Farmorubicin PFS - roztwór do wstrzykiwań i infuzji

Substancją czynną preparatu jest epirubicyna, antybiotyk z grupy antracyklin o działaniu cytotoksycznym (toksycznym dla komórek). Działanie epirubicyny polega na tworzeniu trwałych kompleksów z cząsteczkami kwasu nukleinowego DNA, co prowadzi do fragmentacji kwasu nukleinowego, uniemożliwia jego replikację, transkrypcję oraz syntezę białek i w konsekwencji doprowadza do śmierci komórki. Działanie dotyczy szczególnie komórek szybko dzielących się, w tym komórek nowotworowych. Dodatkowy mechanizm działania epirubicyny może być związany z produkcją wolnych rodników uszkadzających struktury wewnątrzkomórkowe. Epirubicyna jest stosowana w chemioterapii nowotworów; wykazuje podobną jak doksorubicyna aktywność przeciwnowotworową i mniejszą toksyczność.

Epirubicyna jest metabolizowana w wątrobie. Wydalana głównie z żółcią i kałem. Zaburzenia czynności wątroby mogą zmniejszyć klirens epirubicyny i jej metabolitów i powodować nasilenie działań toksycznych.

Preparat jest wskazany w leczeniu następujących typów nowotworów:

• rak pęcherza moczowego wywodzący się z komórek nabłonka przejściowego

• rak piersi (wczesny, zaawansowany i/lub z przerzutami)

• rak żołądka

• chemioterapia paliatywna raka połączenia przełykowo-żołądkowego

• nowotwory głowy i szyi

• białaczki

• niedrobnokomórkowy rak płuca

• drobnokomórkowy rak płuca

• chłoniaki nieziarnicze złośliwe

• ziarnica złośliwa

• szpiczak mnogi

• rak jajnika

• rak trzustki w leczeniu skojarzonym (wg schematu PEFG)

• rak okrężnicy i odbytnicy

• mięsaki tkanek miękkich.

Niestety, nawet jeżeli istnieją wskazania do stosowania preparatu, nie zawsze można go stosować. Nie możesz stosować preparatu, jeżeli jesteś uczulony (wykazujesz nadwrażliwość) na którykolwiek składnik preparatu lub na inne preparaty o podobnej budowie chemicznej (inne antracykliny, antracenodiony).

Nie stosować dożylnie w przypadku:

• utrzymującego się zahamowania czynności szpiku kostnego

• ciężkich zaburzeń czynności wątroby

• kardiomiopatii

• świeżego zawału serca

• ciężkich zaburzeń rytmu serca

• otrzymania podczas uprzedniego leczenia antracyklinami (np. epirubicyną, idarubicyną lub daunorubicyną) lub antracenodionami maksymalnej dawki skumulowanej

• ostrych uogólnionych zakażeń

• niestabilnej dławicy piersiowej.

Preparatu nie należy stosować dopęcherzowo w leczeniu raka pęcherza moczowego u osób:

• z zakażeniem dróg moczowych

• ze stanami zapalnymi pęcherza moczowego

• z krwiomoczem

• z inwazyjnymi guzami, które przenikają ścianę pęcherza moczowego

• ze zwężeniem cewki moczowej i innymi stanami utrudniającymi wprowadzenie cewnika

• z obkurczeniem zmienionego chorobowo pęcherza moczowego.

Preparatu nie należy podawać domięśniowo ani dokanałowo.

Stosowanie preparatu jest przeciwwskazane u kobiet w ciąży i u kobiet w okresie karmienia piersią.

Niektóre choroby i inne okoliczności mogą stanowić przeciwwskazanie do stosowania lub wskazanie do zmiany dawkowania preparatu. W pewnych sytuacjach może okazać się konieczne przeprowadzenie określonych badań kontrolnych.

Leczenie może być prowadzane wyłącznie pod nadzorem lekarza onkologa, posiadającego doświadczenie w stosowaniu chemioterapii przeciwnowotworowej.

Leczenie może być rozpoczęte dopiero po ustąpieniu ostrych objawów działania toksycznego wcześniej zastosowanego leczenia cytotoksycznego, takich jak: zapalenie błony śluzowej jamy ustnej, małopłytkowość, neutropenia (zmniejszenie liczby granulocytów obojętnochłonnych [neutrofilów]) i uogólnione zakażenia.

Leczenie z zastosowaniem dużych dawek (większych niż 90 mg/m2 powierzchni ciała) może nasilać działania niepożądane związane z zahamowaniem czynności szpiku kostnego, takie jak neutropenia, zapalenie jamy ustnej, zapalenie śluzówki; chory powinien pozostawać pod stałą obserwacją.

