medycyna praktyczna dla pacjentów
medycyna praktyczna dla pacjentów
Mechanizm działania
Koniugat chimerowego przeciwciała monoklonalnego skierowanego przeciwko CD30 i jednometylowanej aurystatyny E (MMAE). Przeciwciało monoklonalne uzyskuje się z komórek jajnika chomika chińskiego metodami inżynierii genetycznej. Jednometylowana aurystatyna E jest lekiem cytotoksycznym, będącym inhibitorem mikrotubuli. Brentuksymab wedotin powoduje wybiórczo apoptozę komórek nowotworowych z ekspresją CD30. Koniugat wiąże się z antygenem CD30 na powierzchni komórek. Powstały kompleks ulega internalizacji, a następnie przenika do przestrzeni lizosomalnej. W wyniku proteolizy w obrębie komórki uwalniany jest lek cytotoksyczny, który po związaniu się z tubuliną rozrywa sieć mikrotubuli. Dochodzi do zatrzymania cyklu komórkowego z następową apoptozą komórek nowotworowych z ekspresją CD30. Ze względu na mechanizm działania lek może przezwyciężyć oporność na chemioterapię wielolekową, gdyż u pacjentów z taką opornością, niezależnie od ewentualnego wcześniejszego przeszczepienia, ekspresja CD30 jest stała. Lek nie wydłuża odstępu QT w stopniu klinicznie istotnym.
Farmakokinetyka
cmax osiągane jest zazwyczaj pod koniec wlewu. Ekspozycja na lek jest w przybliżeniu proporcjonalna do dawki. Głównym metabolitem koniugatu jest MMAE. Ekspozycja na MMAE maleje po podaniu wielokrotnym koniugatu do ok. 50–80% wartości ekspozycji po pierwszej dawce. W pierwszym cyklu większa ekspozycja na MMAE wiąże się z bezwzględnym zmniejszeniem liczby neutrofili. In vitro wiązanie MMAE z białkami ludzkiego osocza wynosi 68–82%. Nie jest prawdopodobne, aby MMAE wypierał lub był wypierany przez leki silnie wiążące się z białkami. In vitro MMAE jest substratem P-gp i nie jest inhibitorem P-gp. Oczekuje się katabolizmu koniugatu jako białka z odzyskiem lub eliminacją aminokwasów będących komponentami. Dane sugerują, że jedynie mała część MMAE podlega metabolizmowi. Co najmniej jeden metabolit MMAE jest czynny in vitro. MMAE jest substratem cytochromu CYP3A4 i prawdopodobnie CYP2D6. Metabolizm MMAE zachodzi głównie za pośrednictwem oksydacji przez CYP3A4/5. MMAE hamuje jedynie CYP3A4/5 w stężeniach dużo większych niż osiągane podczas klinicznego stosowania koniugatu. MMAE nie indukuje wątrobowych enzymów CYP450. t1/2 koniugatu wynosi 4–6 dni, natomiast MMAE 3–4 dni. MMAE ulega wydaleniu z kałem i moczem. U osób z zaburzeniami czynności wątroby ekspozycja na MMAE zwiększa się ok. 2,3-krotnie, natomiast u osób z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek – ok. 1,9-krotnie.
Chłoniak ziarniczy (Hodgkina)
Leczenie dorosłych pacjentów z nieleczonym wcześniej chłoniakiem ziarniczym (Hodgkina) CD30-dodatnim w III lub IV stopniu zaawansowania, w skojarzeniu z doksorubicyną, winblastyną i dakarbazyną.
Leczenie dorosłych pacjentów z CD30-dodatnim chłoniakiem ziarniczym (Hodgkina), ze zwiększonym ryzykiem nawrotu lub progresji choroby po autologicznym przeszczepieniu komórek macierzystych szpiku (ASCT).
Leczenie dorosłych pacjentów z nawrotowym lub opornym na leczenie CD30-dodatnim chłoniakiem ziarniczym (Hodgkina) po autologicznym przeszczepieniu komórek macierzystych szpiku (ASCT) lub po przynajmniej 2 wcześniejszych terapiach, w przypadku, gdy ASCT lub polichemioterapia nie stanowi opcji leczenia.
Układowy chłoniak anaplastyczny z dużych komórek
Leczenie dorosłych pacjentów z nawrotowym lub opornym na leczenie układowym chłoniakiem anaplastycznym z dużych komórek.
