Holoxan - proszek do przygotowania roztworu do wstrzykiwań

Substancją czynną preparatu jest ifosfamid, lek przeciwnowotworowy z grupy leków alkilujących. Ifosfamid jest syntetycznym analogiem cyklofosfamidu, jednakże w wielu przypadkach nowotwory oporne na cyklofosfamid odpowiadają na podanie ifosfamidu. Podobnie jak cyklofosfamid, ifosfamid jest nieaktywny i wymaga aktywacji w wątrobie, a jego metabolity wykazują działanie alkilujące. Alkilacja jest reakcją chemiczną, podczas której grupa alkilowa zostaje przeniesiona z jednej cząsteczki na inną. Alkilacja makrocząsteczek biologicznych, w szczególności DNA, prowadzi do ich chemicznej modyfikacji. Powoduje powstawanie nieprawidłowych wiązań chemicznych w cząsteczce DNA oraz fragmentację łańcuchów, co blokuje proces replikacji oraz transkrypcji (syntezy DNA i RNA). W konsekwencji podziały komórek zostają zahamowane i następuje śmierć komórki. Działanie preparatu dotyczy szczególnie komórek szybko dzielących się (w których mechanizmy naprawy DNA są niewystarczające). Ifosfamid jest stosowany dożylnie w chemioterapii wielu typów nowotworów.

Preparat jest wskazany w następujących typach nowotworów:

• w leczeniu skojarzonym zaawansowanej postaci raka jądra, jeśli po wstępnej chemioterapii nie uzyskano odpowiedzi w stopniu zadowalającym

• w leczeniu skojarzonym zaawansowanej postaci raka jajnika, jeśli wstępna chemioterapia z zastosowaniem cisplatyny jest nieskuteczna

• w monoterapii zaawansowanej postaci raka szyjki macicy oraz w leczeniu nawrotów

• w leczeniu objawowym zaawansowanego, opornego na leczenie raka piersi lub nawrotów raka piersi

• w monoterapii lub leczeniu skojarzonym niedrobnokomórkowego raka płuc u chorych z guzami nieoperacyjnymi lub z przerzutami

• w leczeniu skojarzonym drobnokomórkowego raka płuc

• w monoterapii lub w leczeniu skojarzonym mięsaków tkanek miękkich (w tym mięsaka kościopochodnego i mięsaka prążkowanokomórkowego), jeżeli standardowe leczenie nie jest skuteczne

• w leczeniu skojarzonym mięsaka Ewinga, jeżeli pierwotne leczenie cytostatyczne jest nieskuteczne

• w leczeniu skojarzonym chłoniaków złośliwych nieziarniczych o wysokiej złośliwości, które nie odpowiadają na wstępne leczenie oraz u chorych z guzami nawrotowymi

• w leczeniu skojarzonym ziarnicy złośliwej, jeśli pierwotne leczenie cytostatyczne było nieskuteczne, u chorych z chłoniakami nowotworowymi lub opornymi na leczenie.

Niestety, nawet jeżeli istnieją wskazania do stosowania preparatu, nie zawsze można go stosować. Nie możesz stosować preparatu, jeżeli jesteś uczulony (wykazujesz nadwrażliwość) na którykolwiek składnik preparatu.

Nie stosować w przypadku:

• znacznego zahamowania czynności szpiku kostnego (szczególnie po wcześniejszym stosowaniu leków cytostatycznych i/lub radioterapii)

• zapalenia pęcherza moczowego

• niewydolności nerek i/lub utrudnienia odpływu moczu

• czynnego zakażenia.

Stosowanie preparatu jest przeciwwskazane w ciąży i w okresie karmienia piersią.

Niektóre choroby i inne okoliczności mogą stanowić przeciwwskazanie do stosowania lub wskazanie do zmiany dawkowania preparatu. W pewnych sytuacjach może okazać się konieczne przeprowadzenie określonych badań kontrolnych.

Leczenie może być prowadzane wyłącznie pod nadzorem lekarza posiadającego doświadczenie w stosowaniu chemioterapii przeciwnowotworowej.

W okresie leczenia może wystąpić zahamowanie czynności szpiku kostnego i związana z tym leukopenia (zmniejszenie liczby krwinek białych [leukocytów]), neutropenia (zmniejszenie liczby granulocytów obojętnochłonnych [neutrofilów]) oraz małopłytkowość i niedokrwistość. Konieczna jest częsta kontrola morfologii krwi, a uzyskane wyniki mogą wskazywać na konieczność przerwania stosowania ifosfamidu.

