Doxorubicin-Ebewe - koncentrat do sporządzania roztworu do infuzji

Substancją czynną preparatu jest doksorubicyna, antybiotyk z grupy antracyklin o działaniu cytotoksycznym (toksycznym dla komórek). Nie ustalono jednoznacznie przeciwnowotworowego mechanizmu działania doksorubicyny i innych antracyklin. Jednym z proponowanych mechanizmów działania doksorubicyny jest tworzenie trwałych kompleksów z cząsteczkami kwasu nukleinowego DNA oraz z enzymami odpowiedzialnymi za prawidłową strukturę DNA, co prowadzi do fragmentacji kwasu nukleinowego, uniemożliwia jego replikację oraz transkrypcję i w konsekwencji doprowadza do śmierci komórki. Działanie dotyczy szczególnie komórek szybko dzielących się, w tym komórek nowotworowych. Doksorubicyna jest szeroko stosowana w chemioterapii nowotworów.

Doksorubicyna jest częściowo metabolizowana w wątrobie. Wydalana głównie z żółcią i kałem. Zaburzenia czynności wątroby mogą zmniejszyć klirens doksorubicyny i jej metabolitów i powodować nasilenie działań toksycznych.

Preparat jest wskazany w leczeniu następujących typów nowotworów:

• mięsaki tkanek miękkich i pochodzące z tkanki kostnej

• ziarnica złośliwa

• chłoniaki nieziarnicze

• ostra białaczka limfoblastyczna

• ostra białaczka szpikowa

• rak tarczycy

• rak piersi

• rak jajnika

• rak pęcherza moczowego

• rak drobnokomórkowy płuc

• neuroblastoma.

Stosowanie leku daje wyraźne korzyści w leczeniu: szpiczaka mnogiego, raka endometrium, raka szyjki macicy, guza Wilmsa, guzów głowy i szyi, raka żołądka, raka trzustki, raka gruczołu krokowego, raka jądra, raka wątroby.

Niestety, nawet jeżeli istnieją wskazania do stosowania preparatu, nie zawsze można go stosować. Nie możesz stosować preparatu, jeżeli jesteś uczulony (wykazujesz nadwrażliwość) na którykolwiek składnik preparatu lub na inne leki o podobnej budowie chemicznej.

Nie stosować w przypadku:

• zahamowania czynności szpiku kostnego (w tym u chorych ze zwiększoną skłonnością do krwawień)

• zaburzeń serca: niestabilnej dławicy piersiowej, postępującej niewydolności serca, ciężkich zaburzeń rytmu serca i zaburzeń przewodzenia, ostrej zapalnej kardiopatii, kardiomiopatii, świeżego zawału serca (w ciągu ostatnich 6 miesięcy)

• ciężkich uszkodzeń wątroby

• otrzymania podczas uprzedniego leczenia antracyklinami (np. epirubicyną, idarubicyną lub daunorubicyną) maksymalnej dawki skumulowanej

• ostrych zakażeń

• zapalenia błony śluzowej jamy ustnej.

Preparatu nie należy stosować dopęcherzowo w leczeniu raka pęcherza moczowego u osób:

• ze zwężeniem cewki moczowej, u których wprowadzenie cewnika jest niemożliwe

• z inwazyjnymi guzami, które naciekają ścianę pęcherza moczowego

• z zakażeniem dróg moczowych albo ze stanami zapalnymi pęcherza moczowego

• z krwiomoczem.

Doksorubicyny nie należy podawać dooponowo, domięśniowo ani podskórnie.

Stosowanie preparatu jest przeciwwskazane u kobiet w ciąży i u kobiet w okresie karmienia piersią.

Niektóre choroby i inne okoliczności mogą stanowić przeciwwskazanie do stosowania lub wskazanie do zmiany dawkowania preparatu. W pewnych sytuacjach może okazać się konieczne przeprowadzenie określonych badań kontrolnych.

Leczenie może być prowadzane wyłącznie pod nadzorem lekarza onkologa posiadającego doświadczenie w stosowaniu chemioterapii przeciwnowotworowej. Zaleca się leczenie w szpitalu, przynajmniej w początkowym okresie stosowania doksorubicyny, ponieważ konieczna jest ścisła obserwacja i kontrolne badania laboratoryjne. Przed rozpoczęciem oraz w trakcie leczenia konieczne jest regularna kontrola serca, wątroby, nerek oraz badania hematologiczne.

