Proxacin 250 - tabletki powlekane

Substancją czynną preparatu jest cyprofloksacyna, syntetyczny chemioterapeutyk o szerokim spektrum działania przeciwbakteryjnego. Ze względu na strukturę chemiczną cyprofloksacyna zaliczana jest do grupy leków zwanych fluorochinolonami. Mechanizm działania cyprofloksacyny polega na hamowaniu aktywności enzymów bakteryjnych niezbędnych dla syntezy i prawidłowej struktury kwasu nukleinowego DNA bakterii. Bakteryjne DNA nie ulega replikacji, co w konsekwencji prowadzi do zahamowania podziałów i do śmierci komórki bakteryjnej.

Po doustnym przyjęciu cyprofloksacyna wchłania się dobrze i szybko. Maksymalne stężenie w osoczu jest osiągane w ciągu 1–2 godzin. Cyprofloksacyna osiąga wysokie stężenie w różnych tkankach, takich jak płuca, zatoki, zmiany zapalne, układ moczowo-płciowy, w których stężenia są większe niż stężenia w osoczu. Wydalana głównie przez nerki w postaci niezmienionej.

Preparat jest wskazany w leczeniu następujących zakażeń powodowanych przez drobnoustroje wrażliwe na cyprofloksacynę:

u dorosłych:

• zakażenia dolnych dróg oddechowych wywołane przez bakterie Gram–ujemne (zaostrzenia przewlekłej obturacyjnej choroby płuc, zakażenia płucno-oskrzelowe w przebiegu mukowiscydozy lub rozstrzenie oskrzeli, zapalenie płuc)

• przewlekłe ropne zapalenie ucha środkowego

• zaostrzenie o ciężkim przebiegu przewlekłego zapalenia zatok, szczególnie wywołane przez bakterie Gram-ujemne

• zakażenia układu moczowego

• rzeżączkowe zapalenie cewki moczowej lub szyjki macicy, wywołane przez wrażliwe szczepy Neisseria gonorrhoeae

• zapalenie jądra i najądrza, w tym wywołane przez wrażliwe szczepy Neisseria gonorrhoeae

• zapalenie narządów miednicy mniejszej, w tym wywołane przez wrażliwe szczepy Neisseria gonorrhoeae

• zakażenia układu pokarmowego (np. biegunka podróżnych)

• zakażenia w obrębie jamy brzusznej

• zakażenia skóry i tkanek miękkich wywołane przez bakterie Gram-ujemne

• złośliwe zapalenie ucha zewnętrznego

• zakażenia kości i stawów

• zapobieganie inwazyjnym zakażeniom wywołanym przez Neisseria meningitidis

• płucna postać wąglika (zapobieganie zakażeniom po kontakcie z bakteriami i ich leczenie)

• oraz u chorych z neutropenią z gorączką, która jest skutkiem zakażenia bakteryjnego;

u dzieci i młodzieży:

• zakażenia płucno-oskrzelowe w przebiegu mukowiscydozy wywołane przez P. aeruginosa

• powikłane zakażenia układu moczowego oraz odmiedniczkowe zapalenie nerek

• płucna postać wąglika (zapobieganie zakażeniom po kontakcie z bakteriami i leczenie)

• inne ciężkie zakażenia u dzieci i młodzieży (w przypadkach uznanych przez lekarza za konieczne).

U dzieci i młodzieży leczenie powinni zalecać wyłącznie lekarze, którzy mają doświadczenie w leczeniu mukowiscydozy i/lub ciężkich zakażeń w tej grupie wiekowej.

Niestety, nawet jeżeli istnieją wskazania do stosowania preparatu, nie zawsze można go stosować. Nie możesz stosować preparatu, jeżeli jesteś uczulony (wykazujesz nadwrażliwość) na którykolwiek składnik preparatu lub inne chinolony.

Przeciwwskazane jest stosowanie cyprofloksacyny równolegle z tyzanidyną.

Nie należy stosować preparatu u kobiet w ciąży. Przeciwwskazane jest stosowanie preparatu w okresie karmienia piersią.

Niektóre choroby i inne okoliczności mogą stanowić przeciwwskazanie do stosowania lub wskazanie do zmiany dawkowania preparatu. W pewnych sytuacjach może okazać się konieczne przeprowadzanie określonych badań kontrolnych.

