Votubia - tabletki

Substancją czynną preparatu jest ewerolimus, lek przeciwnowotworowy z grupy inhibitorów kinaz białkowych. Kinazy białkowe są to enzymy, które fosforylują inne białka w komórce i w ten sposób regulują ich aktywność. W komórkach prawidłowych aktywność kinaz białkowych jest ściśle regulowana, natomiast w komórkach nowotworowych często wymyka się spod kontroli i jest nadmierna. Powoduje to zaburzenia funkcjonowania wielu szlaków komórkowych, a w konsekwencji prowadzi do nasilenia podziałów komórkowych i niekontrolowanego rozrostu nowotworu. Zahamowanie, czyli inhibicja nadmiernej aktywności kinaz białkowych jest celem terapeutycznym omawianej grupy leków przeciwnowotworowych.

Ewerolimus hamuje aktywność kinazy serynowo-treoninowej mTOR. Kinaza ta nie tylko kontroluje podziały komórkowe, ale także kontroluje syntezę czynników transkrypcyjnych HIF regulujących zdolność nowotworu do adaptacji do warunków niedoboru tlenu oraz do produkcji czynnika odpowiedzialnego za powstawanie unaczynienia guza (naczyniowego śródbłonkowego czynnika wzrostu VEGF). Zahamowanie aktywności kinazy mTOR przez ewerolimus ogranicza podziały komórek nowotworowych oraz zmniejsza syntezę białek HIF i czynnika wzrostu VEGF w nowotworze lub jego środowisku, co hamuje rozwój unaczynienia guza (działanie przeciwangiogenne). Ewerolimus hamuje także glikolizę w komórkach guzów litych.

Wskazania do stosowania preparatu obejmują:

• naczyniakomięśniakotłuszczak nerki w przebiegu stwardnienia guzowatego u dorosłych z istniejącym ryzykiem powikłań (na podstawie takich czynników, jak wielkość guza lub obecność tętniaka albo mnogich lub obustronnych guzów), ale niewymagających natychmiastowego leczenia chirurgicznego

• gwiaździak podwyściółkowy olbrzymiokomórkowy w przebiegu stwardnienia guzowatego u dorosłych, młodzieży i dzieci wymagających leczenia, ale niekwalifikujących się do leczenia operacyjnego.

Niestety, nawet jeżeli istnieją wskazania do stosowania preparatu, nie zawsze można go stosować. Nie możesz stosować preparatu, jeżeli jesteś uczulony (wykazujesz nadwrażliwość) na którykolwiek składnik preparatu lub na inne pochodne rapamycyny (sirolimusu).

Stosowanie preparatu jest przeciwwskazane w okresie ciąży i w okresie karmienia piersią.

Niektóre choroby i inne okoliczności mogą stanowić przeciwwskazanie do stosowania lub wskazanie do zmiany dawkowania preparatu. W pewnych sytuacjach może okazać się konieczne przeprowadzenie określonych badań kontrolnych.

Leczenie może być prowadzone wyłącznie pod nadzorem lekarza onkologa, posiadającego doświadczenie w stosowaniu leków przeciwnowotworowych.

Stosowanie preparatu wiąże się z ryzykiem wystąpienia śródmiąższowego zapalenia płuc lub innych postaci nieinfekcyjnego zapalenia płuc (zapalenia płuc nie związanego z zakażeniem). Śródmiąższowe zapalenie płuc może mieć ciężki przebieg i w niektórych przypadkach może prowadzić do zgonu. Jeżeli wystąpią nowe lub nasilą się istniejące objawy ze strony układu oddechowego, należy niezwłocznie skonsultować się z lekarzem. Objawy mogą obejmować m. in.: duszność, kaszel, gorączkę, wysięk do opłucnej i niedotlenienie. Niekiedy nasilenie objawów może wymagać przerwania stosowania preparatu oraz leczenia z zastosowaniem kortykosteroidów.