Stosowanie preparatu można rozpocząć po ustąpieniu ostrych objawów toksyczności stosowanych uprzednio leków cytotoksycznych, takich jak zapalenie błony śluzowej jamy ustnej, małopłytkowość, neutropenia i uogólnione zakażenia.

Podanie preparatu często powoduje wystąpienie nudności, wymiotów i zapalenia błon śluzowych o bardzo ciężkim przebiegu, które wymagają odpowiedniego leczenia. Aby zapobiegać nudnościom i wymiotom oraz łagodzić je, lekarz może zalecić profilaktyczne przyjęcie leków przeciwwymiotnych.

W przypadku zakażeń ogólnoustrojowych konieczne jest wdrożenie odpowiedniego leczenia przed rozpoczęciem stosowania doksorubicyny.

Należy wziąć pod uwagę, że u chorych otyłych szybkość wydalania doksorubicyny jest zmniejszona, co może nasilać jej działania toksyczne.

Stosowanie antracyklin jest związane z ryzykiem toksycznego działania na serce (kardiotoksyczność). Kardiotoksyczne działanie doksorubicyny zależy od dawki skumulowanej. Ryzyko jest zwiększone u osób poddawanych napromienianiu śródpiersia lub okolicy osierdzia, leczonych wcześniej antracyklinami lub innymi lekami o działaniu kardiotoksycznym (np. trastuzumab), z chorobą układu sercowo-naczyniowego (aktualną lub przebytą), ze szczególnymi zaburzeniami skutkiem choroby (tj. niedokrwistość, zapalenie osierdzia i/lub zapalenie mięśnia sercowego w przebiegu białaczki) oraz u dzieci i młodzieży i osób w podeszłym wieku (po 70. roku życia). Przed rozpoczęciem oraz w trakcie i po zakończeniu leczenia należy regularnie monitorować czynność serca.

Działania kardiotoksyczne mogą wystąpić od razu (działania wczesne) lub z opóźnieniem (działania późne). Działania wczesne nie zależą od dawki i mogą obejmować niespecyficzne zmiany w zapisie EKG, zaburzenia rytmu, w tym przedwczesne skurcze komorowe i częstoskurcz komorowy, zmniejszenie częstotliwości rytmu serca, blok przedsionkowo-komorowy i blok odnóg pęczka Hisa. Działania te w większości przypadków nie wymagają przerwania leczenia z zastosowaniem doksorybicyny.

Działania późne zależą od dawki skumulowanej i mogą wystąpić po kilku miesiącach (najczęściej po 2–3 miesiącach) lub nawet po kilku latach od zakończenia stosowania preparatu. Objawiają się kardiomiopatią, która może przejawiać się niewydolnością lewokomorową, zastoinową niewydolnością serca (w tym np. duszność, obrzęk płuc, obrzęki, powiększenie serca i wątroby, skąpomocz, wodobrzusze, wysięk do opłucnej, rytm cwałowy), zapaleniem osierdzia lub zapaleniem mięśnia sercowego.

Prawdopodobieństwo działania kardiotoksycznego i rozwoju zastoinowej niewydolności serca zwiększa się wraz z dawką skumulowaną doksorubicyny. Nie należy przekraczać maksymalnej dawki skumulowanej (w ciągu życia pacjenta) 450–550 mg/m2 powierzchni ciała, a w przypadku osób ze zwiększonym ryzykiem kardiotoksyczności – dawki skumulowanej 400 mg/m2 powierzchni ciała. Chorzy, którzy otrzymali duże dawki skumulowane oraz chorzy z grupy ryzyka powinni być starannie monitorowani pod kątem zaburzeń czynności serca. Działanie kardiotoksyczne doksorubicyny może jednak wystąpić nawet po zastosowaniu małych dawek skumulowanych oraz u chorych bez czynników ryzyka.

Niektóre ze zmian w zapisie EKG lub w wynikach echokardiografii mogą wymagać zaprzestania stosowania doksorubicyny.

