Myocet liposomal - proszek, dyspersja i rozpuszczalnik do przyg. koncentratu do sporz. dyspersji do infuzji

Substancją czynną preparatu jest doksorubicyna (zamknięta w liposomach), antybiotyk z grupy antracyklin o działaniu cytotoksycznym (toksycznym dla komórek). Nie ustalono jednoznacznie przeciwnowotworowego mechanizmu działania doksorubicyny i innych antracyklin. Jednym z proponowanych mechanizmów działania doksorubicyny jest tworzenie trwałych kompleksów z cząsteczkami kwasu nukleinowego DNA oraz z enzymami odpowiedzialnymi za prawidłową strukturę DNA, co prowadzi do fragmentacji kwasu nukleinowego, uniemożliwia jego replikację oraz transkrypcję i w konsekwencji doprowadza do śmierci komórki. Działanie dotyczy szczególnie komórek szybko dzielących się, w tym komórek nowotworowych. Doksorubicyna jest szeroko stosowana w chemioterapii nowotworów.

Preparat ma postać liposomów, wewnątrz których zamknięty jest roztwór doksorubicyny. W porównaniu do standardowej postaci doksorubicyny, liposomy dłużej pozostają w układzie krążenia oraz charakteryzują się zmniejszoną kardiotoksycznością. Doksorubicyna jest częściowo metabolizowana w wątrobie. Wydalana głównie z żółcią i kałem. Zaburzenia czynności wątroby mogą zmniejszyć klirens doksorubicyny i jej metabolitów i powodować nasilenie działań toksycznych.

Preparat jest wskazany w skojarzeniu z cyklofosfamidem jako lek pierwszego rzutu w leczeniu kobiet z rakiem piersi z przerzutami.

Niestety, nawet jeżeli istnieją wskazania do stosowania preparatu, nie zawsze można go stosować. Nie możesz stosować preparatu, jeżeli jesteś uczulony (wykazujesz nadwrażliwość) na którykolwiek składnik preparatu, na inne leki o podobnej budowie chemicznej, na orzeszki ziemne lub soję.

Nie stosować w ciąży ani w okresie karmienia piersią.

Nie wolno podawać domięśniowo ani podskórnie.

Niektóre choroby i inne okoliczności mogą stanowić przeciwwskazanie do stosowania lub wskazanie do zmiany dawkowania preparatu. W pewnych sytuacjach może okazać się konieczne przeprowadzenie określonych badań kontrolnych.

Leczenie może być prowadzane wyłącznie pod nadzorem lekarza onkologa, posiadającego doświadczenie w stosowaniu chemioterapii przeciwnowotworowej.

Stosowanie doksorubicyny wiąże się z ryzykiem zahamowania czynności szpiku kostnego. Przed rozpoczęciem oraz w trakcie i po zakończeniu leczenia lekarz zaleci kontrolę parametrów hematologicznych, w tym obrazu krwi obwodowej. Nieprawidłowe wartości liczby neutrofilów czy płytek krwi są wskazaniem do odroczenia podania doksorubicyny do momentu uzyskania dopuszczalnych wartości tych parametrów. Ciężkie zahamowanie czynności szpiku kostnego może prowadzić do krwotoku lub nadkażenia i może być wskazaniem do zmniejszenia dawki, wydłużenia odstępów pomiędzy dawkami lub zaprzestania stosowania preparatu.

Stosowanie doksorubicyny związane jest z ryzykiem wystąpienia zależnego od dawki skumulowanej działania kardiotoksycznego (częstoskurcz, zmiany w zapisie EKG, kardiomiopatia, niewydolność serca). W porównaniu do standardowej postaci doksorubicyny, stosowanie liposomalnej postaci doksorubicyny wiąże się ze zmniejszeniem kardiotoksyczności.