Ewerolimus wykazuje działanie immunosupresyjne, co oznacza, że hamuje odpowiedź immunologiczną. Dlatego zwiększa się ryzyko wystąpienia zakażeń bakteryjnych, wirusowych, grzybiczych lub pierwotniakowych, w tym zakażeń oportunistycznych. Zakażenia mogą mieć charakter miejscowy lub ogólnoustrojowy. Niektóre z nich mogą mieć ciężki przebieg (mogą obejmować wystąpienie np. posocznicy, niewydolności oddechowej lub niewydolności wątroby) i mogą prowadzić do śmierci. Przed rozpoczęciem leczenia należy wyleczyć wszystkie istniejące zakażenia. Wszelkie objawy sugerujące zakażenie należy natychmiastowo konsultować z lekarzem, który zaleci właściwe leczenie, a w razie konieczności, zaleci przerwanie stosowania preparatu.

Leczenie ewerolimusem może być związane z wystąpieniem pneumocystozy (zapalenie płuc wywołane przez Pneumocystis jiroveci), która może prowadzić do zgonu. Dodatkowo ryzyko pneumocystozy może być zwiększone w przypadku stosowania kortykosteroidów lub innych leków immunosupresyjnych; w takim przypadku lekarz może zalecić odpowiednią profilaktykę.

Preparat może spowodować wystąpienie reakcji nadwrażliwości, w tym niebezpiecznych dla życia reakcji anafilaktycznych. Objawy mogą obejmować: uderzenia gorąca, zaczerwienienie twarzy, ból w klatce piersiowej, duszność, obrzęk naczynioruchowy (obrzęk języka, obrzęk dróg oddechowych mogący utrudniać oddychanie). Jeżeli wystąpią pierwsze objawy powyższych reakcji nadwrażliwości, należy natychmiast szukać pomocy medycznej.

U chorych przyjmujących równolegle leki przeciwnadciśnieniowe z grupy inhibitorów konwertazy angiotensyny ACE (np. ramipryl) ryzyko wystąpienia obrzęku naczynioruchowego może być zwiększone.

Preparat może powodować owrzodzenia i stany zapalne jamy ustnej. Leczenie miejscowe (np. bezalkoholowy roztwór kortykosteroidu w postaci płynu do płukania jamy ustnej) może zmniejszyć nasilenie objawów; nie należy stosować płynów do płukania jamy ustnej zawierających alkohol, wodę utlenioną, jod czy tymianek, ponieważ mogą one zaostrzyć występujące objawy. Leki przeciwgrzybicze można stosować jedynie na zlecenie lekarza i tylko jeżeli zdiagnozowano zakażenie grzybicze.

Stosowanie preparatu może być związane z wystąpieniem krwotoku, niekiedy ciężkiego, prowadzącego do zgonu. Zachowania szczególnej ostrożności wymaga równoległe przyjmowanie leków wpływających na czynność płytek krwi (np. NLPZ) lub innych leków mogących zwiększać ryzyko krwotoku. Szczególną ostrożność należy zachować u osób z grupy ryzyka wystąpienia krwotoku, w tym u osób, u których wcześniej występowały krwotoki/krwawienia.

W okresie leczenia może wystąpić niewydolność nerek, w tym ostra niewydolność nerek, która może prowadzić do zgonu. Lekarz zaleci okresową kontrolę czynności nerek (stężenie mocznika i kreatyniny we krwi, obecność białka w moczu).

W okresie leczenia może wystąpić zwiększenie stężenia glukozy we krwi, które może wymagać zastosowania leków przeciwcukrzycowych (insulina lub doustne leki hipoglikemizujące). Lekarz zaleci regularną kontrolę stężenia glukozy we krwi na czczo. Zalecane jest uzyskanie jak najlepszej kontroli glikemii przed rozpoczęciem stosowania preparatu.

W okresie leczenia może wystąpić zwiększone stężenie trójglicerydów i cholesterolu we krwi (hiperlipidemia, hipercholesterolemia), które może wymagać odpowiedniego leczenia. Lekarz zaleci kontrolę stężenia lipidów i cholesterolu we krwi.

