medycyna praktyczna dla pacjentów
medycyna praktyczna dla pacjentów
Amoksycylina – jest antybiotykiem, półsyntetyczną penicyliną, o strukturze podobnej do ampicyliny. Penicyliny zaliczane są do antybiotyków β-laktamowych. Mechanizm działania tych antybiotyków polega na blokowaniu jednego z ostatnich etapów biosyntezy ściany komórkowej bakterii, tzw. transpeptydacji, czyli procesu zasieciowania pierwotnej struktury liniowej, dzięki któremu ściana komórkowa bakterii uzyskuje strukturę trwałą. Dzieje się to dzięki podobieństwu budowy antybiotyku i naturalnych substancji wykorzystywanych do budowy ściany komórkowej przez bakterie. Zahamowanie enzymu transpeptydazy, biorącego udział w tym procesie, skutkuje zahamowaniem budowy ściany komórkowej i następnie rozpadem komórki bakteryjnej. Ze względu na taki mechanizm działania antybiotyki β-laktamowe wykazują najsilniejsze działanie w fazie największego rozwoju bakterii i ich najintensywniejszego wzrostu. Amoksycylina charakteryzuje się szerokim spektrum działania przeciwbakteryjnego (działa na wiele różnych gatunków bakterii). Jest antybiotykiem bakteriobójczym, czyli powodującym zabicie komórki bakteryjnej.
Aby antybiotyk zadziałał skutecznie, musi osiągnąć w miejscu zakażenia stężenie niezbędne do zahamowania wzrostu lub zabicia drobnoustroju chorobotwórczego, a równocześnie stężenie to musi pozostawać bezpieczne dla ludzkich komórek. Jeśli oba te warunki zostają spełnione, mówimy, że dany mikroorganizm jest wrażliwy na antybiotyk, jeśli nie – mamy do czynienia z opornością na antybiotyk. Oporność na antybiotyk może być wrodzona lub nabyta w wyniku mutacji genetycznej bakterii i selekcji szczepów opornych czy poprzez przekazywanie genów oporności między komórkami bakteryjnymi (jest to tzw. transfer horyzontalny). Jednym z istotnych mechanizmów oporności bakterii na antybiotyki β-laktamowe jest rozkład i, co za tym idzie, unieczynnienie antybiotyku za pośrednictwem enzymów, zwanych β-laktamazami. Zjawisku temu można zapobiegać poprzez podawanie wraz z antybiotykiem substancji wykazujących zdolność hamowania tych enzymów. Substancje te nazywa się inhibitorami β-laktamaz. Zaliczają się do nich m.in. kwas klawulanowy i sulbaktam. Substancje te łączą się trwale ze strukturami enzymu rozkładającego antybiotyk i unieczynniają go, umożliwiając tym samym działanie antybiotyku. Amoksycylina należy do penicylin wrażliwych na działanie β-laktamaz, dlatego w leczeniu zakażeń wykorzystywane są również preparaty zawierające amoksycylinę i kwas klawulanowy.
Działanie bakteriobójcze antybiotyków β-laktamowych zależy od czasu, w którym stężenie leku w miejscu zakażenia będzie utrzymywało się na odpowiednio wysokim poziomie.
Po zastosowaniu antybiotyków β-laktamowych u niektórych chorych mogą wystąpić reakcje alergiczne. Mogą one występować w postaci reakcji skórnych (takich jak wysypka, świąd, pokrzywka), rzadziej w postaci nasilonych zmian (np. obrzęków, pęcherzowego czy złuszczającego zapalenia skóry). Reakcje alergiczne mogą niekiedy obejmować cały organizm i prowadzić nawet do zagrażającego życiu wstrząsu anafilaktycznego. Poważne reakcje alergiczne występują częściej po podaniu dożylnym niż po podaniu doustnym. W przypadku wystąpienia reakcji alergicznych po przyjęciu antybiotyku należy szybko zwrócić się o poradę do lekarza, ponieważ może zachodzić konieczność zaprzestania stosowania tego antybiotyku i zamiany na inny oraz wdrożenia dodatkowego leczenia alergii. Alergia na jedną z penicylin wiąże się ze zwiększonym ryzykiem wystąpienia reakcji alergicznej na inny lek z grupy β-laktamów. Co ważne, reakcje nadwrażliwości mogą pojawić się już podczas pierwszego zastosowania antybiotyku jak i w przypadku kolejnych podań.
Innym działaniem niepożądanym mogącym wystąpić po zastosowaniu antybiotyków β-laktamowych są dolegliwości ze strony przewodu pokarmowego, takie jak nudności, utrata łaknienia, wymioty, wzdęcie, luźne stolce, biegunka, zaburzenia smaku. Są one zwykle łagodne i często ustępują w tracie leczenia lub po jego zakończeniu. Występowanie tych działań niepożądanych można na ogół zmniejszyć, przyjmując amoksycylinę w trakcie posiłków. Korzystne może być również przyjmowanie preparatów przywracających prawidłowy skład flory bakteryjnej jelit.
Amoksycylina (jako pojedynczy lek lub w skojarzeniu z kwasem klawulanowym) stosowana jest w leczeniu zakażeń górnych i dolnych dróg oddechowych, ucha środkowego i zatok przynosowych, układu moczowego, układu płciowego (w tym rzeżączki), zakażeń skóry i tkanek miękkich, zakażeń w obrębie jamy brzusznej, boreliozy, posocznicy, zakażeń w obrębie jamy ustnej w stomatologii oraz w zapobieganiu zapaleniu wsierdzia. W leczeniu skojarzonym z innymi lekami amoksycylinę stosuje się w eradykacji Helicobacter pylori w przypadku choroby wrzodowej.
Po podaniu doustnym amoksycylina bardzo dobrze i szybko wchłania się z przewodu pokarmowego niezależnie od posiłku i rodzaju diety. Jest odporna na działanie soku żołądkowego. Biologiczny okres półtrwania wynosi ok. 1 h; w niewydolności nerek wydłuża się do 12–16 h. Większość dawki wydalana jest przez nerki w ciągu 6 h, głównie w postaci niezmienionej.
Więcej szczegółowych informacji znajduje się w opisach preparatów.
w dni powszednie od 8.00 do 18.00
Cena konsultacji 29 zł
Pulmonolog – czym się zajmuje, jakie choroby leczy?
Gastrolog (gastroenterolog) - czym się zajmuje, jakie choroby leczy?
