Ceftriakson (opis profesjonalny)

Działanie - Ceftriakson

Mechanizm działania
Antybiotyk ß-laktamowy, cefalosporyna III generacji, o działaniu bakteriobójczym. Mechanizm działania polega na blokowaniu syntezy ściany komórkowej bakterii, co w konsekwencji prowadzi do lizy komórki i śmierci bakterii. Oporny na działanie licznych β-laktamaz, jednak hydrolizowany przez te o rozszerzonym zakresie substratowym (ESβL), karbapenemazy oraz chromosomalne cefalosporynazy (amp C) wytwarzane przez szczepy z derepresorowanym genem β-laktamazy. Oporność bakterii na ten antybiotyk może wynikać także ze zmniejszonego powinowactwa białek wiążących penicylinę do ceftriaksonu, obecności nieprzepuszczalnej błony zewnętrznej u bakterii Gram–ujemnych lub obecności w komórce bakteryjnej pomp błonowych aktywnie usuwających lek. Gatunki wrażliwe na ceftriakson: tlenowe Gram–dodatnie – S. aureus, S. pyogenes, S. agalactiae, S.pneumoniae, gronkowce koagulazoujemne, paciorkowce zieleniejące; tlenowe Gram–ujemne – B. burgdorferi, H. influenzae, H. parainfluenzae, M. catarrhalis, N. gonorrhoea, N. meningitidis, P. mirabilis, Providencia spp., T. pallidum. Gatunki wrażliwe, wśród których mogą jednak wystąpić szczepy z opornością nabytą: tlenowe Gram–dodatnie – S. epidermidis, S. haemolyticus, S. hominis; tlenowe Gram–ujemne – C. freundii, E. aerogenes, E. cloacae, E. coli, K. pneumoniae, K. oxytoca, M. morganii, P. vulgaris, S. marcescens; beztlenowe – Bacteroides spp., Fusobacterium spp., Peptostreptococcus spp., C. perfringens. Gatunki niewrażliwe: tlenowe Gram–dodatnie – Enterococcus spp., L. monocytogenes, wszystkie gronkowce oporne na metycylinę: tlenowe Gram–ujemne – A. baumannii, P. aeruginosa, S. maltophilia, wszystkie szczepy wytwarzające ESßL; beztlenowe – C. difficile, oraz – Chlamydia spp., Chlamydophila spp., Mycoplasma spp., Legionella spp., U. urealyticum. Antybiotyk jest stosowany pozajelitowo.

Farmakokinetyka
Lek ma nieliniową farmakokinetykę. tmax po podaniu i.m. wynosi 2–3 h. W 85–95% wiąże się z białkami osocza, stopień wiązania zmniejsza się ze wzrostem stężenia leku. Szybko i dobrze przenika do większości tkanek i płynów ustrojowych; stężenie terapeutyczne osiąga m.in. w nerkach, kościach, mięśniu sercowym, żółci, płynach wysiękowych i płynie mózgowo-rdzeniowym (szczególnie, gdy opony mózgowo-rdzeniowe są objęte stanem zapalnym). Przenika przez łożysko i do pokarmu kobiecego. t1/2 u dorosłych wynosi ok. 8 h. t1/2, u osób z zaburzeniem czynności nerek jest nieznacznie (<2-krotnie) wydłużony, u osób >75. rż. jest wydłużony 2–3-krotnie. U noworodków t1/2 jest wydłużony, natomiast u dzieci jest krótszy niż u noworodków i u dorosłych. Ceftriakson jest przekształcany do nieaktywnych metabolitów przez bakterie flory jelitowej. Wydalany w stanie niezmienionym, w 50–60% z moczem, reszta z żółcią.