Podczas leczenia istnieje ryzyko wystąpienia neutropenii (zmniejszenie liczby granulocytów obojętnochłonnych [neutrofilów]), limfopenii (zmniejszenie liczby limfocytów), niedokrwistości i małopłytkowości. Lekarz zaleci okresowe badania morfologii krwi.

Należy unikać równoległego stosowania preparatów, które silnie zwiększają lub silnie hamują aktywność izoenzymu 3A4 cytochromu P450 lub glikoproteiny P (zobacz poniżej, gdzie omówiono interakcje preparatu z innymi lekami), ponieważ mogą one powodować dramatyczną zmianę stężenia ewerolimusu we krwi.

Jeżeli nie da się uniknąć równoległego stosowania ewerolimusu i leków umiarkowanie zwiększających lub hamujących aktywność izoenzymu CYP3A4 lub glikoproteiny P, należy zachować szczególną ostrożność, a stan kliniczny chorego powinien być monitorowany.

Należy zachować ostrożność stosując ewerolimus z lekami o wąskim indeksie terapeutycznym metabolizowanymi przez izoenzym 3A4 cytochromu P450 (np. pimozyd, terfenadyna, astemizol, cisapryd, chinidyna, pochodne alkaloidów sporyszu, karbamazepina); chory powinien być monitorowany pod kątem działań niepożądanych ww. leków.

Zaburzenie czynności wątroby może zwiększać narażenie na ewerolimus. Nie zaleca się stosowania preparatu:

• u dorosłych z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby, chyba że w ocenie lekarza oczekiwane korzyści są większe niż możliwe ryzyko;

• u dzieci i młodzieży do ukończenia 18. roku życia z zaburzeniami czynności wątroby w stopniu łagodnym, umiarkowanym lub ciężkim w leczeniu gwiaździaka podwyściółkowego olbrzymiokomórkowego.

W okresie leczenia należy unikać stosowania szczepionek zawierających żywe drobnoustroje.

Chorym przygotowującym się do zabiegu chirurgicznego lub w okresie okołooperacyjnym zaleca się ostrożność, ze względu na możliwy niekorzystny wpływ preparatu na proces gojenia się ran. Należy skonsultować się z lekarzem, który zdecyduje czy konieczne jest wstrzymanie stosowania preparatu.

Jeżeli preparat jest stosowany w okresie radioterapii lub krótko po jej zakończeniu, mogą wystąpić ciężkie reakcje popromienne (takie jak popromienne zapalenie przełyku, popromienne zapalenie płuc, popromienne uszkodzenia skóry), które mogą mieć ciężki przebieg i mogą prowadzić do zgonu. U chorych poddawanych radioterapii w przeszłości, w okresie stosowania ewerolimusu może wystąpić zespół popromienny; w razie konieczności lekarz zaleci przerwanie stosowania preparatu.

Informacje dodatkowe o pozostałych składnikach preparatu:

• preparat zawiera laktozę; osoby z nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy, nie powinny stosować tego preparatu.

Czy ten preparat ma wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów?

Preparat wywiera niewielki lub umiarkowany wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania urządzeń/maszyn. Należy zachować ostrożność, zwłaszcza jeżeli w trakcie leczenia wystąpi zmęczenie lub inne działania niepożądane.

Preparat ma postać tabletek do stosowania doustnego. Nie przekraczaj zaleconych dawek, ponieważ nie zwiększy to skuteczności działania leku, a może zaszkodzić Twojemu zdrowiu i życiu. Jeżeli masz jakiekolwiek wątpliwości dotyczące stosowania preparatu, skonsultuj się z lekarzem.

Leczenie powinno być rozpoczynane i prowadzone przez lekarza doświadczonego w leczeniu chorych ze stwardnieniem guzowatym. Lekarz indywidualnie ustali dawkowanie i czas trwania leczenia, w zależności od sytuacji klinicznej.

Naczyniakomięśniakotłuszczak nerki w przebiegu stwardnienia guzowatego:

Dorośli: 10 mg 1 raz na dobę.