Stosowanie doksorubicyny wiąże się z ryzykiem zahamowania czynności szpiku kostnego i wystąpienia leukopenii, neutropenii (odpowiednio, zmniejszenie liczby krwinek białych [leukocytów] i granulocytów obojętnochłonnych [neutrofilów]), małopłytkowości (zmniejszenie liczby płytek krwi) oraz niedokrwistości. Przed rozpoczęciem oraz w trakcie i po zakończeniu leczenia lekarz zaleci kontrolę parametrów hematologicznych. Należy często kontrolować obraz krwi obwodowej. Nieprawidłowe wartości liczby leukocytów, neutrofilów czy płytek krwi są wskazaniem do odroczenia podania doksorubicyny do momentu uzyskania dopuszczalnych wartości tych parametrów. Wyniki badań hematologicznych mogą wymagać dostosowania dawki leku. Ciężkie zahamowanie czynności szpiku kostnego może prowadzić do wystąpienia gorączki, krwotoku, ciężkich zakażeń, sepsy, wstrząsu septycznego, niedotlenienia lub martwicy tkanek.

Ze stosowaniem antracyklin, w tym doksorubicyny, może być związane wystąpienie wtórnej białaczki. Zwiększone ryzyko dotyczy skojarzonego leczenia doksorubicyną i innymi chemioterapeutykami uszkadzającymi DNA, chorych poddawanych napromienianiu (radioterapia) oraz chorych, którzy otrzymali duże dawki skumulowane antracyklin lub leków cytotoksycznych. Okres utajony takiej białaczki może wynosić 1–3 lat.

Doksorubicyna może powodować zaburzenia czynności przewodu pokarmowego, powodować nudności i wymioty, zapalenie błon śluzowych jamy ustnej, które może prowadzić do owrzodzenia jamy ustnej. U większości chorych ww. działania niepożądane ustępują w 3 tygodniu leczenia. Długotrwałe stosowanie doksorubicyny i/lub przyjęcie dużej dawki skumulowanej może sprzyjać wystąpieniu wtórnego raka jamy ustnej (co może nastąpić w trakcie leczenia lub po jego zakończeniu do 6 lat od przyjęcia ostatniej dawki doksorubicyny).

Jeżeli w trakcie podawania (wlew lub wstrzyknięcie dożylne) leku nastąpi wynaczynienie, objawiające się bólem i uczuciem palenia w miejscu podania, personel medyczny natychmiastowo zakończy podawanie leku i usunie z tkanki wynaczyniony roztwór oraz zastosuje odpowiednie leczenie. Wynaczynienie może spowodować uszkodzenie tkanki, miejscową martwicę i zakrzepowe zapalenie żyły.

Stosowanie doksorubicyny wiąże się z ryzykiem hiperurykemii (zwiększenie stężenia kwasu moczowego we krwi). W razie wystąpienia hiperurykemii lekarz wdroży odpowiednie leczenie.

Doksorubicyna jest wydalana przede wszystkim w wyniku metabolizmu wątrobowego. Zaburzenia czynności wątroby mogą nasilać ogólne toksyczne działania doksorubicyny. Przed rozpoczęciem oraz w okresie leczenia należy kontrolować czynność wątroby (aktywność enzymów AST, ALT, fosfatazy alkalicznej, stężenie bilirubiny). W razie potrzeby lekarz zmniejszy dawkę, a w przypadku ciężkich zaburzeń czynności wątroby zaleci przerwanie stosowania preparatu.

Leczenie doksorubicyną może spowodować nieodwracalną bezpłodność. Dlatego mężczyźni, którzy w przyszłości zamierzają zostać ojcami, powinni skonsultować się z lekarzem w sprawie możliwości zebrania i przechowywania nasienia pobranego przed rozpoczęciem leczenia.

U kobiet doksorubicyna może powodować niepłodność w okresie leczenia; wydaje się, że owulacja i miesiączkowanie pojawiają się ponownie po zakończeniu leczenia, ale może wystąpić przedwczesna menopauza.

Osoby w wieku rozrodczym (mężczyźni i kobiety) powinny skonsultować się z lekarzem w sprawie stosowania skutecznej metody zapobiegania ciąży w okresie stosowania doksorubicyny i przez co najmniej 3 miesiące i 10 dni w przypadku mężczyzn oraz 6 miesięcy i 10 dni w przypadku kobiet po przyjęciu ostatniej dawki doksorubicyny.

