Antybiotyk beta-laktamowy o szerokim spektrum działania, stosowany w leczeniu zakażeń bakteryjnych. Do stosowania ogólnego (podawany dożylnie lub domięśniowo).
Nazwa preparatu | Postać; dawka; opakowanie | Producent | Cena 100% | Cena po refundacji |
---|---|---|---|---|
Biotaksym
|
proszek do sporządzania roztworu do wstrzykiwań i infuzji;
1 g;
1 fiol.
|
Polpharma
|
b/d
|
|
Biotaksym
|
proszek do sporządzania roztworu do wstrzykiwań i infuzji;
2 g;
1 fiol.
|
Polpharma
|
b/d
|
|
Uwaga: ceny leków refundowanych są zgodne z przepisami obowiązującymi od 1 stycznia 2024 r.
Substancją czynną preparatu jest cefotaksym, antybiotyk z grupy cefalosporyn, zaliczany do III generacji tych antybiotyków. Ze względu na strukturę chemiczną, cefotaksym podobnie jak inne cefalosporyny, zaliczany jest do antybiotyków beta-laktamowych, charakteryzujących się obecnością pierścienia beta-laktamowego w cząsteczce. Struktura pierścienia beta-laktamowego jest wrażliwa na działanie enzymów bakteryjnych z grupy beta-laktamaz. Beta-laktamazy obecne w komórkach bakterii mogą powodować rozkład i unieczynnienie cząsteczek antybiotyku i są jedną z przyczyn oporności bakterii na działanie antybiotyków beta-laktamowych. Mechanizm działania wszystkich antybiotyków beta-laktamowych polega na hamowaniu syntezy ściany komórkowej bakterii, co powoduje jej osłabienie i w konsekwencji prowadzi do śmierci komórki bakteryjnej. Cefotaksym jest antybiotykiem o szerokim zakresie działania bakteriobójczego, bardziej opornym na działanie bakteryjnych beta-laktamaz niż cefalosporyny I generacji.
Cefotaksym nie wchłania się z przewodu pokarmowego i dlatego podawany jest pozajelitowo (dożylnie lub domięśniowo). Przenika do większości tkanek i płynów ustrojowych, w tym do płynu mózgowo-rdzeniowego (zwłaszcza w stanie zapalnym opon mózgowych). Wydalany głównie przez nerki, zarówno w postaci niezmienionej jak i w postaci metabolitów.
Preparat jest wskazany w leczeniu ciężkich zakażeń wywołanych przez wrażliwe na cefotaksym bakterie:
• zakażenia dolnych dróg oddechowych, w tym zapalenie płuc
• zakażenia układu moczowego, również niepowikłana rzeżączka
• zakażenia w obrębie miednicy mniejszej
• posocznica
• zakażenia skóry i tkanek miękkich
• zakażenia wewnątrz jamy brzusznej, w tym zapalenie otrzewnej
• zakażenia kości i stawów
• zakażenia ośrodkowego układu nerwowego, w tym zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych
• zapobieganie zakażeniom okołooperacyjnym.
Niestety, nawet jeżeli istnieją wskazania do stosowania preparatu, nie zawsze można go stosować. Nie możesz stosować preparatu, jeżeli jesteś uczulony (wykazujesz nadwrażliwość) na którykolwiek składnik preparatu lub na inne antybiotyki z grupy cefalosporyn.
U osób uczulonych na penicyliny może wystąpić reakcja alergiczna na cefalosporyny (nadwrażliwość krzyżowa).
Cefotaksymu rozpuszczonego w roztworze lidokainy nie wolno podawać:
• w przypadku nadwrażliwości na lidokainę lub na inne amidowe środki do znieczulenia miejscowego
• dożylnie
• w przypadku bloku serca (u osób bez stymulatora serca)
• w przypadku ciężkiej niewydolności serca
• niemowlętom i dzieciom do ukończenia 30. miesiąca życia.
Niektóre choroby i inne okoliczności mogą stanowić przeciwwskazanie do stosowania lub wskazanie do zmiany dawkowania preparatu. W pewnych sytuacjach może okazać się konieczne przeprowadzanie określonych badań kontrolnych.
