Dexaven - roztwór do wstrzykiwań

Substancją czynną preparatu jest deksametazon, syntetyczny glikokortykosteroid, o bardzo silnym i długotrwałym działaniu przeciwzapalnym, przeciwalergicznym i immunosupresyjnym. Podobnie jak inne leki z tej grupy powoduje zmniejszenie objawów, nie wpływając na ich przyczynę. Główny mechanizm działania deksametazonu w komórce docelowej polega na hamowaniu lub pobudzaniu ekspresji genów, których produkty białkowe odgrywają istotną rolę w procesach zapalnych i immunologicznych. W działaniu wszystkich glikokortykosteroidów pośredniczą specyficzne receptory. Receptory te znajdują się w cytoplazmie komórki docelowej i po związaniu ze steroidem regulują ekspresję odpowiednich genów, prowadząc w efekcie do osłabienia odpowiedzi zapalnej i immunologicznej. Kortykosteroidy mogą też działać w inny sposób, nie wpływając na ekspresję genów. Jednak mechanizm takiego ich działania jest ciągle mało poznany.
Stosowany ogólnie deksametazon hamuje wytwarzanie hormonów sterydowych kory nadnerczy. Glikokortykosteroidy, w tym deksametazon, wykazują wielokierunkowe działanie, uczestniczą w metabolizmie węglowodanów, wapnia, witaminy D, białek i lipidów, wpływają na zwiększenie stężenia glukozy we krwi, na zwiększenie oporności na insulinę, zmniejszenie gęstości mineralnej kości, zanik mięśni, zaburzenia gospodarki lipidowej, nadciśnienie tętnicze oraz zmiany zachowania i nastroju, mogą hamować wzrost u dzieci i młodzieży.

Po podaniu dożylnym deksametazon osiąga maksymalne stężenie we krwi po 10–30 minutach, po podaniu domięśniowym – w ciągu 60 minut. Maksymalne stężenie w płynie mózgowo-rdzeniowym uzyskiwane jest po około 4 godzinach po podaniu dożylnym. Metabolizowany głównie w wątrobie, wydalany z żółcią. Przenika przez łożysko oraz do mleka kobiecego.

Preparat jest wskazany do stosowania u dorosłych i dzieci po ukończeniu 1. miesiąca życia:

• w leczeniu ostrych stanów zagrożenia życia wymagających podania glikokortykosteroidów (w tym: wstrząs o różnej etiologii, obrzęk mózgu, obrzęk krtani i strun głosowych, ostre odczyny alergiczne, ciężkie stany spastyczne oskrzeli tj. stan astmatyczny, dychawica oskrzelowa w przebiegu zakażenia, przewlekły nieżyt oskrzeli, przełomy w chorobie Addisona)

• w sytuacjach klinicznych wymagających zastosowania glikokortykosteroidów celem leczenia i/lub łagodzenia objawów choroby podstawowej lub jej powikłań

• w zapobieganiu nudnościom i wymiotom wywołanym radio- lub chemioterapią oraz w zapobieganiu innym działaniom niepożądanym i powikłaniom związanym z leczeniem przeciwnowotworowym

• w profilaktyce i leczeniu powikłań po zabiegach chirurgicznych, w tym głównie nudności i wymiotów

oraz

• w leczeniu Covid-19 u dorosłych i młodzieży po ukończeniu 12. roku życia o masie ciała wynoszącej co najmniej 40 kg, którzy wymagają tlenoterapii.

Uwaga: Ze względu na możliwe powikłania i działania niepożądane związane z długotrwałym stosowaniem sterydów, każdorazowo przed rozpoczęciem takiego leczenia lekarz rozważy czy oczekiwane korzyści z leczenia są większe niż ryzyko związane z leczeniem.

W ostrych, zagrażających życiu stanach nie ma przeciwwskazań, zwłaszcza jeżeli lekarz przewiduje stosowanie leku przez krótki czas (24–36 godzin).