Doksorubicyna może nasilać toksyczne działania innych leków przeciwnowotworowych. Może wpłynąć na zaostrzenie krwotocznego zapalenia pęcherza moczowego wywołanego przez cyklofosfamid oraz nasilić hepatotoksyczne działanie 6-merkaptopuryny.

Doksorubicyna może być związana z wystąpieniem zakrzepowego zapalenia żył i powikłań zatorowych, w tym zatorowości płucnej, która może prowadzić do zgonu.

Rzadko może wystąpić zespół rozpadu guza, któremu towarzyszy zwiększenie stężenia kwasu moczowego we krwi (hiperurykemia), skutkiem nasilenia katabolizmu puryn. Należy kontrolować stężenie kwasu moczowego we krwi, zapewnić odpowiednie nawodnienie oraz stosować leki zapobiegające hiperurykemii.

Preparat może powodować czerwone zabarwienie moczu, szczególnie po pierwszym podaniu leku. Nie wymaga to specjalnego postępowania.

Nie należy przyjmować szczepionek zawierających żywe drobnoustroje, ponieważ może rozwinąć się ciężkie zakażenie, niekiedy prowadzące do zgonu. Szczepionki zawierające zabite lub inaktywowane drobnoustroje mogą być stosowane, jednak uzyskana odpowiedź immunologiczna może być zmniejszona i niewystarczająca do uzyskania odporności.

W niektórych sytuacjach klinicznych lek może być podawany dopęcherzowo, co może wywołać objawy zapalenia pęcherza moczowego, takie jak bolesne oddawanie moczu, ból, uczucie pieczenia, martwica ściany pęcherza moczowego, skurcz pęcherza moczowego.

Preparat zawiera sód; ponadto, zawartość sodu pochodzącego z rozcieńczalnika (np. roztwór NaCl) powinna zostać wzięta pod uwagę przy obliczaniu całkowitej zawartości sodu w podawanej dawce.

Czy ten preparat ma wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów?

Ze względu na częste występowanie nudności i wymiotów odradza się prowadzenia pojazdów i obsługiwania urządzeń/maszyn.

Preparat ma postać koncentratu do przygotowania roztworu do infuzji; może być podawany we wstrzyknięciu dożylnym lub we wlewie dożylnym. Nie przekraczaj zaleconych dawek, ponieważ nie zwiększy to skuteczności działania leku, a może zaszkodzić Twojemu zdrowiu i życiu. Jeżeli masz jakiekolwiek wątpliwości dotyczące stosowania preparatu, skonsultuj się z lekarzem.

Lekarz dobierze dawkowanie indywidualnie w zależności od wskazania, oczekiwanego rezultatu, sytuacji klinicznej oraz od tego, czy preparat stosowany będzie w monoterapii czy jako składnik chemioterapii wielolekowej.

Dorośli:

W monoterapii zwykle stosuje się jeden z dwóch poniższych schematów dawkowania:

• 60–75 mg/m2 powierzchni ciała w pojedynczym wlewie dożylnym, co 3 tygodnie

• 20 mg/m2 powierzchni ciała przez 3 kolejne dni, co 3 tygodnie.

Inny schemat: 20 mg/m2 powierzchni ciała co 1 tydzień, odpowiedź kliniczną uzyskiwano również podczas stosowania dawek 6–12 mg/m2 powierzchni ciała.

W chemioterapii wielolekowej stosuje się mniejsze dawki.

Maksymalna dawka skumulowana (w ciągu życia pacjenta): nie należy przekraczać 550 mg/m2 powierzchni ciała. Maksymalna dawka skumulowana u chorych po napromienianiu śródpiersia, z chorobą serca lub stosujących inne leki onkologiczne o działaniu kardiotoksycznym wynosi 450 mg/m2 powierzchni ciała.

Sposób podawania:

Preparat ma postać koncentratu i przed podaniem we wlewie powinien być odpowiednio rozcieńczony. Przygotowany roztwór podawany jest we wlewie dożylnym lub we wstrzyknięciu dożylnym trwającym 2–5 minut. Preparat może być podawany tylko przez kwalifikowany personel medyczny. Roztworu doksorubicyny nie należy mieszać z innymi lekami.

Szczególne grupy chorych:

U osób z zaburzeniami czynności wątroby lekarz zmniejszy dawkę w zależności od stężenia bilirubiny we krwi.

