Komboglyze - tabletki powlekane

Preparat złożony zawierający 2 substancje czynne o działaniu hipoglikemizującym: saksagliptynę i metforminę. Mechanizm działania obu substancji czynnych jest odmienny, a ich wspólne zastosowanie ma na celu poprawę kontroli stężenia glukozy we krwi w przebiegu cukrzycy typu 2 (dawniej stosowano termin „cukrzyca insulinoniezależna”).

Saksagliptyna, doustny lek przeciwcukrzycowy wpływający na stężenie hormonów inkretynowych, tj. peptydów zwiększających poposiłkowe wydzielanie insuliny przez komórki beta trzustki. Hormony inkretynowe produkowane są przez komórki jelita cienkiego w odpowiedzi na glukozę. Należą do nich glukagonopodobny peptyd-1 (GLP-1) i zależny od glukozy peptyd insulinotropowy (GIP). Oba hormony są szybko inaktywowane przez enzym peptydazę dipeptydylową-4 (DPP-4). Działanie saksagliptyny polega na zahamowaniu aktywności DPP-4. Skutkiem działania leku jest więc zwiększenie stężenia hormonów inkretynowych, co skutkuje zwiększeniem uwalniania insuliny w odpowiedzi na glukozę. Regulacji podlega także wydzielanie glukagonu. W konsekwencji u chorych na cukrzycę typu 2 poprawia się kontrola glikemii poprzez zmniejszenie stężenie glukozy we krwi na czczo oraz po posiłku.

Po podaniu doustnym na czczo saksagliptyna jest szybko wchłaniana, maksymalne stężenie saksagliptyny i jej głównego metabolitu we krwi uzyskiwane jest odpowiednio w ciągu 2 i 4 godzin. Saksagliptyna metabolizowana jest z udziałem izoenzymu 3A4/5 cytochromu P450. Główny metabolit jest aktywny farmakologicznie, hamuje aktywność DPP-4, jednakże słabiej niż saksagliptyna. Wydalanie odbywa się głównie przez nerki, w mniejszym stopniu przez wątrobę (z żółcią).

Drugą substancją czynną preparatu jest metformina, doustny lek przeciwcukrzycowy z grupy pochodnych biguanidu. Metformina zmniejsza wytwarzanie glukozy w wątrobie poprzez hamowanie procesów glukoneogenezy i glikogenolizy, zwiększa obwodowy wychwyt glukozy i jej zużycie oraz opóźnia jelitowe wchłanianie glukozy. Nasila wewnątrzkomórkową syntezę glikogenu oraz zwiększa zdolności transportowe białek odpowiedzialnych za transport glukozy przez błonę komórkową. Metformina nie pobudza wydzielania insuliny i tym samym nie powoduje hipoglikemii. Stabilizuje masę ciała lub wpływa na jej umiarkowane zmniejszenie. Korzystnie wpływa na metabolizm lipidów (zmniejsza stężenie cholesterolu całkowitego, cholesterolu frakcji LDL oraz stężenie trójglicerydów). U dorosłych z nadwagą, stosowana jako lek pierwszego rzutu zmniejsza ryzyko wystąpienia powikłań związanych z cukrzycą.

Po podaniu doustnym postaci o natychmiastowym uwalnianiu maksymalne stężenie metforminy we krwi uzyskiwane jest po około 2,5 godzinach. Stacjonarne stężenie leku w osoczu ustala się po upływie 24–48 godzin. Metformina nie jest metabolizowana w wątrobie, wydalana z moczem w postaci niezmienionej. W przypadku zaburzeń czynności nerek wydalanie metforminy zmniejsza się, co prowadzi do zwiększenia jej stężenia w osoczu.

Preparat jest wskazany w leczeniu cukrzycy typu 2 u dorosłych jako uzupełnienie diety i aktywności fizycznej w celu poprawy kontroli glikemii:

• u chorych, u których stosowanie maksymalnej tolerowanej dawki metforminy w monoterapii nie zapewniło odpowiedniej kontroli glikemii

• w skojarzeniu z innymi lekami stosowanymi w leczeniu cukrzycy, w tym z insuliną, jeśli glikemia nie jest wystarczająco kontrolowana pomimo stosowania metforminy w skojarzeniu z tymi lekami

• u chorych już przyjmujących saksagliptynę w skojarzeniu z metforminą w postaci osobnych tabletek.

