Epitrigine 100 - tabletki

Monoterapia napadów częściowych i uogólnionych, w tym napadów toniczno-klonicznych. Dorośli i młodzież ≥13 lat. Początkowo 25 mg 1 ×/d przez 2 tyg., potem 50 mg 1 ×/d przez kolejne 2 tyg., następnie dawkę zwiększa się o maks. 50–100 mg co 1–2 tyg. do uzyskania optymalnej odpowiedzi na leczenie. Dawka podtrzymująca: 100–200 mg 1 ×/d lub w 2 daw. podz., niekiedy 500 mg/d.
Leczenie skojarzone (z innymi lekami przeciwpadaczkowymi) napadów częściowych i uogólnionych, w tym napadów toniczno-klonicznych. Leczenie napadów padaczkowych związanych z zespołem Lennoxa i Gastauta. Lamotrygina jest stosowana w leczeniu skojarzonym, jednak u dorosłych i młodzieży ≥13 lat może zostać zastosowana jako pierwszy lek przeciwpadaczkowy włączany do leczenia zespołu Lennoxa i Gastauta. Dorośli i młodzież ≥13 lat. Leczenie skojarzone z walproinianem (z innymi lekami przeciwpadaczkowymi lub bez nich). Początkowo 25 mg co 2. dzień przez 2 tyg., następnie 25 mg 1 ×/d przez 2 tyg., potem stopniowo zwiększać dawkę o maks. 25–50 mg co 1–2 tyg. do uzyskania optymalnej reakcji na leczenie; dawka podtrzymująca wynosi 100–200 mg 1 ×/d lub w 2. daw. podz. Leczenie skojarzone z induktorami glukuronidacji lamotryginy (np. fenytoiną, karbamazepiną, fenobarbitalem, prymidonem) bez walproinainu. Początkowo 50 mg 1 ×/d przez 2 tyg., następnie 100 mg/d w 2 daw. podz. przez 2 tyg.; potem stopniowo zwiększać dawkę o maks. 100 mg co 1–2 tyg. do uzyskania optymalnej reakcji na leczenie; dawka podtrzymująca wynosi 200–400 mg/d w 2 daw. podz.; niekiedy 700 mg/d. Leczenie skojarzone bez walproinianiu i bez induktorów glukuronidacji lamotryginy. Początkowo 25 mg 1 ×/d przez 2 tyg., następnie 50 mg 1 ×/d przez 2 tyg.; potem stopniowo zwiększać dawkę o maks. 50–100 mg co 1–2 tyg. do uzyskania optymalnej odpowiedzi na leczenie; dawka podtrzymująca wynosi zwykle 100–200 mg 1 ×/d lub w 2 daw. podz. U pacjentów przyjmujących leki o nieznanych interakcjach z lamotryginą należy zastosować taki schemat dawkowania, jak w przypadku leczenia skojarzonego z walproinianem. Dzieci 2–12 lat. Leczenie skojarzone z walproinianem (z innymi lekami przeciwpadaczkowymi lub bez nich). Początkowo 0,15 mg/kg mc. 1 ×/d przez 2 tyg., następnie 0,3 mg/kg mc. 1 ×/d przez 2 tyg.; potem dawkę zwiększać maks. o 0,3 mg/kg mc. co 1–2 tyg. do uzyskania optymalnej reakcji na leczenie; dawka podtrzymująca 1–5 mg/kg mc. 1 ×/d lub w 2 daw. podz. Dawka maks. – 200 mg/d. Leczenie skojarzone z induktorami glukuronidacji lamotryginy (np. fenytoiną, karbamazepiną, fenobarbitalem, prymidonem) bez walproinainu. Początkowo 0,6 mg/kg mc./d w 2 daw. podz. przez 2 tyg., następnie 1,2 mg/kg mc./d w 2 daw. podz. przez 2 tyg.; potem dawkę zwiększać o maks. 1,2 mg/kg mc. co 1–2 tyg. do uzyskania optymalnej reakcji na leczenie; dawka podtrzymująca 5–15 mg/kg mc./d w 2 daw. podz.; dawka maks. – 400 mg/d. Leczenie skojarzone bez walproinianiu i bez induktorów glukuronidacji lamotryginy. Początkowo 0,3 mg/kg mc. 1 ×/d lub w 2 daw. podz. przez 2 tyg., następnie 0,6 mg/kg mc. 1 ×/d lub w 2 daw. podz. przez 2 tyg.; następnie dawkę zwiększać o maks. 0,6 mg/kg mc. co 1–2 tyg. do uzyskania optymalnej odpowiedzi na leczenie; dawka podtrzymująca wynosi zwykle 1–10 mg/kg mc. 1 ×/d lub w 2 daw. podz.; dawka maks. – 200 mg/d. U pacjentów przyjmujących leki o nieznanych interakcjach z lamotryginą należy zastosować taki schemat dawkowania, jak w przypadku leczenia skojarzonego z walproinianem.
Monoterapia w leczeniu typowych napadów nieświadomości. Dzieci 2–12 lat. Początkowo 0,3 mg/kg mc. 1 ×/d lub w 2 daw. podz. przez 2 tyg., następnie 0,6 mg/kg mc. 1 ×/d lub w 2 daw. podz. przez 2 tyg., potem stopniowo co 1–2 tyg. zwiększać dawkę o maks. 0,6 mg/kg mc./d do dawki podtrzymującej 1–10 mg/kg mc. 1 ×/d lub w 2 daw. podz.; dawka maks. 15 mg/kg mc./d.
Zapobieganie epizodom depresji u pacjentów z zaburzeniami afektywnymi dwubiegunowymi typu I, u których występują głównie epizody depresyjne. Lek nie jest wskazany w doraźnym leczeniu epizodów manii lub depresji. Dorośli. W monoterapii lub leczeniu skojarzonym bez walproinianu i bez induktorów glukuronidacji lamotryginy początkowo 25 mg 1 ×/d przez 2 tyg., następnie 50 mg 1 ×/d lub w 2 daw. podz. przez kolejne 2 tyg., w 5. tyg. 100 mg 1 ×/d lub w 2 daw. podz., od 6. tyg. dawka podtrzymująca – zwykle 200 mg 1 ×/d lub w 2 daw. podz.; w badaniach klinicznych stosowano dawki 100–400 mg/d. W leczeniu skojarzonym z walproinianem początkowo 25 mg co 2. dzień przez 2 tyg., następnie 25 mg 1 ×/d przez kolejne 2 tyg., w 5. tyg. 50 mg 1 ×/d lub w 2 daw. podz., od 6. tyg. dawka podtrzymująca – zwykle 100 mg 1 ×/d lub w 2 daw. podz.; dawka maks. – 200 mg/d. W leczeniu skojarzonym z induktorami glukuronidacji lamotryginy (np. fenytoina, karbamazepina, fenobarbital, prymidon) bez walproinianu początkowo 50 mg 1 ×/d przez 2 tyg., następnie 100 mg/d w 2 daw. podz. przez kolejne 2 tyg., w 5. tyg. 200 mg/d w 2 daw. podz., od 6. tyg. dawka podtrzymująca – zwykle 300 mg/d w 2 daw. podz., w razie konieczności dawkę można zwiększyć w 7. tyg. do 400 mg/d w 2 daw. podz. U pacjentów przyjmujących leki o nieznanych interakcjach z lamotryginą ustalanie dawki lamotryginy należy przeprowadzać tak, jak w przypadku leczenia skojarzonego z walproinianem. Po osiągnięciu dobowej dawki podtrzymującej zapewniającej stabilizację objawów można odstawić inne leki psychotropowe, nie zmieniając dawki podtrzymującej lamotryginy w przypadku monoterapii lub leczenia skojarzonego z lekami niewpływającymi na glukuronidację lamotryginy, podwajając ją w przypadku leczenia skojarzonego z inhibitorami glukuronidacji lamotryginy (walproinian), ale nie zwiększając jej o więcej niż 100 mg/tydz. lub stopniowo zmniejszając przez 3 tyg. po odstawieniu induktora glukuronidacji lamotryginy. Przy włączaniu innych leków do terapii lamotryginą zaleca się utrzymywanie dawki lamotryginy w przypadku dołączania leków niewpływających na glukuronidację lamotryginy, zmniejszenia jej o połowę w momencie dołączania walproinianu, a w przypadku dołączania induktorów glukuronidacji lamotryginy stopniowe zwiększanie dawki tak, aby osiągnąć po 3 tyg. podwojoną dawkę lamotryginy.

