Doxorubicinum Accord - koncentrat do sporządzania roztworu do infuzji

Substancją czynną preparatu jest doksorubicyna, antybiotyk z grupy antracyklin o działaniu cytotoksycznym (toksycznym dla komórek). Nie ustalono jednoznacznie przeciwnowotworowego mechanizmu działania doksorubicyny i innych antracyklin. Jednym z proponowanych mechanizmów działania doksorubicyny jest tworzenie trwałych kompleksów z cząsteczkami kwasu nukleinowego DNA oraz z enzymami odpowiedzialnymi za prawidłową strukturę DNA, co prowadzi do fragmentacji kwasu nukleinowego, uniemożliwia jego replikację oraz transkrypcję i w konsekwencji doprowadza do śmierci komórki. Działanie dotyczy szczególnie komórek szybko dzielących się, w tym komórek nowotworowych. Doksorubicyna jest szeroko stosowana w chemioterapii nowotworów.

Doksorubicyna jest częściowo metabolizowana w wątrobie. Wydalana głównie z żółcią i kałem. Zaburzenia czynności wątroby mogą zmniejszyć klirens doksorubicyny i jej metabolitów i powodować nasilenie działań toksycznych.

Preparat jest wskazany w leczeniu następujących typów nowotworów:

• rak drobnokomórkowy płuc

• rak piersi

• rak jajnika

• rak pęcherza moczowego

• mięsaki tkanek miękkich i pochodzące z tkanki kostnej

• mięsak Ewinga

• ziarnica złośliwa

• chłoniaki nieziarnicze

• ostra białaczka limfoblastyczna

• ostra białaczka szpikowa

• szpiczak mnogi

• rak trzonu macicy

• guza Wilmsa

• rak tarczycy

• neuroblastoma (zaawansowany nerwiak niedojrzały).

Niestety, nawet jeżeli istnieją wskazania do stosowania preparatu, nie zawsze można go stosować. Nie możesz stosować preparatu, jeżeli jesteś uczulony (wykazujesz nadwrażliwość) na którykolwiek składnik preparatu lub na inne leki o podobnej budowie chemicznej (inne antracykliny lub antracenodiony).

Nie stosować w przypadku:

• długotrwałego zahamowania czynności szpiku kostnego lub ciężkiego zapalenia błony śluzowej jamy ustnej spowodowanego wcześniejszym leczeniem cytostatykami lub napromienianiem

• otrzymania podczas uprzedniego leczenia antracyklinami (np. doksorubicyną, epirubicyną, idarubicyną lub daunorubicyną) i/lub antracenodionami maksymalnej dawki skumulowanej

• uogólnionych zakażeń

• ciężkich zaburzeń czynności wątroby

• ciężkich zaburzeń rytmu serca, niewydolności serca, przebytego zawału serca, ostrej zapalnej choroby serca

• zwiększonej skłonności do krwawień.

Preparatu nie należy stosować dopęcherzowo w leczeniu raka pęcherza moczowego u osób:

• z inwazyjnymi guzami, które naciekają ścianę pęcherza moczowego

• z zapaleniem pęcherza moczowego

• z krwiomoczem

• ze zwężeniem cewki moczowej lub u których wprowadzenie cewnika jest utrudnione

• z zakażeniem dróg moczowych.

Doksorubicyny nie należy podawać dokanałowo, domięśniowo ani podskórnie.

Stosowanie preparatu jest przeciwwskazane u kobiet w ciąży i u kobiet w okresie karmienia piersią.

Niektóre choroby i inne okoliczności mogą stanowić przeciwwskazanie do stosowania lub wskazanie do zmiany dawkowania preparatu. W pewnych sytuacjach może okazać się konieczne przeprowadzenie określonych badań kontrolnych.

Leczenie może być prowadzane wyłącznie pod nadzorem lekarza onkologa posiadającego doświadczenie w stosowaniu chemioterapii przeciwnowotworowej. Zaleca się leczenie w szpitalu, przynajmniej w początkowym okresie stosowania doksorubicyny, ponieważ konieczna jest ścisła obserwacja i kontrolne badania laboratoryjne. Przed rozpoczęciem oraz w trakcie leczenia konieczna jest kontrola serca, wątroby, nerek, badania hematologiczne oraz RTG płuc i klatki piersiowej. Należy także codziennie kontrolować stan jamy ustnej i gardła czy nie występują zmiany na błonach śluzowych.