Ryzyko działania kardiotoksycznego jest zwiększone u osób poddawanych napromienianiu śródpiersia, przyjmujących inne leki działające toksycznie na serce oraz u osób z istniejącą wcześniej chorobą serca. Ze względu na brak doświadczenia klinicznego, należy zachować ostrożność, jeżeli preparat jest stosowany u kobiet z chorobami układu sercowo-naczyniowego, w tym ze świeżym zawałem serca (w ciągu 6 miesięcy przed rozpoczęciem leczenia). W przypadku leczenia skojarzonego z trastuzumabem, czynność serca należy monitorować.

Prawdopodobieństwo działania kardiotoksycznego zwiększa się wraz z dawką skumulowaną doksorubicyny. Przy obliczaniu całkowitej dawki skumulowanej należy uwzględnić każde wcześniejsze (lub równoległe) stosowanie leków kardiotoksycznych, takich jak inne antracykliny czy antrachinony.

Przed leczeniem, w trakcie i po zakończeniu leczenia lekarz zaleci regularne badania (w tym EKG, monitorowanie frakcji wyrzutowej lewej komory i inne) w celu monitorowania czynności serca. W przypadku podejrzenia kardiomiopatii (zmniejszenie wydolności lewej komory) lekarz zaleci biopsję mięśnia sercowego i podejmie decyzję, czy korzyści z leczenia są większe niż ryzyko nieodwracalnych uszkodzeń mięśnia sercowego. Działanie kardiotoksyczne w postaci zastoinowej niewydolności serca może wystąpić nagle, bez wcześniejszych zmian w zapisie EKG, także po zakończeniu stosowania preparatu.

Stosowanie doksorubicyny w postaci liposomalnej zmniejsza ryzyko uszkodzeń spowodowanych wynaczynieniem. Jeżeli jednak w trakcie wlewu wystąpią objawy mogące świadczyć o wynaczynieniu (np. pieczenie, ból, rumień), wlew powinien zostać natychmiast przerwany (kontynuacja wlewu jest możliwa w innej żyle). Miejscowe nakładanie lodu może być pomocne w złagodzeniu reakcji po wynaczynieniu.

W ciągu kilku minut po rozpoczęciu wlewu mogą wystąpić ciężkie, zagrażające życiu reakcje rzekomoanafilaktyczne, obejmujące objawy takie jak: skurcz oskrzeli, nagłe zaczerwienienie, pokrzywka, duszność, skrócenie oddechu, ból i ucisk w klatce piersiowej, gorączka, zwiększenie częstotliwości rytmu serca (tachykardia), świąd, potliwość, obrzęk twarzy, ból pleców, ucisk w gardle i nagłe niedociśnienie tętnicze. Bardzo rzadko drgawki. Czasowe wstrzymanie wlewu zwykle wystarcza do ustąpienia objawów bez konieczności ich dalszego leczenia. Konieczne jest jednak zapewnienie możliwości natychmiastowej pomocy medycznej, tak jak w przypadku wystąpienia reakcji anafilaktycznej. Zwykle po ustąpieniu objawów można wznowić podawanie preparatu (lekarz określi czas trwania wlewu). Doksorubicyna nasila reakcję tkanek na napromienianie, możliwe reakcje wtórne, tzw. reakcje przypomnienia, w miejscach uprzednio napromienianych może wystąpić nawrót objawów popromiennych.

Preparat zawiera sód (108 mg/dawkę 50 mg doksorubicyny).

Czy ten preparat ma wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów?

Działania niepożądane występujące niekiedy po zastosowaniu preparatu (nudności, zawroty głowy, senność) mogą zmniejszać zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania urządzeń/maszyn. Osoby odczuwający takie działania muszą unikać prowadzenia pojazdów i obsługiwania urządzeń/maszyn.

Preparat ma postać proszku do przygotowania koncentratu do sporządzania dyspersji do infuzji. Nie przekraczaj zaleconych dawek, ponieważ nie zwiększy to skuteczności działania leku, a może zaszkodzić Twojemu zdrowiu i życiu. Jeżeli masz jakiekolwiek wątpliwości dotyczące stosowania preparatu, skonsultuj się z lekarzem.