Stosowanie antracyklin (w tym epirubicyny) jest związane z ryzykiem toksycznego działania na serce (kardiotoksyczność). Działania kardiotoksyczne mogą wystąpić od razu (działania wczesne) lub z opóźnieniem (działania późne).

Działania wczesne mogą obejmować zmiany w zapisie EKG, częstoskurcz zatokowy, zaburzenia rytmu, w tym przedwczesne skurcze komorowe i częstoskurcz komorowy, zmniejszenie częstotliwości rytmu serca, blok przedsionkowo-komorowy i blok odnogi pęczka Hisa. Działania te w większości przypadków nie wymagają przerwania leczenia z zastosowaniem epirubicyny.

Działania późne zależą od dawki skumulowanej i mogą wystąpić po kilku miesiącach (najczęściej po 2–3 miesiącach) lub nawet po kilku latach od zakończenia stosowania preparatu. Objawiają się kardiomiopatią, która może przejawiać się niewydolnością lewokomorową, zastoinową niewydolnością serca (w tym np. duszność, obrzęk płuc, obrzęki, powiększenie serca i wątroby, skąpomocz, wodobrzusze, wysięk do opłucnej, rytm cwałowy) lub zapaleniem mięśnia sercowego. Wśród późnych działań kardiotoksycznych najbardziej niebezpieczna jest zagrażająca życiu zastoinowa niewydolność serca.

Ryzyko rozwoju zastoinowej niewydolności serca zwiększa się wraz z dawką skumulowaną (w ciągu życia pacjenta) epirubicyny większą niż 900 mg/m2 powierzchni ciała; jej przekroczenie wymaga zachowania szczególnej ostrożności.

Przed leczeniem, w trakcie i po zakończeniu leczenia lekarz zaleci regularne badania (w tym EKG, monitorowanie frakcji wyrzutowej lewej komory i inne) w celu monitorowania czynności serca. Chorzy, którzy otrzymali duże dawki skumulowane oraz chorzy z grupy ryzyka powinni być starannie monitorowani pod kątem zaburzeń czynności serca. Działanie kardiotoksyczne epirubicyny może jednak wystąpić nawet po zastosowaniu małych dawek skumulowanych oraz u chorych bez czynników ryzyka.

Ryzyko działania kardiotoksycznego jest zwiększone u osób poddawanych napromienianiu śródpiersia lub okolicy serca, leczonych innymi antracyklinami lub lekami o działaniu kardiotoksycznym (np. trastuzumab), przyjmujących leki hamujące kurczliwość serca (np. cyklofosfamid, 5-fluorouracyl), z chorobą układu sercowo-naczyniowego (aktualną lub przebytą) oraz u osób w podeszłym wieku.

Trastuzumab może być obecny we krwi nawet po 7 miesiącach po zaprzestaniu jego stosowania. Dlatego nie należy stosować antracyklin w ciągu 7 miesięcy po odstawieniu trastuzumabu, chyba ze lekarz uzna to za absolutnie konieczne. W takim przypadku należy ściśle monitorować czynność serca.

Stosowanie epirubicyny wiąże się z ryzykiem zahamowania czynności szpiku kostnego i wystąpienia leukopenii, neutropenii (odpowiednio, zmniejszenie liczby krwinek białych [leukocytów] i granulocytów obojętnochłonnych [neutrofilów]), a także małopłytkowości (zmniejszenie liczby płytek krwi) i niedokrwistości. Przed rozpoczęciem oraz w trakcie i po zakończeniu leczenia lekarz zaleci kontrolę parametrów hematologicznych. Należy często kontrolować obraz krwi obwodowej. Nieprawidłowe wartości liczby leukocytów, neutrofilów czy płytek krwi są wskazaniem do odroczenia podania epirubicyny do momentu uzyskania dopuszczalnych wartości tych parametrów. Wyniki badań hematologicznych mogą wymagać dostosowania dawki leku. Ciężkie zahamowanie czynności szpiku kostnego może prowadzić do wystąpienia gorączki, krwotoku, ciężkich zakażeń, sepsy, wstrząsu septycznego, niedotlenienia tkanek lub zgonu.