Przed zastosowaniem preparatu koniecznie skonsultuj się z lekarzem, jeżeli kiedykolwiek wystąpiły u Ciebie reakcje nadwrażliwości na cefalosporyny, penicyliny, inne antybiotyki beta-laktamowe lub na inne leki czy alergeny (szczególnie, jeżeli w przeszłości wystąpił wstrząs anafilaktyczny). Stosowanie preparatu u osób z nadwrażliwością na cefalosporyny jest przeciwwskazane. Należy zachować szczególną ostrożność, ponieważ u osób uczulonych na penicyliny lub na inne antybiotyki beta-laktamowe, istnieje zwiększone ryzyko wystąpienia reakcji nadwrażliwości na cefalosporyny (krzyżowa reakcja alergiczna). Ponadto, szczególną ostrożność należy zachować u osób z alergią oraz u chorych na astmę.
Ciężkie reakcje nadwrażliwości (w tym wstrząs anafilaktyczny) mogą stanowić zagrożenie życia. W przypadku ich wystąpienia konieczna jest hospitalizacja i podjęcie odpowiedniego leczenia. W razie wystąpienia pierwszych objawów nadwrażliwości, należy przerwać stosowanie preparatu i niezwłocznie skonsultować się z lekarzem.
Długotrwałe stosowanie antybiotyków może powodować nadmierny rozwój opornych na leczenie bakterii i grzybów. Jeżeli w okresie stosowania preparatu pojawią się nowe zakażenia bakteryjne lub grzybicze (np. zakażenia drożdżakowe błon śluzowych), należy skonsultować się z lekarzem.
Długotrwałe stosowanie antybiotyków może spowodować, że pierwotnie wrażliwe szczepy bakteryjne staną się oporne na stosowany antybiotyk. Lekarz regularnie będzie oceniał stan chorego, a w razie potrzeby zaleci wykonanie antybiogramu.
Stosowanie preparatu może być związane z wystąpieniem ciężkich reakcji skórnych, w tym zespołu Stevensa i Johnsona, martwicy toksycznej rozpływnej naskórka. W razie wystąpienia zmian skórnych należy przerwać stosowanie preparatu i niezwłocznie skonsultować się z lekarzem.
Jeżeli w trakcie leczenia lub po jego zakończeniu wystąpi biegunka, nie należy leczyć jej samodzielnie, lecz skonsultować się z lekarzem. Istnieje bowiem ryzyko wystąpienia rzekomobłoniastego zapalenia jelit, niekiedy o ciężkim, zagrażającym życiu przebiegu. Jego objawy kliniczne spowodowane są przez pałeczkę Clostridium difficile, która może namnażać się w warunkach zaburzenia prawidłowej flory bakteryjnej w jelitach. Nie należy wówczas stosować leków hamujących perystaltykę jelit. Konieczne może być uzupełnienie płynów i elektrolitów oraz dodatkowe leczenie.
Należy zachować ostrożność u chorych, u których w przeszłości występowało zapalenie jelit, zwłaszcza zapalenie okrężnicy.
U chorych z niewydolnością nerek konieczne jest dostosowanie dawkowania; lekarz dostosuje dawkowanie w zależności od wartości klirensu kreatyniny.
Jeżeli stosowane są równolegle leki o działaniu nefrotoksycznym (np. aminoglikozydy, furosemid, probenecyd) oraz u chorych w podeszłym wieku lub z występującymi wcześniej zaburzeniami czynności nerek należy kontrolować czynność nerek.
Stosowanie preparatu w dużych dawkach, zwłaszcza u chorych z niewydolnością nerek, może powodować encefalopatię (zaburzenia świadomości, zaburzenia ruchowe i drgawki). W razie wystąpienia ww. objawów, należy przerwać stosowanie preparatu i niezwłocznie skonsultować się z lekarzem.
W okresie leczenia, zwłaszcza długotrwałego, mogą wystąpić zaburzenia hematologiczne, w tym leukopenia, neutropenia, agranulocytoza, eozynofilia, małopłytkowość, niedokrwistość hemolityczna. Jeżeli preparat jest stosowany dłużej niż 7–10 dni, należy kontrolować morfologię krwi.
W przypadku długotrwałego stosowania preparatu należy kontrolować czynność wątroby.
Cefotaksym podawany dożylnie zbyt szybko (w czasie krótszym niż 1 min) może spowodować zaburzenia rytmu serca.
Informacje dodatkowe o pozostałych składnikach preparatu:
• preparat zawiera sód; osoby z zaburzeniami czynności nerek oraz osoby stosujące dietę o małej zawartości sodu powinny wziąć pod uwagę zawartość sodu w preparacie.
