Betahistyna

Betahistyna jest analogiem histaminy, lekiem stosowanym w zawrotach głowy, jednak mechanizm jej działania nie został do końca poznany. Betahistyna oddziałuje na receptory histaminowe, silnie blokując receptory H3, a słabo pobudzając receptory H1, nie wykazuje natomiast znaczącego powinowactwa do receptorów H2, w rezultacie lek nasila wydzielanie histaminy w zakończeniach nerwowych; ponadto lek poprawia przepływ krwi w mózgu i poprawia ukrwienie błędnika oraz korzystnie oddziałuje na układ przedsionka. Wynikiem działania betahistyny jest zmniejszenie częstości i natężenia zawrotów głowy oraz zmniejszenie szumu w uszach (w przypadku odpowiednio wczesnego rozpoczęcia leczenia). Poprawa następuje po kilku dniach stosowania, czasem po kilku tygodniach, optymalne efekty terapeutyczne widoczne są jednak dopiero po kilku miesiącach, dlatego zaleca się stosowanie leku przez 2–3 mies. Lek nie wpływa na postęp choroby Méniere'a, ani nie eliminuje rozwoju zawrotów głowy powodujących konieczność wykonania zabiegu chirurgicznego. Nie zmniejsza sprawności psychofizycznej.
Wskazaniem do stosowania betahistyny jest choroba Méniere'a, charakteryzująca się zawrotami głowy (z nudnościami i wymiotami), szumami usznymi, postępującą utratą słuchu.
Betahistyna wchłania się szybko z przewodu pokarmowego, maksymalne stężenie w osoczu osiągając po ok. 1 h. W niewielkim stopniu wiąże się z białkami osocza. Biologiczny okres półtrwania wynosi 4–5 h. Metabolizowana głównie do kwasu pirydylooctowego, wydalana przez nerki w postaci metabolitów w ciągu ok. 24 h.

Przeczytaj też artykuły

• Zawroty głowy

Preparaty na rynku polskim zawierające betahistyna