W innych przypadkach, nawet jeżeli istnieją wskazania do stosowania preparatu, nie zawsze można go stosować. Nie możesz stosować preparatu, jeżeli jesteś uczulony (wykazujesz nadwrażliwość) na którykolwiek składnik preparatu lub inne kortykosteroidy.

Przeciwwskazaniem do stosowania preparatu są zakażenia układowe, o ile nie jest stosowane specyficzne leczenie przeciwzakaźne.

Nie stosować domięśniowo u chorych z samoistną plamicą małopłytkową.

Wstrzyknięcie dostawowe jest przeciwwskazane, jeżeli występuje:

• zakażenie w obrębie stawu lub w jego bezpośrednim sąsiedztwie, wymagające leczenia

• bakteryjne zapalenie stawów

• niestabilność stawów wymagająca leczenia

• skaza krwotoczna (samoistna lub spowodowana przez leki przeciwzakrzepowe)

• zwapnienie okołostawowe

• pozanaczyniowa martwica kości

• zerwanie ścięgna

• staw Charcota.

Podanie nasiękowe jest przeciwwskazane, jeżeli w miejscu podania występuje zakażenie i nie jest stosowane dodatkowe leczenie przyczynowe.

Niektóre choroby i inne okoliczności mogą stanowić przeciwwskazanie do stosowania lub wskazanie do zmiany dawkowania preparatu. W pewnych sytuacjach może okazać się konieczne przeprowadzanie określonych badań kontrolnych.

W okresie stosowania glikokortykosteroidów nie należy przyjmować szczepień, ponieważ mogą one być nieskuteczne. Glikokortykosteroidy osłabiają odpowiedź immunologiczną i wytwarzanie przeciwciał może zostać upośledzone. Nie wolno przyjmować szczepionek zawierających żywe drobnoustroje, ponieważ może to spowodować zachorowanie.

Aby ograniczyć działania niepożądane kortykosteroidów zawsze należy dążyć do stosowania najmniejszej skutecznej dawki przez możliwie najkrótszy okres czasu.

Stosowanie glikokortykosteroidów może prowadzić do wystąpienia lub nasilenia wcześniej istniejących zaburzeń psychicznych (w tym zmiany nastroju, depresja lub euforia, zaburzenia snu, psychozy, myśli samobójcze). Objawy występują w ciągu kilku dni lub tygodni od rozpoczęcia leczenia, mogą być nasilone i mogą wymagać specjalistycznego leczenia psychiatrycznego. W razie wystąpienia objawów zaburzeń psychicznych, szczególnie w przypadku obniżenia nastroju lub myśli samobójczych, należy niezwłocznie skonsultować się z lekarzem. Większość objawów ustępuje po zmniejszeniu dawkowania lub zaprzestaniu stosowania preparatu. Objawy psychiczne mogą także wystąpić w trakcie odstawiania kortykosteroidu lub zaraz po jego odstawieniu.

Pozajelitowe podanie glikokortykosteroidów może być związane z wystąpieniem ciężkich reakcji nadwrażliwości i reakcji anafilaktycznych, takich jak obrzęk głośni, pokrzywka, czy skurcz oskrzeli, które mogą stanowić bezpośrednie zagrożenie życia. Ryzyko ich wystąpienia może być zwiększone u chorych z alergią w wywiadzie. Stany takie wymagają natychmiastowego leczenia objawowego.

Stosowanie kortykosteroidów u chorych z urazem głowy lub udarem jest niewskazane, ponieważ zwykle nie przynosi korzyści, a może być szkodliwe.

Nie należy przerywać podawania ogólnoustrojowych kortykosteroidów u chorych, którzy są już leczeni podawanymi ogólnie (doustnie) kortykosteroidami z innych powodów (np. chorzy z przewlekłą obturacyjną chorobą płuc), ale nie wymagają suplementacji tlenem.

Nie należy stosować deksametazonu u chorych na Covid-19, którzy nie wymagają podawania tlenu ani wentylacji mechanicznej.