Doksorubicyna może nasilać działania toksyczne innego leczenia przeciwnowotworowego. Kontrola pod kątem występowania możliwych powikłań klinicznych zalecana jest szczególnie u osób w podeszłym wieku, z chorobą serca, z zahamowaniem czynności szpiku oraz u chorych leczonych wcześniej antracyklinami lub napromienianiem śródpiersia.

Stosowanie preparatu można rozpocząć dopiero po ustąpieniu ostrych objawów toksyczności stosowanych uprzednio leków cytotoksycznych, takich jak zapalenie błony śluzowej jamy ustnej, małopłytkowość, neutropenia i uogólnione zakażenia.

W przypadku zakażeń ogólnoustrojowych konieczne jest wdrożenie odpowiedniego leczenia przed rozpoczęciem stosowania doksorubicyny.

Stosowanie antracyklin jest związane z ryzykiem toksycznego działania na serce (kardiotoksyczność). Kardiotoksyczne działanie doksorubicyny zależy od dawki skumulowanej. Ryzyko jest zwiększone u osób poddawanych napromienianiu śródpiersia lub okolicy osierdzia, leczonych wcześniej antracyklinami lub innymi lekami o działaniu kardiotoksycznym (np. trastuzumab), przyjmujących równolegle leki hamujące kurczliwość serca (np. cyklofosfamid, 5-fluorouracyl), a także u osób z chorobą układu sercowo-naczyniowego (aktualną lub przebytą) oraz u dzieci, młodzieży i osób w podeszłym wieku (po 70. roku życia). Przed rozpoczęciem oraz w trakcie i po zakończeniu leczenia należy regularnie monitorować czynność serca.

Działania kardiotoksyczne mogą wystąpić od razu (działania wczesne) lub z opóźnieniem (działania późne). Działania wczesne mogą obejmować niespecyficzne zmiany w zapisie EKG, zaburzenia rytmu, w tym przedwczesne skurcze komorowe i częstoskurcz komorowy, zmniejszenie częstotliwości rytmu serca, blok przedsionkowo-komorowy i blok odnóg pęczka Hisa. Działania te w większości przypadków nie wymagają przerwania leczenia z zastosowaniem doksorybicyny.

Działania późne zależą od dawki skumulowanej i mogą wystąpić po kilku miesiącach (najczęściej po 2–3 miesiącach) lub nawet po kilku latach od zakończenia stosowania preparatu. Objawiają się kardiomiopatią, która może przejawiać się niewydolnością lewokomorową, zastoinową niewydolnością serca (w tym np. duszność, obrzęk płuc, obrzęki, powiększenie serca i wątroby, skąpomocz, wodobrzusze, wysięk do opłucnej, rytm cwałowy), zapaleniem osierdzia lub zapaleniem mięśnia sercowego.

Prawdopodobieństwo działania kardiotoksycznego i rozwoju zastoinowej niewydolności serca zwiększa się wraz z dawką skumulowaną doksorubicyny. Nie należy przekraczać maksymalnej dawki skumulowanej (w ciągu życia pacjenta) 450–550 mg/m2 powierzchni ciała, a w przypadku osób ze zwiększonym ryzykiem kardiotoksyczności – dawki skumulowanej 400 mg/m2 powierzchni ciała. Chorzy, którzy otrzymali duże dawki skumulowane oraz chorzy z grupy ryzyka powinni być starannie monitorowani pod kątem zaburzeń czynności serca. Działanie kardiotoksyczne doksorubicyny może jednak wystąpić nawet po zastosowaniu małych dawek skumulowanych oraz u chorych bez czynników ryzyka.

Niektóre ze zmian w zapisie EKG lub w wynikach echokardiografii mogą wymagać zaprzestania stosowania doksorubicyny.

Doksorubicyna jest wydalana przede wszystkim w wyniku metabolizmu wątrobowego (z żółcią). Zaburzenia czynności wątroby mogą nasilać ogólne toksyczne działania doksorubicyny. Przed rozpoczęciem oraz w okresie leczenia należy kontrolować czynność wątroby (w tym stężenie bilirubiny). W razie potrzeby lekarz zmniejszy dawkę, a w przypadku ciężkich zaburzeń czynności wątroby zaleci przerwanie stosowania preparatu.