Niestety, nawet jeżeli istnieją wskazania do stosowania preparatu, nie zawsze można go stosować. Nie możesz stosować preparatu, jeżeli jesteś uczulony (wykazujesz nadwrażliwość) na którykolwiek składnik preparatu.

Przeciwwskazaniem do stosowania preparatu jest wystąpienie ciężkich reakcji nadwrażliwości, w tym reakcji anafilaktycznych, wstrząsu lub obrzęku naczynioruchowego po przyjęciu innego leku z grupy inhibitorów peptydazy dipeptydylowej 4 (DPP-4).

Przeciwwskazane jest stosowanie preparatu w przypadku:

• ostrej kwasicy metabolicznej każdego rodzaju (w tym kwasicy ketonowej związanej z cukrzycą, kwasicy mleczanowej)

• stanu przedśpiączkowego w cukrzycy

• ciężkich zaburzeń czynności nerek (współczynnik przesączania kłębuszkowego GFR mniejszy niż 30 ml/min)

• ostrych stanów wiążących się z ryzykiem zaburzenia czynności nerek, takich jak: odwodnienie, ciężkie zakażenie, wstrząs

• ostrych lub przewlekłych chorób mogących powodować niedotlenienie tkanek, takich jak: niewydolność serca, niewydolność oddechowa, niedawno przebyty zawał serca, wstrząs

• zaburzeń czynności wątroby

• ostrego zatrucia alkoholem, choroby alkoholowej.

Nie należy stosować preparatu u kobiet w ciąży ani u kobiet w okresie karmienia piersią.

Niektóre choroby i inne okoliczności mogą stanowić przeciwwskazanie do stosowania lub wskazanie do zmiany dawkowania preparatu. W pewnych sytuacjach może okazać się konieczne przeprowadzanie określonych badań kontrolnych.

Nie należy stosować preparatu u chorych na cukrzycę typu 1 ani w leczeniu kwasicy ketonowej w przebiegu cukrzycy.

Wśród działań niepożądanych preparatu może wystąpić ostre zapalenie trzustki, wymagające zaprzestania stosowania preparatu. Jeżeli wystąpi uporczywy, silny ból brzucha, należy niezwłocznie skonsultować się z lekarzem, ponieważ objawy te mogą świadczyć o wystąpieniu ostrego zapalenia trzustki. Objawy ustępują po zaprzestaniu stosowania preparatu. W przypadku potwierdzenia ostrego zapalenia trzustki nie należy ponownie rozpoczynać stosowania preparatu. Należy zachować ostrożność u chorych, u których kiedykolwiek wcześniej stwierdzono zapalenie trzustki.

Bardzo rzadko, w okresie stosowania preparatu może dojść do wystąpienia kwasicy mleczanowej. Kwasica mleczanowa to poważne powikłanie metaboliczne, które może stanowić zagrożenie życia i które wymaga natychmiastowego leczenia. Zwiększone ryzyko wystąpienia kwasicy mleczanowej dotyczy chorych na cukrzycę ze znaczną niewydolnością nerek lub ostrym pogorszeniem czynności nerek. Pogorszenie czynności nerek prowadzi do kumulacji metforminy, co zwiększa ryzyko kwasicy mleczanowej. Pozostałe czynniki ryzyka obejmują: niewystarczającą kontrolę stężenia glukozy we krwi, ketozę, nadużywanie alkoholu, długotrwałe głodzenie, niewydolność wątroby, podeszły wiek, posocznicę, choroby układu oddechowego oraz niedotlenienie tkanek z jakiegokolwiek powodu (np. niewyrównana niewydolność serca, zawał serca).

Szczególną ostrożność należy zachować po rozpoczęciu przyjmowania leków, które mogą wpływać na pogorszenie czynności nerek, w tym: leków przeciwnadciśnieniowych, moczopędnych lub niesteroidowych leków przeciwzapalnych.

W przypadku odwodnienia (np. skutkiem ciężkiej biegunki, wymiotów, gorączki lub zmniejszonej podaży płynów) należy przerwać stosowanie preparatu i skonsultować się z lekarzem.

Charakterystyczne objawy kwasicy mleczanowej obejmują duszność, ból brzucha, kurcze mięśni, ciężkie osłabienie i wyczerpanie (astenia), obniżenie temperatury ciała (hipotermia) i śpiączkę. W przypadku wystąpienia ww. objawów należy podejrzewać kwasicę mleczanową, przerwać stosowanie preparatu i niezwłocznie szukać pomocy medycznej. Leczenie wymaga szybkiej hospitalizacji chorego.