Leczenie dorosłych pacjentów z nieleczonym wcześniej układowym chłoniakiem anaplastycznym z dużych komórek, w skojarzeniu z cyklofosfamidem, doksorubicyną i prednizonem.
.
T-komórkowy chłoniak skórny
Leczenie dorosłych pacjentów z CD30-dodatnim T-komórkowym chłoniakiem skórnym, u których stosowano uprzednio co najmniej jedno leczenie systemowe.
Nadwrażliwość na którykolwiek składnik preparatu, jednoczesne stosowanie bleomycyny.
Postępująca wieloogniskowa leukoencefalopatia
U pacjentów leczonych brentuksymabem wedotin może nastąpić reaktywacja wirusa JC wywołująca postępującą wieloogniskową leukoencefalopatię (PML). Chorych powinno się ściśle obserwować pod kątem wystąpienia nowych lub nasilenia istniejących objawów neurologicznych, zaburzeń funkcji poznawczych lub zachowań, które mogą sugerować PML. W przypadku podejrzenia PML należy wstrzymać podawanie leku oraz przeprowadzić konsultację neurologiczną i odpowiednie badania diagnostyczne. W przypadku potwierdzenia rozpoznania PML należy na stałe przerwać podawanie leku.
Ostre zapalenie trzustki
Pacjentów należy ściśle obserwować pod kątem wystąpienia objawów ostrego zapalenia trzustki (np. pojawienie się lub nasilenie bólu brzucha). W przypadku podejrzenia ostrego zapalenia trzustki należy wstrzymać podawanie leku, natomiast w razie jego rozpoznania zaprzestać stosowania leku.
Toksyczne działanie na płuca
Podczas leczenia zgłaszano przypadki toksycznego działania na płuca (w tym zapalenie płuc, choroba śródmiąższowa płuc i zespół ostrej niewydolności oddechowej). Chociaż nie ustalono związku przyczynowego ze stosowaniem brentuksymabu wedotin, nie można go wykluczyć. W razie pojawienia się lub nasilenia istniejących objawów ze strony płuc (np. kaszel, duszność), należy niezwłocznie przeprowadzić ocenę diagnostyczną i wdrożyć odpowiednie leczenie; należy też rozważyć przerwanie leczenia brentuksymabem wedotin do czasu zakończenia diagnostyki i uzyskania poprawy klinicznej.
Zakażenia
Podczas leczenia pacjenci powinni być ściśle obserwowani pod kątem wystąpienia ciężkich lub oportunistycznych zakażeń.
Reakcje związane z wlewem
Pacjentów należy ściśle obserwować podczas podawania wlewu oraz po jego podaniu ze względu na reakcje z nim związane (reakcje bezpośrednie i opóźnione oraz reakcja anafilaktyczna); wlew należy przerwać w razie wystąpienia reakcji z nim związanej oraz wdrożyć odpowiednie leczenie; po ustąpieniu objawów można wznowić podawanie leku ze zmniejszoną szybkością. Chorzy, u których wcześniej wystąpiła reakcja związana z podaniem leku powinni otrzymać premedykację przed kolejnymi wlewami. Reakcje związane z wlewem występują częściej i są bardziej nasilone u osób z przeciwciałami przeciwko brentuksymabowi wedotin (więcej informacji – patrz: Działanie niepożądane).
Zespół rozpadu guza
Chorych z guzami szybko proliferującymi oraz guzami o dużej masie należy ściśle obserwować ze względu na ryzyko wystąpienia zespołu rozpadu guza.
Neuropatia obwodowa
Podawanie leku może powodować neuropatię obwodową, zarówno czuciową jak i ruchową, która w większości przypadków jest odwracalna. Należy kontrolować objawy neuropatii, takie jak niedoczulica, przeczulica, parestezje, dyskomfort, uczucie pieczenia, ból neuropatyczny lub osłabienie. Pacjenci, u których pojawiają się nowe lub nasilają się objawy neuropatii obwodowej mogą wymagać modyfikacji dawkowania albo przerwania leczenia (szczegółowe informacje – patrz: Dawkowanie).
Toksyczność hematologiczna
Po podaniu leku może wystąpić niedokrwistość 3. lub 4. stopnia, małopłytkowość i długotrwała (≥1 tydz.) neutropenia 3. lub 4. stopnia (postępowanie w razie jej wystąpienia – patrz: Dawkowanie). Należy monitorować morfologię krwi przed podaniem każdej dawki leku oraz kontrolować temperaturę ciała.
Gorączka neutropeniczna
W razie wystąpienia gorączki neutropenicznej należy wdrożyć odpowiednie leczenie.
