DuoResp Spiromax - proszek do inhalacji

Substancjami czynnymi preparatu są budezonid i formoterol.
Budezonid – lek o silnym miejscowym działaniu przeciwzapalnym i przeciwalergicznym, syntetyczny kortykosteroid. Hamuje takie objawy stanu zapalnego jak: przekrwienie błon śluzowych, podrażnienia i świąd, wzmożone wydzielanie śluzu w drogach oddechowych, obrzęki i nacieki komórek zapalnych. W działaniu wszystkich kortykosteroidów pośredniczą specyficzne receptory. Receptory te znajdują się w cytoplazmie większości komórek i po związaniu z lekiem regulują aktywność (ekspresję) genów. Główny mechanizm działania budezonidu w komórce docelowej polega na hamowaniu lub pobudzaniu ekspresji tych genów, których produkty białkowe wpływają na proces zapalny. Kortykosteroidy mogą też działać w inny sposób, nie wpływając na ekspresję genów. Jednak mechanizm takiego ich działania jest ciągle mało poznany. Budezonid stosowany jest jako lek wziewny w leczeniu astmy oskrzelowej i innych chorób przebiegających ze skurczem oskrzeli np. przewlekłej obturacyjnej choroby płuc (POChP). Przeznaczony jest do regularnego stosowania, jego działanie lecznicze rozpoczyna się po kilku godzinach (po ok. 6 godz.) a jego pełne działanie występuje po kilku dniach leczenia (po ok. 10 dniach). Przeciwdziała toczącemu się w ścianie oskrzeli procesowi zapalnemu, hamuje syntezę i uwalnianie czynników prozapalnych i mediatorów reakcji alergicznej (cytokin, prostaglandyn, leukotrienów, histaminy), zmniejsza przepuszczalność naczyń krwionośnych i obrzęk, zmniejsza liczbę komórek stanu zapalnego w błonie śluzowej oskrzeli, zmniejsza nadreaktywność oskrzeli a także, przynajmniej częściowo, cofa zmiany anatomiczne powstające w ścianie oskrzeli osób chorych na astmę. Podanie wziewne budezonidu (z inhalatora lub nebulizatora) w porównaniu z podaniem doustnym pozwala na zmniejszenie dawki leku co związane jest ze znacząco mniejszym ryzykiem wystąpienia ciężkich ogólnoustrojowych działań niepożądanych kortykosteroidów (zahamowanie czynności kory nadnerczy, objawy zespołu Cushinga, zahamowanie wzrostu u dzieci i młodzieży, osteoporoza, zaćma, jaskra). Ryzyka tego nie można jednak wykluczyć, zwłaszcza gdy budezonid stosowany jest długotrwale lub w dużych dawkach. Wziewne podawanie leku może powodować podrażnienie i kandydozę jamy ustnej i gardła oraz chrypkę. Aby temu zapobiec zaleca się płukanie jamy ustnej wodą po każdej inhalacji. Nie należy nagle przerywać leczenia budezonidem, gdyż może to spowodować wystąpienie objawów niedoczynności kory nadnerczy.
Formoterol – długo działający lek rozszerzający drogi oddechowe należący do grupy sympatykomimetyków. Aby wywołać efekt biologiczny, podobnie jak inne sympatykomimetyki, nie przenika do wnętrza komórki docelowej, lecz wiąże się ze specyficznymi receptorami występującymi w jej błonie komórkowej. Związanie leku z receptorem powoduje pobudzenie receptora i kaskadę procesów prowadzących do odpowiedzi komórki. Formoterol jest β–mimetykiem, co oznacza, że jego działanie polega na wybiórczym pobudzaniu receptorów adrenergicznych typu β. Formoterol stosowany jest jako lek wziewny w leczeniu astmy oskrzelowej oraz innych chorób przebiegających ze skurczem oskrzeli np. przewlekłej obturacyjnej choroby płuc (POChP). Pobudzenie receptorów β₂ znajdujących się w komórkach mięśni gładkich oskrzeli prowadzi do rozszerzenia oskrzeli a pobudzenie receptorów