Ze stosowaniem antracyklin, w tym epirubicyny, może być związane wystąpienie wtórnej białaczki. Zwiększone ryzyko dotyczy skojarzonego leczenia epirubicyną i innymi chemioterapeutykami uszkadzającymi DNA, chorych poddawanych napromienianiu (radioterapia) oraz chorych, którzy otrzymali duże dawki skumulowane antracyklin lub leków cytotoksycznych. Okres utajony takiej białaczki może wynosić 1–3 lat.

Epirubicyna może powodować zaburzenia czynności przewodu pokarmowego, powodować nudności i wymioty, zapalenie błon śluzowych jamy ustnej, które może prowadzić do owrzodzenia jamy ustnej. U większości chorych ww. działania niepożądane ustępują w 3 tygodniu leczenia.

Epirubicyna jest wydalana przede wszystkim w wyniku metabolizmu wątrobowego z żółcią. Zaburzenia czynności wątroby mogą nasilać ogólne toksyczne działania epirubicyny. Przed rozpoczęciem oraz w okresie leczenia należy kontrolować czynność wątroby (aktywność enzymów AST, ALT, fosfatazy alkalicznej, stężenie bilirubiny). W razie potrzeby lekarz zmniejszy dawkę, a w przypadku ciężkich zaburzeń czynności wątroby zaleci przerwanie stosowania preparatu.

Należy monitorować czynność nerek (pomiar stężenia kreatyniny we krwi). W razie potrzeby (stężenie kreatyniny większe niż 5 mg/dl) lekarz zaleci zmniejszenie dawki epirubicyny.

Epirubicyna może być związana z wystąpieniem zapalenia żył lub zakrzepowego zapalenia żył, a także stwardnienia ścian żył w miejscu podania.

Jeżeli w trakcie podawania (podanie dożylne) leku nastąpi wynaczynienie, objawiające się bólem i uczuciem palenia w miejscu podania, personel medyczny natychmiastowo zakończy podawanie leku i usunie z tkanki wynaczyniony roztwór oraz zastosuje odpowiednie leczenie. Wynaczynienie może spowodować uszkodzenie tkanki, pęcherze, miejscową martwicę i zakrzepowe zapalenie żyły. Chłodzenie bolesnego miejsca oraz odpowiednie leczenie może pomóc w złagodzeniu dolegliwości.

Epirubicyna może być związana z wystąpieniem zakrzepowego zapalenia żył i powikłań zatorowych, w tym zatorowości płucnej, która może prowadzić do zgonu.

Może wystąpić zespół rozpadu guza, któremu towarzyszy zwiększenie stężenia kwasu moczowego we krwi (hiperurykemia), skutkiem nasilenia katabolizmu puryn. Należy kontrolować stężenie kwasu moczowego we krwi, stężenie potasu, fosforanu wapnia i kreatyniny oraz zapewnić odpowiednie nawodnienie i stosować leki zapobiegające hiperurykemii.

Nie należy przyjmować szczepionek zawierających żywe drobnoustroje (np. szczepionka przeciwko żółtej febrze), ponieważ może rozwinąć się ciężkie zakażenie, niekiedy prowadzące do zgonu. Szczepionki zawierające zabite lub inaktywowane drobnoustroje mogą być stosowane, jednak uzyskana odpowiedź immunologiczna może być zmniejszona i niewystarczająca do uzyskania odporności.

Preparat może powodować czerwone zabarwienie moczu przez 1–2 dni po podaniu. Nie wymaga to specjalnego postępowania.

Epirubicyna działa toksycznie na płód. Osoby w wieku rozrodczym (mężczyźni i kobiety) powinny skonsultować się z lekarzem w sprawie stosowania skutecznej metody zapobiegania ciąży w okresie leczenia i przez co najmniej 3,5 miesiąca w przypadku mężczyzn oraz 6,5 miesiąca w przypadku kobiet po przyjęciu ostatniej dawki epirubicyny.

Leczenie epirubicyną może spowodować bezpłodność. Dlatego kobiety i mężczyźni, którzy planują rodzicielstwo w przyszłości, powinni przed rozpoczęciem leczenia skonsultować się z lekarzem w sprawach dotyczących płodności.

W niektórych sytuacjach klinicznych lek może być podawany dopęcherzowo, co może wywołać objawy zapalenia pęcherza moczowego, takie jak bolesne oddawanie moczu, ból, wielomocz, krwiomocz, uczucie pieczenia, martwica ściany pęcherza moczowego, skurcz pęcherza moczowego.

Preparat zawiera sód; ponadto, zawartość sodu w roztworze do wlewu dożylnego (np. roztwór NaCl) powinna zostać wzięta pod uwagę przy obliczaniu całkowitej zawartości sodu w podawanej dawce.