Stosowanie preparatu w monoterapii nie jest wystarczająco skuteczne w leczeniu ciężkich zakażeń ani zakażeń, które mogą być wywołane przez bakterie Gram–dodatnie i beztlenowe. W takich zakażeniach lekarz zaleci leczenie skojarzone z odpowiednimi lekami przeciwbakteryjnymi.

Preparat nie jest zalecany do leczenia zakażeń układu oddechowego wywołanych przez paciorkowce. Nie jest on w takim przypadku odpowiednio skuteczny.

W przypadku leczenia zakażeń układu płciowego (rzeżączkowe zapalenie cewki moczowej lub szyjki macicy, zapalenie jądra, najądrza, narządów miednicy mniejszej) należy upewnić się, że nie jest ono wywołane przez oporny na fluorochinolony szczep Neisseria gonorrhoeae. Jeżeli szczep oporny na cyprofloksacynę jest obecny, należy stosować leczenie skojarzone z innym skutecznym w tym przypadku lekiem przeciwbakteryjnym. Jeżeli w ciągu 3 dni nie wystąpi poprawa, lekarz rozważy zmianę sposobu leczenia.

W leczeniu zakażeń układu moczowego należy uwzględnić lokalny profil oporności E. coli na fluorochibolony. Należy wziąć pod uwagę narastającą oporność tej bakterii na chinolony.

Nie ma wystarczających danych dotyczących skuteczności stosowania cyprofloksacyny w leczeniu pooperacyjnych zakażeń w obrębie jamy brzusznej.

Przed zastosowaniem cyprofloksacyny w leczeniu biegunki podróżnych lekarz weźmie pod uwagę dane dotyczące oporności na cyprofloksacynę bakterii występujących w odwiedzanych krajach.

W leczeniu zakażeń kości i stawów cyprofloksacyna powinna być stosowana w skojarzeniu z odpowiednimi lekami przeciwbakteryjnymi (zgodnie z wynikami badań mikrobiologicznych).

Podczas leczenia płucnej postaci wąglika, lekarz powinien uwzględnić krajowe i międzynarodowe zalecenia dotyczące leczenia wąglika.

U dzieci i młodzieży leczenie powinni zalecać wyłącznie lekarze, którzy mają doświadczenie w leczeniu mukowiscydozy i/lub ciężkich zakażeń w tej grupie wiekowej. Stosowanie preparatu u dzieci i młodzieży może być związane z ryzykiem działań niepożądanych dotyczących stawów (artropatie) i otaczających tkanek. Lekarz indywidualnie oceni stosunek ryzyka do korzyści i podejmie decyzję, czy właściwe jest stosowanie preparatu.

Dane dotyczące stosowania preparatu w leczeniu zakażeń płucno-oskrzelowych w przebiegu mukowiscydozy u dzieci 1.–5. roku życia są ograniczone (badania kliniczne dotyczyły dzieci i młodzieży 5.–17. roku życia).

Stosowanie preparatu w leczeniu powikłanych zakażeń układu moczowego oraz odmiedniczkowego zapalenia nerek u dzieci i młodzieży 1.–17. roku życia jest zalecane, gdy nie można stosować innych metod leczenia i po uwzględnieniu dokumentacji mikrobiologicznej.

W przypadku innych ciężkich zakażeń u dzieci i młodzieży, gdy nie można zastosować innego leczenia i po uwzględnieniu dokumentacji mikrobiologicznej, lekarz indywidualnie oceni stosunek ryzyka do korzyści i podejmie decyzję, czy właściwe jest stosowanie preparatu.

Cyprofloksacyna, podobnie jak inne antybiotyki z grupy chinolonów podawane ogólnie, mogą wywoływać reakcje nadwrażliwości, w tym wstrząs anafilaktyczny. Niektóre z reakcji nadwrażliwości mogą stanowić zagrożenie życia i mogą przebiegać z ostrą niewydolnością krążenia, utratą świadomości, obrzękiem naczynioworuchowym, niedrożnością dróg oddechowych, dusznością, pokrzywką i świądem. W razie wystąpienia pierwszych objawów nadwrażliwości, należy niezwłocznie skonsultować się z lekarzem. Konieczne może być zaprzestanie stosowania preparatu i podjęcie natychmiastowego leczenia.

W trakcie stosowania preparatu należy unikać ekspozycji na promienie słoneczne lub UV (solarium, lampy kwarcowe). Mogą wystąpić skórne reakcje nadwrażliwości na światło (reakcje przypominające oparzenia słoneczne).