U osób z zaburzeniami czynności nerek zmiana dawkowania zwykle nie jest konieczna.

U osób ze zwiększonym ryzykiem wystąpienia działania kardiotoksycznego, zwykle korzystniejsze jest podawanie preparatu w 24-godzinnym wlewie dożylnym, a nie w postaci wstrzyknięcia. U osób z chorobą serca przed rozpoczęciem terapii lub chorych po radioterapii serca lub śródpiersia maksymalna dawka skumulowana wynosi 400 mg/m2 powierzchni ciała.

W przypadku chemioterapii wielolekowej, ze względu na działanie addycyjne leków, może wystąpić silniejsze zahamowanie czynności szpiku kostnego.

Dzieci:

U dzieci ryzyko działania kardiotoksycznego (szczególnie opóźnionego) jest zwiększone i dlatego stosuje się mniejsze dawki. Lekarz dobierze odpowiednie dawki i zaleci kontrolne badania czynności serca. Minimalne parametry hematologiczne występuję zwykle u dzieci po 10–14 dniach od rozpoczęcia leczenia, a poprawa tych parametrów następuje szybciej niż u dorosłych.

Powierzchowny rak pęcherza moczowego i rak pęcherza in situ:

50 mg w 50 ml roztworu fizjologicznego podaje się do wnętrza pęcherza moczowego za pośrednictwem jałowego cewnika. Początkowo 1 raz na tydzień, później 1 raz na miesiąc. Czas leczenia 6–12 miesięcy. Wchłanianie ogólnoustrojowe doksorubicyny po podaniu dopęcherzowym jest znikome. Po podaniu dopęcherzowym nie obowiązują limity dotyczące maksymalnej skumulowanej dawki (limity dotyczą podawania dożylnego).

W okresie ciąży nie stosuj żadnego leku bez konsultacji z lekarzem!

Bardzo ważne jest, aby przed zastosowaniem jakiegokolwiek leku w okresie ciąży lub w okresie karmienia piersią skonsultować się z lekarzem i wyjaśnić ponad wszelką wątpliwość potencjalne zagrożenia i korzyści związane ze stosowaniem danego leku. Jeżeli jesteś w ciąży lub planujesz ciążę, poinformuj o tym lekarza przepisującego receptę na ten lek.

Preparat jest przeciwwskazany zarówno w okresie ciąży jak i w okresie karmienia piersią.

Osoby w wieku rozrodczym (mężczyźni i kobiety) powinny skonsultować się z lekarzem w sprawie stosowania skutecznej metody zapobiegania ciąży w okresie stosowania doksorubicyny i przez co najmniej 3 miesiące i 10 dni w przypadku mężczyzn oraz 6 miesięcy i 10 dni w przypadku kobiet po przyjęciu ostatniej dawki doksorubicyny.

Leczenie doksorubicyną może spowodować nieodwracalną bezpłodność. Dlatego mężczyźni, którzy w przyszłości zamierzają zostać ojcami, powinni skonsultować się z lekarzem w sprawie możliwości zebrania i przechowywania nasienia pobranego przed rozpoczęciem leczenia.

U kobiet doksorubicyna może powodować niepłodność w okresie leczenia; wydaje się, że owulacja i miesiączkowanie pojawiają się ponownie po zakończeniu leczenia, ale może wystąpić przedwczesna menopauza.

Poinformuj lekarza o wszystkich przyjmowanych ostatnio lekach, również o tych, które są wydawane bez recepty.

Równoległe stosowanie doksorubicyny i innych leków przeciwnowotworowych, takich jak np. antracykliny (daunorubicyna, epirubicyna, idarubicyna), cisplatyna, cyklofosfamid, cyklosporyna, cytarabina, dakarbazyna, daktynomycyna, fluorouracyl, mitomycyna C i taksany, może zwiększać ryzyko zastoinowej niewydolności serca związanej ze stosowaniem doksorubicyny.

Podanie paklitakselu i doksorubicyny zwiększa ryzyko neutropenii i zapalenia błony śluzowej jamy ustnej.

Nasilenie działania kardiotoksycznego może wystąpić, jeżeli z doksorubicyną stosowane są leki działające na serce, takie jak: antagoniści kanałów wapniowych, w tym werapamil; w przypadku konieczności takiego leczenia skojarzonego należy monitorować czynność serca.

