleca się okresową kontrolę stężenia cholesterolu we krwi.

Nie zaleca się stosowania preparatu równolegle z lekami zmniejszającymi masę ciała (w tym fentermina).

Podczas leczenia może wystąpić pobudzenie psychoruchowe czy akatyzja (charakteryzująca się poczuciem wewnętrznego niepokoju i pobudzeniem psychomotorycznym z niemożliwością spokojnego stania lub siedzenia), zazwyczaj w powiązaniu z subiektywnie odczuwanym wyczerpaniem. Objawy te najczęściej występują w ciągu kilku pierwszych tygodni leczenia. Zwiększanie dawki u osób z objawami akatyzji może być szkodliwe.

Stosowanie preparatu może być związane z pojawieniem się suchości w jamie ustnej, która może zwiększać ryzyko próchnicy. Należy zadbać szczególnie o higienę jamy ustnej.

U chorych na cukrzycę stosowanie preparatu wpływa na kontrolę stężenia glukozy we krwi i może być konieczne dostosowanie dawki doustnych leków przeciwcukrzycowych i/lub insuliny.

Ze względu na możliwe działanie kardiotoksyczne preparatu, przed rozpoczęciem leczenia należy wykonać badanie EKG oraz pomiar ciśnienia tętniczego. Badania te należy regularnie powtarzać w czasie leczenia. Przed rozpoczęciem leczenia u osób z nadciśnieniem tętniczym należy najpierw uzyskać jego stabilizację i kontrolę.

Preparat może mięć wpływ na wyniki niektórych badań laboratoryjnych (w tym na obecność fencyklidyny i amfetaminy w moczu). Wyniki badań mogą być fałszywie dodatnie jeszcze przez kilka dni po zakończeniu stosowania wenlafaksyny.

Czy ten preparat ma wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów?

Leki psychoaktywne mogą zaburzać zdolność oceny, zdolność podejmowania decyzji i szybkiej reakcji oraz sprawność motoryczną. Preparat może zaburzać sprawność psychoruchową i ograniczać zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania urządzeń/maszyn.

Preparat ma postać kapsułek o przedłużonym uwalnianiu do stosowania doustnego. Nie przekraczaj zaleconych dawek, ponieważ nie zwiększy to skuteczności działania leku, a może zaszkodzić Twojemu zdrowiu i życiu. Jeżeli masz jakiekolwiek wątpliwości dotyczące stosowania preparatu, skonsultuj się z lekarzem.

Dorośli:

Epizody dużej depresji i zapobieganie ich nawrotom: dawka początkowa wynosi 75 mg 1 raz na dobę. W razie potrzeby, lekarz będzie zwiększał dawkę w odstępach co najmniej 2 tygodniowych. Dawka maksymalna wynosi 375 mg na dobę. Leczenie należy kontynuować przez co najmniej kilka miesięcy. W okresie leczenia konieczne jest, by lekarz regularnie oceniał stan chorego. Stosowanie leków przeciwdepresyjnych należy kontynuować przez co najmniej 6 miesięcy od chwili osiągnięcia remisji.

Uogólnione zaburzenia lękowe: dawka początkowa wynosi 75 mg 1 raz na dobę. W razie potrzeby, lekarz będzie zwiększał dawkę w odstępach co najmniej 2 tygodniowych. Dawka maksymalna wynosi 225 mg na dobę. Leczenie należy kontynuować przez co najmniej kilka miesięcy. W okresie leczenia konieczne jest, by lekarz regularnie oceniał stan chorego.

Fobia społeczna: dawka początkowa wynosi 75 mg 1 raz na dobę. Nie ma dowodów, aby zwiększenie dawki przynosiło dodatkowe korzyści. Jednakże, w razie potrzeby, lekarz może zwiększać dawkę w odstępach co najmniej 2 tygodniowych. Dawka maksymalna wynosi 225 mg na dobę. Leczenie należy kontynuować przez co najmniej kilka miesięcy. W okresie leczenia konieczne jest, by lekarz regularnie oceniał stan chorego.

Lęk napadowy: 37,5 mg 1 raz na dobę przez 7 dni. Następnie, lekarz zwiększy dawkę do 75 mg 1 raz na dobę. W razie potrzeby, lekarz będzie zwiększał dawkę w odstępach co najmniej 2 tygodniowych. Dawka maksymalna wynosi 225 mg na dobę. Leczenie należy kontynuować przez co najmniej kilka miesięcy. W okresie leczenia konieczne jest, by lekarz regularnie oceniał stan chorego.

Nie ma konieczności modyfikacji dawkowania u osób w podeszłym wieku; należy jednak zachować ostrożność i uważnie obserwować chorych z tej grupy wiekowej.

W przypadku łagodnych lub umiarkowanych zaburzeń czynności wątroby lekarz indywidualnie dostosuje dawkowanie i odpowiednio zmniejszy dawkę, zwykle o połowę. W przypadku ciężkich zaburzeń czynności wątroby, lekarz oceni czy korzyści związane z leczeniem są większe niż ryzyko, a w razie zalecenia stosowania preparatu zmniejszy dawkę o więcej niż o połowę.