Wskazania do stosowania - Ceftriakson

Zakażenia wywołane przez szczepy wrażliwe na ceftriakson u dorosłych, młodzieży i dzieci, również u noworodków urodzonych o czasie: bakteryjne zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych, bakteryjne zapalenie wsierdzia, szpitalne i pozaszpitalne zapalenie płuc, ostre zapalenie ucha środkowego, zakażenia w obrębie jamy brzusznej, powikłane zakażenia dróg moczowych (w tym odmiedniczkowe zapalenie nerek), zakażenia kości i stawów, powikłane zakażenia skóry i tkanek miękkich, rzeżączka, kiła.

POChPLeczenie zaostrzeń POChP u dorosłych.

Borelioza
Leczenie rozsianej postaci boreliozy – wczesnej (stadium II) i późnej (stadium III) u dorosłych i dzieci, w tym noworodków >14. dż.

Profilaktyka przedoperacyjnaJednorazowe podanie antybiotyku w ramach profilaktyki przedoperacyjnej. Leczenie pacjentów z neutropenią, u których wystąpiła gorączka prawdopodobnie spowodowana zakażeniem bakteryjnym.

Bakteriemia
Leczenie pacjentów z bakteriemią, w stwierdzonym lub prawdopodobnym związku z zakażeniami szczepami bakterii wrażliwych na ceftriakson.

UwagiPrzed zastosowaniem ceftriaksonu należy wziąć pod uwagę oficjalne ogólne wytyczne dotyczące antybiotykoterapii. Jeśli istnieje podejrzenie, że wśród szczepów bakterii odpowiedzialnych za leczone zakażenie mogą znajdować się drobnoustroje oporne na działanie ceftriaksonu, należy zastosować leczenie skojarzone z innymi antybiotykami.

Przeciwwskazania stosowania - Ceftriakson

Nadwrażliwość na którykolwiek składnik preparatu lub inne cefalosporyny.

Reakcje nadwrażliwościCiężkie reakcje nadwrażliwości (np. reakcja anafilaktyczna) na którykolwiek antybiotyk z grupy ß-laktamów w wywiadzie. W przypadku reakcji nadwrażliwości na antybiotyki ß-laktamowe o łagodniejszym przebiegu w wywiadzie – zachować ostrożność przy podawaniu ceftriaksonu. Jeśli w czasie jego podawania wystąpi ciężka reakcja nadwrażliwości – natychmiast przerwać leczenie.

Wypieranie bilirubiny z połączeń z białkami
Badania wykazały, że ceftriakson może wypierać bilirubinę z jej wiązań z albuminami, co wiąże się z ryzykiem encefalopatii bilirubinowej u wcześniaków (do 41. tyg. licząc od dnia ostatniej miesiączki u matki) oraz u noworodków urodzonych o czasie z hiperbilirubinemią, żółtaczką, z hipoalbuminemią lub kwasicą, u których prawdopodobne są zaburzenia wiązania bilirubiny z albuminami krwi. Z tego powodu nie stosować ceftriaksonu w tych populacjach pacjentów.

NoworodkiNie stosować u noworodków urodzonych o czasie, u których jest, lub oczekuje się, że będzie, konieczne podawanie i.v. preparatów lub infuzji zawierających wapń, ze względu na ryzyko wytrącenia osadu soli wapniowej, które, jak wykazały badania, jest większe u noworodków niż w innych grupach wiekowych. Zaobserwowano rzadkie, ciężkie, w kilku przypadkach zakończone zgonem, działania niepożądane u wcześniaków i noworodków urodzonych o czasie otrzymujących i.v. ceftriakson i wapń.

