Tolterodyna

Tolterodyna jest silnym antagonistą muskarynowych receptorów cholinergicznych, czyli lekiem blokującym te receptory. Za efekt działania odpowiada nie tylko tolterodyna, lecz również jej metabolit 5-hydroksymetylowy. Lek jest stosowany w leczeniu niestabilnego wypieracza pęcherza moczowego z objawami parć naglących, częstomoczu lub nietrzymania moczu z parcia.
Na czynność dolnych dróg moczowych ma wpływ szereg substancji przekazujących informacje w organizmie, tzw. neuroprzekaźników. Jednym z nich jest acetylocholina, która pobudzając receptory muskarynowe (receptory M1-M5) wpływa na komórki mięśni gładkich. Po aktywacji takiego receptora dochodzi do uwalniania jonów wapnia ze specjalnych magazynów obecnych w komórkach, co prowadzi do zwiększenia wewnątrzkomórkowego stężenia wapnia. To pociąga za sobą skurcz włókien mięsni gładkich. Receptory muskarynowe są obecne we włóknach mięśniowych wypieracza. Najważniejszymi dla czynności pęcherza moczowego rodzajami receptorów muskarynowych są podtypy M2 i M3.
Tolterodyna poprzez blokowanie receptorów muskarynowych hamuje czynność skurczową mięśnia wypieracza.
Lek jest stosowany doustnie w postaci tabletek powlekanych oraz kapsułek o przedłużonym uwalnianiu. Tolterodyna może powodować zaburzenia akomodacji prowadzące do niewyraźnego widzenia oraz wydłużać czas reakcji, a zatem wpływać niekorzystnie na zdolność kierowania pojazdami i obsługi urządzeń mechanicznych.
Tolterodyna osiąga maksymalne stężenie w surowicy 1–3 h po podaniu doustnym. Stan stacjonarny (stan, w którym szybkość wprowadzania leku do organizmu jest równa szybkości jego usuwania) występuje po 2 dniach stosowania leku. Dostępność biologiczna tolterodyny wynosi 17% u osób intensywnie metabolizujących oraz 65% u osób wolno metabolizujących. Tolterodyna wiąże się z białkami osocza w >96%. U osób z prawidłową aktywnością układu cytochromu P-450 (ważny układ enzymatyczny biorący udział w metabolizmie wielu leków) tolterodyna ulega utlenieniu do aktywnej postaci 5-hydroksymetylowej, która następnie ulega sprzężeniu z kwasem glukuronowym. Biologiczny okres półtrwania tolterodyny wynosi 2–3 h, a biologiczny okres półtrwania pochodnej 5-hydroksymetylowej tolterodyny – 3–4 h. U osób z niedoborem enzymu należącego do układu cytochromu P-450 biologiczny okres półtrwania tolterodyny jest wydłużony (10 h), jej stężenia są zwiększone 6–10 razy, a stężenia metabolitu 5-hydroksymetylowego są nieoznaczalne. Nie zaobserwowano różnic w tolerancji ani bezpieczeństwie stosowania tolterodyny u pacjentów z obu typów metabolicznych. Tolterodyna jest wydalana przez nerki (ok. 77%) oraz z kałem (17%). Mniej niż 1% podanej dawki było wydalane w postaci niezmienionej i ok. 4% w postaci metabolitu 5-hydroksymetylowego z moczem.

Preparaty na rynku polskim zawierające tolterodyna