Ciężkie reakcje skórne
W przypadku wystąpienia zespołu Stevensa i Johnsona, martwicy toksycznej rozpływnej naskórka lub reakcji polekowej z eozynofilią i objawami ogólnoustrojowymi (zespół DRESS) należy przerwać podawanie leku i zastosować odpowiednie leczenie.
Powikłania żołądkowo-jelitowe
Ze względu na ryzyko wystąpienia powikłań żołądkowo-jelitowych, w tym niedrożności jelit, zapalenia jelita cienkiego i okrężnicy, neutropenicznego zapalenia okrężnicy, nadżerek, owrzodzeń, perforacji i krwawienia, w przypadku pojawienia się u chorego nowych lub nasilenia istniejących objawów ze strony przewodu pokarmowego należy przeprowadzić odpowiednią diagnostykę i zapewnić odpowiednie leczenie.
Hepatotoksyczność
Przed rozpoczęciem leczenia i w jego trakcie należy regularnie monitorować czynność wątroby, a w razie wystąpienia objawów hepatotoksyczności konieczna może być modyfikacja dawkowania lub przerwanie leczenia.
Hiperglikemia
U osób, u których wystąpia hiperglikemia należy monitorować stężenie glukozy we krwi, a w razie konieczności zastosować leczenie przeciwcukrzycowe.
Zaburzenia czynności wątroby i/lub nerek
Doświadczenie dotyczące stosowania leku u osób z zaburzeniami czynności nerek i wątroby jest ograniczone. Ciężkie zaburzenia czynności nerek, zaburzenia czynności wątroby oraz małe stężenia albuminy w osoczu mogą mieć wpływ na klirens jednometylowanej aurystatyny E (MMAE).
Dzieci i młodzież
Nie określono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności u dzieci i młodzieży w wieku <18 lat.
Skórny chłoniak T-komórkowy CD30-dodatni
Brak wystarczających danych dotyczących stosowania brentuksymabu wedotin w podtypach chłoniaka skórnego T-komórkowego CD30-dodatniego, innych niż ziarniniak grzybiasty i pierwotnie skórny chłoniak anaplastyczny z dużych komórek T. W 2 badaniach 2 fazy aktywność choroby stwierdzono w takich podtypach, jak zespół Sezary’ego, grudkowatość limfoidalna i chłoniak skórny T-komórkowy o mieszanej histologii. Powyższe dane wskazują, że skuteczność i bezpieczeństwo stosowania można ekstrapolować na inne podtypy chłoniaka skórnego T-komórkowego CD30-dodatniego; lek należy jednak stosować ostrożnie w tych grupach chorych po dokładnym, indywidualnym rozważeniu stosunku potencjalnego ryzyka do korzyści.
Bleomycyna
Jednoczesne stosowanie z bleomycyną jest przeciwwskazane ze względu na ryzyko wystąpienia toksyczności plucnej.
Inhibitory CYP3A4 i P-gp
Jednoczesne podawanie z ketokonazolem (silny inhibitor CYP3A4 i P-gp) zwiększa ekspozycję na jednometylowaną aurystatynę E (MMAE) o ok. 73%, natomiast nie zmienia ekspozycji na brentuksymab wedotin; jednoczesne podawanie leku z silnymi inhibitorami CYP3A4 i P-gp może zwiększać częstość występowania neutropenii.
Induktory CYP3A4
Jednoczesne stosowanie z ryfampicyną (silny induktor CYP3A4) nie zmienia ekspozycji na brentuksymab wedotin, natomiast prawdopodobnie zmniejsza ekspozycję na MMAE.
Substraty CYP3A4
Brentuksymab wedotin nie zmienia metabolizmu równolegle stosowanego midazolamu (substrat CYP3A4), w związku z tym nie oczekuje się, aby zmieniał ekspozycję na leki, które są metabolizowane z udziałem CYP3A4.
Doksorubicyna, winblastyna i dakarbazyna
Podczas leczenia skojarzonego właściwości farmakokinetyczne doksorubicyny, winblastyny, dakarbazyny i MMAE są podobne do tych w monoterapii. Brentuksymab wedotin nie wpływa na ekspozycję doksorubicyny, winblastyny i dakarbazyny.
Cyklofosfamid, doksorubicyna i prednizon
Podczas leczenia skojarzonego właściwości farmakokinetyczne cyklofosfamidu, doksorubicyny, prednizonu i MMAE są podobne do tych w monoterapii. Brentuksymab wedotin nie wpływa na ekspozycję cyklofosfamidu, doksorubicyny i prednizonu.