Zwiększone ryzyko znacznego zahamowania czynności szpiku kostnego dotyczy zwłaszcza chorych stosujących wcześniej lub równolegle radioterapię lub chemioterapię oraz chorych z zaburzeniami czynności nerek. Ryzyko jest zależne od dawki i wzrasta po podaniu dużej dawki pojedynczej w porównaniu z podawaniem dawek frakcyjnych.

W celu zmniejszenia ryzyka powikłań związanych z zahamowaniem czynności szpiku lekarz może zalecić stosowanie leków pobudzających hematopoezę (czynniki stymulujące wzrost kolonii).

Ifosfamid ma działanie immunosupresyjne, dlatego odpowiedź immunologiczna może ulec osłabieniu. Ryzyko wystąpienia zakażeń jest zwiększone. Niektóre z nich mogą mieć ciężki przebieg i mogą zakończyć się zgonem. Może wystąpić sepsa i wstrząs septyczny. Zakażenia utajone mogą ulec uaktywnieniu (np. różne zakażenia wirusowe). W przypadku ciężkiego zakażenia konieczne może być zmniejszenie dawki lub przerwanie stosowania ifosfamidu. W przypadku leukopenii i gorączki neutropenicznej konieczne jest zastosowanie antybiotyków i/lub leków przeciwgrzybiczych.

Chorzy z osłabioną odpowiedzią immunologiczną (np. w przypadku cukrzycy), z zaburzeniami czynności wątroby lub nerek powinni pozostawać pod ścisłą obserwacją.

Stosowanie preparatu wiąże się z zależnym od dawki ryzykiem wystąpienia encefalopatii i innego działania toksycznego na układ nerwowy. Objawy neurotoksyczności występują zwykle w ciągu kilku godzin lub dni po podaniu ifosfamidu i wymagają przerwania jego stosowania. Zwykle ustępują po przerwaniu stosowania leku, niekiedy jednak mogą być nieodwracalne. Mogą obejmować: splątanie, senność, śpiączkę, omamy, niewyraźne widzenie, zachowania psychotyczne, objawy pozapiramidowe, nietrzymanie moczu i drgawki.

Zwiększone ryzyko rozwoju encefalopatii dotyczy chorych z niewydolnością nerek, ze zmniejszonym stężeniem albumin, w złym stanie ogólnym, z chorobą narządów miednicy (np. guzy w obrębie miednicy małej, masywna choroba jamy brzusznej) oraz chorych stosujących uprzednio leki nefrotoksyczne (np. cisplatynę). Chorzy z grup ryzyka powinni pozostawać pod ścisłą obserwacją w kierunku objawów encefalopatii.

U chorych z objawami neurotoksyczności inne leki działające na ośrodkowy układ nerwowy (np. leki przeciwwymiotne, uspokajające, opioidowe leki przeciwbólowe, leki przeciwhistaminowe) muszą być stosowane z zachowaniem szczególnej ostrożności lub ich stosowanie powinno zostać przerwane (jeśli jest to możliwe).

Ifosfamid może działać toksycznie na serce, w tym powodować zaburzenia prowadzące do zgonu. Mogą wystąpić zmiany w zapisie EKG, zaburzenia rytmu serca, kardiomiopatia toksyczna prowadząca do niewydolności serca z niedociśnieniem tętniczym, wysięk osierdziowy, włókniste zapalenie osierdzia i zwłóknienie nasierdzia. Zwiększone ryzyko działania kardiotoksycznego dotyczy stosowania dużych dawek oraz chorych poddawanych wcześniej radioterapii (napromienianie okolicy serca), leczonych wcześniej lekami o działaniu kardiotoksycznym (np. antracyklinami) oraz chorych z zaburzeniami czynności nerek. Chorzy z grup zwiększonego ryzyka oraz chorzy z wcześniej istniejącą chorobą serca wymagają regularnej kontroli elektrolitów i ścisłej obserwacji medycznej.