Długotrwałe ogólne stosowanie kortykosteroidów hamuje naturalne wytwarzanie hormonów sterydowych przez korę nadnerczy. Niedoczynność kory nadnerczy może utrzymywać się przez szereg miesięcy po zakończeniu leczenia. Jeżeli stosujesz lub stosowałeś długotrwale leki sterydowe, a jesteś szczególnie narażony na stres, wystąpił uraz lub planujesz zabieg chirurgiczny poinformuj o tym lekarza, który może ocenić stopień niewydolności kory nadnerczy i zalecić Ci dodatkowo doustne kortykosteroidy.

W przypadku długotrwałego stosowania preparatu wystąpienie urazu, chorób współistniejących lub zabieg chirurgiczny mogą wymagać czasowego zwiększenia dawki.

Jeżeli preparat był stosowany długotrwale nie wolno nagle przerywać jego stosowania; należy dawkę zmniejszać stopniowo, w ciągu kilku tygodni lub miesięcy, ściśle według zaleceń lekarza. Zbyt szybkie zmniejszenie stosowanej dawki może spowodować wystąpienie objawów niewydolności kory nadnerczy.

Sposób zmniejszania dawki glikokortykosteroidów zależy także od prawdopodobieństwa nawrotu choroby. W trakcie odstawiania leku konieczna jest kliniczna ocena stanu chorego. Jeżeli nawrót choroby jest mało prawdopodobny, a leczenie trwało nie dłużej niż 3 tygodnie, w większości przypadków lekarz może zadecydować o nagłym przerwaniu leczenia. Jednakże, w szczególnych grupach chorych, nawet jeżeli stosowanie deksametazonu trwało krócej niż 3 tygodnie, lekarz może zalecić stopniowe odstawienie preparatu. Dotyczy to w szczególności:

• osób, które wcześniej stosowały glikokortykosteroidy przez okres dłuższy niż 3 tygodnie

• osób, którym zalecono krótkotrwałe leczenie w ciągu roku od zakończenia długotrwałego leczenia

• osób ze zwiększonym ryzykiem wystąpienia niewydolności kory nadnerczy

• stosowania dawek deksametazonu większych niż 6 mg na dobę

• osób przyjmujących wielokrotnie dawki preparatu wieczorem.

Kortykosteroidy zmniejszają odpowiedź immunologiczną i nasilenie reakcji zapalnej. Mogą maskować objawy zakażeń i stanów zapalnych, zaostrzać istniejące zakażenia i zwiększać podatność na zakażenia (zmniejszać odporność). Ciężkie zakażenia, jak np. posocznica i gruźlica, mogą osiągnąć znaczny stopień zaawansowania, zanim zostaną zdiagnozowane. Stosowaniu kortykosteroidów, o ile to konieczne, powinno towarzyszyć odpowiednie leczenie przeciwzakażeniowe (np. w gruźlicy, wirusowym i grzybiczym zakażeniu oczu).

U osób leczonych kortykosteroidami zwiększa się podatność na zakażenia. Zakażenia i choroby zakaźne takie jak ospa wietrzna i odra mogą mieć poważniejszy przebieg, a nawet doprowadzić do zgonu u osób ze zmniejszoną odpornością. Osoby te powinny szczególnie unikać narażenia na zakażenie tymi chorobami. Ryzyko rozwoju uogólnionego zakażenia może być związane z dawką, drogą podania i okresem stosowania kortykosteroidów oraz z chorobą podstawową i cechami indywidualnymi każdego organizmu.

Osobom stosującym kortykosteroidy w chwili narażenia na ospę wietrzną lub odrę oraz osobom stosującym je w czasie ostatnich 3 miesięcy przed narażeniem podaje się profilaktycznie specyficzną immunoglobulinę. W przypadku rozwoju ospy wietrznej konieczne jest odpowiednie leczenie specjalistyczne chorego. W takiej sytuacji nie należy przerywać stosowania glikokortykosteroidów.