Monoterapia
W badaniach klinicznych podczas stosowania leku w monoterapii ciężkie działania niepożądane występowały u 12% chorych. Z powodu działań niepożądanych leczenie zostało przerwane u 24% osób. Neutropenię 3. stopnia odnotowano u 13%, a 4. stopnia u 5% chorych. U 1 pacjenta wystąpiła konieczność zmniejszenia dawki, u 1 osoby przerwano leczenie z powodu neutropenii. Gorączka neutropeniczna wystąpiła u <1% chorych. Ciężkie zakażenia i zakażenia oportunistyczne wystąpiły u 10% chorych, a posocznica lub wstrząs septyczny u <1% chorych. Neuropatia występowała u 57% chorych, a obwodowa neuropatia ruchowa u 13% chorych. Neuropatia obwodowa spowodowała przerwanie leczenia u 15%, zmniejszenie dawki u 15% i opóźnienie podania dawki u 16% pacjentów.
Bardzo często: zakażenie, zakażenie górnych dróg oddechowych, neutropenia, obwodowa neuropatia czuciowa lub ruchowa, kaszel, duszność, biegunka, nudności, wymioty, zaparcie, ból brzucha, wysypka, świąd, ból mięśni, ból stawów, zmęczenie, gorączka, reakcje związane z podaniem wlewu, zmniejszenie masy ciała.
Często: półpasiec, zapalenie płuc, zakażenie wirusem opryszczki, zakażenie drożdżakowe jamy ustnej, niedokrwistość, małopłytkowość, hiperglikemia, zawroty głowy, zwiększenie aktywności ALT i AST, łysienie, ból pleców, dreszcze.
Niezbyt często: zapalenie płuc wywołane przez Pneumocystis jiroveci, bakteriemia gronkowcowa, zakażenie lub nawrót zakażenia wirusem cytomegalii, posocznica, wstrząs septyczny, gorączka neutropeniczna, reakcje anafilaktyczne, zespół rozpadu guza, polineuropatia demielinizacyjna, ostre zapalenie trzustki, zespół Stevensa i Johnsona, martwica toksyczna rozpływna naskórka.
Częstość nieznana: postępująca wieloogniskowa leukoencefalopatia, reakcja polekowa z eozynofilią i objawami ogólnoustrojowymi (zespół DRESS), wynaczynienie w miejscu podania.
Leczenie skojarzone
Podczas leczenia skojarzonego ciężkie działania niepożądane występowały u 34% chorych. Leczenie zostało przerwane z powodu działań niepożądanych w 10% przypadków. Neutropenię 3. stopnia odnotowano u 17%, a 4. stopnia u 41% chorych; u 2% pacjentów konieczne było zmniejszenie dawki, a u <1% przerwano podawanie co najmniej 1 leku. Gorączka neutropeniczna wystąpiła u 20% chorych. Ciężkie zakażenia i zakażenia oportunistyczne wystąpiły u 15% chorych, a posocznica, wstrząs septyczny lub bakteriemia u <4% chorych. Neuropatia występowała u 67% chorych, a obwodowa neuropatia ruchowa u 11% chorych. Wystąpienie neuropatii obwodowej spowodowało przerwanie leczenia u 7%, zmniejszenie dawki u 21% i opóźnienie podania dawki u 1% pacjentów.
Bardzo często: zakażenie, zakażenie górnych dróg oddechowych, neutropenia, niedokrwistość, gorączka neutropeniczna, zmniejszenie apetytu, bezsenność, obwodowa neuropatia czuciowa lub ruchowa, zawroty głowy, kaszel, duszność, nudności, zaparcia, wymioty, biegunka, ból brzucha, zapalenie jamy ustnej, łysienie, wysypka, ból kości, ból mięśni, ból stawów, ból pleców, zmęczenie, gorączka, zmniejszenie masy ciała.
Często: zapalenie płuc, zakażenie drożdżakowe jamy ustnej, posocznica, wstrząs septyczny, półpasiec, małopłytkowość, hiperglikemia, zwiększenie aktywności ALT i AST, świąd, reakcje związane z podaniem wlewu, dreszcze.
Niezbyt często: zakażenie wirusem opryszczki, zapalenie płuc wywołane przez Pneumocystis jiroveci, reakcje anafilaktyczne, zespół rozpadu guza, ostre zapalenie trzustki, zespół Stevensa i Johnsona.