β₂ w komórkach tucznych (mastocytach) układu oddechowego przeciwdziała rozwojowi reakcji alergicznej i stanu zapalnego. Działanie formoterolu na mięśnie gładkie oskrzeli powoduje więc ich rozkurcz i zapewnia poprawę wentylacji płuc a działanie na mastocyty hamuje uwalnianie z mastocytów czynników prozapalnych i mediatorów reakcji alergicznej (cytokin, prostaglandyn, leukotrienów i histaminy). Formoterol ogranicza zatem skutki miejscowego działania tych substancji takie jak: skurcz oskrzeli, wzmożone wydzielanie śluzu, przekrwienie błon śluzowych, obrzęki i nacieki komórek zapalnych. Działanie formoterolu rozpoczyna się po 1–3 min od momentu podania wziewnego i jest długotrwałe (≥ 12 h). Rada Ekspertów Światowej Strategii Rozpoznawania, Leczenia i Prewencji Astmy GINA (Global Initiative for Asthma) zaleca aby w leczeniu astmy długo działające β₂–mimetyki (formoterol, salmeterol) stosować regularnie. Jednakże formoterol, ze względu na swój szybki początek działania, może być stosowany także doraźnie w celu zwalczenia objawów duszności. Stosowanie doraźne jest jednak dopuszczone (zalecane) tylko u tych pacjentów, którzy stosują regularnie leki przeciwzapalne (wziewne kortykosteroidy). Zgodnie z zaleceniami GINA, formoterol powinien być stosowany jedynie w leczeniu skojarzonym, z lekami przeciwzapalnymi (glikokortykosteroidami), i tylko wtedy gdy nie udaje się uzyskać właściwej kontroli astmy w oparciu o leki przeciwzapalne. Dołączenie formoterolu do stosowanych codziennie glikokortykosteroidów ma pomóc w złagodzeniu objawów astmy i zmniejszeniu częstości zaostrzeń astmy. Analogiczne stanowisko prezentuje amerykańska rządowa Agencja ds. Żywności i Leków FDA (Food and Drug Administration), która w informacji z dnia 18 lutego 2010 roku dotyczącej bezpieczeństwa stosowania leków, określa najnowsze zalecenia dotyczące bezpieczeństwa stosowania długo działających β–mimetyków w leczeniu astmy. FDA podkreśla i przypomina, że w leczeniu astmy ze względów bezpieczeństwa długo działające β–mimetyki, w tym formoterol, nie mogą być stosowane jako jedyne leki, lecz wyłącznie jako leki dodatkowe do leków podstawowych (glikokortykosteroidów). Podanie wziewne formoterolu (z inhalatora lub nebulizatora) w porównaniu z podaniem doustnym nie tylko gwarantuje szybszy efekt działania leku ale także związane jest z mniejszym ryzykiem wystąpienia ogólnoustrojowych działań niepożądanych choć nie można ich całkowicie wykluczyć. Po podaniu wziewnym większa część dawki zostaje w jamie ustnej i gardle, jest połykana i wchłania się do krążenia z przewodu pokarmowego. Pobudzenie receptorów β₂ w mięśniach szkieletowych może powodować lekkie drżenia mięśniowe a pobudzenie receptorów β w sercu powoduje przyspieszenie czynności serca lub uczucie kołatania serca. Objawy te należą do najczęstszych działań niepożądanych związanych ze stosowaniem β₂–mimetyków. W przypadku formoterolu stosowanego zgodnie z zaleconym dawkowaniem działanie na układ krążenia jest nieznaczne i występuje sporadycznie. Podobnie jak wszystkie leki pobudzające receptory β₂, formoterol może powodować zmniejszenie stężenia jonów potasu w surowicy krwi (hipokaliemię). Napływ jonów potasu ze środowiska zewnętrznego do wnętrza komórki jest bowiem jednym z etapów działania tych leków. Objawy hipokaliemii mogą obejmować zaburzenia czynności serca, zaparcia, kurcze i bóle mięśni niekiedy ich porażenie.