Czy ten preparat ma wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów?
Nie stwierdzono bezpośredniego wpływu preparatu na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania urządzeń/maszyn.
Jednakże, preparat stosowany w dużych dawkach, zwłaszcza u chorych z zaburzeniami czynności nerek, może powodować encefalopatię skutkującą wystąpieniem zaburzeń świadomości, zaburzeń motoryki, drgawkami i upośledzeniem sprawności psychofizycznej. Osoby, u których wystąpią powyższe objawy, nie powinny prowadzić pojazdów ani obsługiwać urządzeń/maszyn.
Preparat ma postać proszku do przygotowania roztworu do wstrzykiwań lub infuzji. Jeżeli masz jakiekolwiek wątpliwości dotyczące stosowania preparatu, skonsultuj się z lekarzem.
Lekarz dobierze dawkowanie indywidualnie, w zależności od wskazania, nasilenia zakażenia, wrażliwości drobnoustrojów i stanu chorego. W pewnych szczególnych grupach pacjentów konieczna jest modyfikacja dawkowania.
Dorośli i dzieci po 12. roku życia:
W zakażeniach lekkich i umiarkowanych stosuje się 1 g co 12 godzin.
W ciężkich zakażeniach lekarz może zalecić do 12 g na dobę w 3–4 dawkach podzielonych.
Dawki do 6 g na dobę powinny być podawane co najmniej w 2 dawkach podzielonych co 12 godzin, a dawki większe niż 6 g na dobę co najmniej w 3–4 dawkach podzielonych co 8 lub 6 godzin.
Niemowlęta i dzieci do ukończenia 12. roku życia:
50–150 mg/kg masy ciała na dobę w 2–4 dawkach podzielonych.
W bardzo ciężkich zakażeniach, zwłaszcza zagrażających życiu, lekarz może zwiększyć dawkę do 200 mg/kg masy ciała na dobę w dawkach podzielonych.
Wcześniaki i noworodki:
Nie należy przekraczać dawki 50 mg/kg masy ciała na dobę w 2–4 dawkach podzielonych. W ciężkich zakażeniach zagrażających życiu lekarz może zwiększyć dawkę do 150–200 mg/kg masy ciała na dobę w dawkach podzielonych (do 7. dnia życia 50 mg/kg masy ciała co 12 godzin dożylnie; od 8. dnia życia do 1. miesiąca życia: 50 mg/kg masy ciała co 8 godzin dożylnie).
Niepowikłana rzeżączka: jednorazowo 1 g domięśniowo.
Profilaktyka zakażeń w okresie okołooperacyjnym: 1 g 30–90 minut przed zabiegiem chirurgicznym. W zależności od ryzyka zakażenia, lekarz może zalecić kontynuowanie podawania leku po zabiegu.
U osób z ciężką niewydolnością nerek ( klirens kreatyniny mniejszy niż 5 ml/min) konieczne jest aby lekarz dostosował dawkowanie.
Sposób podawania leku:
Preparat może być rozcieńczany i mieszany wyłącznie z produktami leczniczymi do tego przeznaczonymi. Preparat może być podawany dożylnie (w 3–5 minutowym wstrzyknięciu lub w 20–60 minutowym wlewie dożylnym) lub domięśniowo, głęboko w górny, zewnętrzny kwadrant dużego mięśnia pośladkowego lub boczną część uda.
Cefotaksymu z lidokainą nie wolno podawać dożylnie.
Nie należy podawać cefotaksymu razem z aminoglikozydami w jednej strzykawce ani w płynie do infuzji.
Podanie preparatu w szybkim wstrzyknięciu dożylnym może, u niektórych osób spowodować zaburzenia rytmu serca, w tym ciężkie, stanowiące zagrożenie życia.
Lekarz określi czas trwania leczenia.
W okresie ciąży nie stosuj żadnego leku bez konsultacji z lekarzem!
Bardzo ważne jest, aby przed zastosowaniem jakiegokolwiek leku w okresie ciąży lub w okresie karmienia piersią skonsultować się z lekarzem i wyjaśnić ponad wszelką wątpliwość potencjalne zagrożenia i korzyści związane ze stosowaniem danego leku. Jeżeli jesteś w ciąży lub planujesz ciążę, poinformuj o tym lekarza przepisującego receptę na ten lek.