Roztwory do podawania i.v. zawierające wapńZe względu na ryzyko wytrącenia się osadu nie wolno ceftriaksonu mieszać ani podawać jednocześnie z roztworami do podawania i.v. zawierającymi wapń, nawet w oddzielnych liniach infuzyjnych lub podawanych w różne miejsca wkłucia. Jednak u pacjentów w wieku >28. dż. ceftriakson i roztwory zawierające wapń można podawać kolejno jeden po drugim, jeżeli linie infuzyjne są wkłute w różne miejsca lub są wymienione, lub pomiędzy infuzjami zostaną starannie przepłukane 0,9 % roztw. NaCl. Jeśli konieczne jest podawanie w ciągłej infuzji roztworów do całkowitego żywienia pozajelitowego (TPN) zawierających wapń, zaleca się rozważyć zastosowanie innego leczenia przeciwbakteryjnego (niezwiązanego z ryzykiem wytrącania osadu). Jeżeli zastosowanie ceftriaksonu w takim przypadku jest niezbędne, lek i roztwory do TPN można podawać jednocześnie, ale przez różne linie infuzyjne wkłute w różne miejsca lub można przerwać podawanie TPN na czas infuzji ceftriaksonu i przepłukać linię infuzyjną przed podaniem TPN.

Autoimmunologiczmna niedokrwistość hemolitycznaOdnotowano przypadki autoimmunologicznej niedokrwistości hemolitycznej u pacjentów otrzymujących antybiotyki z grupy cefalosporyn, jak również ciężkie przypadki, w tym niektóre zakończone zgonem, niedokrwistości hemolitycznej u dorosłych i u dzieci, podczas stosowania ceftriaksonu. Jeżeli podczas leczenia ceftriaksonem u chorego wystąpi niedokrwistość, należy przerwać stosowanie tego leku do czasu określenia jej przyczyny.

Długotrwałe stosowanie
Podczas długotrwałego stosowania leku należy regularnie wykonywać badanie morfologii krwi.

Rzekomobłoniaste zapalenie jelita grubego
Ze stosowaniem leków przeciwbakteryjnych, w tym również ceftriaksonu, związane jest ryzyko wystąpienia zapalenia jelita grubego i rzekomobłoniastego zapalenia jelita grubego o przebiegu od łagodnego do zagrażającego życiu. Jeśli w trakcie leczenia ceftriaksonem lub po jego zakończeniu u chorego wystąpi biegunka, należy rozważyć taką etiologię oraz przerwanie leczenia i podanie leków działających swoiście na Clostridium difficile, natomiast nie należy podawać leków hamujących perystaltykę.

Zaburzenia czynności wątroby i/lub nerekU osób z ciężką niewydolnością nerek i wątroby zaleca się ścisłą kontrolę kliniczną. Monitorowanie stężenia leku we krwi jest z kolei konieczne u osób poddawanych dializie.

Obserwowano przypadki zapalenia trzustki u osób leczonych ceftriaksonem, prawdopodobnie spowodowane niedrożnością dróg żółciowych.Prawdopodobnie stosowanie ceftriaksonu jest czynnikiem wyzwalającym lub sprzyjającym powstaniu osadów żółciowych. W trakcie leczenia ceftriaksonem w pęcherzyku żółciowym może uwidocznić się osad soli wapniowej ceftriaksonu, zwłaszcza w przypadku stosowania dawek ≥1 g/d. Szczególną ostrożność należy zachować u dzieci i młodzieży. Obecność takiego osadu rzadko powoduje objawy i zanika on zwykle po zakończeniu leczenia. Jeśli objawy wystąpią, należy rozważyć przerwanie leczenia, oraz podjąć leczenie zachowawcze, niechirurgiczne.

Wytrącanie wapnia w nerkach, kamica nerkowaOdnotowano przypadki wytrącania się wapnia w nerkach, głównie u dzieci >3.rż. z dodatkowymi czynnikami ryzyka (ryzyko powstawania osadu jest zwiększone u osób unieruchomionych lub odwodnionych), które otrzymywały duże dawki dobowe lub całkowite. Pojawienie się osadu może być objawowe lub bezobjawowe, może prowadzić do niewydolności nerek i bezmoczu, przemija po odstawieniu ceftriaksonu.Odnotowano przypadki kamicy nerkowej u chorych stosujących ceftriakson, która ustępowała po przerwaniu leczenia. U osób z kamicą nerkową w wywiadzie lub z hiperkalciurią, przed zastosowaniem ceftriaksonu należy rozważyć indywidualnie stosunek korzyści do ryzyka takiego leczenia.