Preparat jest wskazany do stosowania u dorosłych i młodzieży (po 12. roku życia) w regularnym leczeniu astmy, jeśli właściwe jest stosowanie leczenia skojarzonego (wziewnego kortykosteroidu i długo działającego agonisty receptora β2-adrenergicznego):
- u chorych z niedostateczną kontrolą wziewnymi kortykosteroidami i przyjmowanymi doraźnie wziewnymi krótkodziałającymi agonistami receptora β2-adrenergicznego
- u osób, u których została osiągnięta kontrola podczas stosowania zarówno wziewnych kortykosteroidów, jak i długo działających agonistów receptora β2-adrenergicznego.

Preparat jest również wskazany do stosowania u dorosłych w leczeniu objawowym przewlekłej obturacyjnej choroby płuc (POChP) z natężoną objętością wydechową pierwszosekundową (FEV1) < 70% wartości należnej (po podaniu leku rozszerzającego oskrzela) i powtarzającymi się zaostrzeniami choroby w wywiadzie, u których występują znaczące objawy pomimo regularnego leczenia długo działającymi lekami rozszerzającymi oskrzela.

Niestety, nawet jeżeli istnieją wskazania do stosowania preparatu, nie zawsze można go stosować. Nie możesz stosować preparatu, jeżeli jesteś uczulony (wykazujesz nadwrażliwość) na którykolwiek składnik preparatu.

Niektóre choroby i inne okoliczności mogą stanowić przeciwwskazanie do stosowania lub wskazanie do zmiany dawkowania preparatu. W pewnych sytuacjach może okazać się konieczne przeprowadzanie określonych badań kontrolnych.

Podczas leczenia chory powinien pozostawać pod kontrolą lekarza, który oceni możliwość zmian dawkowania w związku z kontrolowaniem objawów astmy. Dawkę należy stopniowo zmniejszać do najmniejszej dawki zapewniającej skuteczną kontrolę objawów.

Kiedy wskazane jest zmniejszenie dawki do mniejszej od dostępnej dawki preparatu, konieczna jest zmiana ustalonego skojarzenia budezonidu i formoterolu na inne, zawierające mniejszą dawkę kortykosteroidu wziewnego. Podczas zmniejszania dawki należy zachować ostrożność.

Inhalator z preparatem w celu zastosowania doraźnego należy mieć zawsze przy sobie.

W przypadku konieczności przerwania leczenia zaleca się stopniowe zmniejszanie dawki. Nie należy całkowicie odstawiać wziewnych kortykosteroidów, chyba że jest to tymczasowo konieczne do potwierdzenia rozpoznania astmy.

Należy przyjmować dawkę podtrzymującą preparatu, nawet jeśli nie występują objawy. Nie badano profilaktycznego stosowania preparatu, np. przed wysiłkiem fizycznym. Doraźną inhalację należy wykonywać w przypadku wystąpienia objawów. W przypadku częstej konieczności rozszerzenia oskrzeli bez odpowiadającej temu konieczności zwiększenia dawki wziewnych kortykosteroidów należy skonsultować się z lekarzem, który zadecyduje o zastosowaniu alternatywnego leczenia doraźnego.

Podczas stosowania preparatu mogą wystąpić ciężkie, związane z astmą działania niepożądane i zaostrzenia tej choroby. W przypadku braku kontroli objawów astmy lub jej pogorszenia po rozpoczęciu stosowania preparatu, należy skonsultować się z lekarzem.

Jeżeli leczenie jest nieskuteczne albo jeśli osiągnięta zostanie największa zalecana dawka preparatu, należy skonsultować się z lekarzem. Nagłe i postępujące pogorszenie kontroli astmy lub POChP stanowi potencjalne zagrożenie dla życia. W takiej sytuacji lekarz rozważy konieczność zastosowania intensywniejszej terapii kortykosteroidami, np. cykl leczenia kortykosteroidami doustnymi albo leczenie antybiotykami w przypadku wystąpienia infekcji.

Nie należy rozpoczynać stosowania preparatu w okresie zaostrzenia choroby lub pogorszenie jej objawów.