Stosowanie preparatu wiąże się z możliwością toksycznego działania na układ pokarmowy i wystąpienia nudności, wymiotów oraz zapalenia jamy ustnej. Leki przeciwwymiotne mogą zmniejszyć nasilenie działań niepożądanych. Należy zaprzestać spożywania alkoholu, który może nasilać nudności i wymioty. Dbałość o higienę jamy ustnej może pomóc w złagodzeniu objawów stanu zapalnego błony śluzowej jamy ustnej.

U chorych z zaburzeniami czynności wątroby lekarz indywidualnie rozważy zasadność stosowania leku i ustali dawkowanie. Nie zaleca się spożywania alkoholu, który może zwiększyć ryzyko wystąpienia zaburzeń czynności wątroby.

Ifosfamid może działać toksycznie na układ moczowy. W przypadku zaburzeń czynności nerek stwierdzonych przed rozpoczęciem leczenia, lekarz indywidualnie oceni czy właściwe jest stosowanie preparatu. Chorzy z niewydolnością nerek wymagają ścisłej obserwacji i regularnej kontroli parametrów czynności nerek (analiza moczu, badania krwi).

Przed rozpoczęciem leczenia należy wykluczyć zapalenie pęcherza moczowego, jakiekolwiek utrudnienia w odpływie moczu, zakażenia oraz zaburzenia elektrolitowe. W trakcie leczenia i po jego zakończeniu chory powinien być uważnie monitorowany pod kątem objawów toksycznego działania na układ moczowy. Uszkodzenie kanalików i zaburzenie czynności kłębuszków nerkowych może ujawnić się w ciągu kilku miesięcy lub nawet lat po zakończeniu leczenia. Stosowanie dużych dawek zwiększa ryzyko nefrotoksycznego działania ifosfamidu (zwłaszcza u dzieci do 3. roku życia).

Stosowanie ifosfamidu może być związane z wystąpieniem objawów przypominających zespół nieadekwatnego wydzielania hormonu antydiuretycznego (SIADH).

Zwiększone ryzyko działania nefrotoksycznego dotyczy stosowania dużych dawek skumulowanych ifosfamidu, chorych z wcześniejszymi zaburzeniami czynności nerek, chorych przyjmujących leki o działaniu uszkadzającym nerki (np. cisplatyna), dzieci (szczególnie dzieci do około 5. roku życia) oraz chorych z rozpoznanym nowotworem nerki, poddanych naświetlaniu nerki lub po usunięciu nerki. U chorych z grup ryzyka należy zachować szczególną ostrożność.

Ifosfamid może działać toksycznie na pęcherz moczowy i powodować krwotoczne zapalenie pęcherza moczowego, wymagające przetoczenia krwi. Wcześniejsza lub równoległa radioterapia oraz stosowanie busulfanu może zwiększać ryzyko wystąpienia krwotocznego zapalenia pęcherza moczowego. Ryzyko jest zależne od dawki, ale krwotoczne zapalenie pęcherza może wystąpić nawet po pojedynczej dawce ifosfamidu. Konieczne jest regularne opróżnianie pęcherza moczowego i przyjmowanie odpowiedniej ilości płynów w celu zapewnienia właściwego nawodnienia i wymuszenia diurezy. W celu ograniczenia toksycznego działania preparatu na pęcherz moczowy lekarz może zalecić stosowanie mesny. Wystąpienie krwotocznego zapalenia pęcherza moczowego wymaga zwykle przerwania leczenia.

W przypadku wystąpienia zaburzeń czynności nerek lekarz indywidualnie oceni, czy właściwe jest kontynuowanie leczenia. Kontynuowanie leczenia może spowodować nieodwracalne uszkodzenia nerek.

W trakcie leczenia oraz po jego zakończeniu może wystąpić śródmiąższowe zapalenie płuc i zwłóknienie płuc oraz inne objawy toksycznego działania ifosfamidu na płuca. Może rozwinąć się niewydolność oddechowa, która może prowadzić do zgonu.

Ifosfamid wykazuje działanie potencjalnie rakotwórcze. Stosowanie preparatu wiąże się z ryzykiem wystąpienia wtórnych nowotworów. Rozwój wtórnego nowotworu może wystąpić nawet kilka lat po zakończeniu stosowania ifosfamidu.

Stosowanie ifosfamidu związane jest z ryzykiem wystąpienia choroby zarostowej żył wątrobowych (zespół niedrożności zatokowej wątroby).

