Clindamycin Kabi - roztwór do wstrzykiwań lub konc. do sporządz. roztworu do infuzji

Leczenie ciężkich zakażeń wywołanych przez wrażliwe drobnoustroje: zakażenia kości i stawów, przewlekłe zapalenie zatok, zakażenia dolnych dróg oddechowych (zachłystowe zapalenie płuc, ropień płucny, martwicze zapalenie płuc, ropniak), zakażenia w obrębie jamy brzusznej (zapalenie otrzewnej, ropień brzuszny), zakażenia w obrębie miednicy i żeńskich narządów płciowych (zapalenie miednicy, błony śluzowej macicy, zakażenia okołopochwowe, ropień jajowodowo-jajnikowy, zapalenie jajowodu, przymacicza), zakażenia skóry i tkanek miękkich. W przypadku zakażenia drobnoustrojami tlenowymi klindamycynę należy stosować tylko wówczas, gdy inne leki przeciwbakteryjne są nieskuteczne lub przeciwwskazane, w zakażeniach drobnoustrojami beztlenowymi może być lekiem pierwszego wyboru. I.m. głęboko, w pojedynczym wstrzyknięciu nie przekraczać dawki 0,6 g. I.v. wyłącznie po rozcieńczeniu, w postaci wlewu trwającego co najmniej 10–60 min. Dorośli i młodzież >12 lat. Średnio ciężkie zakażenia – 1,2–1,8 g/d w 3–4 daw. podz. Ciężkie zakażenia – 1,8–2,7 g/d w 2–4 daw. podz., zazwyczaj w skojarzeniu z antybiotykiem działającym na tlenowe bakterie Gram-ujemne. Dawka maks. 2,7 g/d, w zakażeniach zagrażających życiu do 4,8 g/d. Dzieci w wieku >1 mies.–12 lat. Ciężkie zakażenia: 15–25 mg/kg mc./d w 3–4 daw. podz.; zaleca się by niezależnie od mc. nie podawać dawki ≤300 mg/d; bardzo ciężkie zakażenia: 25–40 mg/kg mc./d w 3–4 daw. podz. U chorych z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby lub nerek kontrolować stężenie leku we krwi i w razie potrzeby zmniejszyć dawkę lub wydłużyć odstępy między dawkami.

Nadwrażliwość na klindamycynę, linkomycynę lub którykolwiek składnik preparatu.