Podczas długotrwałego stosowania kortykosteroidów wziewnych, szczególnie w dużych dawkach, mogą wystąpić działania ogólnoustrojowe. Ich wystąpienie jest znacznie mniej prawdopodobne niż w przypadku przyjmowania kortykosteroidów drogą doustną. Mogą wystąpić: zespół Cushinga, wygląd twarzy charakterystyczny dla zespołu Cushinga, zahamowanie czynności nadnerczy, opóźnienie wzrastania u dzieci i młodzieży, zmniejszenie gęstości mineralnej kości, zaćma i jaskra oraz rzadziej szereg objawów psychicznych lub zmian zachowania, w tym pobudzenie psychoruchowe, zaburzenia snu, niepokój, depresja lub agresja (szczególnie u dzieci).

Podczas leczenia mogą wystąpić zaburzenia widzenia. W przypadku wystąpienia nieostrego widzenia lub zaburzeń widzenia, należy skonsultować się z okulistą, ponieważ mogą one być związane z występowaniem zaćmy, jaskry lub rzadkich chorób, takich jak centralna chorioretinopatia surowicza (CSCR), (którą obserwowano po ogólnoustrojowym i miejscowym stosowaniu kortykosteroidów).

Kortykosteroidy mogą zmniejszać gęstość kości. U chorych z czynnikami ryzyka wystąpienia osteoporozy, przyjmujących duże dawki preparatu przez dłuższy czas, należy zachować szczególną ostrożność.

Nie należy nagle przerywać leczenia uzupełniającego steroidami ogólnoustrojowymi lub budezonidem w postaci wziewnej.

Długotrwałe leczenie wziewnymi kortykosteroidami w dużych dawkach może spowodować zahamowanie czynności nadnerczy. Dlatego w okresach stresu, podczas ciężkich infekcji lub przed planowanym zabiegiem chirurgicznym, należy rozważyć dodatkowe podanie kortykosteroidów o działaniu ogólnoustrojowym.
Szybkie zmniejszenie dawki steroidów może wywołać ostry przełom nadnerczowy. Jego objawami mogą to być: utrata łaknienia, ból brzucha, zmniejszenie masy ciała, zmęczenie, ból głowy, nudności, wymioty, zaburzenia świadomości, drgawki, niedociśnienie tętnicze i hipoglikemia.

Po zastosowaniu preparatu może wystąpić paradoksalny skurcz oskrzeli z nagłym nasileniem świszczącego oddechu i dusznością. W takiej sytuacji należy przerwać stosowanie preparatu i niezwłocznie skontaktować się z lekarzem, który prawdopodobnie zaleci natychmiastowe zastosowanie szybko działającego wziewnego leku rozszerzającego oskrzela.

Podczas zmiany leczenia ze stosowania kortykosteroidów doustnych na leczenie preparatem wziewnym, należy zachować ostrożność, szczególnie jeśli istnieje podejrzenie zaburzeń czynności nadnerczy, związanych z wcześniejszym leczeniem. Przy stosowaniu budezonidu w postaci wziewnej zwykle zmniejsza się zapotrzebowanie na steroidy doustne. Po przerwaniu leczenia steroidami doustnymi powrót czynności nadnerczy do normy może być procesem długotrwałym. Należy regularnie monitorować czynność osi podwzgórze-przysadka-nadnercza (HPA).

Po zmianie leczenia doustnego na złożony preparat wziewny, działanie ogólnoustrojowe steroidów może być niewystarczające. Mogą wystąpić objawy alergiczne lub objawy zapalenia stawów (np. zapalenie błony śluzowej nosa, wyprysk oraz ból mięśni i stawów). W takim przypadku należy skonsultować się z lekarzem. Niewystarczające działanie glikokortykosteroidów należy podejrzewać, jeżeli wystąpią takie objawy, jak: zmęczenie, ból głowy, nudności i wymioty. W takich przypadkach czasami konieczne jest tymczasowe zwiększenie dawki doustnych glikokortykosteroidów.

W celu zminimalizowania ryzyka zakażenia jamy ustnej i gardła drożdżakami Candida, po każdej inhalacji należy wypłukać jamę ustną wodą.

Należy regularnie kontrolować wzrost dzieci długotrwale leczonych wziewnymi kortykosteroidami. W przypadku spowolnienia wzrostu, lekarz oceni możliwości zmniejszenia dawki preparatu, bez wpływu na kontrolę astmy. Należy dokładnie rozważyć korzyści wynikające z leczenia kortykosteroidami i możliwe ryzyko zahamowania wzrostu.