Zwykle nie należy stosować preparatu u osób z chorobami ścięgien, związanymi z wcześniejszym leczeniem chinolonami. Bardzo rzadko, w wyjątkowych sytuacjach, lekarz może jednak zalecić stosowanie cyprofloksacyny w tej grupie chorych.

Preparat, podobnie jak inne fluorochinolony, może powodować zapalenie lub zerwanie ścięgien (przypadki zerwania ścięgna Achillesa), zwłaszcza u osób starszych oraz stosujących glikokortykosteroidy. Zapalenie i zerwanie ścięgien może wystąpić zarówno w ciągu pierwszych 48 godzin leczenia, jak też po kilku miesiącach od zakończenia leczenia. Jeżeli pojawi się bolesny obrzęk lub stan zapalny ścięgien, należy zaprzestać stosowania preparatu, unikać wysiłku fizycznego i skonsultować się z lekarzem.

Należy zachować ostrożność u chorych na miastenię (nużliwość mięśni), ze względu na ryzyko nasilenia objawów.

W przypadku wystąpienia zaburzeń widzenia lub jakichkolwiek zaburzeń związanych z oczami należy niezwłocznie skonsultować się z lekarzem.

Cyprofloksacyna, podobnie jak inne chinolony, obniża próg drgawkowy i może powodować wystąpienie drgawek. Należy zachować ostrożność u osób z chorobami ośrodkowego układu nerwowego (np. z padaczką) zwiększającymi ryzyko wystąpienia drgawek. U tych osób tylko lekarz może ocenić stosunek ryzyka do korzyści. Jeżeli wystąpią drgawki, należy przerwać stosowanie preparatu i niezwłocznie skonsultować się z lekarzem.

Mogą wystąpić reakcje psychotyczne. U osób chorych na depresję lub psychozę może dojść do pogłębienia tych stanów i wystąpienia myśli, a także prób samobójczych. W takich sytuacjach należy natychmiast przerwać leczenie cyprofloksacyną i skonsultować się z lekarzem.

Stosowanie preparatu może powodować wystąpienie polineuropatii (ból, uczucie pieczenia, osłabienie mięśni, zaburzenia czucia, drętwienia). W przypadku wystąpienia objawów neurologicznych, należy przerwać stosowanie preparatu i niezwłocznie skonsultować się z lekarzem.

Cyprofoksacyna może powodować zmiany w zapisie EKG, dlatego wymagana jest ostrożność podczas stosowania preparatu u osób z czynnikami ryzyka wydłużenia odstępu QT (np. wrodzone lub nabyte wydłużenie odstępu QT, przyjmowanie leków wydłużających odstęp QT, zaburzenia elektrolitowe, zaburzenia czynności i choroby serca, w tym bradykardia, niewydolność i zawał serca). Kobiety oraz osoby w podeszłym wieku mogą być bardziej wrażliwi na działanie leków wydłużających odstęp QT; w tej grupie chorych należy zachować szczególną ostrożność.

U chorych na cukrzycę należy szczególnie uważnie kontrolować stężenie glukozy we krwi. W okresie stosowania chinolonów u chorych na cukrzycę, zwłaszcza w podeszłym wieku, może wystąpić hipoglikemia.

Jeżeli w trakcie leczenia lub po jego zakończeniu wystąpi biegunka, nie należy leczyć jej samodzielnie, lecz skonsultować się z lekarzem. Istnieje bowiem ryzyko wystąpienia rzekomobłoniastego zapalenia jelit, niekiedy o ciężkim, zagrażającym życiu przebiegu. Jego objawy kliniczne spowodowane są przez pałeczkę Clostridium difficile, która może namnażać się w warunkach zaburzenia prawidłowej flory bakteryjnej w jelitach. Nie należy wówczas stosować leków hamujących perystaltykę jelit. Konieczne może być uzupełnienie płynów i elektrolitów oraz dodatkowe leczenie.

Osoby stosujące preparat powinny dbać o właściwe nawodnienie organizmu i unikanie pokarmów mogących wpływać na alkalizację moczu. Złe nawodnienie w okresie leczenia preparatem oraz alkalizacja moczu może sprzyjać pojawianiu się kryształków w moczu (krystaluria).

U chorych z zaburzeniami czynności nerek konieczne jest dostosowanie dawkowania; lekarz dostosuje dawkowanie w zależności od wartości klirensu kreatyniny.