Nie należy stosować trastuzumabu z antacyklinami (w tym doksorubicyna). Trastuzumab stosowany z antracyklinami znacząco zwiększa ryzyko działania kardiotoksycznego. Stosowanie antracyklin po odstawieniu leków o działaniu kardiotoksycznym (w tym trastuzumab) także zwiększa ryzyko działania kardiotoksycznego. Trastuzumab może być obecny we krwi nawet po 27 tygodniach po zaprzestaniu jego stosowania. Dlatego nie należy stosować antracyklin w ciągu 27 tygodni po odstawieniu trastuzumabu, chyba ze lekarz uzna to za absolutnie konieczne. W takim przypadku należy uważnie kontrolować czynność serca.

Doksorubicyna jest metabolizowana z udziałem cytochromu P450. Leki hamujące aktywność (inhibitory) cytochromu P450 mogą powodować zwiększenie stężenia doksorubicyny we krwi i nasilać jej działanie toksyczne, a leki zwiększające aktywność cytochromu P450 (np. ryfampicyna i barbiturany) mogą powodować zmniejszenie stężenia doksorubicyny i jej skuteczności.

Doksorubicyna jest transportowana z udziałem glikopreteiny P. Cyklosporyna, lek hamujący aktywność glikoproteiny P (i cytochromu P450), powoduje znaczące zwiększenie toksyczności doksorubicyny (w tym możliwe zwiększenie i przedłużenie toksyczności hematologicznej, drgawki, śpiączka); leczenie skojarzone wymaga dostosowania dawkowania.

Doksorubicyna może spowodować zaostrzenie krwotocznego zapalenia pęcherza moczowego spowodowanego przez cyklofosfamid. Częstość występowania krwotocznego zapalenia pęcherza moczowego jest zwiększona, jeżeli cyklofosfamid podawany jest po doksorubicynie.

Doksorubicyna zmniejsza wchłanianie leków przeciwpadaczkowych (np. karbamazepina, fenytoina, walproinian).

Równoległe stosowanie leków o działaniu toksycznym dla wątroby (np. metotreksat, streptozocyna, merkaptopuryna) może nasilać toksyczne działanie doksorubicyny w wyniku zmniejszenia jej klirensu wątrobowego (doksorubicyna jest metabolizowana w wątrobie i usuwana głównie przez drogi żółciowe). Konieczne jest dostosowanie dawkowania doksorubicyny jeśli stosowane są leki o działaniu hepatotoksycznym.

Równoległe stosowanie doksorubicyny i leków wpływających na czynność szpiku kostnego ( takich jak np. pochodne aminofenazonu, leki przeciretrowirusowe, chloramfenikol,fenytoina, sulfonamidy) może nasilać zaburzenia czynności szpiku i procesów krwiotwórczych.

Stosowanie doksorubicyny z progesteronem powoduje nasilenie neutropenii i małopłytkowości.

Doksorubicyna nasila nefrotoksyczne działanie amfoterycyny B.

Równoległe stosowanie leków cytostatycznych (np. cytarabina, cisplatyna, cyklofosfamid) może nasilać toksyczne działanie doksorubicyny. Leczenie skojarzone z cytarabiną może być związane z wystąpieniem martwicy jelita grubego, krwotoku i ciężkich zakażeń.

Rytonawir powoduje zwiększenie stężenia doksorubicyny we krwi.

Klozapina może zwiększać ryzyko i nasilenie toksycznego działanie doksorubicyny na szpik kostny.

Doksorubicyna nasila działanie radioterapii i może spowodować wystąpienie ciężkich objawów dotyczących napromienianego obszaru, w tym zagrażających życiu objawów popromiennych, nawet gdy jest stosowana po dłuższym czasie od zakończenia radioterapii. Każde napromienianie, zarówno przed jak i w trakcie czy po zastosowaniu doksorubicyny, może nasilić jej kardiotoksyczne lub hepatotoksyczne działanie.

Doksorubicyna może powodować zmniejszenie dostępności biologicznej przyjmowanej doustnie digoksyny.

Doksorubicyna może powodować zwiększenie stężenia kwasu moczowego we krwi; konieczne może być dostosowanie dawki leków zmniejszających stężenie kwasu moczowego.