Stosowanie doksorubicyny wiąże się z ryzykiem zahamowania czynności szpiku kostnego i wystąpienia leukopenii, neutropenii (odpowiednio, zmniejszenie liczby krwinek białych [leukocytów] i granulocytów obojętnochłonnych [neutrofilów]), małopłytkowości (zmniejszenie liczby płytek krwi) oraz niedokrwistości. Przed rozpoczęciem oraz w trakcie i po zakończeniu leczenia lekarz zaleci kontrolę parametrów hematologicznych. Należy często kontrolować obraz krwi obwodowej. Nieprawidłowe wartości liczby leukocytów, neutrofilów czy płytek krwi są wskazaniem do odroczenia podania doksorubicyny do momentu uzyskania dopuszczalnych wartości tych parametrów. Wyniki badań hematologicznych mogą wymagać dostosowania dawki leku. Ciężkie zahamowanie czynności szpiku kostnego może prowadzić do wystąpienia gorączki, krwotoku, ciężkich zakażeń, sepsy, wstrząsu septycznego, niedotlenienia lub martwicy tkanek i zgonu.

Ze stosowaniem antracyklin, w tym doksorubicyny, może być związane wystąpienie wtórnej białaczki. Zwiększone ryzyko dotyczy skojarzonego leczenia doksorubicyną i innymi chemioterapeutykami uszkadzającymi DNA, chorych poddawanych napromienianiu (radioterapia) oraz chorych, którzy otrzymali duże dawki skumulowane antracyklin lub leków cytotoksycznych. Okres utajony takiej białaczki może wynosić 1–3 lat.

W niektórych sytuacjach klinicznych lek może być podawany dopęcherzowo, co może wywołać objawy zapalenia pęcherza moczowego, takie jak bolesne oddawanie moczu, ból, uczucie pieczenia, krwiomocz, martwica ściany pęcherza moczowego, skurcz pęcherza moczowego.

Stosowanie doksorubicyny wiąże się z ryzykiem hiperurykemii (zwiększenie stężenia kwasu moczowego we krwi). W razie wystąpienia hiperurykemii lekarz wdroży odpowiednie leczenie.

Podanie preparatu często powoduje wystąpienie nudności, wymiotów i zapalenia błon śluzowych o bardzo ciężkim przebiegu, które wymagają odpowiedniego leczenia. Aby zapobiegać nudnościom i wymiotom oraz łagodzić je, lekarz może zalecić profilaktyczne przyjęcie leków przeciwwymiotnych. Doksorubicyny nie wolno stosować w przypadku występowania stanów zapalnych, owrzodzeń lub biegunki.

Jeżeli w trakcie podawania (wlew lub wstrzyknięcie dożylne) leku nastąpi wynaczynienie, objawiające się bólem i uczuciem palenia w miejscu podania, personel medyczny natychmiastowo zakończy podawanie leku i usunie z tkanki wynaczyniony roztwór oraz zastosuje odpowiednie leczenie. Wynaczynienie może spowodować uszkodzenie tkanki, miejscową martwicę i zakrzepowe zapalenie żyły.

Doksorubicyna nasila działanie radioterapii i może spowodować wystąpienie ciężkich objawów dotyczących napromienianego obszaru, w tym zagrażających życiu objawów popromiennych, nawet gdy jest stosowana po dłuższym czasie od zakończenia radioterapii. Każde napromienianie, zarówno przed jak i w trakcie czy po zastosowaniu doksorubicyny, może nasilić jej kardiotoksyczne lub hepatotoksyczne działanie.

Leczenie doksorubicyną może spowodować nieodwracalną bezpłodność. Dlatego mężczyźni, którzy w przyszłości zamierzają zostać ojcami, powinni skonsultować się z lekarzem w sprawie możliwości zebrania i przechowywania nasienia pobranego przed rozpoczęciem leczenia.

U kobiet doksorubicyna może powodować niepłodność w okresie leczenia; wydaje się, że owulacja i miesiączkowanie pojawiają się ponownie po zakończeniu leczenia, ale może wystąpić przedwczesna menopauza.

Osoby w wieku rozrodczym (mężczyźni i kobiety) powinny skonsultować się z lekarzem w sprawie stosowania skutecznej metody zapobiegania ciąży w okresie stosowania doksorubicyny i przez co najmniej 6 miesięcy po przyjęciu ostatniej dawki doksorubicyny.