Preparat ma unikalne własności farmakokinetyczne i nie wolno go stosować zamiennie z innymi preparatami zawierającymi doksorubicynę.

Lekarz dobierze dawkowanie indywidualnie w zależności od wskazania, oczekiwanego rezultatu, sytuacji klinicznej oraz w zależności od tego, czy preparat stosowany będzie w monoterapii czy jako składnik chemioterapii wielolekowej.

Dorośli:

W leczeniu skojarzonym z cyklofosfamidem: dawka początkowa 60–75 mg/m2 powierzchni ciała, co 3 tygodnie.

Szczególne grupy chorych:

Doksorubicyna jest metabolizowana w wątrobie i wydalana z żółcią; u osób z zaburzeniami czynności wątroby lekarz zmniejszy dawkę w zależności od stężenia bilirubiny we krwi.

U osób z zaburzeniami czynności nerek oraz u osób w podeszłym wieku zmiana dawkowania zwykle nie jest konieczna.

Nie ustalono bezpieczeństwa ani skuteczności stosowania preparatu u osób do ukończenia 18. roku życia.

Sposób podawania:

Preparat przed podaniem musi zostać odpowiednio przygotowany (rekonstytucja), a następnie rozcieńczony. Przygotowany roztwór preparatu (dyspersja) podawany jest we wlewie dożylnym (czas trwania wlewu - 1 godzina). Preparat może być podawany tylko przez kwalifikowany personel medyczny. Nie wolno podawać w bezpośrednim wstrzyknięciu dożylnym (tzw. bolus).

Jeżeli wystąpią jakiekolwiek objawy reakcji rzekomoanafilaktycznej, wlew zostanie natychmiast przerwany. W razie potrzeby zastosowane zostanie odpowiednie leczenie (leki przeciwhistaminowe lub/i kortykosteroidy). Po ustąpieniu objawów, wlew zwykle jest kontynuowany, lecz z mniejszą szybkością.

W okresie ciąży nie stosuj żadnego leku bez konsultacji z lekarzem!

Bardzo ważne jest, aby przed zastosowaniem jakiegokolwiek leku w okresie ciąży lub w okresie karmienia piersią skonsultować się z lekarzem i wyjaśnić ponad wszelką wątpliwość potencjalne zagrożenia i korzyści związane ze stosowaniem danego leku. Jeżeli jesteś w ciąży lub planujesz ciążę, poinformuj o tym lekarza przepisującego receptę na ten lek.

Preparat jest przeciwwskazany zarówno w okresie ciąży jak i w okresie karmienia piersią.

Kobiety w wieku rozrodczym powinny skonsultować się z lekarzem w sprawie stosowania skutecznej metody zapobiegania ciąży w okresie stosowania doksorubicyny i przez co najmniej 6 i pół miesiąca po przyjęciu ostatniej dawki preparatu.

Doksorubicyna może powodować bezpłodność. Dlatego kobiety, które planują macierzyństwo w przyszłości, powinny przed rozpoczęciem leczenia skonsultować się z lekarzem w sprawach dotyczących płodności.

Poinformuj lekarza o wszystkich przyjmowanych ostatnio lekach, również o tych, które są wydawane bez recepty.

Badania dotyczące interakcji preparatu z innymi lekami są ograniczone; należy zachować ostrożność w czasie równoległego stosowania leków wchodzących w interakcje ze standardowo stosowana postacią doksorubicyny (nie liposomalną).

Doksorubicyna jest transportowana z udziałem glikopreteiny P. Cyklosporyna, warapamil, paklitaksel i inne leki hamujące aktywność glikoproteiny P, powodują zwiększenie stężenia i toksyczności doksorubicyny.

Leki hamujące aktywność (inhibitory) cytochromu P450 mogą powodować zwiększenie stężenia doksorubicyny we krwi i nasilać jej działanie toksyczne, a leki zwiększające aktywność cytochromu P450 (np. ryfampicyna, fenobarbital, fenytoina, ziele dziurawca zwyczajnego) mogą powodować zmniejszenie stężenia doksorubicyny i jej skuteczności.