Stosowanie preparatu może spowodować zagrażającą życiu niewydolność wątroby oraz martwicę wątroby. Jeżeli wystąpią jakiekolwiek objawy świadczące o zaburzeniach czynności wątroby (brak łaknienia, żółtaczka, ciemna barwa moczu, świąd lub tkliwość brzucha) leczenie należy przerwać i niezwłocznie skonsultować się z lekarzem.

Należy unikać stosowania cyprofloksacyny u osób z niedoborem dehydrogenazy glukozo-6-fosforanowej, chyba że lekarz uzna inaczej. U tych osób istnieje ryzyko hemolizy (nieodwracalnego uszkodzenia krwinek). W przypadku stosowania preparatu u tych osób należy zachować ostrożność i obserwować czy nie występują objawy hemolizy (odpowiednie badania laboratoryjne).

Długotrwałe stosowanie antybiotyku może spowodować, że pierwotnie wrażliwe szczepy bakteryjne staną się oporne na stosowany antybiotyk; może nastąpić selekcja szczepów opornych na cyprofloksacynę.

Stosowanie preparatu może powodować zwiększenie stężenia oraz kliniczne objawy przedawkowania niektórych, równolegle stosowanych leków. Dotyczy to szczególnie leków metabolizowanych na tej samej drodze enzymatycznej co cyprofloksacyna (cytochrom P450 izoenzym 1A2) takich jak: teofilina, metyloksantyny, kofeina, duloksetyna, klozapina, olanzapina, ropinirol, tyzanidyna, agomelatyna. Stosowanie z tyzanidyną jest przeciwwskazane. W innych przypadkach należy zachować ostrożność i obserwować, czy nie występują objawy przedawkowania.

Nie zaleca się stosowania preparatu z metotreksatem.

Wyniki bakteriologicznych posiewów na Mycobacterium tuberculosis mogą być fałszywie ujemne u osób stosujących preparat.

Czy ten preparat ma wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów?

Preparat może wywierać wpływ na układ nerwowy i powodować wydłużenie czasu reakcji. Preparat może znacząco zaburzać zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania urządzeń/maszyn.

Preparat ma postać tabletek powlekanych, do stosowania doustnego. Stosuj preparat zgodnie z zaleceniami lekarza. Nie przekraczaj zaleconych dawek, ponieważ nie zwiększy to skuteczności działania leku, a może zaszkodzić Twojemu zdrowiu i życiu. Jeżeli masz jakiekolwiek wątpliwości dotyczące stosowania preparatu, skonsultuj się z lekarzem.

Lekarz dobierze dawkowanie indywidualnie w zależności od wskazania, nasilenia i miejsca zakażenia, wrażliwości drobnoustrojów i czynności nerek chorego. W pewnych szczególnych grupach pacjentów konieczna jest modyfikacja dawkowania. Niekiedy konieczne jest leczenie skojarzone z innymi lekami przeciwbakteryjnymi.

Dorośli:

Zakażenia dolnych dróg oddechowych: 500–750 mg 2 razy na dobę, przez 7–14 dni.

Zakażenia górnych dróg oddechowych: zaostrzenie przewlekłego zapalenia zatok oraz przewlekłe ropne zapalenie ucha środkowego: 500–750 mg 2 razy na dobę, przez 7–14 dni; złośliwe zapalenie ucha zewnętrznego: 750 mg 2 razy na dobę, przez 28 dni do 3 miesięcy.

Zakażenia układu moczowego: zapalenie pęcherza moczowego: niepowikłane 250–500 mg 2 razy na dobę przez 3 dni (u kobiet przed menopauzą można zastosować 500 mg jednorazowo), powikłane: 500 mg 2 razy na dobę przez 7 dni; odmiedniczkowe zapalenie nerek: niepowikłane 500 mg 2 razy na dobę przez 7 dni, powikłane 500–750 mg 2 razy na dobę przez co najmniej 10 dni, w szczególnych przypadkach ponad 21 dni; zapalenie gruczołu krokowego 500–750 mg 2 razy na dobę przez 2–4 tygodni (ostre) lub 4–6 tygodni (przewlekłe).

Rzeżączkowe zapalenie cewki moczowej lub szyjki macicy: jednorazowo 500 mg (pojedyncza dawka).

Zapalenie jądra i najądrza oraz zarządów miednicy mniejszej: 500–750 mg 2 razy na dobę przez co najmniej 14 dni.