Glikokortykosteroidy mogą powodować zaostrzenie przebiegu niektórych chorób. Dlatego wymagane jest zachowanie szczególnej ostrożności u chorych, u których występują:

• ropnie lub zakażenia ropne

• choroby układu pokarmowego, takie jak choroba wrzodowa, owrzodzenia błony śluzowej przewodu pokarmowego, przetoka jelitowa, uchyłkowatość jelit, wrzodziejące zapalenie jelita grubego i choroby zapalne jelit (zwiększone ryzyko krwawienia i perforacji)

• osteoporoza (szczególnie u kobiet w okresie pomenopauzalnym)

• nadciśnienie tętnicze

• zastoinowa niewydolność serca

• cukrzyca (także, jeżeli chorobę stwierdzono u innych członków rodziny)

• zaburzenia psychiczne, zwłaszcza trwająca lub przebyta ciężka psychoza maniakalno-depresyjna (szczególnie z przebytą psychozą posteroidową)

• jaskra (także, jeżeli chorobę stwierdzono u innych członków rodziny)

• przebyta gruźlica (ryzyko nawrotu choroby)

• zaburzenia czynności wątroby, marskość wątroby

• niewydolność nerek

• padaczka

• czynniki ryzyka wystąpienia zakrzepowego zapalenia żył

• miastenia

• opryszczka oka zagrażająca perforacją rogówki

• niedoczynność tarczycy.

We wszystkich powyższych przypadkach konieczna jest częsta kontrola kliniczna, a lekarz zaleci wykonanie odpowiednich badań i zachowanie wymaganych środków ostrożności.

Wielokrotne i przedłużone stosowanie kortykosteroidów w obrębie obciążonych stawów może prowadzić do nasilenia zmian degeneracyjnych stawów i martwicy kości.

Stosowanie kortykosteroidów może powodować zaburzenia widzenia. Jeżeli wystąpi nieostre widzenie lub inne zaburzenia widzenia, należy skonsultować się z lekarzem.

W przypadku chorych z nowotworami układu krwiotwórczego stosujących deksametazon może wystąpić zespół rozpadu guza. Chorzy ze zwiększonym ryzykiem wystąpienia zespołu rozpadu guza powinni być ściśle monitorowani.

Stosowanie kortykosteroidów u niemowląt, dzieci i młodzieży może powodować spowolnienie wzrostu a wpływ ten może być nieodwracalny. Jeżeli lekarz uzna stosowanie kortykosteroidów za konieczne, w tej grupie wiekowej należy ograniczyć leczenie do dawki minimalnej stosowanej przez możliwie jak najkrótszy czas.

Stosowanie deksametazonu u wcześniaków może powodować występowanie długotrwałych działań niepożądanych.

Informacje dodatkowe o pozostałych składnikach preparatu:

• preparat zawiera siarczyn sodu, który rzadko może powodować ciężkie reakcje nadwrażliwości i skurcz oskrzeli.

Czy ten preparat ma wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów?

Nie stwierdzono wpływu preparatu na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania urządzeń/maszyn.

Preparat ma postać roztworu do wstrzykiwań. Preparat podaje się dożylnie (we wstrzyknięciu lub wlewie kroplowym) lub domięśniowo (głęboko w dużą masę mięśniową). Może także być podawany nasiękowo lub dostawowo. Wstrzyknięcie dożylne powinno być wykonane powoli, ponieważ zbyt szybkie może powodować zapaść sercowo-naczyniową. Przed podaniem we wlewie zawartość ampułki należy odpowiednio rozcieńczyć. Jeżeli masz jakiekolwiek wątpliwości dotyczące stosowania preparatu, skonsultuj się z lekarzem.

Lekarz indywidualnie dostosuje dawkowanie w zależności od wskazania, stanu chorego i jego reakcji na lek.

Stosuje się: 4–16 mg na dobę, wyjątkowo do 32 mg na dobę. Zwykle: 4–8 mg, w razie potrzeby kilka razy w ciągu doby. W stanach nagłych zagrażających życiu mogą być konieczne większe dawki.