W badaniach laboratoryjnych stwierdza się zmniejszenie pH krwi, zwiększenie stężenia mleczanów we krwi, zaburzenia stężenia kationów i anionów oraz zwiększenie stosunku stężenia mleczanów do pirogronianów.

Przed rozpoczęciem stosowania preparatu oraz regularnie w trakcie leczenia zalecana jest kontrola czynności nerek. U chorych ze zwiększonym ryzykiem pogorszenia czynności nerek oraz u osób w podeszłym wieku czynność nerek należy oceniać co najmniej 2–4 razy w roku. U chorych z umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek konieczne jest indywidualne dostosowanie dawkowania przez lekarza. Nie zaleca się rozpoczynania leczenia u chorych, u których współczynnik przesączania kłębuszkowego GFR jest mniejszy niż 45 ml/min. W tej grupie chorych lekarz może zalecić kontynuowanie już stosowanego leczenia, o ile chory jest świadomy zagrożeń i podlega ścisłej kontroli. U chorych z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (współczynnik przesączania kłębuszkowego GFR mniejszy niż 30 ml/min) stosowanie preparatu jest przeciwwskazane.

W razie występowania stanów wpływających na czynność nerek, należy skonsultować się z lekarzem, który oceni czy konieczne jest zaprzestanie stosowania preparatu (metforminy).

Należy zachować ostrożność u chorych w podeszłym wieku, ze względu na występujące częściej w tej grupie wiekowej zaburzenia czynności nerek, które mogą przebiegać bezobjawowo. Szczególną ostrożność należy zachować, jeżeli równolegle stosowane są leki mogące wpływać na czynność nerek.

Przed zabiegiem chirurgicznym w znieczuleniu ogólnym, podpajęczynówkowym lub zewnątrzoponowym stosowanie preparatu powinno zostać przerwane i wznowione nie wcześniej niż po upływie 48 godzin po zabiegu lub po powrocie do żywienia doustnego, pod warunkiem potwierdzenia przez lekarza prawidłowej czynności nerek. Nie należy przerywać ani wznawiać stosowania preparatu bez konsultacji z lekarzem.

Donaczyniowe podawanie środków kontrastowych zawierających jod podczas badań radiologicznych może spowodować wystąpienie niewydolności nerek i kumulację metforminy oraz zwiększać ryzyko kwasicy mleczanowej. Przed wykonaniem badania stosowanie preparatu powinno zostać przerwane i wznowione nie wcześniej, niż po upływie 48 godzin po badaniu, pod warunkiem potwierdzenia przez lekarza prawidłowej czynności nerek. Przed wykonaniem badania należy skonsultować się z lekarzem; lekarz określi kiedy przerwać stosowanie preparatu i kiedy może ono zostać wznowione.

W okresie leczenia mogą niekiedy wystąpić pęcherzowe i złuszczające zmiany skórne, owrzodzenia skórne i/lub wysypka; w przypadku wystąpienia zmian skórnych należy skonsultować się z lekarzem.

Stosowanie preparatu jest przeciwwskazane u chorych, u których wystąpiły ciężkie reakcje nadwrażliwości po zastosowaniu leków z grupy inhibitorów peptydazy dipeptydylowej 4 (DPP4), w tym jeżeli wystąpiły reakcje anafilaktyczne, wstrząs anafilaktyczny czy obrzęk naczynioruchowy. W przypadku podejrzenia wystąpienia ciężkich reakcji nadwrażliwości związanych ze stosowaniem preparatu należy niezwłocznie przerwać jego stosowanie i natychmiast skonsultować się z lekarzem. Lekarz może zalecić inny, alternatywny sposób leczenia cukrzycy.

Jeżeli u chorych z uprzednio dobrze kontrolowaną cukrzycą typu 2, w trakcie stosowania preparatu wyniki badań laboratoryjnych wykażą nieprawidłowości lub wystąpią objawy choroby, zwłaszcza niesprecyzowane i słabo określone, należy niezwłocznie wykonać badania w kierunku kwasicy ketonowej lub kwasicy mleczanowej. Badanie powinno obejmować: stężenie elektrolitów i ketonów w surowicy, stężenie glukozy we krwi, odczyn pH krwi oraz stężenia mleczanów, pirogronianów i metforminy. Jeżeli wystąpi którykolwiek z ww. rodzajów kwasicy, należy przerwać stosowanie preparatu i natychmiast wdrożyć odpowiednie leczenie.

