Kanjinti - proszek do sporządzania koncentratu do przygotowania roztworu do infuzji

Substancją czynną preparatu jest trastuzumab, przeciwciało monoklonalne uzyskane z zastosowaniem technik inżynierii genetycznej w linii komórkowej jajnika chomika chińskiego (CHO). Trastuzumab wiąże się wybiórczo z receptorem ludzkiego naskórkowego czynnika wzrostu typu 2 (HER2). Połączenie HER2 z przeciwciałem monoklonalnym (trastuzumabem) hamuje aktywację i przekazywanie sygnału przez HER2. Sygnał przekazywany przez ten receptor jest związany z kontrolą podziałów i wzrostu komórek. Wiążąc się z receptorem, trastuzumab hamuje więc podziały komórek, które wykazują nadekspresję receptora HER2 i wzrost guza ulega zatrzymaniu. Ponadto, trastuzumab pobudza cytotoksyczność zależną od przeciwciał (antibody-dependent cellular cytotoxicity – ADCC) wobec komórek nowotworu wykazujących nadekspresję receptora HER2.

Lek może być stosowany wyłącznie u chorych z nadekspresją receptora HER2 w komórkach guza albo z amplifikacją genu HER2, potwierdzoną przez odpowiednio walidowane testy. Nadekspresja HER2 występuje w 20–30% pierwotnych złośliwych nowotworów piersi oraz w ok. 7–42% przypadków raka żołądka.

Preparat jest wskazany do stosowania w leczeniu dorosłych z HER2-dodatnim rakiem piersi z przerzutami:

• w monoterapii u osób, które otrzymały dotychczas co najmniej 2 schematy chemioterapii z powodu choroby nowotworowej z przerzutami; uprzednio stosowane schematy chemioterapii muszą zawierać przynajmniej antracykliny i taksany, o ile nie było przeciwwskazań do tego typu leczenia; u pacjentów z dodatnim wynikiem badania na obecność receptorów hormonalnych, u których nie powiodła się hormonoterapia, o ile nie było przeciwwskazań do tego typu leczenia

• w skojarzeniu z paklitakselem u osób z przeciwwskazaniami do stosowania antracyklin, nieotrzymujących dotychczas chemioterapii z powodu choroby nowotworowej z przerzutami

• w skojarzeniu z docetakselem u osób nieotrzymujących dotychczas chemioterapii z powodu choroby nowotworowej z przerzutami

• w skojarzeniu z inhibitorem aromatazy w leczeniu pacjentek po menopauzie, z dodatnim wynikiem badania na obecność receptorów hormonalnych, u których doszło do rozwoju choroby nowotworowej z przerzutami, nieleczonych wcześniej trastuzumabem.

Preparat jest wskazany do stosowania w leczeniu dorosłych z HER2-dodatnim rakiem piersi we wczesnym stadium:

• po operacji, chemioterapii (neoadiuwantowej lub adiuwantowej) oraz radioterapii (jeżeli jest stosowana)

• w skojarzeniu z paklitakselem lub docetakselem po chemioterapii adiuwantowej z doksorubicyną i cyklofosfamidem

• w skojarzeniu z chemioterapią adiuwantową z użyciem docetakselu i karboplatyny

• w skojarzeniu z neoadiuwantową chemioterapią i następnie w terapii adiuwantowej opartej o trastuzumab w miejscowo zaawansowanym raku piersi (w tym zapalnym) lub w przypadku guza o średnicy większej niż 2 cm.

Preparat jest wskazany do stosowania w skojarzeniu z kapecytabiną lub 5-fluorouracylem i cisplatyną w leczeniu dorosłych z HER2-dodatnim gruczolakorakiem żołądka z przerzutami lub połączenia żołądkowo-przełykowego, których nie poddawano wcześniej terapii przeciwnowotworowej z powodu choroby rozsianej.