W przypadku wstrzyknięcia miejscowego i podania nasiękowego zwykle 4–8 mg, a w przypadku małych stawów – 2 mg.

Obrzęk mózgu: początkowo 10 mg dożylnie, następnie 4 mg co 6 godzin domięśniowo, aż do ustąpienia objawów. Odpowiedź uzyskuje się zwykle w ciągu 12–24 godzin. Następnie, po 2–4 dniach lekarz może zmniejszyć dawkę, a po 5–7 dniach stopniowo zakończyć podawanie leku.

Profilaktyka nudności i wymiotów indukowanych chemio- lub radioterapią oraz innych działań niepożądanych i powikłań związanych z prowadzoną terapią przeciwnowotworową: zwykle 8–20 mg dożylnie przed podaniem chemioterapii, w razie potrzeby lekarz może podać dawkę dodatkową doustnie lub dożylnie po 24–72 godzinach.

Profilaktyka i leczenie powikłań zabiegów chirurgicznych, w tym głównie nudności i wymiotów: zwykle 4–5 mg dożylnie (lekarz dostosuje dawkowanie indywidualnie).

Lekarz, po uzyskaniu pożądanego efektu, będzie dążył do stosowania najmniejszej dawki skutecznej lub do całkowitego zaprzestania stosowania preparatu. Sytuacje stresowe mogą wymagać okresowego zwiększenia stosowanej dawki. Po długotrwałym stosowaniu nie wolno nagle przerywać stosowania preparatu; lek należy odstawiać stopniowo.

Osoby w podeszłym wieku:

Przy doborze dawki należy wziąć pod uwagę, że osoby w podeszłym wieku są bardziej narażone na wystąpienie działań niepożądanych. Szczególnie dotyczy to chorych, u których występuje osteoporoza, nadciśnienie tętnicze, hipokaliemia, cukrzyca, podatność na infekcje i ścieńczenia skóry.

Dzieci i młodzież:

U dzieci i młodzieży lekarz dostosuje dawkę indywidualnie, zwykle 0,2–0,4 mg/kg masy ciała na dobę.

Leczenie Covid-19 u dorosłych i młodzieży po ukończeniu 12. roku życia i o masie ciała 40 kg lub większej, wymagających tlenoterapii: dożylnie 6 mg 1 raz na dobę przez okres do 10 dni. Czas trwania leczenia jest uzależniony od odpowiedzi klinicznej i indywidualnych wymagań chorego. Nie ma konieczności dostosowania dawki u osób w podeszłym wieku lub z zaburzeniem czynności wątroby i/lub nerek.

W okresie ciąży nie stosuj żadnego leku bez konsultacji z lekarzem!

Bardzo ważne jest, aby przed zastosowaniem jakiegokolwiek leku w okresie ciąży lub w okresie karmienia piersią skonsultować się z lekarzem i wyjaśnić ponad wszelką wątpliwość potencjalne zagrożenia i korzyści związane ze stosowaniem danego leku. Jeżeli jesteś w ciąży lub planujesz ciążę, poinformuj o tym lekarza przepisującego receptę na ten lek.

U kobiet w ciąży stosowanie kortykosteroidów jest ograniczone jedynie do przypadków, gdy lekarz uzna to za absolutnie konieczne i gdy w ocenie lekarza oczekiwane korzyści wyraźnie przeważają nad możliwym ryzykiem. Tylko lekarz może ocenić stosunek korzyści do ryzyka w Twoim przypadku!

Nie należy karmić piersią w okresie stosowania dużych dawek deksametazonu.

W ostrych, zagrażających życiu stanach interakcje preparatu z innymi lekami nie są brane pod uwagę, zwłaszcza jeżeli lekarz przewiduje stosowanie leku przez krótki czas.

W pozostałych sytuacjach poinformuj lekarza o wszystkich przyjmowanych ostatnio lekach, również o tych, które są wydawane bez recepty.