Biegunka wywołana przez bakterie chorobotwórcze, w tym Shigella spp.: 500 mg 2 razy na dobę przez 1 dzień (z wyjątkiem zakażenia Shigella dysenteriae typu I, gdzie leczenie przez 5 dni); biegunka wywołana przez Vibrio cholerae: 500 mg 2 razy na dobę przez 3 dni; dur brzuszny: 500 mg 2 razy na dobę przez 7 dni; zakażenia w obrębie jamy brzusznej wywołane przez bakterie Gram–ujemne: 500–750 mg 2 razy na dobę przez 5–14 dni.

Zakażenia skóry i tkanek miękkich: 500–750 mg 2 razy na dobę przez 7–14 dni.

Zakażenia kości i stawów: 500–750 mg 2 razy na dobę maksymalnie przez 3 miesiące.

Leczenie zakażeń u osób chorych na neutropenię (w skojarzeniu z innymi lekami przeciwbakteryjnymi): 500–750 mg 2 razy na dobę przez cały okres trwania neutropenii.

Zapobieganie inwazyjnym zakażeniom wywołanym przez Neisseria meningitidis: jednorazowo 500 mg (pojedyncza dawka).

Płucna postać wąglika (po kontakcie):500 mg 2 razy na dobę przez 60 dni od kontaktu z wąglikiem.

U chorych w podeszłym wieku lekarz dostosuje dawkę do ciężkości zakażenia i czynności nerek.

Dorośli z zaburzeniami czynności nerek:

Lekarz zaleci dawkę w zależności od stopnia niewydolności nerek. Jeżeli klirens kreatyniny (w przeliczeniu na 1,73 m2) wynosi 30–60 ml/min stosuje się 250–500 mg co 12 godz. Jeżeli klirens kreatyniny (w przeliczeniu na 1,73 m2) jest mniejszy niż 30 ml/min stosuje się 250–500 mg co 24 godz. W przypadku osób poddawanych hemodializie lub dializie otrzewnowej lekarz zaleci odpowiednie dawkowanie.

W przypadku zaburzeń czynności wątroby modyfikacja dawki nie jest konieczna.

Dzieci i młodzież:

Mukowiscydoza: 20 mg/kg masy ciała 2 razy na dobę (maksymalna dawka jednorazowa wynosi 750 mg), przez 10–14 dni.

Powikłane zakażenia układu moczowego oraz odmiedniczkowe zapalenie nerek: 10–20 mg/kg masy ciała 2 razy na dobę (maksymalna dawka jednorazowa wynosi 750 mg) przez 10–21 dni.

Płucna postać wąglika (po kontakcie): 10–15 mg/kg masy ciała, 2 razy na dobę (maksymalna dawka jednorazowa wynosi 500 mg) przez 60 dni po kontakcie z bakterią wąglika.

Inne ciężkie zakażenia: 20 mg/kg masy ciała 2 razy na dobę (maksymalna dawka jednorazowa wynosi 750 mg), przez okres zalecony przez lekarza.

Dzieci z zaburzeniami czynności nerek i/lub wątroby:

Nie przeprowadzono badań dotyczących dawkowania cyprofloksacyny u dzieci z zaburzeniami czynności nerek i/lub wątroby.

Sposób podawania leku:

Stosować doustnie. Tabletki należy połykać w całości, bez rozgryzania, popijając wodą. Można przyjmować niezależnie od posiłków. Jeśli lek jest przyjmowany przed jedzeniem, substancja czynna wchłania się szybciej. Nie stosować z produktami nabiałowymi (mleko, jogurt) ani z sokami owocowymi wzbogacanymi minerałami (np. sok pomarańczowy z dodatkiem wapnia).

Należy ściśle przestrzegać odstępów czasowych pomiędzy dawkami.

W okresie ciąży nie stosuj żadnego leku bez konsultacji z lekarzem!

Bardzo ważne jest, aby przed zastosowaniem jakiegokolwiek leku w okresie ciąży lub w okresie karmienia piersią skonsultować się z lekarzem i wyjaśnić ponad wszelką wątpliwość potencjalne zagrożenia i korzyści związane ze stosowaniem danego leku. Jeżeli jesteś w ciąży lub planujesz ciążę, poinformuj o tym lekarza przepisującego receptę na ten lek.

Preparatu nie należy stosować w ciąży.

Cyprofloksacyna przenika do mleka kobiecego. Stosowanie preparatu w okresie karmienia piersią jest przeciwwskazane.