Niestety, nawet jeżeli istnieją wskazania do stosowania preparatu, nie zawsze można go stosować. Nie możesz stosować preparatu, jeżeli jesteś uczulony (wykazujesz nadwrażliwość) na którykolwiek składnik preparatu lub na białka mysie.

Przeciwwskazaniem do stosowania preparatu jest ciężka duszność spoczynkowa z powodu powikłań związanych z zaawansowaną chorobą nowotworową lub wymagająca tlenoterapii.

Nie stosować w ciąży ani w okresie karmienia piersią.

Niektóre choroby i inne okoliczności mogą stanowić przeciwwskazanie do stosowania lub wskazanie do zmiany dawkowania preparatu. W pewnych sytuacjach może okazać się konieczne przeprowadzenie określonych badań kontrolnych.

W okresie leczenia istnieje zwiększone ryzyko wystąpienia niewydolności serca, w tym przypadków zakończonych zgonem. Szczególną ostrożność należy zachować u chorych z występującą wcześniej chorobą wieńcową, nadciśnieniem tętniczym, zmniejszoną frakcją wyrzutową lewej komory, niewydolnością serca oraz czynnikami ryzyka jej wystąpienia (w tym wcześniejsze stosownie antracyklin), a także u chorych w podeszłym wieku.

Przed rozpoczęciem stosowania preparatu konieczna jest ocena kardiologiczna chorego, która następnie będzie regularnie powtarzana w trakcie leczenia, a także przez 2 lata po zakończeniu leczenia. U każdego chorego lekarz oceni, czy oczekiwane korzyści są większe niż ryzyko związane z wystąpieniem zaburzeń czynności serca.

Trastuzumab może być obecny w krwioobiegu do 7 miesięcy po zakończeniu jego stosowania. O ile to możliwe, po zakończeniu stosowania trastuzumabu, przez okres 7 miesięcy należy unikać leczenia z zastosowaniem antracyklin, ze względu na zwiększone ryzyko wystąpienia zaburzeń czynności serca. Jeżeli stosowanie antracyklin w tym okresie jest konieczne, czynność serca powinna być uważnie monitorowana.

Jeżeli w okresie leczenia nasili się niewydolność lewej komory, konieczne może być wstrzymanie lub zakończenie stosowania trastuzumabu (decyzję podejmie lekarz w zależności od nasilenia zaburzeń kardiologicznych oraz stanu klinicznego chorego). Nie oceniono bezpieczeństwa kontynuacji lub wznowienia stosowania trastuzumabu u chorych, u których frakcja wyrzutowa lewej komory uległa zmniejszeniu. Wystąpienie objawowej niewydolności serca wymaga konsultacji kardiologicznej i leczenia farmakologicznego oraz jest zwykle wskazaniem do zakończenia stosowania preparatu, chyba że korzyści z leczenia są większe niż ryzyko.

U chorych z objawami kardiologicznymi, którzy odnieśli kliniczne korzyści z leczenia trastuzumabem i kontynuowali leczenie, nie obserwowano dodatkowych zdarzeń sercowych.

U chorych z rakiem piersi z przerzutami nie należy stosować trastuzumabu jednocześnie z antracyklinami. Chorzy, którzy wcześniej stosowali antracykliny, są narażeni na wystąpienie zaburzeń czynności serca podczas stosowania trastuzumabu, jednak ryzyko to jest mniejsze, niż w przypadku jednoczesnego stosowania tych leków.

U chorych z rakiem piersi we wczesnym stadium, którzy otrzymywali antracykliny, zaleca się kontynuowanie badań kontrolnych czynności serca do upływu 5 lat od ostatniej dawki trastuzumabu lub dłużej w przypadku stwierdzenia ciągłego zmniejszania się frakcji wyrzutowej lewej komory.