Możliwe jest wystąpienie interakcji, jeżeli stosowane są następujące leki:

• leki indukujące enzymy mikrosomalne, takie jak np. leki przeciwdrgawkowe (karbamazepina, barbiturany, fenytoina), przeciwzakaźne (ryfampicyna, ryfabutyna), prymidon, aminoglutetimid lub efedryna mogą wpływać na przyspieszenie metabolizmu deksametazonu i zmniejszenie jego skuteczności (ryzyko osłabienia działania preparatu)

• doustne środki antykoncepcyjne lub inne preparaty zawierające estrogeny (możliwe nasilenie działania deksametazonu)

• leki przeciwcukrzycowe, w tym insulina (preparat może wpływać na ich działanie; dawkowanie leków przeciwcukrzycowych powinno zostać dostosowane przez lekarza)

• glikozydy nasercowe np. digoksyna (zwiększone ryzyko zaburzeń rytmu serca i hipokaliemii)

• leki moczopędne, leki przeczyszczające, karbenoksolon (ryzyko nasilenia wydalania potasu i wystąpienia niedoboru potasu i hipokaliemii)

• steroidy, androgeny (możliwe obrzęki)

• leki przeciwzakrzepowe, pochodne kumaryny (glikokortykosteroidy mogą wpływać na działanie leków przeciwzakrzepowych i zwiększać ryzyko krwawienia z przewodu pokarmowego; konieczne jest monitorowanie parametrów charakteryzujących proces krzepnięcia krwi, w tym czasu protrombinowego i dostosowanie dawkowania leków przeciwzakrzepowych)

• salicylany (odstawienie kortykosteroidów może spowodować zatrucie salicylanami; ponadto u chorych z hipoprotrombinemią możliwe jest wystąpienie interakcji deksametazonu z salicylanami)

• leki hamujące aktywność izoenzymu 3A4 cytochromu P450, takie jak ketokonazol, itrakonazol, klarytromycyna, erytromycyna (ryzyko nasilenia działania preparatu i nasilenia działań niepożądanych)

• niesteroidowe leki przeciwzapalne (równoległe stosowanie kortykosteroidów zwiększa ryzyko owrzodzeń żołądka i/lub dwunastnicy i wystąpienia krwawień z przewodu pokarmowego; ponadto możliwe zmniejszenie skuteczności działania niesteroidowych leków przeciwzapalnych)

• protyrelina (zwiększenie stężenia TSH po podaniu protyreliny może być zmniejszone)

• leki hamujące aktywność izoenzymu 3A4 cytochromu P450, w tym kobicystat (należy unikać równoległego stosowania, a w razie konieczności takiego leczenia chory powinien pozostawać pod obserwacją, czy nie występują ogólnoustrojowe działania niepożądane kortykosteroidów)

• prazykwantel (deksametazon stosowany długotrwale może zmniejszać stężenie prazykwantelu w osoczu)

• fluorochinolony; (zwiększone ryzyko dolegliwości ze strony ścięgien)

• inne postaci kortykosteroidów (preparaty wziewne stosowane w leczeniu astmy, maści, kremy) lub inne leki sterydowe.

W okresie stosowania glikokortykosteroidów nie wolno przyjmować szczepionek zawierających żywe drobnoustroje, ze względu na ryzyko zachorowania. Stosowanie glikokortykosteroidów może zmniejszać skuteczność szczepionek inaktywowanych i anatoksyny.

Stosowanie glikokortykosteroidów może wpływać na wyniki testów alergicznych i niektórych badań diagnostycznych.

Jak każdy lek, również Dexaven może powodować działania niepożądane, chociaż nie wystąpią one u wszystkich chorych stosujących ten preparat. Pamiętaj, że oczekiwane korzyści ze stosowania leku są z reguły większe, niż szkody wynikające z pojawienia się działań niepożądanych.