Inne antybiotyki
W zakażeniu kilkoma szczepami bakterii, gdy przypuszcza się, że przynajmniej jeden z nich jest oporny na ceftriakson, należy rozważyć zastosowanie dodatkowego antybiotyku. Podobnie jak podczas stosowania innych leków przeciwbakteryjnych, może dojść do nadkażenia niewrażliwymi drobnoustrojami.

Leki przeciwzakrzepowe
W przypadku równoległego stosowania doustnych leków przeciwzakrzepowych, zaleca się monitorowanie INR oraz ewentualne dostosowanie ich dawki, zarówno podczas leczenia ceftriaksonem jak i po zakończeniu leczenia.

Interakcje - Ceftriakson

Inne antybiotyki
Z antybiotykami aminoglikozydowymi, piperacyliną, karbenicyliną i mezlocyliną ceftriakson działa synergistycznie. W ciężkich zakażeniach wywołanych przez pałeczki Gram-ujemne zwykle stosowany w skojarzeniu z aminoglikozydami, w zakażeniach z udziałem beztlenowców – w skojarzeniu z metronidazolem.

AlkoholNie obserwowano reakcji disulfiramowej po spożyciu alkoholu przez osoby leczone ceftriaksonem. Wykazuje niezgodności farmaceutyczne z amsakryną, wankomycyną, flukonazolem, solami wapnia i antybiotykami aminoglikozydowymi.

Ze względu na ryzyko wytrącenia się osadu, nie wolno używać roztworów zawierających wapń (np. roztwór Ringera, roztwór Hartmanna) do rozpuszczenia ceftriaksonu lub rozcieńczania przygotowanego już roztworu i.v. tego leku. Nie należy również mieszać ceftriaksonu z roztworem zawierającym wapń w tym samym zestawie do podawania dożylnego ani podawać jednocześnie przez trójnik z zawierającymi wapń roztworami i.v., np. do żywienia pozajelitowego. Jednak u pacjentów w wieku >28. dż., ceftriakson i roztwory zawierające wapń można podawać kolejno jeden po drugim, jeżeli linie infuzyjne są wkłute w różne miejsca lub są wymienione, lub pomiędzy infuzjami zostaną starannie przepłukane 0,9 % roztw. NaCl. Jeśli niezbędne i niemożliwe do uniknięcia jest jednoczesne podawanie w ciągłej infuzji roztworów do całkowitego żywienia pozajelitowego zawierających wapń oraz ceftriaksonu, można podawać je przez różne linie infuzyjne wkłute w różne miejsca lub można przerwać podawanie roztworów do całkowitego żywienia pozajelitowego na czas infuzji ceftriaksonu i przepłukać linię infuzyjną przed ich ponownym podaniem. Nie ma danych dotyczących interakcji ceftriaksonu i doustnych preparatów zawierających wapń, ani interakcji ceftriaksonu podanego i.m. i preparatami zawierającymi wapń do podania p.o. lub i.v. Nie należy mieszać roztworów ceftriaksonu i aminoglikozydów w jednej strzykawce lub pojemniku do wlewów z uwagi na możliwość ich wzajemnej inaktywacji fizykochemicznej. Inaktywacja działania aminoglikozydów jest istotna klinicznie u pacjentów z ciężką niewydolnością nerek. W przypadku konieczności równoczesnego zastosowania tych leków należy je wstrzykiwać w różne miejsca ciała, z użyciem różnych zestawów infuzyjnych.