U chorych z zaburzeniami czynności nerek należy zachować ostrożność. U chorych z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (GFR mniejszy niż 30 ml/min) lub chorych poddawanych dializom lekarz indywidualnie dostosuje dawkowanie i odpowiednio zmniejszy dawkę, zwykle o połowę.

Nie należy nagle przerywać stosowania preparatu, ze względu na ryzyko wystąpienia objawów odstawiennych. Należy ściśle przestrzegać zaleceń lekarza odnośnie dawkowania.

Nie należy stosować preparatu u dzieci i młodzieży do 18. roku życia.

Kapsułki należy przyjmować w trakcie posiłku, raz na dobę, mniej więcej o tej samej porze. Każdą kapsułkę należy połknąć w całości i popić płynem. Kapsułek nie należy dzielić, kruszyć, rozgryzać ani rozpuszczać w wodzie.

W okresie ciąży nie stosuj żadnego leku bez konsultacji z lekarzem!

Bardzo ważne jest, aby przed zastosowaniem jakiegokolwiek leku w okresie ciąży lub w okresie karmienia piersią, skonsultować się z lekarzem i wyjaśnić ponad wszelką wątpliwość potencjalne zagrożenia i korzyści związane ze stosowaniem danego leku. Jeżeli jesteś w ciąży lub planujesz ciążę, poinformuj o tym lekarza przepisującego receptę na ten lek.

Nie ma wystarczających danych dotyczących bezpieczeństwa stosowania preparatu u kobiet w ciąży. U noworodków narażonych w ciąży na działanie wenlafaksyny mogą wystąpić powikłania. Preparatu nie należy stosować w ciąży, chyba że lekarz uzna stosowanie preparatu za bezwzględnie konieczne. Jeżeli lekarz, po rozważeniu oczekiwanych korzyści i możliwego ryzyka, uzna stosowanie preparatu za bezwzględnie konieczne, zaleci także zachowanie odpowiednich środków ostrożności i konieczne badania.

Nie należy karmić piersią podczas stosowania preparatu.

Poinformuj lekarza o wszystkich przyjmowanych ostatnio lekach, również o tych, które są wydawane bez recepty.

Przyjmowanie preparatu jest przeciwwskazane w przypadku stosowania:

• inhibitorów MAO, ze względu na ryzyko wystąpienia ciężkich działań niepożądanych, w tym prowadzących do zgonu; przyjmowanie preparatu można rozpocząć nie wcześniej niż po 14 dniach od zaprzestania przyjmowania nieodwracalnych inhibitorów MAO (np. selegilina), a w przypadku odwracalnych inhibitorów MAO (np. moklobemid, linezolid), nie wcześniej niż po czasie określonym w materiałach producenta. Inhibitory MAO mogą być wprowadzone do leczenia nie wcześniej niż po 7 dniach po zaprzestaniu stosowania preparatu (wenlafaksyny).

Stosowanie równolegle z lekami bezpośrednio lub pośrednio zwiększającymi aktywację receptorów serotoninowych, w tym np. z tryptanami, wybiórczymi inhibitorami wychwytu zwrotnego serotoniny (SSRI), inhibitorami wychwytu zwrotnego serotoniny i noradrenaliny (SNRI), litem, sybutraminą, preparatami zawierającymi ziele dziurawca, lekami hamującymi metabolizm serotoniny (inhibitory MAO, błękit metylenowy) lub z prekursorami serotoniny (np. tryptofan) może powodować wystąpienie zespołu serotoninowego, stanu będącego potencjalnym zagrożeniem życia. Jeżeli lekarz uzna za konieczne stosowanie leków z grupy SSRI, SNRI lub tryptanów równolegle z preparatem, należy ściśle obserwować chorego, zwłaszcza na początku leczenia i podczas zwiększania dawki. Równoległe stosowanie preparatu z prekursorami serotoniny (tryptofan oraz produkty i preparaty zawierające tryptofan) nie jest zalecane.

Należy zachować ostrożność w przypadku stosowania innych leków wpływających na ośrodkowy układ nerwowy.

Należy unikać równoległego stosowania leków wydłużających odstęp QTc w zapisie EKG, ze względu na możliwość nasilenia działania wydłużającego odstęp QTc i ryzyko wystąpienia ciężkich zaburzeń rytmu serca (w tym typu torsade de pointes, stanowiących zagrożenie życia). Do leków wydłużających odstęp QTc należą m. in:

• leki przeciwarytmiczne klasy Ia i III

• leki przeciwpsychotyczne (np. pochodne fenotiazyny, w tym tiorydazyna, pimozyd, haloperidol)

• trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne

• niektóre leki przeciwbakteryjne (np. moksyfloksacyna, erytromycyna)

• leki stosowane w leczeniu malarii, szczególnie halofantryna

• niektóre leki przeciwhistaminowe (astemizol, mizolastyna).

Równoległe stosowanie leków hamujących aktywność izoenzymu 3A4 cytochromu P450 (np. ketokonazol, erytromycyna, klarytromycyna, telitromycyna, itrakonazol, worykonazol, pozakonazol, rytonawir, atazanawir, indynawir, nelfinawir) może powodować zwiększenie stężenia wenlafaksyny; należy zachować ostrożność.