Doksorubicyna może nasilać toksyczne działania innych leków przeciwnowotworowych. Może wpłynąć na zaostrzenie krwotocznego zapalenia pęcherza moczowego wywołanego przez cyklofosfamid oraz nasilić hepatotoksyczne działanie 6-merkaptopuryny.

Doksorubicyna może być związana z wystąpieniem zakrzepowego zapalenia żył i powikłań zatorowych, w tym zatorowości płucnej, która może prowadzić do zgonu.

Nie należy przyjmować szczepionek zawierających żywe drobnoustroje, ponieważ może rozwinąć się ciężkie zakażenie, niekiedy prowadzące do zgonu. W okresie leczenia doksorubicyną należy także unikać kontaktu z osobami, które były niedawno szczepione przeciw polio. Szczepionki zawierające zabite lub inaktywowane drobnoustroje mogą być stosowane, jednak uzyskana odpowiedź immunologiczna może być zmniejszona i niewystarczająca do uzyskania odporności.

Należy wziąć pod uwagę, że u chorych otyłych szybkość wydalania doksorubicyny jest zmniejszona, co może nasilać jej działania toksyczne.

Rzadko może wystąpić zespół rozpadu guza, któremu towarzyszy zwiększenie stężenia kwasu moczowego we krwi (hiperurykemia), skutkiem nasilenia katabolizmu puryn. Należy kontrolować stężenie kwasu moczowego we krwi, zapewnić odpowiednie nawodnienie oraz stosować leki zapobiegające hiperurykemii.

Preparat może powodować czerwone zabarwienie moczu. Nie wymaga to specjalnego postępowania.

Nie należy podawać kolejnej dawki doksorubicyny w okresie zahamowania czynności szpiku ani w przypadku owrzodzeń okolicy ust. Owrzodzenie okolicy ust może być poprzedzone uczuciem pieczenia; w razie wystąpienia tego objawu także nie zaleca się podawania doksorubicyny.

Preparat zawiera sód; ponadto, zawartość sodu pochodzącego z rozcieńczalnika (np. roztwór NaCl) powinna zostać wzięta pod uwagę przy obliczaniu całkowitej zawartości sodu w podawanej dawce.

Czy ten preparat ma wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów?

Ze względu na częste występowanie nudności i wymiotów odradza się prowadzenia pojazdów i obsługiwania urządzeń/maszyn.

Preparat ma postać koncentratu do przygotowania roztworu do infuzji; może być podawany we wstrzyknięciu dożylnym lub we wlewie dożylnym. Nie przekraczaj zaleconych dawek, ponieważ nie zwiększy to skuteczności działania leku, a może zaszkodzić Twojemu zdrowiu i życiu. Jeżeli masz jakiekolwiek wątpliwości dotyczące stosowania preparatu, skonsultuj się z lekarzem.

Lekarz dobierze dawkowanie indywidualnie w zależności od wskazania, oczekiwanego rezultatu, sytuacji klinicznej oraz od tego, czy preparat stosowany będzie w monoterapii czy jako składnik chemioterapii wielolekowej.

Dorośli:

W monoterapii: 60–75 mg/m2 powierzchni ciała, co 3 tygodnie.

W chemioterapii wielolekowej stosuje się mniejsze dawki: 30–60 mg/m2 powierzchni ciała, co 3–4 tygodnie.

U chorych, którzy nie mogą otrzymać pełnej dawki: 15–20 mg/m2 powierzchni ciała, co 1 tydzień.

Nie należy przekraczać dawki skumulowanej (w ciągu życia pacjenta) 450–550 mg/m2 powierzchni ciała. U osób z chorobą serca poddanych napromienianiu śródpiersia i/lub mięśnia sercowego, stosujących wcześniej leki alkilujące (np. cyklofosfamid) oraz u chorych ze zwiększonym ryzykiem działania kardiotoksycznego (nadciśnienie tętnicze od ponad 5 lat, z uszkodzeniem naczyń wieńcowych, zastawek lub mięśnia sercowego, po 70. roku życia) maksymalna dawka skumulowana wynosi 400 mg/m2 powierzchni ciała; w tej grupie chorych należy monitorować czynność serca.

