medycyna praktyczna dla pacjentów
medycyna praktyczna dla pacjentów
Chloropromazyna to lek z grupy leków przeciwpsychotycznych (klasycznych), będący alifatyczną pochodną fenotiazyny. Blokuje receptory dopaminowe (jest ich antagonistą) przez co hamuje przekaźnictwo zależne od dopaminy w szlaku limbicznym i nigrostriatalnym. Prowadzi to do obniżenia poziomu dopaminy w określonych strukturach ośrodkowego układu nerwowego (OUN). Ponadto blokuje receptory 5-HT2 (jednak słabiej niż atypowe leki przeciwpsychotyczne), receptory adrenergiczne a1, receptory muskarynowe (działa cholinolitycznie) oraz receptory histaminowe H1 (więcej informacji – patrz: opis leków przeciwpsychotycznych).
Chloropromazyna oprócz działania przeciwpsychotycznego wykazuje działanie uspokajające (zwłaszcza na początku leczenia), przeciwautystyczne, przeciwlękowe oraz przeciwwymiotne (wpływ umiarkowany). Pobudza wydzielanie prolaktyny oraz wywiera hamujący wpływ na ośrodek termoregulacji.
Wskazaniem do stosowania chloropromazyny jest schizofrenia przebiegająca z silnymi objawami podniecenia i niepokoju ruchowego i nasilonymi objawami wytwórczymi. Stosowana jest także w celu opanowania stanu maniakalnego, niepokoju w innych psychozach niż schizofreniczne (psychozy wieku podeszłego, psychozy egzogenne) oraz jako środek przeciwwymiotny (choroba lokomocyjna, choroba popromienna). Stosuje się ją także w premedykacji (farmakologicznym przygotowaniu) przed zabiegami operacyjnymi jako lek uspokajający i przeciwwymiotny oraz we wprowadzeniu do hipotermii. Jest także stosowana w zaburzeniach zachowania u dzieci (zaburzenia emocjonalne, agresja, nadpobudliwość i autyzm), w schizofrenii u dzieci oraz w tężcu jako lek pomocniczy (często w skojarzeniu z barbituranami) i w objawach abstynencji w toksykomanii. Innymi wskazaniami są ostra porfiria, zaburzenia ruchowe o typie pląsawiczym, choroby neurologiczne objawiające się reakcjami nieproporcjonalnymi do czynnika prowokującego oraz czkawka oporna na leczenie. Lek stosowany jest u dorosłych i dzieci (u dzieci przed ukończeniem 1. rż. wyłącznie w stanach zagrożenia życia).
Chloropromazyna jest stosowana doustnie, domięśniowo i dożylnie. Zwiększanie oraz zmniejszanie dawek jest przeprowadzane stopniowo. W psychiatrii wychodzi się od dawki początkowej i stopniowo się ją zwiększa do określonej dawki. Po tzw. okresie stabilizacji (zazwyczaj do 6 miesięcy), dawki są stopniowo zmniejszane do określonych dawek podtrzymujących podawanych przez 2–3 lata po pierwszym epizodzie psychozy lub przez 5 lat (czasem dłużej) w przypadku nawrotów. Odpowiedź na leczenie chloropromazyną u chorych na schizofrenię może być opóźniona. Z uwagi na zmniejszenie zdolności koncentracji podczas leczenia nie wolno prowadzić pojazdów, obsługiwać maszyn, spożywać napojów alkoholowych. Podczas leczenia chloropromazyną może wystąpić zabarwienie moczu w kolorach od różowego do pomarańczowego.
Chloropromazyna dobrze się wchłania po podaniu doustnym i domięśniowym. Podana doustnie ulega efektowi pierwszego przejścia, co oznacza, że jej ilość we krwi jest mniejsza od ilości wchłoniętej w przewodzie pokarmowym. Pokarm nie wpływa na dostępność biologiczną leku podanego doustnie. Działanie pojawia się 15–30 min po podaniu domięśniowym i 30–60 min po podaniu doustnym. Biologiczny okres półtrwania leku wynosi ok. 30 h. Podlega szybkim przemianom w wątrobie i w postaci nieaktywnych metabolitów jest wydalana przez nerki i przewód pokarmowy.
Więcej informacji – patrz: opisy preparatów
w dni powszednie od 8.00 do 18.00
Cena konsultacji 29 zł
Pulmonolog – czym się zajmuje, jakie choroby leczy?
Gastrolog (gastroenterolog) - czym się zajmuje, jakie choroby leczy?