W razie konieczności lekarz zaleci kontrolę stężenia leku we krwi po rozpoczęciu podawania lub zmianie dawkowania równolegle stosowanych leków wpływających na aktywność izoenzymu 3A4 cytochromu P450 (CYP3A4) oraz w przypadku zmian w parametrach czynności wątroby.

Gwiaździak podwyściółkowy olbrzymiokomórkowy w przebiegu stwardnienia guzowatego:

Dorośli i dzieci po ukończeniu 1. roku życia: początkowo 4,5 mg/m2 powierzchni ciała u dorosłych i dzieci od 3. roku życia oraz 7 mg/m2 powierzchni ciała u dzieci po ukończeniu 1.–3. roku życia.

Po co najmniej 1 tygodniu od rozpoczęcia leczenia lekarz oceni stężenie leku we krwi i indywidualnie dostosuje dawkowanie stopniowo zwiększając dawkę o 2,5 mg tak, aby uzyskać docelowe stężenie minimalne dla optymalnej odpowiedzi klinicznej (5–15 ng/ml).

W razie wystąpienia ciężkich lub trudnych do zniesienia działań niepożądanych lekarz może zmniejszyć dawkę lub leczenie czasowo przerwać.

U chorych z gwiaździakiem podwyściółkowym olbrzymiokomórkowym konieczne jest monitorowanie stężenia ewerolimusu we krwi, zgodnie z zaleceniami lekarza. Kontrola jest także konieczne po każdej zmianie dawki lub postaci farmaceutycznej leku, po wszelkich zmianach parametrów czynności wątroby, po rozpoczęciu stosowania lub zmianie dawkowania podawanych równolegle inhibitorów CYP3A4 oraz po 2–4 tygodniach po rozpoczęciu stosowania lub zmianie dawkowania podawanych równolegle induktorów CYP3A4.

Szczególne grupy chorych:

U chorych w podeszłym wieku nie ma konieczności zmiany dawkowania.

U chorych z zaburzeniami czynności nerek nie ma konieczności dostosowania dawki.

U chorych z zaburzeniami czynności wątroby:

• w leczeniu dorosłych z naczyniakomięśniakotłuszczakiem nerki w przebiegu stwardnienia guzowatego w przypadku łagodnych zaburzeń czynności wątroby lekarz zmniejszy dawkę do 7,5 mg na dobę, a w przypadku umiarkowanych zaburzeń czynności wątroby do 5 mg na dobę; stosowanie preparatu w przypadku ciężkich zaburzeń czynności wątroby jest dopuszczone jedynie wtedy, gdy w ocenie lekarza spodziewane korzyści są większe niż możliwe ryzyko, w takim przypadku dawka maksymalna wynosi 2,5 mg na dobę;

• w leczeniu dorosłych z gwiaździakiem podwyściółkowym olbrzymiokomórkowym lekarz zmniejszy dawkę do 75 % zalecanej dawki początkowej w przypadku łagodnych zaburzeń czynności wątroby oraz do 50 % zalecanej dawki początkowej w przypadku umiarkowanych zaburzeń czynności wątroby; stosowanie preparatu w przypadku ciężkich zaburzeń czynności wątroby jest dopuszczone jedynie wtedy, gdy w ocenie lekarza spodziewane korzyści są większe niż możliwe ryzyko, w takim przypadku dawka maksymalna wynosi 25% zalecanej dawki;

• w leczeniu osób do ukończenia 18. roku życia z gwiaździakiem podwyściółkowym olbrzymiokomórkowym nie zaleca się stosowania preparatu w przypadku zaburzeń czynności wątroby.

Nie ma danych dotyczących bezpieczeństwa ani skuteczności stosowania preparatu u dzieci i młodzieży do ukończenia 18. roku życia z naczyniakomięśniakotłuszczakiem nerki w przebiegu stwardnienia guzowatego.

Nie ma danych dotyczących bezpieczeństwa ani skuteczności stosowania preparatu u dzieci do ukończenia 1. roku życia z gwiaździakiem podwyściółkowym olbrzymiokomórkowym.

Sposób podawania:

Preparat należy przyjmować codziennie o tej samej porze dnia, niezależnie od posiłku. Tabletki należy połykać w całości (bez rozgryzania, łamania, żucia itp.) popijając szklanką wody.