Padaczka
Dorośli i młodzież w wieku 13 lat i powyżej:
• leczenie skojarzone lub monoterapia napadów częściowych i uogólnionych, w tym napadów toniczno-klonicznych,
• napady związane z zespołem Lennoxa-Gastauta. Lamotrygina jest stosowana w leczeniu skojarzonym, ale również może być lekiem przeciwpadaczkowym (AED) rozpoczynającym terapię w zespole Lennoxa-Gastauta.

Dorośli i młodzież w wieku 2 do 12 lat:
• leczenie skojarzone napadów częściowych i uogólnionych, w tym napadów toniczno-klonicznych i napadów związanych z zespołem Lennoxa-Gastauta,
• monoterapia w typowych napadach nieświadomości.

Zaburzenia afektywne dwubiegunowe
Pacjenci w wieku 18 lat i powyżej:
• zapobieganie epizodom depresji u pacjentów z zaburzeniami afektywnymi dwubiegunowymi typu I, u których występują głównie epizody depresyjne (patrz punkt 5.1).

Lamotrygina nie jest wskazana w doraźnym leczeniu epizodów manii lub depresji.

Nadwrażliwość na którykolwiek składnik preparatu.

Podawać p.o.; tabletki połykać w całości. Szczegółowe informacje dotyczące dawkowania – patrz: zarejestrowane materiały producenta. U chorych z umiarkowanym zaburzeniem czynności wątroby dawki (początkową, w okresie zwiększania dawki i podtrzymującą) należy zmniejszyć o ok. 50%, natomiast z ciężką niewydolnością – o ok. 75%. Stosować ostrożnie w przypadku zaburzenia czynności nerek. Nie ma potrzeby modyfikowania dawki u osób w podeszłym wieku.