Absenor - tabletki o zmodyfikowanym uwalnianiu

Napady padaczkowe uogólnione (napady nieświadomości, napady miokloniczne, toniczno-kloniczne), napady ogniskowe, napady wtórnie uogólnione. Leczenie skojarzone innych napadów padaczkowych, niereagujących na zwykle stosowane leki przeciwdrgawkowe: napady ogniskowe z objawami prostymi i złożonymi, napady ogniskowe wtórnie uogólnione. W monoterapii początkowo 5–10 mg/kg mc./d, następnie dawkę zwiększać o ok. 5 mg/kg mc. co 4–7 dni do uzyskania pożądanego efektu terapeutycznego. Średnia dawka podtrzymująca wynosi 20 mg/kg mc./d u dorosłych, 25 mg/kg mc. u młodzieży i 30 mg/kg mc. u dzieci. U dzieci w wieku do 3 lat należy zastosować lek w innej postaci farmaceutycznej. Dawkę dobową można podawać 1 ×/d lub w 2 daw. podz. W niektórych przypadkach pełną reakcję na leczenie uzyskuje się po 4–6 tyg., dlatego nie należy zbyt wcześnie zwiększać dawki dobowej powyżej wartości średnich. U osób w podeszłym wieku zachować ostrożność, dawkowanie dostosować do stopnia kontroli drgawek. U osób z zaburzeniami czynności nerek może być konieczne zmniejszenie dawek. W leczeniu skojarzonym należy rozważyć zmniejszenie dawki leku stosowanego równolegle z walproinianem sodu, zwłaszcza fenobarbitalu. W razie konieczności odstawienia drugiego leku trzeba to robić stopniowo, a 4–6 tyg. po podaniu ostatniej dawki należy oznaczyć stężenie walproinianu w osoczu i ewentualnie dostosować jego dawkę.
Leczenie epizodów maniakalnych w chorobie afektywnej dwubiegunowej u pacjentów, u których leczenie litem jest przeciwwskazane lub źle tolerowane; kontynuację leczenia walproinianem można rozważać u pacjentów, u których uzyskano odpowiedź kliniczną na leczenie walproinianem ostrej fazy manii. Dorośli. Zalecana dawka początkowa wynosi 750 mg/d (w badaniach klinicznych uzyskano zadowalający profil bezpieczeństwa po zastosowaniu dawki początkowej 20 mg/kg mc./d); następnie dawkę zwiększać tak szybko, jak to możliwe, do uzyskania zadowalającej poprawy klinicznej; należy indywidualnie ustalić najmniejszą skuteczną dawkę. Dawka podtrzymująca wynosi zwykle 1–2 g/d. Podawanie dawek >45 mg/kg mc./d wymaga ścisłej obserwacji pacjenta.

– Leczenie:
• uogólnionych napadów padaczkowych w postaci napadów nieświadomości, napadów mioklonicznych i napadów toniczno-klonicznych
• napadów ogniskowych i napadów wtórnie uogólnionych oraz leczenie skojarzone innych rodzajów napadów padaczkowych, takich jak napady ogniskowe z objawami prostymi i złożonymi, a także napady ogniskowe z wtórnym uogólnieniem, gdy te rodzaje napadów nie reagują na zwykle stosowane leki przeciwdrgawkowe.
– Leczenie epizodów maniakalnych w chorobie afektywnej dwubiegunowej, w przypadku gdy lit jest przeciwwskazany lub źle tolerowany. Kontynuację leczenia walproinianem po epizodzie manii można rozważać u pacjentów, u których uzyskano odpowiedź kliniczną na leczenie walproinianem ostrej fazy manii.

Uwaga
W przypadku zmiany z wcześniej stosowanej postaci farmaceutycznej produktu (nie o przedłużonym uwalnianiu) na produkt Absenor, należy zapewnić utrzymanie odpowiedniego stężenia kwasu walproinowego w surowicy.

U małych dzieci leczenie produktami zawierającymi walproinian może być terapią pierwszego wyboru jedynie w wyjątkowych przypadkach. Produkt leczniczy Absenor można stosować wyłącznie z zachowaniem szczególnej ostrożności po starannym rozważeniu korzyści i ryzyka, najlepiej w monoterapii.

Stosowanie w okresie ciąży, patrz punkty 4.4 i 4.6.

Nadwrażliwość na którykolwiek składnik preparatu, orzeszki ziemne lub soję, choroby wątroby w wywiadzie lub wywiadzie rodzinnym, ciężka niewydolność wątroby lub trzustki, zaburzenia czynności wątroby u rodzeństwa zakończone zgonem podczas leczenia kwasem walproinowym, porfiria wątrobowa, zaburzenia krzepliwości krwi, zaburzenia mitochondrialne wywołane mutacjami genu jądrowego kodującego enzym mitochondrialny – polimerazę γ (POLG), np. u osób z zespołem Alpersa i Huttenlochera, oraz u dzieci w wieku <2 lat z podejrzeniem zaburzeń związanych z POLG, rozpoznane zaburzenia cyklu mocznikowego. Nie stosować u kobiet w ciąży (w przypadku leczenia padaczki wyjątkiem jest brak odpowiedniego alternatywnego leczenia) ani u kobiet w wieku rozrodczym, chyba że spełnione są warunki programu zapobiegania ciąży