W przypadku trudności z przełykaniem tabletkę można rozpuścić w ok. 30 ml wody delikatnie mieszając do momentu rozpuszczenia (ok. 7 minut); po spożyciu zawiesiny należy ponownie dodać 30 ml wody do szklanki i wypić wodę z pozostałościami tabletki.

W okresie ciąży nie stosuj żadnego leku bez konsultacji z lekarzem!

Bardzo ważne jest, aby przed zastosowaniem jakiegokolwiek leku w okresie ciąży lub w okresie karmienia piersią skonsultować się z lekarzem i wyjaśnić ponad wszelką wątpliwość potencjalne zagrożenia i korzyści związane ze stosowaniem danego leku. Jeżeli jesteś w ciąży lub planujesz ciążę, poinformuj o tym lekarza przepisującego receptę na ten lek.

Nie ma wystarczających danych dotyczących stosowania ewerolimusu u kobiet w ciąży. Preparatu nie należy stosować w ciąży. Badania na zwierzętach wykazały szkodliwy wpływ na reprodukcję, w tym działanie toksyczne na zarodek i płód. Ryzyko dla ludzi nie jest znane.

Kobiety w wieku rozrodczym nie powinny zachodzić w ciążę podczas leczenia; należy skonsultować się z lekarzem w sprawie stosowania skutecznej metody zapobiegania ciąży w okresie leczenia i przez co najmniej 8 tygodni po zakończeniu stosowania preparatu.

W okresie stosowania preparatu płodność mężczyzn i kobiet może ulec upośledzeniu.

Preparat jest przeciwwskazany w okresie karmienia piersią. Ponadto, nie należy karmić piersią przez co najmniej 2 tygodnie po zakończeniu stosowania preparatu.

Poinformuj lekarza o wszystkich przyjmowanych ostatnio lekach, również o tych, które są wydawane bez recepty.

Ewerolimus jest transportowany z udziałem glikoproteiny P i może umiarkowanie hamować jej aktywność. Równoległe stosowanie ewerolimusu i leków transportowanych przez glikoproteinę P lub wpływających na jej aktywność, może znacząco wpływać na wchłanianie i stężenie ewerolimusu. Należy unikać równoległego stosowania ewerolimusu i leków silnie lub umiarkowanie wpływających na aktywność glikoproteiny P.

Ewerolimus jest metabolizowany z udziałem izoenzymu 3A4 cytochromu P450. Preparaty silnie hamujące aktywność tego izoenzymu (takie jak np.: ketokonazol, pozakonazol, itrakonazol, worykonazol, nefazodon, rytonawir, atazanawir, nelfinawir, sakwinawir, darunawir, indinawir, telitromycyna, klarytromycyna) mogą znacząco zwiększać stężenie ewerolimusu; dlatego nie zaleca się równoległego stosowania tych preparatów.

Równoległe stosowanie preparatów umiarkowanie hamujących aktywność izoenzymu CYP3A4 (takich jak np.: erytromycyna, imatynib, diltiazem, werapamil, doustna cyklosporyna, flukonazol, amprenawir, fosamprenawir) może być podejmowane jedynie z zachowaniem szczególnej ostrożności, jeżeli nie da się tego uniknąć; w razie konieczności lekarz zmniejszy dawkę ewerolimusu.

Należy unikać spożywania soku z grejpfrutów oraz innych pokarmów, o których wiadomo, że hamują aktywność izoenzymu 3A4 cytochromu P450.

Leki silnie lub umiarkowanie zwiększające aktywność izoenzymu 3A4 cytochromu P450 (takie jak np.: ryfampicyna, deksametazon, fenytoina, karbamazepina, fenobarbital, efawirenz, newirapina, preparaty zawierające ziele dziurawca) mogą zmniejszać ekspozycję na ewerolimus oraz skuteczność leczenia; dlatego nie zaleca się równoległego stosowania tych preparatów, a jeżeli nie da się tego uniknąć, lekarz może zalecić zwiększenie dawki ewerolimusu.