Poinformuj lekarza o wszystkich przyjmowanych ostatnio lekach, również o tych, które są wydawane bez recepty.

Przeciwwskazane jest stosowanie cyprofloksacyny równolegle z tyzanidyną.

Cyprofoksacynę, podobnie jak inne fluorochinolony, należy stosować z zachowaniem ostrożności u osób przyjmujących leki wydłużające odstęp QT w zapisie EKG, takie jak np. leki przeciwarytmiczne klasy Ia i III (w tym chinidyna, disopiramid, amiodaron, sotalol, dofetylid, ibutylid), leki przeciwpsychotyczne, antybiotyki makrolidowe, trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne.

Należy zachować ostrożność stosując równolegle leki zawierające wielowartościowe kationy lub substancje mineralne (zawierające jony magnezu, glinu, wapnia, żelaza), polimery wiążące fosforany (np. sewelamer lub węglan lantanu), sukralfat lub leki zobojętniające sok żołądkowy (nie dotyczy blokerów receptora H2) oraz leki o dużej pojemności buforowej (np. tabletki dydanozyny), ponieważ substancje te zmniejszają wchłanianie cyprofloksacyny. Cyprofloksacynę należy stosować albo 1–2 godziny przed podaniem, albo co najmniej 4 godziny po podaniu tych preparatów.

Wapń spożywany z dietą nie wpływa znacząco na wchłanianie cyprofloksacyny. Należy jednak unikać przyjmowania cyprofloksacyny z nabiałem lub popijania tabletki napojami wzbogaconymi minerałami (np. mleko, jogurt, sok pomarańczowy wzbogacony wapniem), ponieważ może to zmniejszać wchłanianie cyprofloksacyny.

Probenecyd zmniejsza wydalanie cyprofloksacyny przez nerki i powoduje zwiększenie jej stężenia we krwi.

Metoklopramid zwiększa szybkość wchłaniania cyprofloksacyny.

Omeprazol może w niewielkim stopniu zmniejszać ogólnoustrojową ekspozycję na cyprofloksacynę.

Nie zaleca się stosowania preparatu z metotreksatem. Cyprofloksacyna może zwiększać stężenie i nasilać toksyczność metotreksatu.

Cyprofloksacyna może zwiększać stężenie teofiliny we krwi i nasilać jej działania niepożądane (niekiedy mogące stanowić zagrożenie życia). W razie konieczności stosowania obu leków, lekarz zaleci monitorowanie stężenia teofiliny we krwi i odpowiednio zmniejszy jej dawkę.

W przypadku stosowania preparatu z kofeiną lub pentoksyfiliną (pochodne ksantyn), możliwe zwiększenie stężenia w osoczu tych substancji.

Cyprofloksacyna może wywierać wpływ na stężenie fenytoiny (w przypadku fenytoiny możliwe jest zarówno zwiększenie jak i zmniejszenie jej stężenia); zaleca się monitorowanie stężenia fenytoiny we krwi.

Stosowanie preparatu z cyklosporyną może zwiększać stężenie kreatyniny we krwi (2 razy w tygodniu należy kontrolować stężenie kreatyniny w surowicy krwi).

Stosowanie preparatu z doustnymi lekami przeciwzakrzepowymi, antagonistami witaminy K takimi jak warfaryna, acenokumarol, fenprokumon lub fluindion, może nasilać ich działanie przeciwzakrzepowe. Należy kontrolować parametry krzepnięcia krwi (wartość INR) w trakcie leczenia cyprofloksacyną i przez krótki czas po zakończeniu jej stosowania.

Cyprofloksacyna może powodować zwiększenie stężenia oraz kliniczne objawy przedawkowania równolegle stosowanych leków metabolizowanych na tej samej drodze enzymatycznej, co cyprofloksacyna (cytochrom P450 izoenzym 1A2) takich jak: teofilina, metyloksantyny, kofeina, duloksetyna, klozapina, olanzapina, ropinirol, agomelatyna, tyzanidyna. Stosowanie z tyzanidyną jest przeciwwskazane. W innych przypadkach należy zachować ostrożność i obserwować, czy nie występują objawy przedawkowania, także przez pewien czas po zakończeniu leczenia cyprofloksacyną. Lekarz może zalecić modyfikację dawek.

Cyprofloksacyna może nasilić działania niepożądane lidokainy.