Aminoglikozydy
Dostępne dane na temat ryzyka nasilenia toksycznego działania aminoglikozydów na nerki podczas podawania w skojarzeniu z cefalosporynami nie pozwalają na jednoznaczne stwierdzenie lub wykluczenie nefrotoksyczności takiego skojarzenia leków. Podczas takiego leczenia skojarzonego należy monitorować stężenie aminoglikozydów we krwi i kontrolować czynność nerek.

Doustne leki przeciwzakrzepoweRównoległe stosowanie ceftriaksonu i doustnych leków przeciwzakrzepowych może nasilać ich działanie antagonistyczne wobec witaminy K i zwiększać ryzyko krwawień.

ChloramfenikolW badaniu in vitro zaobserwowano wzajemne hamowanie swojego działania podczas stosowania chloramfenikolu z ceftriaksonem, jednak nie wiadomo, czy ta interakcja ma znaczenie kliniczne.

Silne leki moczopędneNie zaobserwowano zaburzenia czynności nerek po jednoczesnym podawaniu dużych dawek ceftriaksonu i silnych leków moczopędnych (np. furosemidu).

ProbenecydJednoczesne podawanie probenecydu nie spowalnia eliminacji ceftriaksonu.

Wpływ na wyniki badań laboratoryjnychCeftriakson może powodować fałszywie dodatnie wyniki testu Coombsa, testu na galaktozemię oraz testu na obecność glukozy w moczu wykonywanego metodami nieenzymatycznymi. Do oznaczenia stężenia glukozy w moczu należy wykorzystać metody enzymatyczne.

Działania niepożądane - Ceftriakson

Często: zmiany w morfologii krwi (w tym eozynofilia, leukopenia, małopłytkowość), biegunka, luźne stolce, zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych, wysypka.

Niezbyt często: grzybicze zakażenia narządów płciowych, granulocytopenia, niedokrwistość, zaburzenia krzepnięcia, ból głowy, zawroty głowy, nudności, wymioty, świąd, zapalenie żył, ból w miejscu wstrzyknięcia, zwiększenie stężenia kreatyniny we krwi.

Rzadko: rzekomobłoniaste zapalenie jelita grubego, skurcz oskrzeli, pokrzywka, krwiomocz, cukromocz, obrzęk, dreszcze.

Ponadto zaobserwowano: nadkażenie drobnoustrojami niewrażliwymi na ceftriakson, niedokrwistość hemolityczną, agranulocytozę, wstrząs anafilaktyczny, reakcję anafilaktyczną, reakcję rzekomoanafilaktyczną, reakcję nadwrażliwości, drgawki, zaburzenia błędnika (uczucie wirowania), zapalenie trzustki, zapalenie jamy ustnej, zapalenie języka, wytrącanie się osadu wapnia w pęcherzyku żółciowym, żółtaczkę jąder podkorowych mózgu, zespół Stevensa i Johnsona, toksyczną nekrolizę naskórka, rumień wielopostaciowy, ostrą uogólnioną osutkę krostkową, skąpomocz, wytrącanie się osadu wapnia w nerkach, fałszywie dodatnie wyniki testów Coombsa, testu na galaktozemię oraz testu na obecność glukozy w moczu (metodami nieenzymatycznymi).

Przedawkowanie
Leczenie przedawkowania –objawowe, gdyż nie jest możliwe zmniejszenie stężenia ceftriaksonu za pomocą hemodializy lub dializy otrzewnowej, nie ma także swoistej odtrutki.

Ciąża i laktacja - Ceftriakson

Ceftriakson przenika przez barierę łożyska. Podczas ciąży, a zwłaszcza w I trymestrze, może być podawany tylko wtedy, gdy korzyści z leczenia przeważają nad ryzykiem stosowania.

Ceftriakson jest wydzielany do pokarmu kobiecego w małych ilościach, podczas stosowania dawek leczniczych nie przewiduje się wpływu ceftriaksonu na karmione piersią dziecko. Należy jednak wziąć pod uwagę ryzyko wystąpienia u dziecka biegunki, zakażenia grzybiczego błon śluzowych lub wystąpienia reakcji nadwrażliwości. Decyzję o przerwaniu karmienia piersią albo stosowania ceftriaksonu, należy podjąć po rozważeniu korzyści z karmienia piersią dla dziecka i korzyści z leczenia dla matki.