Ifosfamid wykazuje działanie genotoksyczne i mutagenne. Preparat może powodować bezpłodność i zaburzenia płodności (u obu płci), w tym zahamowanie czynności jajników, zanik miesiączki, zaburzenia spermatogenezy i atrofię jader. Bezpłodność może być nieodwracalna. Mężczyźni, którzy w przyszłości zamierzają zostać ojcami, powinni skonsultować się z lekarzem w sprawie możliwości zebrania i przechowywania nasienia pobranego przed rozpoczęciem leczenia.

Kobiety w wieku rozrodczym nie powinny zachodzić w ciążę, a mężczyźni w wieku rozrodczym nie powinni starać się o poczęcie dziecka. Osoby w wieku rozrodczym (kobiety i mężczyźni) powinny skonsultować się z lekarzem w sprawie stosowania skutecznej metody zapobiegania ciąży w okresie leczenia i przez odpowiedni czas po jego zakończeniu.

Preparat może spowodować wystąpienie reakcji nadwrażliwości, w tym stanowiących bezpośrednie zagrożenie życia reakcji anafilaktycznych. Mogą wystąpić krzyżowe reakcje nadwrażliwości na inne leki alkilujące.

Ifosfamid może zaburzać proces gojenia się ran.

Ifosfamid wykazuje swoje działanie dopiero po aktywacji w wątrobie; dlatego po przypadkowym wynaczynieniu preparatu ryzyko uszkodzenia okolicznych tkanek jest niskie. W przypadku wynaczynienia konieczne jest przerwanie wlewu dożylnego, usunięcie roztworu z tkanki i odpowiednie przepłukanie miejsca wynaczynienia oraz unieruchomienie kończyny.

Chorzy na cukrzycę powinni pamiętać o regularnym kontrolowaniu stężenia glukozy we krwi, ponieważ może być konieczna zmiana dawkowania leków przeciwcukrzycowych.

U chorych z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek może dojść do zwiększenia stężenia ifosfamidu i jego metabolitów, co może powodować nasilenie toksyczności.

U chorych z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby aktywacja ifosfamidu może ulec zmniejszeniu, co może mieć wpływ na skuteczność leczenia.

Czy ten preparat ma wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów?

Preparat może powodować działania niepożądane, takie jak np.: zawroty głowy, zaburzenia widzenia i inne objawy ze strony ośrodkowego układu nerwowego, które mogą upośledzać zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania urządzeń/maszyn.

Preparat ma postać proszku do sporządzania roztworu do wstrzykiwań. Po odpowiednim przygotowaniu roztwór może być podawany wyłącznie dożylnie. Preparat może być podawany tylko przez kwalifikowany personel medyczny. Jeżeli masz jakiekolwiek wątpliwości dotyczące stosowania preparatu, skonsultuj się z lekarzem.

Leczenie może być prowadzane wyłącznie pod nadzorem lekarza posiadającego doświadczenie w stosowaniu ifosfamidu. Lekarz indywidualnie ustali dawkowanie, w zależności od wskazania i sytuacji klinicznej.

Monoterapia

W monoterapii u dorosłych najczęściej stosowany jest schemat leczenia oparty na dawkach frakcjonowanych: 1,2–2,4 g/m2 powierzchni ciała na dobę przez 5 kolejnych dni; całkowita dawka podana w 1 cyklu wynosi 6–12 g/m2 powierzchni ciała. Czas trwania wlewu 30–120 minut.

Preparat może być także podawany w dużej dawce we wlewie ciągłym: zwykle 5 g/m2 powierzchni ciała we wlewie 24-godzinnym; dawka maksymalna w 1 cyklu leczenia wynosi 8 g/m2 powierzchni ciała i nie może być przekraczana; pojedyncza duża dawka może powodować nasilenie hemato-, uro-, nefro- i neurotoksyczności.

Leczenie skojarzone

W leczeniu skojarzonym stosowane są odpowiednie schematy dawkowania; konieczne może być zmniejszenie dawki lub wydłużenie przerwy pomiędzy kolejnymi cyklami leczenia.

Cykle leczenia mogą być powtarzane co 3–4 tygodnie.

W przypadku ciężkiego zahamowania czynności szpiku kostnego, ciężkich zaburzeń czynności wątroby lub zaburzeń czynności nerek lekarz odpowiednio dostosuje dawkę.