Ewerolimus hamuje aktywność CYP 3A4. Należy zachować ostrożność stosując ewerolimus z lekami o wąskim indeksie terapeutycznym metabolizowanymi przez izoenzym 3A4 cytochromu P450 (np. pimozyd, terfenadyna, astemizol, cisapryd, chinidyna lub pochodne alkaloidów sporyszu, karbamazepina); chory powinien być monitorowany pod kątem działań niepożądanych ww. leków.

U chorych przyjmujących równolegle leki przeciwnadciśnieniowe z grupy inhibitorów konwertazy angiotensyny ACE (np. ramipryl) ryzyko wystąpienia obrzęku naczynioruchowego może być zwiększone.

Szczepienia mogą być mniej skuteczne, ze względu na osłabioną odpowiedź immunologiczną w okresie stosowania ewerolimusu.

W okresie leczenia należy unikać stosowania szczepionek zawierających żywe drobnoustroje (np. donosowa szczepionka przeciwko grypie, szczepionki przeciwko odrze, śwince, różyczce, doustna szczepionka przeciwko polio, BCG przeciwko gruźlicy, żółtej febrze, ospie wietrznej oraz przeciwko durowi brzusznemu [TY21]).

U chorych przyjmujących ewerolimus toksyczność radioterapii może być zwiększona.

Jak każdy lek, również Votubia może powodować działania niepożądane, chociaż nie wystąpią one u wszystkich chorych stosujących ten preparat. Pamiętaj, że oczekiwane korzyści ze stosowania leku są z reguły większe, niż szkody wynikające z pojawienia się działań niepożądanych.

Bardzo często: zakażenia (w tym zakażenia oportunistyczne, pneumocystoza, tj. zapalenie płuc wywołane przez Pneumocystis jiroveci, aspergiloza), zwiększenie stężenia cholesterolu i/lub trójglicerydów we krwi, zmniejszenie apetytu, ból głowy, nadciśnienie tętnicze, kaszel, zapalenie i owrzodzenie jamy ustnej, zapalenie języka, afty, biegunka, wymioty, wysypka, trądzik, zaburzenia miesiączkowania, zmęczenie, osłabienie.

Często: zapalenie ucha środkowego, zapalenie tkanki łącznej, paciorkowcowe zapalenie gardła, wirusowe zapalenie żołądka i jelit, zapalenie dziąseł, niedokrwistość, limfopenia (zmniejszenie liczby limfocytów), neutropenia (zmniejszenie liczby granulocytów obojętnochłonnych [neutrofilów]), leukopenia, małopłytkowość, nadwrażliwość, zwiększenie stężenia glukozy we krwi (hiperglikemia), hipofosfatemia (zmniejszenie stężenia fosforanów nieorganicznych we krwi), bezsenność, agresja, drażliwość, obrzęk limfatyczny, zapalenie płuc (w tym śródmiąższowe zapalenie płuc), krwawienie z nosa, duszność, zaparcie, nudności, ból brzucha, wzdęcia, zapalenie błony śluzowej żołądka, niestrawność, suchość skóry, świąd, rumień, zmiany podobne do trądziku, białkomocz, krwotok z dróg rodnych, torbiel jajnika, zwiększenie aktywności dehydrogenazy mleczanowej we krwi, zwiększenie stężenia hormonu luteinizującego, zmniejszenie masy ciała.

Niezbyt często: półpasiec, posocznica, wirusowe zapalenie oskrzeli, zaburzenia smaku, obrzęk naczynioruchowy, rabdomioliza (rozpad mięśni poprzecznie prążkowanych), opóźniona miesiączka, zwiększenie stężenia hormonu pobudzającego pęcherzyk jajnikowy.

Z nieznaną częstością: utrudnione gojenie się ran, zwiększenie stężenia kreatyniny we krwi, niewydolność nerek, krwotok, zatorowość płucna, zakrzepica żył głębokich, ciężkie przypadki reaktywacji wirusowego zapalenia wątroby typu B, nasilenie toksyczności radioterapii, nasilenie reakcji popromiennej.