Interakcje z doksorubicyną obserwowano także w przypadku równoległego stosowania streptozocyny, fenobarbitalu, fenytoiny i warfaryny.

Preparat może nasilać toksyczność innych leków przeciwnowotworowych oraz napromieniania. Doksorubicyna nasila działanie radioterapii i może spowodować wystąpienie ciężkich objawów dotyczących napromienianego obszaru, nawet gdy jest stosowana po dłuższym czasie od zakończenia radioterapii.

Nasilenie działania kardiotoksycznego może wystąpić, jeżeli z doksorubicyną stosowane są leki o działaniu kardiotoksycznym lub inne leki działające na serce, takie jak np. antagoniści kanałów wapniowych, w tym werapamil; w przypadku konieczności takiego leczenia skojarzonego należy monitorować czynność serca.

Równoległe stosowanie innych leków w postaci liposomów, kompleksów z lipidami lub emulsji tłuszczowych może zmienić farmakokinetykę preparatu.

Jak każdy lek, również Myocet liposomal może powodować działania niepożądane, chociaż nie wystąpią one u wszystkich chorych stosujących ten preparat. Pamiętaj, że oczekiwane korzyści ze stosowania leku są z reguły większe, niż szkody wynikające z pojawienia się działań niepożądanych.

Bardzo często: zahamowanie czynności szpiku kostnego, w tym leukopenia (zmniejszenie liczby leukocytów), neutropenia (zmniejszenie liczby neutrofilów), niedokrwistość, małopłytkowość, gorączka neutropeniczna, zmniejszenie apetytu, zapalenia jamy ustnej, nudności, wymioty, biegunka, łysienie, zmęczenie, gorączka, ból w miejscu podania, dreszcze.

Często: limfopenia, odwodnienie, hipokaliemia, bezsenność, zaburzenia rytmu serca, kardiomiopatia, zmniejszenie frakcji wyrzutowej lewej komory, zastoinowa niewydolność serca, nagłe zaczerwienienie, duszność, krwawienie z nosa, zapalenie przełyku, zaparcia, zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych, wysypka, zaburzenia płytek paznokciowych, bóle mięśni, ból pleców, ból głowy, zawroty głowy, zmniejszenie masy ciała.

Niezbyt często: posocznica, półpasiec, zakażenia w miejscu podania, plamica, posocznica neutropeniczna, hiperglikemia, pobudzenie, niepokój, nieprawidłowy chód, dysfonia, senność, wysięk osierdziowy, niedociśnienie tętnicze, wysięk opłucnowy, zapalenie płuc, zapalenie gardła, krwioplucie, wrzód żołądka, zwiększenie stężenia bilirubiny, żółtaczka, zwiększenie aktywności fosfatazy zasadowej, złuszczanie skóry, sucha skóra, świąd, zapalenie mieszków włosowych, osłabienie mięśni, krwotoczne zapalenie pęcherza moczowego, skąpomocz, złe samopoczucie, reakcje w miejscu wstrzyknięcia.

Z częstością, która nie została określona: ostra białaczka szpikowa, zespoły mielodysplastyczne, rak jamy ustnej, rzekomoanafilaktyczne reakcje związane z wlewem dożylnym występujące głównie podczas pierwszego wlewu (skurcz oskrzeli, obrzęk twarzy, niedociśnienie, rozszerzenie naczyń krwionośnych, dreszcze), zaburzenia płodności, wynaczynienie w miejscu podania (liposomalna postać preparatu zmniejsza ryzyko uszkodzeń tkanek w wyniku wynaczynienia), reakcje skórne napromienianego obszaru (doksorubicyna nasila reakcję tkanek na napromienianie, możliwe reakcje wtórne, tzw. reakcje przypomnienia), zespół erytrodyzestezji dłoniowo-podeszwowej (zespół ręka-stopa).