Szczególne grupy chorych:

U dzieci i młodzieży stosuje się schematy dawkowania ustalone w oparciu o wytyczne dla dorosłych.

U osób w podeszłym wieku lekarz dostosuje dawkowanie w zależności od stanu ogólnego, współistniejących chorób i stosowanych leków.

U chorych z zaburzeniami czynności nerek, zwłaszcza ciężkimi, może dojść do zwiększenia stężenia ifosfamidu i jego metabolitów we krwi, co może powodować nasilenie działań toksycznych; konieczne może być dostosowanie dawkowania.

Ifosfamid i jego metabolity podlegają dializie.

U chorych z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby aktywacja ifosfamidu może ulec zmniejszeniu, co może mieć wpływ na skuteczność leczenia; konieczne może być dostosowanie dawkowania.

Sposób podawania:

Po odpowiednim przygotowaniu preparat jest przeznaczony wyłącznie do podawania dożylnego, we wlewie dożylnym. W okresie leczenia należy zapewnić odpowiednią podaż płynów w celu wymuszenia diurezy.

W okresie ciąży nie stosuj żadnego leku bez konsultacji z lekarzem!

Bardzo ważne jest, aby przed zastosowaniem jakiegokolwiek leku w okresie ciąży lub w okresie karmienia piersią skonsultować się z lekarzem i wyjaśnić ponad wszelką wątpliwość potencjalne zagrożenia i korzyści związane ze stosowaniem danego leku. Jeżeli jesteś w ciąży lub planujesz ciążę, poinformuj o tym lekarza przepisującego receptę na ten lek.

Preparat jest przeciwwskazany w okresie ciąży i w okresie karmienia piersią.

Kobiety w wieku rozrodczym nie powinny zachodzić w ciążę, a mężczyźni w wieku rozrodczym nie powinni starać się o poczęcie dziecka. Osoby w wieku rozrodczym (kobiety i mężczyźni) powinny skonsultować się z lekarzem w sprawie stosowania skutecznej metody zapobiegania ciąży w okresie leczenia i przez ponad 12 miesięcy w przypadku kobiet (okres ten należy skonsultować z lekarzem) oraz przez co najmniej 6 miesięcy w przypadku mężczyzn po zakończeniu leczenia.

Preparat może powodować bezpłodność i zaburzenia płodności (u obu płci). Bezpłodność może być nieodwracalna. Mężczyźni, którzy w przyszłości zamierzają zostać ojcami, powinni skonsultować się z lekarzem w sprawie możliwości zebrania i przechowywania nasienia pobranego przed rozpoczęciem leczenia.

Poinformuj lekarza o wszystkich przyjmowanych ostatnio lekach, również o tych, które są wydawane bez recepty.

Stosowanie ifosfamidu w skojarzeniu z innymi lekami przeciwnowotworowymi może powodować nasilenie działań toksycznych. Chorzy powinni pozostawać pod obserwacją w kierunku wystąpienia objawów toksyczności.

Zmniejszenie aktywacji ifosfamidu w wątrobie może zmniejszyć skuteczność leczenia. W przypadku równoległego stosowania leków, które mogą zmniejszyć metabolizm ifosfamidu przez enzymy mikrosomalne wątroby konieczne jest monitorowanie chorego pod kątem zmniejszenia skuteczności leczenia i potrzeby dostosowania dawki.

Leki, które mogą powodować nasilenie działań toksycznych:

• inhibitory konwertazy angiotensyny (inhibitory ACE), karboplatyna, cisplatyna, natalizumab mogą nasilać mielosupresyjne i immunosupresyjne działanie ifosfamidu;

• antybiotyki antracyklinowe (np. doksorubicyna) lub radioterapia okolic serca mogą nasilać kardiotoksyczne (uszkadzające serce) działania ifosfamidu;

• amiodaron, czynnik wzrostu kolonii granulocytów lub granulocytów i makrofagów mogą nasilać toksyczne działanie ifosfamidu na płuca;

• acyklowir, aminoglikozydy, amfoterycyna B, karboplatyna, cisplatyna mogą nasilać nefrotoksyczne działania ifosfamidu;

• busulfan, naświetlanie pęcherza moczowego mogą zwiększać ryzyko rozwoju krwotocznego zapalenia pęcherza moczowego;

• leki przeciwwymiotne, uspokajające, opioidowe leki przeciwbólowe, leki przeciwhistaminowe mogą nasilać toksyczne działania ifosfamidu na układ nerwowy.