Sposób podawania:

Preparat ma postać koncentratu i przed podaniem we wlewie powinien być odpowiednio rozcieńczony. Przygotowany roztwór podawany jest we wstrzyknięciu dożylnym trwającym kilka minut, w krótkim wlewie dożylnym (trwającym do 60 min) lub we wlewie ciągłym (trwającym nie dłużej niż 96 godzin). Preparat może być podawany tylko przez kwalifikowany personel medyczny. Nie zaleca się wykonywania bezpośredniego wstrzyknięcia dożylnego ze względu na ryzyko wynaczynienia; wstrzyknięcie podaje się w ciągu 2–15 minut przez cewnik swobodnie trwającego wlewu dożylnego soli fizjologicznej lub roztworu glukozy do wstrzykiwań. Roztworu doksorubicyny nie należy mieszać z innymi lekami.

Szczególne grupy chorych:

U osób z zaburzeniami czynności wątroby lekarz zmniejszy dawkę w zależności od stężenia bilirubiny we krwi. U chorych z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby stosowanie doksorubicyny jest przeciwwskazane.

U osób z niewydolnością nerek (GFR mniejszy niż 10 ml/min) podaje się jedynie 75% zwykłej dawki.

W przypadku chemioterapii wielolekowej, ze względu na działanie addycyjne leków, może wystąpić silniejsze zahamowanie czynności szpiku kostnego.

U chorych otyłych konieczne może być zmniejszenie dawki początkowej lub wydłużenie odstępów pomiędzy dawkami.

Dzieci:

U dzieci ryzyko działania kardiotoksycznego (szczególnie opóźnionego) jest zwiększone i dlatego stosuje się mniejsze dawki. Lekarz dobierze odpowiednie dawki i zaleci kontrolne badania czynności serca.

Powierzchowny rak pęcherza moczowego i profilaktyka wznowy:

30–50 mg w 25–50 ml roztworu soli fizjologicznej (optymalne stężenie 1 mg/ml) podaje się do wnętrza pęcherza moczowego za pośrednictwem jałowego cewnika. Wlewka podawana jest 1 raz na tydzień lub 1 raz na miesiąc w zależności od sytuacji klinicznej. Wchłanianie ogólnoustrojowe doksorubicyny po podaniu dopęcherzowym jest znikome. Po podaniu dopęcherzowym nie obowiązują limity dotyczące maksymalnej skumulowanej dawki (limity dotyczą podawania dożylnego).

W okresie ciąży nie stosuj żadnego leku bez konsultacji z lekarzem!

Bardzo ważne jest, aby przed zastosowaniem jakiegokolwiek leku w okresie ciąży lub w okresie karmienia piersią skonsultować się z lekarzem i wyjaśnić ponad wszelką wątpliwość potencjalne zagrożenia i korzyści związane ze stosowaniem danego leku. Jeżeli jesteś w ciąży lub planujesz ciążę, poinformuj o tym lekarza przepisującego receptę na ten lek.

Preparat jest przeciwwskazany zarówno w okresie ciąży jak i w okresie karmienia piersią.

Osoby w wieku rozrodczym (mężczyźni i kobiety) powinny skonsultować się z lekarzem w sprawie stosowania skutecznej metody zapobiegania ciąży w okresie stosowania doksorubicyny i przez co najmniej 6 miesięcy po przyjęciu ostatniej dawki doksorubicyny.

Leczenie doksorubicyną może spowodować nieodwracalną bezpłodność. Dlatego mężczyźni, którzy w przyszłości zamierzają zostać ojcami, powinni skonsultować się z lekarzem w sprawie możliwości zebrania i przechowywania nasienia pobranego przed rozpoczęciem leczenia.

U kobiet doksorubicyna może powodować niepłodność w okresie leczenia; wydaje się, że owulacja i miesiączkowanie pojawiają się ponownie po zakończeniu leczenia, ale może wystąpić przedwczesna menopauza.

Poinformuj lekarza o wszystkich przyjmowanych ostatnio lekach, również o tych, które są wydawane bez recepty.

Stosowanie doksorubicyny po wcześniejszym stosowaniu leków przeciwnowotworowych lub równolegle z lekami takimi jak np. antracykliny (daunorubicyna, epirubicyna, idarubicyna), cisplatyna, cyklofosfamid, 5- fluorouracyl czy taksany (np. paklitaksel) zwiększa kardiotoksyczność doksorubicyny. Należy monitorować czynność serca.

Nasilenie działania kardiotoksycznego może wystąpić, jeżeli z doksorubicyną stosowane są leki działające na serce, takie jak np. antagoniści kanałów wapniowych, w tym werapamil; w przypadku konieczności takiego leczenia skojarzonego należy monitorować czynność serca.

