Vfend - tabletki powlekane

Leczenie inwazyjnej aspergilozy, leczenie kandydemii u pacjentów bez towarzyszącej neutropenii, leczenie ciężkich, opornych na flukonazol zakażeń inwazyjnych Candida (w tym C. krusei), leczenie ciężkich zakażeń grzybiczych wywołanych przez Scedosporium spp. i Fusarium spp. Lek należy stosować głównie u chorych z postępującymi, mogącymi zagrażać życiu zakażeniami. Dorośli, młodzież w wieku 12–14 lat ≥50 kg mc. oraz młodzież ≥15 lat niezależnie od masy ciała. Dawka nasycająca w ciągu pierwszych 24 h. I.v. 6 mg/kg mc. co 12 h lub p.o. 400 mg co 12 h u osób ≥40 kg mc. i 200 mg co 12 h u osób <40 kg mc. Dawka podtrzymująca. I.v. 4 mg/kg mc. 2 ×/d lub p.o. 200 mg 2 ×/d u osób ≥40 kg mc. i 100 mg 2 ×/d u osób <40 kg mc. Jeśli chory nie toleruje dawki i.v. 4 mg/kg mc. 2 ×/d, to należy ją zmniejszyć do 3 mg/kg mc. 2 ×/d. Jeśli odpowiedź na leczenie nie jest wystarczająca, dawkę podtrzymującą p.o. można zwiększyć do 300 mg 2 ×/d, natomiast u chorych <40 kg mc. do 150 mg 2 ×/d; w przypadku złej tolerancji leku dawkę p.o. można stopniowo zmniejszać o 50 mg aż do dawki podtrzymującej 200 mg 2 ×/d, natomiast u chorych <40 kg mc. do 100 mg 2 ×/d. Czas trwania leczenia zależy od odpowiedzi klinicznej; leczenie długotrwałe (>6 mies.) wymaga rozważenia stosunku korzyści do ryzyka. Dzieci w wieku 2–<12 lat oraz młodzież w wieku 12–14 lat <50 kg mc. Dawka nasycająca w ciągu pierwszych 24 h. I.v. 9 mg/kg mc. co 12 h. Nie zaleca się stosowania doustnej dawki nasycającej. Dawka podtrzymująca. I.v. 8 mg/kg mc. co 12 h, p.o. 9 mg/kg mc. 2 ×/d (maks. 350 mg 2 ×/d). Podanie p.o. należy rozważyć dopiero wtedy, gdy wystąpi istotna klinicznie poprawa. Należy uwzględnić, że tej grupie wiekowej dawka 8 mg/kg mc. i.v. zapewnia ok. 2-krotnie większą ekspozycję niż dawka 9 mg/kg mc. p.o. W przypadku niewystarczającej odpowiedzi dawkę można stopniowo zwiększać o 1 mg/kg mc.; w przypadku złej tolerancji dawkę zmniejszać stopniowo o 1 mg/kg mc.; jeśli jako dawkę początkową stosowano dawkę maks. 350 mg p.o., dawkę należy zmieniać o 50 mg.
Profilaktyka inwazyjnych zakażeń grzybiczych u pacjentów z dużym ryzykiem po alogenicznym przeszczepieniu macierzystych komórek krwiotwórczych. Stosowanie profilaktyczne należy rozpocząć w dniu przeszczepienia i kontynuować do 100 dni po przeszczepieniu; w przypadku utrzymywania się immunosupresji lub choroby przeszczep przeciwko gospodarzowi stosowanie profilaktyczne można kontynuować do 180 dni po przeszczepieniu. Dawkowanie jest takie jak podczas leczenia w odpowiednich grupach wiekowych. Nie zaleca się dostosowywania dawki w przypadku braku skuteczności lub wystąpienia działań niepożądanych. Jeśli wystąpią działania niepożądane związane z leczeniem rozważyć przerwanie leczenia i zastosowanie alternatywnych leków przeciwgrzybiczych.

Nadwrażliwość na którykolwiek składnik preparatu, równoległe stosowanie substratów izoenzymu CYP3A4 (terfenadyna, astemizol, cisapryd, pimozyd, chinidyna, iwabradyna, alkaloidy sporyszu, naloksegol), ryfampicyny, karbamazepiny, fenobarbitalu, rytonawiru (w dawce 400 mg 2 ×/d lub większej), efawirenzu (w dawce 400 mg 1 ×/d lub większej), sirolimusu, lurazydonu, tolwaptanu lub ziela dziurawca, jednoczesne podawanie z wenetoklaksem na początku jego stosowania oraz w fazie dostosowania jego dawki. Podczas leczenia nie należy karmić piersią.

Podawać p.o. (tabletki co najmniej 1 h przed posiłkiem lub 1 h po nim, zawiesinę doustną co najmniej 1 h przed posiłkiem lub 2 h po nim) lub i.v. we wlewie z maks. szybkością 3 mg/kg mc./h przez 1–3 h. Przed rozpoczęciem leczenia i w czasie jego trwania należy monitorować stężenie elektrolitów. Nie ma potrzeby dostosowania dawki u osób w podeszłym wieku. U chorych z umiarkowaną i ciężką niewydolnością nerek (klirens kreatyniny <50 ml/min), ze względu na ryzyko kumulacji hydroksypropylobetadeksu (substancja pomocnicza), należy stosować postać do podawania p.o., chyba że ocena ryzyka i korzyści uzasadnia podanie postaci i.v., wówczas należy ściśle kontrolować stężenia kreatyniny w surowicy, a w przypadku ich zwiększenia rozważyć zmianę leczenia z postaci i.v. na p.o. U chorych z niewydolnością wątroby klasy A i B wg Childa i Pugha zaleca się podanie standardowej dawki nasycającej, natomiast dawkę podtrzymującą należy zmniejszyć o połowę. Brak badań dotyczących stosowania u pacjentów z ciężką, przewlekłą marskością wątroby. U chorych z ciężkim uszkodzeniem wątroby lek stosować wówczas, gdy korzyść przeważa potencjalne ryzyko. Nie określono bezpieczeństwa i skuteczności stosowania u dzieci w wieku <2 lat. Brak badań dotyczących stosowania u dzieci w wieku 2–<12 lat z niewydolnością wątroby lub nerek. W przypadku równoległego stosowania leku z fenytoiną, ryfabutyną lub efawirenzem dawkowanie worykonazolu należy zmodyfikować. Szczegółowe informacje – patrz: zarejestrowane materiały producenta.