Czy ten preparat ma wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów?

Nie ma badań dotyczących wpływu preparatu na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania urządzeń/maszyn. Należy zachować ostrożność.

Preparat ma postać roztworu do wstrzykiwań lub infuzji; podawany jest dożylnie lub dopęcherzowo. Nie przekraczaj zaleconych dawek, ponieważ nie zwiększy to skuteczności działania leku, a może zaszkodzić Twojemu zdrowiu i życiu. Jeżeli masz jakiekolwiek wątpliwości dotyczące stosowania preparatu, skonsultuj się z lekarzem.

Lekarz dobierze dawkowanie indywidualnie w zależności od wskazania, oczekiwanego rezultatu, sytuacji klinicznej oraz od tego, czy preparat stosowany będzie w monoterapii czy jako składnik chemioterapii wielolekowej:

Preparat może być podawany tylko przez kwalifikowany personel medyczny. Preparat podawany jest do przewodu, przez który swobodnie przepływa roztwór do wlewu dożylnego (chlorek sodu lub glukoza). Czas trwania wlewu wynosi zwykle 3–20 minut. Bezpośrednie wstrzyknięcie leku nie jest zalecane ze względu na ryzyko wynaczynienia.

Dorośli:

W monoterapii, standardowa dawka: 60–120 mg/m2 powierzchni ciała na 1 cykl leczenia.

W chemioterapii uzupełniającej raka piersi z przerzutami do węzłów chłonnych pachowych (terapia skojarzona): 100–120 mg/m2 powierzchni ciała.

Całkowita dawka początkowa w danym cyklu może zostać podana jako pojedyncza dawka lub w postaci dawek podzielonych przez 2 lub 3 kolejne dni, co 3–4 tygodnie.

W chemioterapii wielolekowej stosuje się mniejsze dawki (zobacz: zarejestrowane materiały producenta). W chemioterapii wielolekowej ze względu na działanie addycyjne leków może wystąpić silniejsze zahamowanie czynności szpiku kostnego.

W leczeniu raka piersi i płuca mogą być stosowane schematy leczenia z dużą dawką początkową: w monoterapii do 135 mg/m2 powierzchni ciała na 1 cykl leczenia, w pojedynczej dawce w 1. dniu cyklu lub w postaci dawek podzielonych w 1., 2. i 3. dniu, co 3–4 tygodnie; w leczeniu skojarzonym do 120 mg/m2 powierzchni ciała w 1. dniu cyklu, co 3–4 tygodnie.

Szczególne grupy chorych:

U osób z zaburzeniami czynności wątroby lekarz zmniejszy dawkę w zależności od stężenia bilirubiny we krwi. W przypadku ciężkiej niewydolności wątroby stosowanie preparatu jest przeciwwskazane.

Umiarkowane zaburzenia czynności nerek nie wymagają zmniejszenia dawki. W razie potrzeby, gdy stężenie kreatyniny będzie większe niż 5 mg/dl, lekarz dostosuje dawkowanie.

U osób w podeszłym wieku zwykle nie ma konieczności modyfikowania dawki początkowej.

W przypadku osób poddawanych wcześniejszej radioterapii, innej terapii przeciwnowotworowej lub osób z naciekami nowotworowymi w szpiku kostnym lekarz rozważy zastosowanie mniejszych dawek lub wydłużenie przerwy czasowej pomiędzy kolejnymi cyklami leczenia.

Powierzchowny rak pęcherza moczowego i rak pęcherza in situ (podanie do wnętrza pęcherza moczowego za pośrednictwem jałowego cewnika):

–pojedynczy wlew 80–100 mg bezpośrednio po przezcewkowej resekcji guza

–50 mg (w 25–50 ml roztworu soli fizjologicznej) 1 raz na tydzień przez 8 tygodni, rozpoczynając 2–7 dni po zabiegu; w razie objawów toksyczności, dawka zostanie zmniejszona do 30 mg. Lek może też być podawany w dawce 50 mg raz w tygodniu przez 4 tygodnie, a następnie raz w miesiącu przez 11 miesięcy.

Pacjent nie powinien przyjmować żadnych płynów przez 12 godzin przed podaniem dopęcherzowym (aby uniknąć rozcieńczenia roztworu leku). Podczas zabiegu pacjent powinien leżeć i zmieniać pozycje ciała o 1 obrotu co 15 minut (aby zapewnić kontakt całej powierzchni błony śluzowej pęcherza moczowego z preparatem). Lek powinien pozostawać w pęcherzu przez około 1 godzinę.