Nie wolno przyjmować szczepionek zawierających żywe drobnoustroje, ponieważ może rozwinąć się ciężkie zakażenie, niekiedy prowadzące do zgonu. W okresie leczenia doksorubicyną należy unikać kontaktu z osobami, które były niedawno szczepione przeciw polio.

Szczepionki zawierające zabite lub inaktywowane drobnoustroje mogą być stosowane, jednak uzyskana odpowiedź immunologiczna może być zmniejszona i niewystarczająca do uzyskania odporności.

Heparyna może przyspieszyć klirens doksorubicyny, a także to powstania strątów, co prowadzi do utraty skuteczności obu leków.

Jak każdy lek, również Doxorubicin-Ebewe może powodować działania niepożądane, chociaż nie wystąpią one u wszystkich chorych stosujących ten preparat. Pamiętaj, że oczekiwane korzyści ze stosowania leku są z reguły większe, niż szkody wynikające z pojawienia się działań niepożądanych.

Bardzo często: zakażenia, zahamowanie czynności szpiku kostnego, niedokrwistość, małopłytkowość, leukopenia (zmniejszenie liczby leukocytów), neutropenia (zmniejszenie liczby neutrofilów), niedotlenienie lub martwica tkanek, gorączka neutropeniczna, zakrzepowe zapalenie żył, nudności, wymioty, zapalenie błony śluzowej jamy ustnej (uczucie palenia, owrzodzenie), biegunka, oddzielenie paznokci od łożyska, osutka, rumień, łysienie, nadwrażliwość na światło, gorączka , osłabienie, dreszcze, zmniejszenie frakcji wyrzutowej lewej komory (bezobjawowe), zmiany w zapisie EKG, zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych AST, ALT, zwiększenie masy ciała.

Często: posocznica, zapalenie spojówek, działanie kardiotoksyczne (np. zaburzenia rytmu serca, kardiomiopatia, zastoinowa niewydolność serca), zapalenie żył, krwotok, zapalenie błony śluzowej przełyku, ból brzucha, świąd, hiperpigmentacja skóry i paznokci, pokrzywka, nadwrażliwość napromienianego obszaru (doksorubicyna nasila reakcję tkanek na napromienianie, możliwe reakcje wtórne, tzw. reakcje przypomnienia), reakcje w miejscu podania.

Niezbyt często: wstrząs septyczny, ostra białaczka limfatyczna, ostra białaczka szpikowa, uczucie kołatania serca, komorowe zaburzenia rytmu serca, zmniejszenie frakcji wyrzutowej, niewydolność serca, nagłe zatrzymanie krążenia, blok prawej odnogi pęczka Hisa, zakrzepica, krwotok z przewodu pokarmowego, zapalenie jelita grubego, nadżerki błony śluzowej żołądka, martwicze zapalenie jelita grubego.

Rzadko: obrzęk naczynioruchowy powiek i języka mogący utrudniać oddychanie, blok przedsionkowo-komorowy, sinica, zaburzenia przewodzenia impulsów elektrycznych w sercu, zaburzenia oddychania, obrzęk błony śluzowej nosa, duszność, popromienne zapalenie płuc.

Bardzo rzadko: anafilaksja (duszność, obniżenie ciśnienia tętniczego, wstrząs anafilaktyczny), blok odnogi pęczka Hisa, nadżerki i/lub odbarwienie błony śluzowej jamy ustnej, rumień kończyn, miastenia, zaburzenia płodności (brak miesiączki, oligospermia, brak nasienia), złe samopoczucie, osłabienie, wtórne nowotwory jamy ustnej.

Z częstością, która nie została określona: reakcje anafilaktyczne, zapalenie rogówki, łzawienie, uderzenia gorąca, działanie toksyczne na wątrobę, przemijające zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych, erytrodyzestezja dłoniowo-podeszwowa (zespół ręka-stopa), ból stawów, czerwone zabarwienie moczu (1–2 dni po podaniu doksorubicyny), ostra niewydolność nerek, stwardnienie żył w miejscu podania.

Po podaniu dopęcherzowym często: krwiomocz, podrażnienia, zapalenie pęcherza z bolesnym oddawaniem moczu, częstomocz, krwotoczne zapalenie pęcherza moczowego, parcie na mocz, martwica, skurcze pęcherza moczowego i cewki moczowej.