Nie ma danych z badań klinicznych dotyczących stosowania preparatu u osób z POChP, u których przed podaniem leku rozszerzającego oskrzela wartość FEV1 wynosiła >50% wartości należnej, a po podaniu leku rozszerzającego oskrzela <70% wartości należnej.

U pacjentów z POChP, otrzymujących wziewne kortykosteroidy, zaobserwowano zwiększenie częstości występowania zapalenia płuc (w tym przypadki wymagające hospitalizacji). Istnieją pewne dowody na zwiększone ryzyko wystąpienia zapalenia płuc wraz ze zwiększeniem dawki steroidów, ale nie zostało to jednoznacznie wykazane we wszystkich badaniach. Należy zachować ostrożność, ponieważ objawy zapalenia płuc mogą nakładać się z objawami zaostrzeń POChP. Do czynników ryzyka zapalenia płuc u chorych z POChP należą: palenie tytoniu, starszy wiek, niski wskaźnik masy ciała (BMI) i ciężka postać POChP.

Należy unikać równoległego stosowania itrakonazolu, rytonawiru i innych silnych inhibitorów izoenzymu CYP3A4 cytochromu P-450. Jeżeli nie jest to możliwe, przerwa między podaniem tych preparatów powinna być jak najdłuższa. U osób stosujących silne inhibitory CYP3A4 nie zaleca się stosowania tego preparatu.

Należy zachować ostrożność u osób: z nadczynnością tarczycy, guzem chromochłonnym nadnerczy, cukrzycą, nieleczoną hipokaliemią, przerostową kardiomiopatią z zawężeniem drogi odpływu, idiopatycznym podzastawkowym zwężeniem aorty, ciężkim nadciśnieniem tętniczym, tętniakiem lub innymi ciężkimi chorobami układu krążenia, takimi jak choroba niedokrwienna serca, tachyarytmia lub ciężka niewydolność serca.

Należy zachować ostrożność podczas leczenia chorych z wydłużonym odstępem QTc. Formoterol może powodować wydłużenie odstępu QTc.

U osób z aktywną lub nieaktywną gruźlicą płuc, zakażeniami grzybiczymi i wirusowymi dróg oddechowych, lekarz ponownie oceni konieczność stosowania i dawkę wziewnych kortykosteroidów.

U chorych z cukrzycą należy rozważyć konieczność dodatkowych kontroli stężenia glukozy we krwi.

Podczas stosowania dużych dawek preparatu (ze względu na obecność formoterolu) może dochodzić do znacznej hipokaliemii (zmniejszenie stężenia potasu we krwi). Należy zachować ostrożność podczas równoległego stosowania leków, które mogą wywołać hipokaliemię lub nasilać działanie hipokaliemiczne (np. pochodne ksantyny, steroidy i diuretyki).

Leczenie agonistami receptora β₂-adrenergicznego (formoterol) może spowodować zwiększenie stężenia insuliny, wolnych kwasów tłuszczowych, glicerolu i ciał ketonowych we krwi.

Szczególną ostrożność należy zachować u chorych:
- z niestabilną astmą, którzy stosują zmienne dawki doraźnych leków rozszerzających oskrzela,
- z ostrą, ciężką astmą, gdyż związane z tym ryzyko może się zwiększyć wskutek niedotlenienia narządów i tkanek
- ze zwiększonym ryzykiem występowania hipokaliemii.
W takich przypadkach zaleca się kontrolę stężenia potasu w surowicy krwi.

Informacje o dodatkowych składnikach preparatu:
preparat zawiera laktozę, osoby z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, pierwotnym niedoborem laktazy lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy nie powinny go stosować.

Preparat ma postać proszku do inhalacji. Stosuj preparat zgodnie z zaleceniami. Nie przekraczaj zaleconych dawek, ponieważ nie zwiększy to skuteczności działania leku, a może zaszkodzić Twojemu zdrowiu i życiu. Jeżeli masz jakiekolwiek wątpliwości dotyczące stosowania preparatu, skonsultuj się z lekarzem.