Ze względu na brak doświadczenia klinicznego, nie zaleca się stosowania preparatu u chorych z rakiem piersi we wczesnym stadium (w leczeniu adiuwantowym lub neoadiuwantowym) po zawale serca, z dławicą piersiową wymagającą farmakoterapii, z niewydolnością serca, ze zmniejszoną frakcją wyrzutową lewej komory (<55%), z inną kardiomiopatią, z zaburzeniami rytmu serca wymagającymi farmakoterapii, z klinicznie istotną wadą zastawek serca, ze źle kontrolowanym nadciśnieniem tętniczym lub z istotnym wysiękiem osierdziowym.

W leczeniu adiuwantowym nie należy stosować trastuzumabu jednocześnie z antracyklinami. U chorych z wczesnym stadium raka piersi częstość zdarzeń sercowych jest zwiększona, gdy trastuzumab stosowany jest po chemioterapii zawierającej antracykliny, w porównaniu do osób, które otrzymały schemat niezawierający antracyklin. Ponadto, jednoczesne stosowanie trastuzumabu z taksanami dodatkowo zwiększa częstość zaburzeń kardiologicznych. Większość zdarzeń sercowych wystąpiło wciągu pierwszych 18 miesięcy leczenia.

W terapii uzupełniającej chorych na raka piersi czynniki ryzyka powikłań kardiologicznych obejmują: wiek po 50. roku życia, zmniejszona frakcja wyrzutowa lewej komory przed leczeniem lub jej zmniejszenie zaobserwowane w trakcie leczenia oraz stosowanie leków przeciwnadciśnieniowych obecnie lub w przeszłości.

U chorych z wczesnym rakiem piersi kwalifikujących się do leczenia neoadiuwantowego-adiuwantowego, trastuzumab może być stosowany jednocześnie z antracyklinami wyłącznie u pacjentów nieleczonych dotąd chemioterapią i tylko z użyciem małej dawki antracyklin. Doświadczenie z jednoczesnej terapii trastuzumabem i antracyklinami w małej dawce jest obecnie ograniczone (2 badania kliniczne).

Podczas wlewu mogą wystąpić reakcje związane z wlewem, takie jak: duszność, nagłe obniżenie ciśnienia tętniczego, świsty oddechowe, nadciśnienie tętnicze, skurcz oskrzeli, zaburzenia rytmu serca, zmniejszenie saturacji, zaburzenia oddechowe, pokrzywka, obrzęk naczynioruchowy, reakcje anafilaktyczne, w tym stanowiący bezpośrednie zagrożenie życia wstrząs anafilaktyczny. Aby zmniejszyć ryzyko wystąpienia tych powikłań, wskazana może być premedykacja. Objawy występują zwykle w ciągu 2,5 godziny od rozpoczęcia pierwszego wlewu. W przypadku ich wystąpienia wlew zostanie przerwany i zostanie zastosowane odpowiednie leczenie. Zwykle leczenie jest skuteczne i objawy ustępują, a leczenie może być kontynuowane, rzadko jednak mogą mieć gwałtowny przebieg i mogą prowadzić do zgonu. U chorych z dusznością spoczynkową ryzyko powikłań zakończonych zgonem jest zwiększone i trastuzumab nie powinien być stosowany w tej grupie chorych.

Wymagana jest ostrożność, ponieważ po początkowej poprawie może wystąpić pogorszenie i mogą wystąpić reakcje opóźnione z gwałtownym przebiegiem. Reakcje opóźnione mogą wystąpić w okresie kilku godzin (bardzo rzadko po czasie dłuższym niż 6 godzin) do nawet 7 dni po zakończeniu wlewu dożylnego. W razie wystąpienia objawów opóźnionych, należy natychmiast skonsultować się z lekarzem.