Należy zachować szczególną ostrożność u chorych ze zwiększonym ryzykiem hospitalizacji z powodu niewydolności serca (w tym chorzy z rozpoznaną niewydolnością serca, chorzy z umiarkowanymi i ciężkimi zaburzeniami czynności nerek). Jeżeli wystąpią jakiekolwiek objawy niewydolności serca, należy natychmiast skonsultować się z lekarzem.

Stosowanie preparatu może być związane z wystąpieniem bólu stawów, niekiedy o dużym nasileniu. Bóle stawów mogą pojawić się zarówno na początku leczenia jak i po dłuższym okresie stosowania preparatu. W razie ich wystąpienia należy skonsultować się z lekarzem, który oceni czy należy kontynuować leczenie lub zaleci alternatywne leki. Po zaprzestaniu stosowania preparatu bóle stawów ustępują.

Nie ustalono bezpieczeństwa ani skuteczności stosowania preparatu u chorych z zaburzeniami odporności, w tym po przeszczepach narządów lub z nabytym zespołem upośledzenia odporności.

Działanie hipoglikemizujące preparatu może ulec osłabieniu, jeżeli równolegle stosowane są leki silnie zwiększające aktywność izoenzymu 3A4 cytochromu P450, takie jak np. karbamazepina, deksametazon, fenobarbital, fenytoina czy ryfampicyna.

Jeżeli preparat stosowany jest w skojarzeniu z pochodną sulfonylomocznika i/lub z insuliną może wystąpić hipoglikemia. Aby zmniejszyć ryzyko hipoglikemii, konieczne może być zmniejszenie stosowanej dawki pochodnej sulfonylomocznika lub insuliny, zgodnie z zaleceniami lekarza.

Czy ten preparat ma wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów?

Nie stwierdzono istotnego wpływu preparatu na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania urządzeń/maszyn. Należy jednak wziąć pod uwagę, że preparat może powodować wystąpienie hipoglikemii, jeżeli stosowany jest w skojarzeniu z insuliną lub innymi lekami przeciwcukrzycowymi (np. pochodną sulfonylomocznika). W przypadku wystąpienia hipoglikemii sprawność psychofizyczna, w tym szybkość reakcji może być zaburzona. Może to stanowić zagrożenie podczas prowadzenia pojazdów lub obsługiwania urządzeń/maszyn.

Ponadto, należy wziąć pod uwagę, że preparat może powodować wystąpienie zawrotów głowy, które mogą upośledzać zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania urządzeń/maszyn.

Preparat ma postać tabletek powlekanych do stosowania doustnego. Nie przekraczaj zaleconych dawek, ponieważ nie zwiększy to skuteczności działania leku, a może zaszkodzić Twojemu zdrowiu i życiu. Jeżeli masz jakiekolwiek wątpliwości dotyczące stosowania preparatu, skonsultuj się z lekarzem.

Dorośli z prawidłową czynnością nerek (GFR nie mniejszy niż 90 ml/min):

zwykle 1 tabletka 2 razy na dobę; lekarz dostosuje dawkowanie indywidualnie, w zależności od tolerancji, skuteczności działania i stosowanego dotychczas schematu leczenia.

Lekarz może zalecić preparat w celu zastąpienia innych, dotychczas stosowanych doustnych leków przeciwcukrzycowych. Należy wówczas postępować ściśle według zaleceń lekarza.

Jeżeli preparat stosowany jest w skojarzeniu z insuliną lub pochodną sulfonylomocznika, aby zmniejszyć ryzyko wystąpienia hipoglikemii konieczne może być zmniejszenie dawki insuliny lub pochodnej sulfonylomocznika.

Specjalne grupy chorych:

Dawkę należy dostosować w zależności od czynności nerek. Wartość GFR należy oznaczyć przed rozpoczęciem leczenia, a następnie co najmniej 1 raz na rok; u chorych ze zwiększonym ryzykiem dalszego pogorszenia czynności nerek oraz u osób w podeszłym wieku czynność nerek należy oceniać częściej, np. co 3–6 miesięcy. Nie ma konieczności dostosowania dawkowania u chorych z łagodnymi zaburzeniami czynności nerek (współczynnik przesączania kłębuszkowego GFR większy niż 60 ml/min).

W przypadku zaburzeń czynności nerek (GFR mniejszy niż 60 ml/min) odpowiednie zmniejszenie dawki zaleci lekarz (szczegółowe informacje: patrz zarejestrowane materiały producenta). U chorych z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (GFR mniejszy niż 30 ml/min) stosowanie preparatu jest przeciwwskazane.