Dawkowanie - Ceftriakson

I.v. lub i.m., 1 ×/d, dawkowanie 2 ×/d można rozważyć, jeśli stosuje się dawki >2 g/d.

Dorośli i dzieci >12. rż. i ≥50 kg mc.
Pozaszpitalne zapalenie płuc, zakażenia w obrębie jamy brzusznej, powikłane zakażenia dróg moczowych (w tym odmiedniczkowe zapalenie nerek), zaostrzenie POChP: 1–2 g/d. Szpitalne zapalenie płuc, powikłane zakażenia skóry i tkanek miękkich, zakażenia kości i stawów: 2 g/d.
Leczenie gorączki prawdopodobnie spowodowanej zakażeniem bakteryjnym u pacjentów z neutropenią, bakteryjne zapalenie wsierdzia, bakteryjne zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych: 2-4 g/d.
Ostre zapalenie ucha środkowego: i.m. 1–2 g jednorazowo, jeśli pacjent jest ciężko chory lub podana dawka nie spowodowała poprawy, dawkę 1–2 g/d można podawać przez 3 kolejne dni.
Profilaktyka przedoperacyjna: 2 g, jednorazowo, na 30-90 min przed zabiegiem.
Rzeżączka: i.m. 0,5 g jednorazowo.
Kiła: zwykle 0,5–1 g/d, w kile układu nerwowego do 2 g/d, przez 10–14 dni.
Rozsiana postać boreliozy (stadium II i III): 2 g/d, przez 14–21 dni.

Noworodki >14. dż., niemowlęta i dzieci do 12. rż. i <50 kg mc.
Pozaszpitalne i szpitalne zapalenie płuc, zakażenia w obrębie jamy brzusznej, powikłane zakażenia dróg moczowych (w tym odmiedniczkowe zapalenie nerek): 50–80 mg/kg mc./d.
Powikłane zakażenia skóry i tkanek miękkich, zakażenia kości i stawów, leczenie gorączki prawdopodobnie spowodowanej zakażeniem bakteryjnym u pacjentów z neutropenią: 50–100 mg/kg mc./d, dawka maks. 4 g/d.
Bakteryjne zapalenie wsierdzia: 100 mg/kg mc. /d, dawka maks. 4 g/d.
Bakteryjne zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych: 80–100 mg/kg mc./d, dawka maks. 4 g/d.
Ostre zapalenie ucha środkowego: i.m. 50 mg/kg mc./d, jednorazowo, jeśli pacjent jest ciężko chory lub podana dawka nie spowodowała poprawy, dawkę 50 mg/kg mc./d można podawać przez 3 kolejne dni.
Profilaktyka przedoperacyjna: 50–80 mg/kg mc./d, jednorazowo, na 30-90 min przed zabiegiem.
Kiła: 75–100 mg/kg mc./d, dawka maks. 4 g, przez 10–14 dni.
Rozsiana postać boreliozy (stadium II i III): 50–80 mg/kg mc./d, przez 14–21 dni.

Noworodki ≤14. dż.
Pozaszpitalne i szpitalne zapalenie płuc, zakażenia w obrębie jamy brzusznej, powikłane zakażenia dróg moczowych (w tym odmiedniczkowe zapalenie nerek), powikłane zakażenia skóry i tkanek miękkich, zakażenia kości i stawów, leczenie gorączki prawdopodobnie spowodowanej zakażeniem bakteryjnym u pacjentów z neutropenią: 20–50 mg/kg mc./d.
Bakteryjne zapalenie wsierdzia, bakteryjne zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych: 50 mg/kg mc. /d.
Ostre zapalenie ucha środkowego: i.m. 50 mg/kg mc., jednorazowo.
Profilaktyka przedoperacyjna: 20–50 mg/kg, jednorazowo, 30-90 min przed zabiegiem.
Kiła: 50 mg/kg mc./d, przez 10–14 dni.