Cefotaksym przenika przez łożysko. Preparatu nie należy stosować w ciąży, chyba że lekarz, po rozważeniu oczekiwanych korzyści i możliwego ryzyka, uzna stosowanie preparatu za bezwzględnie konieczne.
Cefotaksym przenika do mleka kobiecego. Nie należy stosować preparatu w okresie karmienia piersią.
Poinformuj lekarza o wszystkich przyjmowanych ostatnio lekach, również o tych, które są wydawane bez recepty.
Nie należy stosować preparatu w skojarzeniu z lekami o działaniu bakteriostatycznym (np. chloramfenikol, erytromycyna, tetracyklina, sulfonamidy), ponieważ leki te mogą wzajemnie osłabiać swoje działanie przeciwbakteryjne.
Równoległe stosowanie preparatu i antybiotyków aminoglikozydowych lub silnie działających leków moczopędnych, takich jak furosemid, wymaga zachowania ostrożności ze względu na ryzyko nasilenia działania nefrotoksycznego (toksycznego działania na nerki). Należy wówczas kontrolować czynność nerek.
Probenecyd i inne leki zwiększające wydalanie kwasu moczowego hamują wydalanie cefotaksymu i nasilają jego wpływ na organizm. U osób z prawidłową czynnością nerek zmiana dawkowania nie jest konieczna; u osób z zaburzeniami czynności nerek modyfikacja dawkowania może być konieczna.
Wpływ cefotaksymu na wyniki badań laboratoryjnych:
Preparat może powodować fałszywie dodatni wynik testu Coombsa.
Cefotaksym może wpływać na wyniki oznaczeń stężenia glukozy w moczu; należy poinformować lekarza i osoby odpowiedzialne za przeprowadzenie badań w laboratorium o stosowaniu cefotaksymu.
Jak każdy lek, również Biotaksym może powodować działania niepożądane, chociaż nie wystąpią one u wszystkich chorych stosujących ten preparat. Pamiętaj, że oczekiwane korzyści ze stosowania leku są z reguły większe, niż szkody wynikające z pojawienia się działań niepożądanych.
Bardzo często: po podaniu domięśniowym możliwy ból w miejscu podania. Niezbyt często: eozynofilia, zmniejszenie liczby krwinek białych (leukopenia), małopłytkowość, reakcja Jarischa i Herxheimera (gorączka, bóle głowy, bóle mięśni i stawów, świąd, zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych, trudności w oddychaniu, wysypki skórne), drgawki, biegunka, zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych i stężenia bilirubiny, pogorszenie czynności nerek, wysypka, świąd, pokrzywka, reakcje miejscowe po podaniu dożylnym: zapalenie żył, zakrzepowe zapalenie żył. Ponadto możliwe działania niepożądane, dla których nie określono częstości ich występowania: neutropenia, agranulocytoza, niedokrwistość hemolityczna, bóle i zawroty głowy, encefalopatia (zaburzenia świadomości, zaburzenia motoryki, drgawki), zaburzenia rytmu serca spowodowane zbyt szybkim podaniem dożylnym, nudności, wymioty, bóle brzucha, rzekomobłoniaste zapalenie jelit, zapalenie wątroby (niekiedy z żółtaczką), śródmiąższowe zapalenie nerek, ciężkie reakcje nadwrażliwości typu anafilaktycznego: skurcz oskrzeli, obrzęk naczynioruchowy, wstrząs anafilaktyczny, a także ciężkie reakcje skórne (zespół Stevensa i Johnsona, rumień wielopostaciowy, martwica toksyczna rozpływna naskórka). Jeżeli wystąpią pierwsze objawy którejkolwiek z powyższych reakcji nadwrażliwości, należy niezwłocznie skonsultować się z lekarzem.
Bakteryjne zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych Biegunka infekcyjna Biegunka ostra Choroby dróg żółciowych i pęcherzyka żółciowego Infekcyjne (septyczne) zapalenie stawów Ostre zapalenie pęcherzyka żółciowego Sepsa i wstrząs septyczny Zapalenie cewki moczowej Zapalenie pęcherza i inne zakażenia układu moczowego Zapalenie płuc
Cefotaxim-MIP 1 g (proszek do sporządzania roztworu do wstrzykiwań i infuzji) Cefotaxim-MIP 2 g (proszek do sporządzania roztworu do wstrzykiwań i infuzji)
w dni powszednie od 8.00 do 18.00
Cena konsultacji 29 zł