Po zastosowaniu preparatu mogą wystąpić ciężkie objawy ze strony układu oddechowego, które mogą zakończyć się zgonem. Zaburzenia ze strony układu oddechowego mogą wystąpić jako reakcje związane z wlewem dożylnym lub w późniejszym czasie. Może wystąpić śródmiąższowe zapalenie płuc (w tym nacieki w płucach), zespół ostrej niewydolności oddechowej, zapalenie płuc, wysięk opłucnowy, zaburzenia oddechowe, ostry obrzęk płuc i niewydolność oddechowa. Ryzyko śródmiąższowej choroby płuc może być zwiększone u chorych przyjmujących inne leki przeciwnowotworowe, takie jak np. taksany, gemcytabina, winorelbina lub stosujących radioterapię. U chorych z dusznością spoczynkową ryzyko powikłań ze strony układu oddechowego jest zwiększone i trastuzumab nie powinien być stosowany w tej grupie chorych. Ryzyko zapalenia płuc jest zwiększone u chorych przyjmujących jednocześnie taksany.

Czy ten preparat ma wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów?

Preparat wywiera niewielki wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn/urządzeń. Może jednak powodować wystąpienie zawrotów głowy i senności oraz innych działań niepożądanych wpływających na zdolność szybkiego reagowania i koncentrację. Nie należy prowadzić pojazdów ani obsługiwać urządzeń/maszyn, jeżeli wystąpią ww. działania niepożądane mogące upośledzać zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania urządzeń/maszyn lub reakcje związane z wlewem, do czasu ustąpienia objawów.

Preparat ma postać proszku do sporządzania koncentratu roztworu do infuzji; ta postać leku po odpowiednim przygotowaniu i rozcieńczeniu może być podawana wyłącznie we wlewie dożylnym. Preparat może być podawany tylko przez kwalifikowany personel medyczny. Jeżeli masz jakiekolwiek wątpliwości dotyczące stosowania preparatu, skonsultuj się z lekarzem.

Leczenie może być prowadzane wyłącznie pod nadzorem lekarza doświadczonego w stosowaniu leków przeciwnowotworowych. Przed rozpoczęciem leczenia obowiązkowe jest oznaczenie receptorów HER2.

Dorośli

Rak piersi z przerzutami:

• schemat 3-tygodniowy: dawka nasycająca 8 mg/kg masy ciała, następnie po 3 tygodniach od podania dawki nasycającej podaje się dawki podtrzymujące 6 mg/kg masy ciała co 3 tygodnie

• schemat tygodniowy: dawka nasycająca 4 mg/kg masy ciała, następnie po 1 tygodniu od podania dawki nasycającej podaje się dawki podtrzymujące 2 mg/kg masy ciała 1 raz na tydzień

• w leczeniu skojarzonym: paklitaksel lub docetaksel podawany jest następnego dnia po 1. podaniu trastuzumabu oraz natychmiast po kolejnych jego dawkach, jeśli poprzednio podana dawka trastuzumabu była dobrze tolerowana; anastrozol podawany jest od pierwszego dnia.

Wczesne stadium raka piersi:

• schemat 3-tygodniowy: dawka nasycająca 8 mg/kg masy ciała, następnie po 3 tygodniach od podania dawki nasycającej podaje się dawki podtrzymujące 6 mg/kg masy ciała co 3 tygodnie

• schemat tygodniowy: dawka nasycająca 4 mg/kg masy ciała, następnie po 1 tygodniu od podania dawki nasycającej podaje się dawki podtrzymujące 2 mg/kg masy ciała 1 raz na tydzień

Rak żołądka z przerzutami:

• schemat 3-tygodniowy: dawka nasycająca 8 mg/kg masy ciała, następnie po 3 tygodniach od podania dawki nasycającej podaje się dawki podtrzymujące 6 mg/kg masy ciała co 3 tygodnie.

Szczególne grupy chorych:

Jeżeli w okresie leczenia nasili się niewydolność lewej komory lub wystąpi objawowa zastoinowa niewydolność serca, konieczne może być wstrzymanie lub zakończenie stosowania trastuzumabu; niezbędna jest także konsultacja kardiologiczna.

Nie należy stosować preparatu u dzieci i młodzieży.