U chorych z zaburzeniami czynności wątroby stosowanie preparatu jest przeciwwskazane.

U chorych w podeszłym wieku (po 65. roku życia) należy zachować ostrożność; ustalając dawkę lekarz weźmie pod uwagę czynność nerek. Należy zachować ostrożność u chorych w podeszłym wieku, ze względu na występujące częściej w tej grupie wiekowej zaburzenia czynności nerek. Konieczne jest systematyczne monitorowanie czynności nerek w celu zapobiegania kwasicy mleczanowej.

Nie ma danych dotyczących bezpieczeństwa ani skuteczności stosowania preparatu u dzieci i młodzieży do 18. roku życia.

Sposób stosowania:

Preparat należy przyjmować 2 razy na dobę, podczas posiłku.

W okresie ciąży nie stosuj żadnego leku bez konsultacji z lekarzem!

Bardzo ważne jest, aby przed zastosowaniem jakiegokolwiek leku w okresie ciąży lub w okresie karmienia piersią skonsultować się z lekarzem i wyjaśnić ponad wszelką wątpliwość potencjalne zagrożenia i korzyści związane ze stosowaniem danego leku. Jeżeli jesteś w ciąży lub planujesz ciążę, poinformuj o tym lekarza przepisującego receptę na ten lek.

Nie stosować preparatu u kobiet w ciąży ani u kobiet w okresie karmienia piersią.

Jeżeli w okresie stosowania preparatu kobieta zajdzie w ciążę, powinna jak najszybciej skonsultować się z lekarzem, który zaleci zmianę sposobu leczenia cukrzycy (zaleci odpowiednie dawki insuliny).

Poinformuj lekarza o wszystkich przyjmowanych ostatnio lekach, również o tych, które są wydawane bez recepty.

Interakcje dotyczące saksagliptyny:

Ryzyko wystąpienia znaczących klinicznie interakcji saksagliptyny z innymi lekami jest małe.

Saksagliptyna jest metabolizowana przede wszystkim z udziałem izoenzymu 3A4/5 cytochromu P450.

Jeżeli równolegle stosowane są leki silnie zwiększające aktywność izoenzymu 3A4/5 cytochromu P450, takie jak np. karbamazepina, deksametazon, fenobarbital, fenytoina może wystąpić zmniejszenie stężenia saksagliptyny i zwiększenie stężenia jej głównego metabolitu; może to mieć wpływ na kontrolę stężenia glukozy we krwi i dlatego należy uważnie kontrolować glikemię.

Leki hamujące aktywność izoenzymu 3A4/5 cytochromu P450 (np. diltiazem, ketokonazol) mogą powodować zwiększenie stężenia saksagliptyny i zmniejszenie stężenia jej głównego metabolitu.

Farmakokinetyka saksagliptyny ani jej głównego metabolitu nie ulega istotnym zmianom, jeżeli równolegle stosowane są następujące leki: metformina, glibenklamid, pioglitazon, digoksyna, simwastatyna, omeprazol, leki zobojętniające sok żołądkowy lub famotydyna.

Saksagliptyna nie powoduje istotnych zmian farmakokinetyki: metforminy, glibenklamidu, pioglitazonu, digoksyny, simwastatyny, wybranych doustnych środków antykoncepcyjnych, diltiazemu ani ketokonazolu.

Nie przeprowadzono szczegółowych badań dotyczących wpływu palenia tytoniu, diety, leków roślinnych ani alkoholu na farmakokinetykę saksagliptyny.

Interakcje dotyczące metforminy:

Podczas leczenia metforminą nie należy spożywać alkoholu i przyjmować preparatów zawierających alkohol. W przypadku ostrego zatrucia alkoholem zwiększa się ryzyko wystąpienia kwasicy mleczanowej, zwłaszcza w przypadku głodzenia, niedożywienia lub zaburzeń czynności wątroby.

Donaczyniowe podawanie środków kontrastowych zawierających jod może być przyczyną niewydolności nerek, co może skutkować kumulacją metforminy i zwiększeniem ryzyka kwasicy mleczanowej. Stosowanie preparatu powinno zostać przerwane przed badaniem obrazowym i wznowione nie wcześniej niż po upływie 48 godzin po badaniu, pod warunkiem potwierdzenia przez lekarza prawidłowej czynności nerek. Należy ściśle przestrzegać zaleceń lekarza.