Leki mogące wpływać na zwiększenie stężenia cytotoksycznych metabolitów ifosfamidu i nasilenie działań toksycznych:

• leki zwiększające aktywność enzymów mikrosomalnych, w tym np.: ryfampicyna, fenobarbital, fenytoina, karbamazepina, benzodiazepina, ziele dziurawca i kortykosteroidy.

Leki hamujące aktywność izoenzymu 3A4 cytochromu P450, takie jak ketokonazol, flukonazol, itrakonazol, sorafenib mogą wpływać na metabolizm ifosfamidu i powstawanie jego aktywnych form.

Docetaksel może nasilać działania toksyczne na przewód pokarmowy, jeśli ifosfamid jest podawany przed wlewem docetakselu.

Preparat może nasilać działanie warfaryny (lek przeciwzakrzepowy) i wpływać na parametry krzepnięcia krwi (wartość międzynarodowego współczynnika znormalizowanego INR).

W okresie leczenia nie należy stosować szczepionek zawierających żywe drobnoustroje z powodu ryzyka wystąpienia uogólnionej choroby poszczepiennej. Odpowiedź immunologiczna na inne szczepienia może być osłabiona ze względu na immunosupresyjne działanie ifosfamidu.

Tamoksifen może zwiększać ryzyko powikłań zakrzepowo-zatorowych podczas chemioterapii skojarzonej.

Działanie cisplatyny na słuch może ulec nasileniu poprzez równoległe stosowania ifosfamidu.

Ifosfamid podawany z irynotekanem zmniejsza powstawanie aktywnego metabolitu irynotekanu.

Alkohol może nasilać nudności i wymioty związane ze stosowaniem ifosfamidu.

Jak każdy lek, również Holoxan może powodować działania niepożądane, chociaż nie wystąpią one u wszystkich chorych stosujących ten preparat. Pamiętaj, że oczekiwane korzyści ze stosowania leku są z reguły większe, niż szkody wynikające z pojawienia się działań niepożądanych.

Nasilenie działań niepożądanych preparatu może być większe, jeżeli jest on podawany w skojarzeniu z innymi chemioterapeutykami.

Bardzo często: zahamowanie czynności szpiku, leukopenia (zmniejszenie liczby krwinek białych [leukocytów]), neutropenia (zmniejszenie liczby granulocytów obojętnochłonnych [neutrofilów]), małopłytkowość, niedokrwistość, encefalopatia, ospałość, nudności i wymioty, występowanie krwinek czerwonych (erytrocytów) w moczu, zaburzenia czynności nerek, uszkodzenia nerek, łysienie, gorączka.

Często: zakażenia (w tym uaktywnienie istniejących zakażeń wirusowych, np. WZW), gorączka neutropeniczna, zmniejszenie apetytu, kwasica metaboliczna, krwotoczne zapalenie pęcherza moczowego, krwiomocz, nefropatie, zaburzenia kanalikowe, zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych, zwiększenie stężenia bilirubiny, żółtaczka, zaburzenia spermatogenezy, zmęczenie, osłabienie, złe samopoczucie, zapalenie żyły.

Niezbyt często: zapalenie płuc, posocznica, wstrząs septyczny, nowotwory wtórne (zespoły mielodysplastyczne, ostra białaczka, rak dróg moczowych), anoreksja, omamy, psychozy, stany splątania, dezorientacja, niepokój ruchowy, zawroty głowy, senność, zaburzenia pamięci, zaburzenia czynności serca (zaburzenia rytmu, niewydolność serca), krwawienia, biegunka, zaparcia, zaburzenia czynności wątroby, podrażnienia pęcherza, bezmocz, brak miesiączki, zmniejszenie stężenia kobiecych hormonów płciowych.

Rzadko: reakcje nadwrażliwości, zespół nieadekwatnego wydzielania hormonu antydiuretycznego (SIADH) z niedoborem sodu we krwi, zaburzenia elektrolitowe, odwodnienie, zatrzymanie wody, nietrzymanie kału, zespół móżdżkowy, zaburzenia widzenia (widzenie niewyraźne), niedociśnienie tętnicze, zaburzenia płuc, niedotlenienie, kaszel, zapalenie jamy ustnej, wysypka, zapalenie skóry, zapalenie błony śluzowej, skurcze mięśni, zaburzenia elektrolitowe składu moczu, zaburzenia kłębuszkowe, kwasica kanalikowa, ostra i przewlekła niewydolność nerek, nietrzymanie moczu, azospermia, oligospermia, reakcje w miejscu podania.