Astma.
Leczenie podtrzymujące (lek stosuje się systematycznie, w razie konieczności przyjmując odrębny, szybko działający lek rozszerzający oskrzela). Preparat należy stosować wziewnie.
Dorośli.
Preparat w dawce 160 µg + 4,5 µg na dawkę inhalacyjną: 1–2 dawek 2 × na dobę; u niektórych chorych może być konieczne zwiększenie dawki do 4 inhalacji 2 × na dobę.
Preparat w dawce 320 µg + 9 µg na dawkę inhalacyjną: 1 dawka 2 × na dobę, u niektórych chorych może być konieczne zwiększenie dawki do 2 inhalacji 2 ×na dobę.
Młodzież po 12. roku życia.
Preparat w dawce 160 µg + 4,5 µg na dawkę inhalacyjną: 1–2 dawek 2 ×na dobę.
Preparat w dawce 320 µg + 9 µg na dawkę inhalacyjną: 1 dawka 2 ×na dobę.
Po uzyskaniu kontroli objawów można podjąć próbę stosowania preparatu 1 × na dobę.
Należy stosować najmniejszą dawkę podtrzymującą, zapewniającą opanowanie objawów choroby. Po uzyskaniu długotrwałej kontroli za pomocą najmniejszej zalecanej dawki, należy podjąć próbę stosowania samego wziewnego kortykosteroidu.
Leczenie podtrzymujące i doraźne; ten sposób leczenia należy rozważyć zwłaszcza u osób niedostateczną kontrolą astmy, którzy często potrzebują doraźnego inhalatora oraz u osób z przebytymi zaostrzeniami astmy, wymagającymi interwencji medycznej. Opakowanie z preparatem należy mieć zawsze przy sobie.
Dorośli i młodzież po 12. roku życia.
Preparat w dawce 160 µg + 4,5 µg na dawkę inhalacyjną: 2 inhalacje na dobę (po 1 dawce rano i wieczorem lub 2 dawki przyjmowane jednocześnie rano albo wieczorem); u niektórych chorych konieczne może być stosowanie 2 inhalacji 2 × na dobę. W razie wystąpienia objawów pacjent powinien przyjąć 1 dodatkową dawkę (1 inhalacja). Jeśli po kilku minutach objawy nie ustąpią, należy przyjąć kolejną dawkę dodatkową. Nie wolno przyjmować jednorazowo więcej niż 6 dawek. Zazwyczaj nie jest potrzebne przyjmowanie więcej niż 8 dawek na dobę, jednak przez krótki czas można przyjmować do 12 dawek na dobę. Osoby, które stosują więcej niż 8 dawek na dobę, powinny skonsultować się z lekarzem prowadzącym. W przypadku częstego występowania konieczności rozszerzenia oskrzeli bez odpowiadającej temu konieczności zwiększenia dawki wziewnych kortykosteroidów należy zastosować alternatywne leczenie doraźne.

Przewlekła obturacyjna choroba płuc.
Dorośli. Wziewnie.
Preparat w dawce 160 µg + 4,5 µg na dawkę inhalacyjną: 2 dawki 2 × na dobę.
Preparat w dawce 320 µg + 9 µg na dawkę inhalacyjną: 1 dawka 2 na dobę.

W okresie ciąży nie stosuj żadnego leku bez konsultacji z lekarzem!
Bardzo ważne jest, aby przed zastosowaniem jakiegokolwiek leku w okresie ciąży lub w okresie karmienia piersią skonsultować się z lekarzem i wyjaśnić ponad wszelką wątpliwość potencjalne zagrożenia i korzyści związane ze stosowaniem danego leku. Jeżeli jesteś w ciąży lub planujesz ciążę, skonsultuj się z lekarzem przed zastosowaniem preparatu.

W ciąży i w okresie karmienia piersią preparat można stosować tylko wtedy, gdy w ocenie lekarza korzyści z jego przyjmowania przeważają nad potencjalnym ryzykiem. Należy stosować najmniejszą skuteczną dawkę budezonidu konieczną do zapewnienia odpowiedniej kontroli astmy.

Poinformuj lekarza o wszystkich przyjmowanych ostatnio lekach, również o tych, które są wydawane bez recepty.