Nie ma danych dotyczących bezpieczeństwa i skuteczności stosowania preparatu u chorych z zaburzeniami czynności nerek i/lub wątroby ani chorych w podeszłym wieku. Dane populacyjne nie wskazują by wiek lub niewydolność nerek wpływały na dystrybucję trastuzumabu.

Sposób podawania:

Po odpowiednim przygotowaniu i rozcieńczeniu preparat jest podawany we wlewie dożylnym (należy zapewnić dostęp do zestawu ratującego życie). Pierwsza dawka (nasycająca) podawana jest we wlewie trwającym 90 min. W przypadku dobrej tolerancji podania leku, kolejne wlewy mogą być podawane w ciągu 30 min. Chorzy powinni być obserwowani przez co najmniej 6 godzin od rozpoczęcia 1. wlewu i co najmniej przez 2 godziny od rozpoczęcia kolejnych wlewów.

Nie stosować w szybkim wstrzyknięciu dożylnym.

Czas trwania leczenia:

Leczenie chorych z rakiem piersi z przerzutami lub rakiem żołądka z przerzutami może być kontynuowane do wystąpienia progresji choroby. Chorzy z wczesnym rakiem piersi nie powinni być leczenie przez okres dłuższy niż 1 rok (lub do nawrotu choroby, jeżeli ten wystąpi wcześniej).

W okresie ciąży nie stosuj żadnego leku bez konsultacji z lekarzem!

Bardzo ważne jest, aby przed zastosowaniem jakiegokolwiek leku w okresie ciąży lub w okresie karmienia piersią skonsultować się z lekarzem i wyjaśnić ponad wszelką wątpliwość potencjalne zagrożenia i korzyści związane ze stosowaniem danego leku. Jeżeli jesteś w ciąży lub planujesz ciążę, poinformuj o tym lekarza przepisującego receptę na ten lek.

Nie stosować w okresie ciąży. Kobiety w wieku rozrodczym nie powinny zachodzić w ciążę podczas leczenia; należy skonsultować się z lekarzem w sprawie stosowania skutecznej metody zapobiegania ciąży w okresie leczenia i przez co najmniej 7 miesięcy po jego zakończeniu.

Preparat jest przeciwwskazany w okresie karmienia piersią. Nie wolno karmić piersią w okresie leczenia i przez co najmniej 7 miesięcy po jego zakończeniu.

Poinformuj lekarza o wszystkich przyjmowanych ostatnio lekach, również o tych, które są wydawane bez recepty.

Nie przeprowadzono badań dotyczących interakcji trastuzumabu z innymi lekami. Podczas badań klinicznych nie stwierdzono istotnych interakcji między trastuzumabem a innymi lekami.

Trastuzumab może zwiększać całkowitą ekspozycję na jeden z metabolitów doksorubicyny, jednak znaczenie kliniczne zwiększenia ekspozycji na ten metabolit nie jest znane.

Trastuzumab zwiększa stężenie kapecytabiny i wydłuża jej okres półtrwania.

Nie stosować równolegle z antracyklinami w przypadku raka piersi z przerzutami ani w leczeniu adiuwantowym.

O ile to możliwe, należy unikać stosowania antracyklin przez 7 miesięcy po zakończeniu podawania trastuzumabu; w przypadku konieczności podawania antracyklin w tym czasie należy uważnie monitorować czynność serca.

U chorych z wczesnym rakiem piersi zakwalifikowanych do leczenia neoadiuwantowego-adiuwantowego trastuzumab może być stosowany równolegle z antracyklinami wyłącznie u pacjentów, u których nie stosowano wcześniej chemioterapii i tylko z zastosowaniem małej dawki antracyklin. Po leczeniu operacyjnym nie należy u tych chorych stosować dodatkowej chemioterapii.

Jednoczesne podawanie anastrozolu nie ma wpływu na farmakokinetykę trastuzumabu

Nie mieszać z roztworami glukozy (glukoza powoduje agregację białek).