Należy zachować ostrożność podczas równoległego stosowania wenlafaksyny z litem ze względu na ryzyko wystąpienia zespołu serotoninowego.

Należy zachować ostrożność, ponieważ wenlafaksyna może powodować nasilenie działania:

• imipraminy

• haloperydolu

• rysperydonu

• metoprololu.

Wenlafaksyna może osłabiać działanie indynawiru.

Nie ma badań dotyczących interakcji wenlafaksyny z hormonalnymi środkami antykoncepcyjnymi, jednakże istnieją sugestie, że wenlafaksyna może wpływać na zmniejszenie skuteczności działania doustnych hormonalnych środków antykoncepcyjnych.

Należy zachować ostrożność podczas równoległego z lekami przeciwzakrzepowymi, wpływającymi na czynność płytek krwi (np. niesteroidowe leki przeciwzapalne, kwas acetylosalicylowy, dipirydamol oraz tiklopidyna) lub innymi lekami (np. atypowe leki przeciwpsychotyczne, pochodne fenotiazyny, trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne), które mogą zwiększać ryzyko krwotoków.

Nie zaleca się równoległego stosowania z lekami zmniejszającymi masę ciała (w tym fentermina).

Ze względu na możliwość wystąpienia tak zwanego złośliwego zespołu neuroleptycznego, należy zachować ostrożność stosując preparat równolegle z lekami neuroleptycznymi.

W okresie leczenia nie zaleca się spożywania alkoholu.

Jak każdy lek, również Venlectine może powodować działania niepożądane, chociaż nie wystąpią one u wszystkich chorych stosujących ten preparat. Pamiętaj, że oczekiwane korzyści ze stosowania leku są z reguły większe, niż szkody wynikające z pojawienia się działań niepożądanych.

Bardzo często mogą wystąpić: suchość w jamie ustnej, ból głowy, zawroty głowy, nudności, pocenie się (w tym poty nocne). Często: zwiększone stężenie cholesterolu we krwi, zmniejszenie masy ciała, zmniejszony apetyt, niezwykłe sny, zmniejszone libido, zwiększone napięcie mięśniowe, bezsenność, nerwowość, parestezje, drżenie, stan splątania, depersonalizacja, zaburzenia akomodacji, rozszerzenie źrenic, zaburzenia widzenia, szum w uszach, nadciśnienie tętnicze, rozszerzenie naczyń (nagłe zaczerwienienie twarzy), uczucie kołatania serca, zwiększenie częstotliwości rytmu serca (tachykardia), ziewanie, zaparcie, wymioty, biegunka, problemy z oddawaniem moczu (głównie trudności z rozpoczęciem mikcji), częstomocz, zaburzenia krwawienia miesiączkowego związane z nasileniem krwawienia lub nasileniem nieregularnego krwawienia (np. krwotok miesiączkowy, krwotok maciczny), zaburzenia ejakulacji, zaburzenia erekcji (impotencja), brak/zaburzenia orgazmu, astenia (osłabienie), dreszcze. Niezbyt często: krwawienia z przewodu pokarmowego, zwiększenie masy ciała, apatia, omamy, uczucie oddzielenia od rzeczywistości, bruksizm, skurcze kloniczne mięśni, akatyzja (niepokój psychoruchowy), zaburzenia koordynacji i równowagi, zaburzenia smaku, niedociśnienie ortostatyczne, omdlenie, częstoskurcz, duszność, zatrzymanie moczu, wysypka, łysienie, reakcje nadwrażliwości na światło, obrzęk naczynioruchowy. Rzadko: drgawki, reakcje maniakalne, nietrzymanie moczu.

Ponadto, możliwe jest wystąpienie działań niepożądanych, dla których nie określono częstości ich występowania, takich jak: małopłytkowość, zaburzenia hematologiczne (w tym: agranulocytoza, niedokrwistość aplastyczna, neutropenia, pancytopenia), zespół nieprawidłowego wydzielania hormonu antydiuretycznego (ang. SIADH), hiponatremia, złośliwy zespół neuroleptyczny, zespół serotoninowy, majaczenie, reakcje pozapiramidowe (w tym dystonie i dyskinezy), myśli i zachowania samobójcze, zawroty głowy, agresja, jaskra z zamykającym się kątem przesączania, wydłużenie odstępu QTc w zapisie EKG, migotanie komór, częstoskurcz komorowy (w tym typu torsade de pointes, stanowiące zagrożenie życia), niedociśnienie tętnicze, krwawienia z błon śluzowych, nieprawidłowe wyniki badań czynnościowych wątroby, zapalenie wątroby, zapalenie trzustki, eozynofilia płucna, rabdomioliza, zwiększone stężenie prolaktyny we krwi, reakcje anafilaktyczne (w tym ciężkie) i ciężkie reakcje skórne: rumień wielopostaciowy, martwica toksyczna rozpływna naskórka, świąd i pokrzywka, zespół Stevensa i Johnsona.