Leki w postaci kationów, takie jak: ranolazyna, cymetydyna, dolutegrawir, trimetoprim, wandetanib, izawukonazol mogą współzawodniczyć z metforminą o ten sam system transportu w kanalikach nerkowych, upośledzając wzajemnie swoje wydalanie (możliwe zwiększenie stężenia metforminy we krwi). Zaleca się zachowanie ostrożności podczas równoległego stosowania tych leków z metforminą i uważną kontrolę glikemii; w razie potrzeby lekarz dostosuje dawkowanie metforminy.

Inhibitory konwertazy angiotensyny (inhibitory ACE), antagoniści receptora angiotensyny II, leki moczopędne, zwłaszcza diuretyki pętlowe (np. furosemid), niesteroidowe leki przeciwzapalne, w tym selektywne inhibitory COX 2, mogą zwiększać ryzyko wystąpienia kwasicy mleczanowej skutkiem możliwego zaburzenia czynności nerek. Konieczne jest monitorowanie czynności nerek.

Należy zachować ostrożność, ponieważ niżej wymienione leki mogą wpływać na białka transportujące metforminę przez błonę komórkową i wpływać na skuteczność jej działania (w razie potrzeby lekarz dostosuje dawkowanie metforminy):

• werapamil (możliwe zmniejszenie wchłaniania metforminy i zmniejszenie jej skuteczności)

• ryfampicyna (możliwe nasilenie wchłaniania metforminy i zwiększenie jej skuteczności)

• kryzotynib, olaparib (możliwy wpływ na wchłanianie metforminy i jej wydalanie).

Glikokortykosteroidy (stosowane ogólnie lub miejscowo), sympatykomimetyki (w tym beta2 mimetyki) i leki moczopędne mogą wykazywać działanie przeciwstawne do metforminy, tj. hiperglikemizujące. Podczas ich stosowania należy częściej kontrolować stężenie glukozy we krwi, szczególnie na początku leczenia. W razie potrzeby lekarz dostosuje dawkę leku przeciwcukrzycowego w okresie stosowania ww. leków i ponownie, po zakończeniu ich stosowania.

Jeżeli metformina stosowana jest w skojarzeniu z insuliną lub lekiem zwiększającym wydzielanie insuliny (np. pochodną sulfonylomocznika), konieczne może dostosowanie dawki tych leków, w celu zmniejszenia ryzyka wystąpienia hipoglikemii.

Jak każdy lek, również Komboglyza może powodować działania niepożądane, chociaż nie wystąpią one u wszystkich chorych stosujących ten preparat. Pamiętaj, że oczekiwane korzyści ze stosowania leku są z reguły większe, niż szkody wynikające z pojawienia się działań niepożądanych.

Działania niepożądane związane ze stosowaniem saksagliptyny:

Często: zakażenia górnych dróg oddechowych, zakażenia zatok nosowych, zakażenia układu moczowego, zakażenia błony śluzowej żołądka i jelit, bóle głowy, zawroty głowy, zmęczenie, bóle brzucha, biegunka, nudności, wymioty, wysypka. Niezbyt często: zapalenie trzustki oraz reakcje nadwrażliwości, zapalenie skóry, świąd, pokrzywka. Rzadko: obrzęk naczynioruchowy, reakcje anafilaktyczne, w tym wstrząs anafilaktyczny. Możliwe wystąpienie zaparć (częstość nieznana).

W skojarzeniu z metforminą możliwe: niestrawność, bóle mięśni, zakażenia nosa i gardła, zapalenie błony śluzowej żołądka; niezbyt często: bóle stawów, zaburzenia erekcji. Ponadto, w leczeniu skojarzonym z innymi lekami przeciwcukrzycowymi mogą wystąpić: hipoglikemia u osób stosujących równolegle z preparatem insulinę lub pochodne sulfonylomocznika, zaburzenia stężenia lipidów i cholesterolu (dyslipidemia i hipertriglicerydemia), obrzęki obwodowe, wzdęcia, zawroty głowy, zmęczenie.

Dodatkowe działania niepożądane związane ze stosowaniem metforminy:

Bardzo często: zaburzenia żołądkowo-jelitowe, utrata łaknienia. Często: metaliczny posmak w ustach. Bardzo rzadko: kwasica mleczanowa, zaburzenia czynności wątroby, zapalenie wątroby, niedobór witaminy B12 (może to prowadzić do rozwoju niedokrwistości megaloblastycznej), pokrzywka, rumień i świąd.