W okresie ciąży nie stosuj żadnego leku bez konsultacji z lekarzem!

Bardzo ważne jest, aby przed zastosowaniem jakiegokolwiek leku w okresie ciąży lub w okresie karmienia piersią skonsultować się z lekarzem i wyjaśnić ponad wszelką wątpliwość potencjalne zagrożenia i korzyści związane ze stosowaniem danego leku. Jeżeli jesteś w ciąży lub planujesz ciążę, poinformuj o tym lekarza przepisującego receptę na ten lek.

Preparat jest przeciwwskazany zarówno w okresie ciąży jak i w okresie karmienia piersią.

Kobiety w wieku rozrodczym nie powinny zachodzić w ciążę podczas leczenia; epirubicyna może działać toksycznie na płód. Osoby w wieku rozrodczym (mężczyźni i kobiety) powinny skonsultować się z lekarzem w sprawie stosowania skutecznej metody zapobiegania ciąży w okresie leczenia i przez co najmniej 3,5 miesiąca w przypadku mężczyzn oraz 6,5 miesiąca w przypadku kobiet po przyjęciu ostatniej dawki epirubicyny.

Karmienie piersią jest przeciwwskazane w okresie leczenia i przez co najmniej 7 dni po przyjęciu ostatniej dawki epirubicyny.

Leczenie epirubicyną może spowodować nieodwracalną bezpłodność. Dlatego mężczyźni, którzy w przyszłości zamierzają zostać ojcami, powinni skonsultować się z lekarzem w sprawie możliwości zebrania i przechowywania nasienia pobranego przed rozpoczęciem leczenia.

U kobiet epirubicyna może powodować niepłodność i brak miesiączki oraz może wystąpić przedwczesna menopauza. Kobiety i mężczyźni, powinni przed rozpoczęciem leczenia skonsultować się z lekarzem w sprawach dotyczących płodności.

Poinformuj lekarza o wszystkich przyjmowanych ostatnio lekach, również o tych, które są wydawane bez recepty.

Równoległe stosowanie innych leków cytotoksycznych nasila kardiotoksyczne, toksyczne dla przewodu pokarmowego i hamujące czynność szpiku kostnego działanie epirubicyny.

Stosowanie leków kardiotoksycznych (np. 5-fluorouracyl, cyklofosfamid, cisplatyna, taksany) lub leków działających na serce (np. antagonistów wapnia) wymaga monitorowania czynności serca przez cały okres leczenia epirubicyną, ze względu na zwiększone ryzyko wystąpienia zaburzeń czynności serca.

Zaburzenia czynności wątroby wywołane przez równolegle stosowanie innych leków potencjalnie hepatotoksycznych (np. metotreksat) mogą wpływać na skuteczność działania preparatu i nasilać jego działania niepożądane.

Nie należy stosować leków o działaniu kardiotoksycznym, w tym trastuzumabu, z antacyklinami (w tym epirubicyna), jeśli czynność serca nie jest ściśle kontrolowana. Trastuzumab stosowany z antracyklinami znacząco zwiększa ryzyko działania kardiotoksycznego. Stosowanie antracyklin po odstawieniu leków o działaniu kardiotoksycznym (w tym trastuzumab) także zwiększa ryzyko działania kardiotoksycznego. Trastuzumab może być obecny we krwi nawet po 7 miesiącach po zaprzestaniu jego stosowania. Dlatego nie należy stosować antracyklin w ciągu 7 miesięcy po odstawieniu trastuzumabu, chyba ze lekarz uzna to za absolutnie konieczne. W takim przypadku należy uważnie kontrolować czynność serca.

Wcześniejsza lub równoległa radioterapia okolic śródpiersia zwiększa ryzyko działania kardiotoksycznego.

Nie wolno przyjmować szczepionek zawierających żywe drobnoustroje, ponieważ może rozwinąć się ciężkie zakażenie, niekiedy prowadzące do zgonu. Szczepionki zawierające zabite lub inaktywowane drobnoustroje mogą być stosowane, jednak uzyskana odpowiedź immunologiczna może być zmniejszona i niewystarczająca do uzyskania odporności.

W okresie stosowania epirubicyny nie należy stosować cymetydyny; cymetydyna znacząco zwiększa ekspozycję na epirubicynę i może nasilać jej toksyczne działania.