Cyprofloksacyna może powodować zwiększenie stężenia sildenafilu; lekarz rozważy stosunek ryzyka do korzyści i oceni, czy możliwe jest równoległe stosowanie obu preparatów.

Nie zaleca się stosowania preparatu i zolpidemu; możliwe zwiększenie stężenia zolpidemu.

Jak każdy lek, również Proxacin 250, –500 może powodować działania niepożądane, chociaż nie wystąpią one u wszystkich chorych stosujących ten preparat. Pamiętaj, że oczekiwane korzyści ze stosowania leku są z reguły większe, niż szkody wynikające z pojawienia się działań niepożądanych.

Do częstych lub niezbyt częstych działań niepożądanych mogących wystąpić po zastosowaniu preparatu należą: nudności, wymioty, biegunka, bóle brzucha, niestrawność, wzdęcia, brak łaknienia, zaburzenia smaku, zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych i zwiększenie stężenia bilirubiny we krwi, zaburzenia czynności nerek, bóle i zawroty głowy, zaburzenia snu (senność, bezsenność), pobudzenie, nadaktywność psychoruchowa, nadkażenia grzybicze, eozynofilia, bóle mięśni i stawów, osłabienie i gorączka, wysypka, pokrzywka świąd; artropatie u dzieci.

Rzadko: zapalenie okrężnicy (bardzo rzadko mogące zagrażać życiu), leukopenia (zmniejszenie liczby leukocytów), niedokrwistość, neutropenia, małopłytkowość/nadpłytkowość, leukocytoza, hiper/hipoglikemia, splątanie, lęk, niepokój, depresja, myśli samobójcze, próby samobójcze, omamy, parestezje, zaburzenia czucia, drżenia, drgawki, zaburzenia widzenia (podwójne widzenie), zaburzenia słuchu i równowagi, zwiększenie częstotliwości rytmu serca (tachykardia), u niektórych osób, zwłaszcza z istniejącymi czynnikami ryzyka, może wystąpić wydłużenie odstępu QT w zapisie EKG, rozszerzenie naczyń, niedociśnienie tętnicze, omdlenia, duszność, stan astmatyczny, zaburzenia czynności wątroby, w tym zapalenie wątroby, żółtaczka, reakcje nadwrażliwości na światło, zapalenie stawów, zwiększone napięcie i kurcze mięśni, niewydolność nerek, krwiomocz, występowanie kryształów w moczu, śródmiąższowe zapalenie nerek, obrzęk, nadmierna potliwość, reakcje alergiczne i obrzęk naczynioruchowy.

Bardzo rzadko: zaburzenia hematologiczne (niedokrwistość hemolityczna, agranulocytoza [znaczny niedobór granulocytów], zagrażająca życiu pancytopenia [niedobór erytrocytów, leukocytów i płytek krwi], zahamowanie czynności szpiku kostnego), reakcje psychotyczne, próby samobójcze, migrena, zaburzenia koordynacji ruchowej, nadciśnienie wewnątrzczaszkowe, zniekształcone widzenie kolorów, zaburzenia węchu, zapalenie naczyń, zapalenie trzustki, martwica wątroby, zagrażająca życiu postępująca niewydolność wątroby, osłabienie mięśni, zapalenia i zerwania ścięgien (głównie ścięgna Achillesa), nasilenie objawów miastenii, reakcja podobna do choroby posurowiczej, reakcje nadwrażliwości, w tym stanowiący zagrożenie życia wstrząs anafilaktyczny (wystąpienie wstrząsu jest możliwe nawet po przyjęciu pojedynczej dawki), zaburzenia w obrębie skóry i tkanki podskórnej, niekiedy o ciężkim, zagrażającym życiu przebiegu (wybroczyny, rumień wielopostaciowy, zespół Stevensa i Johnsona, martwica toksyczna rozpływna naskórka).

Ponadto możliwe działania niepożądane, dla których nie określono częstości ich występowania: mania, hipomania, polineuropatia obwodowa (zaburzenia czucia, osłabienie mięśni, mrowienie, drętwienie), wydłużenie odstępu QT w zapisie EKG, zaburzenia rytmu serca, w tym zagrażające życiu zaburzenia typu torsade de pointes (u chorych z czynnikami ryzyka), ostra uogólniona osutka krostkowa, osutka polekowa z eozynofilią i objawami ogólnymi, zwiększenie wartości współczynnika INR u chorych leczonych antagonistami witaminy K.