Lorazepam

Lorazepam to pochodna benzodiazepiny (BZD) o pośrednim czasie działania. Wiąże się z receptorem benzodiazepinowym (RBZD), co powoduje określoną reakcję w komórce, czyli jest jego agonistą. RBZD są częścią receptorów zwanych receptorami GABA-A, które mają zdolność wiązania wielu substancji m.in. kwasu -aminomasłowego (GABA). Lorazepam, jak inne BZD, działa pośrednio przez nasilenie zdolności wiązania się GABA z receptorem GABA-A. Ze względu na hamujące czynność komórek nerwowych działanie GABA, BZD wykazują pośrednie działanie hamujące w ośrodkowym układzie nerwowym.
Lorazepam wykazuje działanie przeciwlękowe, nasenne, uspokajające, przeciwdrgawkowe i zmniejszające napięcie mięśniowe.
Lorazepam jest wskazany w krótkoterminowym (do 4 tyg.) leczeniu objawów lęku towarzyszących zaburzeniom somatycznym, w zaburzeniach snu (bezsenność, trudności w zasypianiu, krótki sen), w premedykacji, w celu zniesienia stanu napięcia i wywołania niepamięci wstecznej, w rehabilitacji, w celu zmniejszenia napięcia mięśni. Jest stosowany jako lek dodatkowy w lęku i niepokoju w psychozach, do opanowywania akatyzji (zespołu objawów niepokoju ruchowego) i innych ostrych działań pozapiramidowych (związanych z czynnościami ruchowymi) będących wynikiem stosowania tzw. neuroleptyków. Wskazany jest także w leczeniu katatonii.
Lorazepam jest stosowany doustnie. W leczeniu bezsenności lek należy zażyć 1–2 h przed snem. Leczenie powinno trwać jak najkrócej. Każde zwiększenie i zmniejszenie dawki powinno być wcześniej skonsultowane z lekarzem prowadzącym. Lek należy odstawiać stopniowo. Lorazepam może upośledzać sprawność psychofizyczną i funkcje poznawcze. W okresie stosowania i do 5 dni po zakończeniu leczenia nie należy prowadzić pojazdów i obsługiwać urządzeń mechanicznych w ruchu. Podczas leczenia nie spożywać alkoholu.
Gdy lorazepam jest stosowany przez kilka tygodni, może wystąpić tzw. tolerancja na lek (zmniejszenie jego skuteczności). Długotrwałe stosowanie leku może wywołać fizyczne i psychiczne uzależnienie. Ryzyko uzależnienia zwiększa się wraz z dawką i czasem trwania leczenia. Jest ono większe u osób, które były uzależnione od alkoholu lub leków, oraz u osób z zaburzeniami osobowości. Nagłe odstawienie może wywołać pojawienie się tzw. objawów abstynencji, czyli objawów z odstawienia leku (np. lęk, pobudzenie, zawroty głowy, bóle głowy, bóle mięśniowe, napięcie, drażliwość). Z tej samej przyczyny może również dojść do powstania tzw. zespołu z odbicia, czyli powrotu objawów, z powodu których lek został przepisany (np. zaburzenia snu, napady lęku). Lorazepam może powodować następczą niepamięć (niemożność uczenia się i zapamiętywania nowych informacji), jak również tzw. reakcje paradoksalne, czyli odmienne od spodziewanych jak np. euforia, omamy, niepokój, pobudzenie.
Lorazepam po doustnym podaniu dobrze się wchłania z przewodu pokarmowego. Maksymalne stężenie w surowicy osiąga 1–2 h po podaniu. Dostępność biologiczna wynosi 90%. Biologiczny okres półtrwania wynosi 9–19 h i nie ulega istotnym zmianom u osób w podeszłym wieku. Lorazepam jest metabolizowany w wątrobie do nieczynnych pochodnych. Lek jest powoli wydalany przez nerki.
Więcej informacji – patrz: opisy preparatów

Przeczytaj też artykuły

• Zaburzenia nerwicowe (lękowe) związane ze stresem i pod postacią somatyczną

Preparaty na rynku polskim zawierające lorazepam