Dobutamin Sandoz - proszek do sporządzania roztworu do infuzji

Wywołanie efektu inotropowododatniego u pacjentów z ostrą niewydolnością serca spowodowaną zaburzeniami kurczliwości mięśnia sercowego, z towarzyszącym zmniejszeniem rzutu sercowego i zwiększeniem ciśnienia płucnego, np. w przebiegu zawału serca, w kardiomiopatii, po zabiegach kardiochirurgicznych, we wstrząsie kardiogennym i septycznym. Dorośli. 2,5–10 µg/kg mc./min; w razie konieczności do 40 µg/kg mc./min.
Wywołanie efektu inotropowododatniego u dzieci i młodzieży (od urodzenia do 18. rż.) ze zmniejszeniem rzutu sercowego w stanach hiperfuzji na skutek niewyrównanej niewydolności serca po zabiegach kardiochirurgicznych, w przebiegu kardiomiopatii, we wstrząsie kardiogennym lub septycznym. Dzieci i młodzież. Początkowo 5 µg/kg mc./min, następnie dawkę dostosować w zależności od odpowiedzi klinicznej w zakresie 2–20 µg/kg mc./min, choć niekiedy uzyskiwano odpowiedź stosując dawkę 0,5–1 µg/kg mc./min. Podczas stosowania większych dawek należy zachować szczególną ostrożność, gdyż maks. dawki tolerowane w leczeniu dzieci są mniejsze od dawek stosowanych u osób dorosłych. Większość działań niepożądanych (zwłaszcza tachykardię) obserwowano po podaniu dawek ≥7,5 µg/kg mc./min; szybkie ustąpienie działań niepożądanych można uzyskać przez zmniejszenie szybkości infuzji lub jej przerwanie.

Nadwrażliwość na którykolwiek składnik preparatu, równoczesne leczenie inhibitorami MAO, guz chromochłonny nadnerczy.

Podawać i.v., we wlewie ciągłym. Podczas podawania leku należy kontrolować częstość i rytm pracy serca, ciśnienie tętnicze, przepływ moczu i szybkość infuzji. W miarę możliwości w trakcie leczenia należy kontrolować rzut sercowy, ośrodkowe ciśnienie żylne i ciśnienie w kapilarach płucnych. Czas leczenia zależy od stanu klinicznego pacjenta. Przed odstawieniem leku stopniowo zmniejszać dawkę. Szczegółowe informacje dotyczące podawania – patrz: zarejestrowane materiały producenta.