Nie należy stosować trastuzumabu z antacyklinami (w tym doksorubicyna). Trastuzumab stosowany z antracyklinami znacząco zwiększa ryzyko działania kardiotoksycznego. Stosowanie antracyklin po odstawieniu leków o działaniu kardiotoksycznym (w tym trastuzumab) także zwiększa ryzyko działania kardiotoksycznego. Trastuzumab może być obecny we krwi nawet po 27 tygodniach po zaprzestaniu jego stosowania. Dlatego nie należy stosować antracyklin w ciągu 27 tygodni po odstawieniu trastuzumabu, chyba ze lekarz uzna to za absolutnie konieczne. W takim przypadku należy uważnie kontrolować czynność serca.

Toksyczne działanie doksorubicyny na wątrobę może być nasilone przez stosowanie innych leków hepatotoksycznych (np. 6-merkaptopuryna).

Doksorubicyna jest metabolizowana z udziałem cytochromu P450. Leki hamujące aktywność (inhibitory) cytochromu P450 mogą powodować zwiększenie stężenia doksorubicyny we krwi i nasilać jej działanie toksyczne, a leki zwiększające aktywność cytochromu P450 (np. ryfampicyna i barbiturany) mogą powodować zmniejszenie stężenia doksorubicyny i jej skuteczności.

Doksorubicyna jest transportowana z udziałem glikopreteiny P. Cyklosporyna, lek hamujący aktywność glikoproteiny P (i cytochromu P450), powoduje znaczące zwiększenie toksyczności doksorubicyny (w tym możliwe zwiększenie i przedłużenie toksyczności hematologicznej, drgawki, śpiączka); leczenie skojarzone wymaga dostosowania dawkowania.

Podanie paklitakselu przed doksorubicyną zwiększa stężenie doksorubicyny i ryzyko neutropenii oraz innych działań toksycznych.

Doksorubicyna zmniejsza wchłanianie leków przeciwpadaczkowych (np. karbamazepina, fenytoina, walproinian).

Rytonawir powoduje zwiększenie stężenia doksorubicyny we krwi.

Równoległe stosowanie leków cytostatycznych (np. cytarabina, cisplatyna, cyklofosfamid) może nasilać toksyczne działanie doksorubicyny. Leczenie skojarzone z cytarabiną może być związane z wystąpieniem martwicy jelita grubego, krwotoku i ciężkich zakażeń.

Klozapina może zwiększać ryzyko i nasilenie toksycznego działanie doksorubicyny na szpik kostny.

Doksorubicyna nasila nefrotoksyczne działanie amfoterycyny B.

Równoległe stosowanie leków o działaniu toksycznym dla wątroby (np. metotreksat, streptozocyna, merkaptopuryna) może nasilać toksyczne działanie doksorubicyny w wyniku zmniejszenia jej klirensu wątrobowego (doksorubicyna jest metabolizowana w wątrobie i usuwana głównie przez drogi żółciowe). Konieczne jest dostosowanie dawkowania doksorubicyny, jeśli stosowane są leki o działaniu hepatotoksycznym.

Doksorubicyna nasila działanie radioterapii i może spowodować wystąpienie ciężkich objawów dotyczących napromienianego obszaru, w tym zagrażających życiu objawów popromiennych, nawet gdy jest stosowana po dłuższym czasie od zakończenia radioterapii. Każde napromienianie, zarówno przed jak i w trakcie czy po zastosowaniu doksorubicyny, może nasilić jej kardiotoksyczne lub hepatotoksyczne działanie.

Doksorubicyna może spowodować zaostrzenie krwotocznego zapalenia pęcherza moczowego spowodowanego przez cyklofosfamid. Częstość występowania krwotocznego zapalenia pęcherza moczowego jest zwiększona, jeżeli cyklofosfamid podawany jest po doksorubicynie.

Doksorubicyna może powodować zwiększenie stężenia kwasu moczowego we krwi; konieczne może być dostosowanie dawki leków zmniejszających stężenie kwasu moczowego.

Doksorubicyna może powodować zmniejszenie dostępności biologicznej przyjmowanej doustnie digoksyny.