Czas trwania leczenia
Czas trwania leczenia jest uzależniony od choroby i jej przebiegu, ale zgodnie z ogólnymi zasadami antybiotykoterapii, ceftriakson należy podawać jeszcze przez 48–72 h po ustąpieniu gorączki lub potwierdzeniu eradykacji bakterii.

Osoby w podeszłym wieku, zaburzenia czynności wątroby i/lub nerek
U osób >75. rż. z prawidłową czynnością nerek i wątroby, u osób z łagodnymi do umiarkowanych zaburzeniami wątroby przy prawidłowej czynności nerek, oraz u osób z zaburzeniami czynności nerek, przy prawidłowej czynności wątroby, nie ma konieczności modyfikowania dawkowania. Brak danych na temat dawkowania u osób z ciężką niewydolnością wątroby. W schyłkowej niewydolności nerek (klirens kreatyniny <10 ml/min) dawka maks. 2 g/d. U pacjentów poddawanych dializoterapii nie ma konieczności stosowania dawek uzupełniających po dializie. I.v. podawać w infuzji trwającej >30 min, lub powolnym wstrzyknięciu trwającym >5 min.

Niemowlęta i dzieci do 12. rż.
U niemowląt i dzieci do 12. rż. dawki i.v. ≥50 mg/kg mc. należy podawać w infuzji. U noworodków dawki i.v. należy podawać w czasie >60 min, aby zmniejszyć ryzyko encefalopatii bilirubinowej.

Sposób podawania
Podanie leku i.m. należy rozważyć tylko wtedy, gdy podanie i.v. jest mniej odpowiednie dla pacjenta lub jest niemożliwe. Wstrzyknięcia domięśniowe należy wykonywać na odpowiednią głębokość w obrębie odpowiednio dużego mięśnia; nie podawać w jedno miejsce >1 g.

Uwagi dla Ceftriakson

Podczas leczenia ceftriaksonem mogą wystąpić działania niepożądane (np. zawroty głowy), które mogą mieć wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Należy zachować ostrożność podczas tych czynności.

Przeczytaj też artykuły

Preparaty na rynku polskim zawierające ceftriakson

Biotrakson (proszek do sporządzania roztworu do wstrzykiwań i infuzji) Ceftriaxon Kabi 1 g (proszek do sporządzania roztworu do wstrzykiwań) Ceftriaxone Kabi (proszek do sporządzania roztworu do wstrzykiwań) Ceftriaxon-MIP i.v. 2 g (proszek do sporządzania roztworu do infuzji dożylnych) Ceftriaxon-MIP i.v./i.m. 1 g (proszek do sporządzania roztworu do infuzji dożylnych i wstrzykiwań domięśniowych)
Doradca Medyczny
  • Czy mój problem wymaga pilnej interwencji lekarskiej?
  • Czy i kiedy powinienem zgłosić się do lekarza?
  • Dokąd mam się udać?
+48

w dni powszednie od 8.00 do 18.00
Cena konsultacji 29 zł

Zaprenumeruj newsletter

Na podany adres wysłaliśmy wiadomość z linkiem aktywacyjnym.

Dziękujemy.

Ten adres email jest juz zapisany w naszej bazie, prosimy podać inny adres email.

Na ten adres email wysłaliśmy już wiadomość z linkiem aktywacyjnym, dziękujemy.

Wystąpił błąd, przepraszamy. Prosimy wypełnić formularz ponownie. W razie problemów prosimy o kontakt.

Jeżeli chcesz otrzymywać lokalne informacje zdrowotne podaj kod pocztowy

Nie, dziękuję.
Poradnik świadomego pacjenta