Krótkotrwałe stosowanie preparatu rzadko powoduje działania niepożądane. Leczenie długotrwałe sprzyja wystąpieniu działań niepożądanych kortykosteroidów, które mogą obejmować: zahamowanie czynności kory nadnerczy, objawy zespołu Cushinga (w tym zaburzenia rozmieszczenia tkanki tłuszczowej, twarz „księżyca w pełni”), spowolnienie wzrostu u dzieci i młodzieży, zmniejszona tolerancja węglowodanów, hiperglikemia, zwiększenie zapotrzebowania na insulinę lub doustne leki przeciwcukrzycowe u chorych na cukrzycę, ujawnienie cukrzycy, zwiększenie/zmniejszenie masy ciała, nudności, wymioty, utrata łaknienia, biegunka, zaparcia, wzdęcia, stany zapalne błony śluzowej przełyku i żołądka, wrzód żołądka, perforacja wrzodu z krwawieniem, perforacja jelit, zapalenie trzustki, zaburzenia rytmu serca i zmiany w zapisie EKG (związane z niedoborem potasu), omdlenia, nadciśnienie tętnicze, zastoinowa niewydolność serca, nagłe zatrzymanie czynności serca, zwiększenie stężenia sodu we krwi, zatrzymanie wody, obrzęki, zaburzenia elektrolitowe (w tym niedobór potasu i związane z tym zaburzenia rytmu serca), ujemny bilans azotowy, zaburzenia miesiączkowania, zaćma, jaskra, zwiększenie ciśnienia śródgałkowego, wytrzeszcz oczu, uszkodzenie nerwu wzrokowego, centralna retinopatia surowicza, widzenie nieostre, zaostrzenie chorób wirusowych i grzybiczych oczu, zawroty i bóle głowy, zaburzenia psychiczne i zmiany nastroju (w tym zmiany nastroju, depresja lub euforia, majaczenie, omamy, zaburzenia snu, psychozy, myśli samobójcze), drgawki, parestezje, zawroty i bóle głowy, sporadycznie nadciśnienie wewnątrzczaszkowe (rzekomy guz mózgu), zwiększone ryzyko zakrzepicy, hipercholesterolemia, przyspieszona miażdżyca, martwicze zapalenie naczyń, zakrzepowe zapalenie żył, zmiany ilościowe krwinek białych, małopłytkowość, scieńczenie skóry, zmiany zanikowe skóry, wybroczyny i wylewy podskórne, rozstępy skórne, zmiany barwnikowe skóry, zapalenie tkanki podskórnej, stwardnienia w obrębie skóry, ropnie jałowe w miejscu podania, zmiany skórne podobne do trądziku, hirsutyzm, opóźnienie procesu gojenia się ran, osłabienie siły mięśniowej, miopatie, zanik i włóknienie mięśni, jałowa martwica głowy kości udowej i ramiennej, złamania kości długich, kompresyjne złamania kręgosłupa, osteoporoza.

Mogą wystąpić reakcje alergiczne i anafilaktyczne, takie jak pokrzywka, alergiczne zapalenie skóry, obrzęk naczynioruchowy, obrzęk głośni, skurcz oskrzeli, które mogą mieć ciężki przebieg i stanowić bezpośrednie zagrożenie życia. Istnieje zwiększone ryzyko wystąpienia krwawień z przewodu pokarmowego, owrzodzeń i perforacji zwłaszcza w przypadku współistnienia stanów zapalnych i chorób przewodu pokarmowego. Kortykosteroidy mogą zaostrzać istniejące zakażenia, maskować objawy zakażeń, zwiększać podatność na zakażenia.

Nagłe przerwanie leczenia długotrwałego może powodować wystąpienie takich objawów, jak bóle mięśniowe, bóle stawów, gorączka, złe samopoczucie, zapalenie spojówek, zapalenie błony śluzowej nosa, bolesne guzki skóry, zmniejszenie masy ciała, nudności, wymioty lub inne podobne objawy. W ciężkich przypadkach możliwe zaburzenia psychiczne i nadciśnienie wewnątrzczaszkowe, rzadko zgon.