Nie wolno przyjmować szczepionek zawierających żywe drobnoustroje, ponieważ może rozwinąć się ciężkie zakażenie, niekiedy prowadzące do zgonu. W okresie leczenia doksorubicyną należy unikać kontaktu z osobami, które były niedawno szczepione przeciw polio.

Szczepionki zawierające zabite lub inaktywowane drobnoustroje mogą być stosowane, jednak uzyskana odpowiedź immunologiczna może być zmniejszona i niewystarczająca do uzyskania odporności.

Równoległe stosowanie doksorubicyny i leków wpływających na czynność szpiku kostnego ( takich jak np. pochodne aminofenazonu, leki przeciwretrowirusowe, chloramfenikol, fenytoina, sulfonamidy) może nasilać zaburzenia czynności szpiku i procesów krwiotwórczych.

Jak każdy lek, również Doxorubicinum Accord może powodować działania niepożądane, chociaż nie wystąpią one u wszystkich chorych stosujących ten preparat. Pamiętaj, że oczekiwane korzyści ze stosowania leku są z reguły większe, niż szkody wynikające z pojawienia się działań niepożądanych.

Często: posocznica, zakażenia, zahamowanie czynności szpiku kostnego, leukopenia (zmniejszenie liczby leukocytów), neutropenia (zmniejszenie liczby neutrofilów), jadłowstręt, kardiomiopatia, zmniejszenie frakcji wyrzutowej lewej komory, duszność, nudności, wymioty, zapalenie błony śluzowej jamy ustnej (uczucie palenia, owrzodzenie), biegunka, łysienie.

Niezbyt często: odwodnienie, zapalenie żył, krwotok z przewodu pokarmowego, ból brzucha, owrzodzenie błony śluzowej jamy ustnej, gardła, przełyku, martwicze zapalenie jelita grubego (martwica okrężnicy), nadwrażliwość napromienianego obszaru (doksorubicyna nasila reakcję tkanek na napromienianie, możliwe reakcje wtórne, tzw. reakcje przypomnienia).

Rzadko: wtórna ostra białaczka szpikowa (zwłaszcza gdy równolegle stosowane są inne leki przeciwnowotworowe, które powodują uszkodzenia DNA), zespół rozpadu guza, zapalenie spojówek, oddzielenie paznokci od łożyska, rumień wzdłuż żyły, do której podawano lek, przebarwienia skóry, gorączka, zawroty głowy, wysypka, pokrzywka, reakcje anafilaktyczne, anafilaksja (duszność, obniżenie ciśnienia tętniczego, wstrząs anafilaktyczny).

Z częstością, która nie została określona: ostra białaczka limfatyczna, ostra białaczka szpikowa, niedokrwistość, małopłytkowość, zwiększenie stężenia kwasu moczowego (hiperurykemia), zapalenie rogówki, łzawienie, działanie kardiotoksyczne (np. zaburzenia rytmu serca, częstoskurcz nadkomorowy, uczucie kołatania serca, komorowe zaburzenia rytmu serca, zaburzenia przewodzenia impulsów elektrycznych w sercu, blok odnogi pęczka Hisa, zmiany w zapisie EKG, zastoinowa niewydolność serca), niewydolność serca, bezobjawowe zmniejszenie frakcji wyrzutowej lewej komory, zakrzepowe zapalenie żył, choroba zakrzepowo-zatorowa, uderzenia gorąca, zapalenie przełyku, nadżerki śluzówki żołądka, zapalenie jelita grubego, przebarwienie śluzówki jamy ustnej, skurcz oskrzeli, popromienne zapalenie płuc, niedotlenienie tkanek, rumień obwodowy, erytrodyzestezja dłoniowo-podeszwowa (zespół ręka-stopa), nadwrażliwość na światło, ostra niewydolność nerek, zaburzenia płodności (brak miesiączki, oligospermia, brak nasienia), reakcje w miejscu podania (ból), złe samopoczucie, osłabienie, zmęczenie, dreszcze, drżenie, działanie toksyczne na wątrobę, przemijające zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych, wynaczynienie (może prowadzić do ciężkiego zapalenia tkanki łącznej, martwicy tkanek, która może wymagać zabiegu chirurgicznego, w tym przeszczepu).

Po podaniu dopęcherzowym często: chemiczne zapalenie pęcherza moczowego, podrażnienia, zapalenie pęcherza z bolesnym oddawaniem moczu, częstomocz, parcie na mocz, krwiomocz, martwica ściany pęcherza moczowego.