Bardzo rzadko: zespół wykrzepiania wewnątrznaczyniowego, zespół hemolityczno-mocznicowy, reakcje anafilaktyczne, zmniejszenie stężenia potasu we krwi (hipokaliemia), drgawki, śpiączka, polineuropatie, zaburzenia widzenia, zawał serca, nagłe zatrzymanie krążenia, zakrzepica żył głębokich, śródmiąższowe zapalenie płuc, zwłóknienie płuc, niewydolność oddechowa, toksyczny obrzęk płuc, ostre zapalenie trzustki, rozpad mięśni prążkowanych (rabdomioliza), osteomalacja, krzywica, zespół Franconiego (mogący prowadzić do krzywicy i rozmiękania kości), toksyczne odczyny skórne, nasilona reakcja na radioterapię.

Z nieznaną częstością: nowotwory wtórne (chłoniaki, mięsaki, rak tarczycy, rak nerki, ostra białaczka,limfatyczna), agranulocytoza, aplazaja szpiku kostnego, niedokrwistość hemolityczna, methemoglobinemia, niedokrwistość noworodków, imunosupresja, obrzęk naczynioruchowy, pokrzywka, zespół rozpadu guza, hiperglikemia, nadmierne pragnienie, zmniejszenie stężenia wapnia i fosforanów nieorganicznych we krwi, zespół lęku napadowego, katatonia, mania, paranoja, majaczenia, spowolnienie umysłowe, mutyzm, echolalia, słowotok, amnezja, perseweracja, toksyczne działanie na ośrodkowy układ nerwowy, neuropatie obwodowe, drgawki, napady padaczkowe, zespół odwracalnej tylnej leukoencefalopatii, zaburzenia pozapiramidowe, drżenia rąk, zaburzenia poruszania się, zaburzenia chodu, zaburzenia czucia, neuralgia, podrażnienie oka, zapalenie spojówek, niedosłuch, głuchota, szumy uszne, zawroty głowy, migotanie i/lub trzepotanie przedsionków, zmniejszenie częstotliwości rytmu serca (bradykardia), wstrząs kardiogenny, blok odnogi pęczka Hisa, wysięk osierdziowy, choroba wieńcowa, niewydolność lewokomorowa, kardiomiopatia, zapalenie mięśnia sercowego, zapalenie osierdzia, kołatanie serca, zmiany w zapisach EKG, zatorowość płucna, zespół przesiąkania włośniczek, zmniejszenie/zwiększenie ciśnienia tętniczego, zapalenie naczyń, zaczerwienienie twarzy, zespół ostrej niewydolności oddechowej, nadciśnienie płucne, alergiczne zapalenie pęcherzyków płucnych, obrzęk płuc, płyn w płucnej, skurcz oskrzeli, duszność, zapalenie jelita cienkiego, zapalenie okrężnicy, zapalenie kątnicy, niedrożność jelit, krwawienie z przewodu pokarmowego, ból brzucha, nadmierne wydzielanie śliny, owrzodzenie błony śluzowej przewodu pokarmowego, piorunujące zapalenie wątroby, choroba zarostowa żył wątrobowych, zakrzepica żyły wrotnej, cholestaza, zespół erytrodyzestezji dłoniowo-podeszwowej, zespół Stevensa i Johnsona, martwica toksyczna rozpływna naskórka, popromienne zapalenie skór, martwica skóry, obrzęk twarzy, świąd, rumień, wybroczyny, nadmierne pocenie się, przebarwienia skóry, zaburzenia paznokci, opóźnienie wzrostu, bóle kości, mięśni i stawów, nerkopochodna moczówka prosta, uczucie zalegania moczu, zwiększona częstość oddawania moczu, zaburzenia owulacji, przedwczesna menopauza, zaburzenia hormonalne, oligospermia, ogólne pogorszenie stanu fizycznego, niewydolność wielonarządowa, ból w klatce piersiowej, obrzęk i ból w miejscu podania, dreszcze.