Jak każdy lek, również Kanjinti może powodować działania niepożądane, chociaż nie wystąpią one u wszystkich chorych stosujących ten preparat. Pamiętaj, że oczekiwane korzyści ze stosowania leku są z reguły większe, niż szkody wynikające z pojawienia się działań niepożądanych.

Bardzo często: neutropenia (zmniejszenie liczby granulocytów obojętnochłonnych [neutrofilów]), leukopenia (zmniejszenie liczby krwinek białych [leukocytów]), małopłytkowość, niedokrwistość, gorączka neutropeniczna, zakażenia, zapalenie nosogardzieli, jadłowstręt, zmniejszenie masy ciała, bezsenność, bóle głowy, zawroty głowy, parestezje, zaburzenia smaku, nadmierne łzawienie, zapalenie spojówek, zmniejszenie frakcji wyrzutowej lewej komory, uderzenia gorąca, duszność, nieżyt nosa (wodnisty katar), krwawienie z nosa, kaszel, biegunka, nudności, wymioty, bóle brzucha, zaparcia, niestrawność, zapalenie błony śluzowej jamy ustnej, rumień, wysypka, łysienie, zaburzenia w obrębie paznokci, zespół dłoniowo-podeszwowy (erytrodyzestezja dłoniowo-podeszwowa), bóle stawów, bóle mięśni, osłabienie, bóle w klatce piersiowej, dreszcze, zmęczenie, objawy grypopodobne, gorączka, zapalenie błon śluzowych, obrzęki obwodowe, reakcje związane z wlewem dożylnym (drżenia, dreszcze, gorączka, zwiększenie lub obniżenie ciśnienia tętniczego, zaburzenia rytmu serca, uczucie kołatania serca, opuchnięcie twarzy, opuchnięcie wargi, napięcia mięśniowe, niedociśnienie tętnicze, duszność, nudności, wymioty, bóle głowy, wysypka, niezbyt często świszczący oddech, skurcz oskrzeli).

Często: posocznica, zapalenie pęcherza, zapalenie zatok, grypa, zakażenia skóry, zapalenie śluzówki nosa, zakażenia górnych dróg oddechowych, zakażenia układu moczowego, zapalenie gardła, lęk, depresja, neuropatia obwodowa, senność, wzmożone napięcie, zespół suchego oka, kardiomiopatia, częstoskurcz nadkomorowy, zastoinowa niewydolność serca, rozszerzenia naczyń, astma, zaburzenia czynności płuc, wysięk opłucnowy, zapalenie płuc, suchość błony śluzowej jamy ustnej, żylaki odbytu, uszkodzenie komórek wątroby, zapalenie wątroby, tkliwość wątroby, trądzik, suchość skóry, wybroczyny krwawe, nadmierne pocenie się, wysypka, świąd, łamliwość paznokci, zapalenie skóry, zapalenie stawów, bóle kostne, bóle pleców, skurcze mięśni, ból karku, ból kończyn, zaburzenia czynności nerek, zapalenie piersi, złe samopoczucie, obrzęki, stłuczenia.

Niezbyt często: głuchota, wysięk osierdziowy, śródmiąższowe zapalenie płuc, pokrzywka.

Rzadko: reakcje anafilaktyczne, w tym wstrząs anafilaktyczny, któ®y może prowadzić do zgonu.

Z nieznaną częstością: rozwój nowotworu złośliwego, progresja choroby nowotworowej, małopłytkowość immunologiczna, zespół rozpadu guza, zaburzenia elektrolitowe (hiperkaliemia), krwawienie z siatkówki, tarcza zastoinowa, rytm cwałowy, zwłóknienie płuc, zaburzenia czynności oddechowej, obrzęk płucny, ostra niewydolność oddechowa, skurcz oskrzeli, niedotlenienie, obrzęk krtani, obrzęk płuc, choroba śródmiąższowa płuc, obrzęk naczynioruchowy, kłębuszkowe zapalenie nerek, niewydolność nerek.