medycyna praktyczna dla pacjentów
medycyna praktyczna dla pacjentów
Sitagliptyna jest lekiem przeciwcukrzycowym, zaliczanym do grupy leków inkretynowych. Inkretyny to hormony wytwarzane w komórkach jelit, które w odpowiedzi na obecność substancji pokarmowych w przewodzie pokarmowym, nasilają wydzielanie insuliny przez komórki beta wysp Langerhansa w trzustce; należą tu glukagonopodobny peptyd 1 (GLP-1) i glukozozależny peptyd insulinotropowy (GIP, zwany także żołądkowym peptydem hamującym) Leki inkretynowe naśladują działanie inkretyn lub zwiększają ich stężenie, poprzez zahamowanie enzymów je rozkładających. Sitagliptyna należy do drugiej z wymienionych grup. Są to inhibitory dipeptydylopeptydazy IV (DPP-4), tzw. gliptyny. Zwiększają one stężenie inkretyn poprzez hamowanie enzymu rozkładającego te hormony. Następuje zwiększenie stężenia glukagonopodobnego peptydu 1 i glukozozależnego peptydu insulinotropowego, a w następstwie poprawia się wrażliwość komórek beta wysp Langerhansa trzustki na działanie glukozy i zwiększa wydzielanie insuliny, poprawia działanie komórek alfa odpowiedzialnych za produkcję glukagonu, nie zaburzając jednocześnie odpowiedzi glukagonu na hipoglikemię. Leki z tej grupy również nie powodują przyrostu masy ciała.
Wskazaniami do stosowania sitagliptyny są:
· Leczenie cukrzycy typu 2 w monoterapii u chorych, u których glikemia jest niedostatecznie kontrolowana za pomocą diety i ćwiczeń fizycznych i u których stosowanie metforminy jest niewłaściwe z powodu przeciwwskazań albo nietolerancji.
· Leczenie cukrzycy typu 2 w skojarzeniu z metforminą u chorych, u których glikemia jest niedostatecznie kontrolowana mimo stosowania diety, ćwiczeń fizycznych i metforminy w monoterapii.
· Leczenie cukrzycy typu 2 w skojarzeniu z pochodną sulfonylomocznika u chorych, u których glikemia jest niedostatecznie kontrolowana mimo stosowania diety, ćwiczeń fizycznych i pochodnej sulfonylomocznika w monoterapii oraz u których stosowanie metforminy jest niewłaściwe z powodu przeciwwskazań lub nietolerancji.
· Leczenie cukrzycy typu 2 w skojarzeniu z pochodną tiazolidynodionu u chorych, u których glikemia jest niedostatecznie kontrolowana mimo stosowania diety, ćwiczeń fizycznych i pochodnej tiazolidynodionu w monoterapii.
· Leczenie cukrzycy typu 2 w skojarzeniu z metforminą i pochodną sulfonylomocznika u chorych, u których glikemia jest niedostatecznie kontrolowana mimo stosowania diety, ćwiczeń fizycznych i metforminy w skojarzeniu z pochodną sulfonylomocznika.
· Leczenie cukrzycy typu 2 w skojarzeniu z pochodną tiazolidynodionu i metforminą u chorych, u których glikemia jest niedostatecznie kontrolowana mimo stosowania diety, ćwiczeń fizycznych i pochodnej tiazolidynodionu w skojarzeniu z metforminą.
· Leczenie uzupełniające w stosunku do insuliny (z metforminą lub bez), kiedy dieta i ćwiczenia fizyczne w połączeniu ze stałą dawką insuliny nie zapewniają odpowiedniej kontroli glikemii.
Lek stosuje się doustnie, raz na dobę.
Sitagliptyna szybko wchłania się po podaniu doustnym, maksymalne stężenie osiągane jest po 1–4 godzinach. Wydalana jest głównie przez nerki w mechanizmie aktywnego wydzielania kanalikowego (87% dawki, z czego 79% w postaci niezmienionej), 13% wydala się z kałem. Metabolizm leku ma drugorzędne znaczenie, biorą w nim udział enzymy cytochromu P-450 (CYP3A4 i CYP2C8). Sitagliptyna nie hamuje ani nie indukuje enzymów cytochromu P-450. Rzeczywisty końcowy okres półtrwania wynosi ok. 12,4 godziny.
Więcej informacji – patrz: opisy preparatów.
w dni powszednie od 8.00 do 18.00
Cena konsultacji 29 zł
Pulmonolog – czym się zajmuje, jakie choroby leczy?
Gastrolog (gastroenterolog) - czym się zajmuje, jakie choroby leczy?