Silne inhibitory CYP3A4 (np. ketokonazol, itrakonazol, worykonazol, pozakonazol, klarytromycyna, telitromycyna, nefazodon i inhibitory proteazy wirusa HIV) mogą znacznie zwiększać stężenie budezonidu we krwi. Należy unikać ich równoczesnego stosowania. Jeżeli jest to niemożliwe, przerwa pomiędzy podaniem inhibitora i budezonidu powinna być jak najdłuższa

Równoległe podawanie inhibitorów CYP3A, w tym produktów zawierających kobicystat, może zwiększać ryzyko ogólnoustrojowych działań niepożądanych, związanych ze stosowaniem glikokortykosteroidów. Należy unikać równoległego stosowania tych leków, chyba, że korzyść z ich stosowania przewyższa ryzyko. Należy obserwować chorego pod kątem występowania działań niepożądanych.

Leki blokujące receptory β -adrenergiczne mogą osłabiać lub hamować działanie formoterolu, dlatego nie należy ich stosować równolegle z preparatem, chyba że w opinii lekarza istnieją ważne powody uzasadniające ich zastosowanie (dotyczy to również kropli do oczu).

Równoczesne leczenie chinidyną, dyzopiramidem, prokainamidem, pochodnymi fenotizayny, lekami przeciwhistaminowymi (terfenadyna) i trójpierścieniowymi lekami przeciwdepresyjnymi może wydłużyć odstęp QTc i zwiększyć ryzyko arytmii komorowych. Należy zachować ostrożność.

L-Dopa, L-tyroksyna, oksytocyna i alkohol mogą zmniejszać tolerancję mięśnia sercowego na β2-sympatykomimetyki.

Podczas równoległego stosowania inhibitorów MAO, furazolidonu i prokarbazyny, może dochodzić do reakcji nadciśnieniowych.

Istnieje zwiększone ryzyko zaburzeń rytmu serca u chorych poddawanych równocześnie znieczuleniu węglowodorami halogenowymi.

Równoczesne stosowanie innych leków β-adrenergicznych lub przeciwcholinergicznych, może mieć potencjalne dodatkowe działanie rozszerzające oskrzela.

Hipokaliemia może zwiększać skłonność do zaburzeń rytmu serca u chorych leczonych glikozydami nasercowymi.

Nie zaobserwowano interakcji budezonidu i formoterolu z innymi preparatami stosowanymi w leczeniu astmy.

Jak każdy lek, również DuoResp Spiromax może powodować działania niepożądane, chociaż nie wystąpią one u wszystkich chorych stosujących ten preparat. Pamiętaj, że oczekiwane korzyści ze stosowania leku są z reguły większe, niż szkody wynikające z pojawienia się działań niepożądanych.
Bardzo często mogą wystąpić: zakażenia jamy ustnej i gardła drożdżakami Candida, zapalenie płuc (u chorych z POChP).
Często mogą wystąpić: ból głowy, drżenie, kołatanie serca, łagodne podrażnienie gardła, kaszel, dysfonia, w tym chrypka.
Niezbyt często mogą wystąpić: agresja, pobudzenie psychoruchowe, niepokój, zaburzenia snu, zawroty głowy, nieostre widzenie, tachykardia.
Rzadko mogą wystąpić: natychmiastowe i opóźnione reakcje nadwrażliwości, np. wysypka, pokrzywka, świąd, zapalenie skóry, obrzęk naczynioruchowy i reakcja anafilaktyczna, hipokaliemia, zaburzenia rytmu serca, np. migotanie przedsionków, tachykardia nadkomorowa, skurcze dodatkowe, skurcz oskrzeli, nudności, zasinienie, skurcze mięśni.
Bardzo rzadko mogą wystąpić: zespół Cushinga, zahamowanie czynności nadnerczy, opóźnienie wzrastania, zmniejszenie gęstości mineralnej kości, hiperglikemia, depresja, zmiany w zachowaniu (głównie u dzieci), zaburzenia smaku, zaćma, jaskra, dławica piersiowa, wydłużenie odstępu QTc, zmiany ciśnienia krwi, paradoksalny skurcz oskrzeli.