Paklitaksel podany przed epirubicyną może powodować zwiększenie jej stężenia we krwi i zwiększać ryzyko neutropenii i innych działań toksycznych (wpływ na farmakokinetykę epirubicyny nie jest istotny, jeżeli paklitaksel podawany jest po epirubicynie). Pomiędzy infuzją epirubicyny a infuzją paklitakselu należy zachować co najmniej 24-godzinny odstęp.

Dekswerapamil może nasilać hamowanie czynności szpiku kostnego przez epirubicynę.

Chinina może wpłynąć na rozkład epirubicyny przez krwinki czerwone.

Jednoczesne podanie epirubicyny z interferonem alfa-2b może wpływać na farmakokinetykę epirubicyny.

Jednoczesne stosowanie antracykliny i deksrazoksanu może spowodować nasilenie zahamowania czynności szpiku kostnego.

Ze względu na działanie addycyjne leków, równoległe stosowanie epirubicyny i leków wpływających na czynność szpiku kostnego ( takich jak np. leki cytostatyczne, sulfonamidy, leki przeciwretrowirusowe, chloramfenikol, difenylohydantoina, pochodne amidopiryny) może nasilać zaburzenia czynności szpiku i procesów krwiotwórczych.

Jak każdy lek, również Farmorubicin PFS może powodować działania niepożądane, chociaż nie wystąpią one u wszystkich chorych stosujących ten preparat. Pamiętaj, że oczekiwane korzyści ze stosowania leku są z reguły większe, niż szkody wynikające z pojawienia się działań niepożądanych.

Bardzo często: zakażenia, zapalenie spojówek, zapalenie rogówki, zahamowanie czynności szpiku kostnego, niedokrwistość, leukopenia (zmniejszenie liczby leukocytów), małopłytkowość, neutropenia (zmniejszenie liczby neutrofilów), gorączka neutropeniczna, uderzenia gorąca, zapalenie żył, nudności, wymioty, biegunka, zapalenie błony śluzowej jamy ustnej (uczucie palenia, owrzodzenie), zapalenie błony śluzowej przełyku, łysienie, czerwone zabarwienie moczu przez 1–2 dni po podaniu, brak miesiączki, reakcje w miejscu podania, złe samopoczucie, gorączka, zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych.

Często: zmniejszenie apetytu, odwodnienie, blok odnogi pęczka Hisa, blok przedsionkowo-komorowy, częstoskurcz komorowy, zmniejszenie częstotliwości rytmu serca (bradykardia), zastoinowa niewydolność serca (duszność, obrzęk, powiększenie wątroby, wodobrzusze, obrzęk płuc, wysięk opłucnowy, rytm cwałowy), nagłe zaczerwienienie twarzy, krwotok, ból żołądka, nadżerka i owrzodzenia żołądka i jelit, hiperpigmentacja skóry i paznokci, wysypka, świąd, dreszcze, zmniejszenie frakcji wyrzutowej lewej komory, dreszcze.

Niezbyt często: posocznica, zapalenie płuc, ostra białaczka limfatyczna, ostra białaczka szpikowa, zakrzepowe zapalenie żył, zdarzenia zakrzepowo-zatorowe, w tym zatorowość płucna, krwawienia z przewodu pokarmowego, pokrzywka, rumień, osłabienie, zmęczenie.

Rzadko: zwiększenie stężenia kwasu moczowego we krwi (hiperurykemia), anafilaksja (duszność, obniżenie ciśnienia tętniczego, wstrząs anafilaktyczny), zawroty głowy, działania kardiotoksyczne (zmiany w zapisie EKG, kardiomiopatia, zaburzenia rytmu serca), zaburzenia płodności (oligospermia, brak nasienia).

Z częstością, która nie została określona: wstrząs septyczny, krwotok i niedotlenienie tkanek na skutek zahamowania czynności szpiku kostnego, wstrząs, przebarwienia błony śluzowej jamy ustnej, nadwrażliwość na światło, stwardnienie ścian żyły, miejscowy ból po podaniu, ciężkie zapalenie lub martwica tkanki po przypadkowym wynaczynieniu, nadwrażliwość napromienianego obszaru (epirubicyna nasila reakcję tkanek na napromienianie, możliwe reakcje wtórne, tzw. reakcje przypomnienia).

Po podaniu dopęcherzowym: chemiczne zapalenie pęcherza moczowego (bardzo często), podrażnienia, zapalenie pęcherza z bolesnym oddawaniem moczu, częstomocz, krwotoczne zapalenie pęcherza moczowego, parcie na mocz, martwica, skurcze pęcherza moczowego i cewki moczowej.