Immunogenność
W badaniach klinicznych stwierdzono obecność przeciwciał przeciwko brentuksymabowi wedotin, jednak ich obecność nie korelowała z klinicznie istotnym zmniejszeniem stężenia leku w surowicy i nie powodowała zmniejszenia jego skuteczności. Większą częstość reakcji związanych z podaniem wlewu obserwowano u pacjentów z ciągle utrzymującym się dodatnim wynikiem przeciwciał przeciwko lekowi względem pacjentów z przemijającym wynikiem i bez wyniku dodatniego.
Przedawkowanie
Brak swoistego antidotum. W przypadku przedawkowania chory powinien pozostawać pod ścisłą obserwacją w kierunku działań niepożądanych, w szczególności neutropenii; należy stosować leczenie podtrzymujące.
Brak danych dotyczących stosowania leku u kobiet w okresie ciąży. Badania na zwierzętach wykazały szkodliwy wpływ na reprodukcję. Brentuksymabu wedotin nie należy stosować w okresie ciąży z wyjątkiem przypadków, gdy potencjalne korzyści dla matki przewyższają potencjalne ryzyko dla płodu. Jeśli zachodzi potrzeba leczenia kobiety w ciąży, należy wyraźnie poinformować ją o potencjalnym ryzyku dla płodu.
Nie wiadomo czy lek lub jego metabolity przenikają do pokarmu kobiecego. Należy podjąć decyzję czy przerwać karmienie piersią czy przerwać stosowanie leku, uwzględniając korzyści z karmienia piersią dla dziecka i korzyści z leczenia dla matki.
Kobiety w wieku rozrodczym powinny stosować 2 skuteczne metody antykoncepcji podczas leczenia i przez 6 mies. po jego zakończeniu. W badaniach nieklinicznych lek powodował toksyczne działanie na jądra, co może zmieniać płodność u mężczyzn; wykazano, że MMAE ma właściwości aneugeniczne, dlatego zaleca się, aby mężczyźni zamrozili próbki nasienia przed rozpoczęciem leczenia.
Dorośli. I.v. we wlewie trwającym 30 min; lek podawać przez osobny dostęp do żyły. Chorych należy obserwować podczas podawania wlewu i po jego zakończeniu.
Nieleczony wcześniej chłoniak ziarniczy
1,2 mg/kg mc. w 1. i 15. dniu każdego 28-dniowego cyklu leczenia; leczenie prowadzić przez 6 cykli w skojarzeniu z chemioterapią (doksorubicyna, winblastyna, dakarbazyna).
Chłoniak ziarniczy u pacjentów ze zwiększonym ryzykiem nawrotu lub progresji choroby
1,8 mg/kg mc. co 3 tyg.; leczenie należy rozpocząć po zakończeniu okresu rekonwalescencji po ASCT, w zależności od stanu klinicznego; chorzy powinni otrzymać maks. 16 cykli leczenia.
Chłoniak ziarniczy nawrotowy lub oporny na leczenie, układowy chłoniak anaplastyczny z dużych komórek nawrotowy lub oporny na leczenie
1,8 mg/kg mc. co 3 tyg. W przypadku ponownego leczenia chorych, u których wcześniej uzyskano odpowiedź na leczenie, zalecana dawka początkowa wynosi 1,8 mg/kg mc. co 3 tyg.; alternatywnie leczenie można ponowić stosując ostatnią dawkę tolerowaną przez pacjenta. Leczenie kontynuować do czasu wystąpienia progresji choroby lub niemożliwych do zaakceptowania objawów toksyczności. Pacjenci u których nastąpiła stabilizacja choroby, lub których stan się poprawił, powinni otrzymać co najmniej 8 cykli; maks. 16 cykli leczenia (w ciągu ok. roku).
Nieleczony wcześniej układowy chłoniak anaplastyczny z dużych komórek
1,8 mg/kg mc. co 3 tyg. przez 6–8 cykli w skojarzeniu z cyklofosfamidem, doksorubicyną i prednizonem.
T-komórkowy chłoniak skórny
1,8 mg/kg mc. co 3 tyg.; chorzy powinni otrzymać maks. 16 cykli leczenia.
Osoby z dużą masą ciała
U osób z masą ciała >100 kg w celu obliczenia dawki należy przyjąć wartość 100 kg mc.
Uwagi
Przed podaniem każdej dawki należy monitorować morfologię krwi. U wszystkich chorych z nieleczonym wcześniej chłoniakiem ziarniczym lub układowym chłoniakiem anaplastyczym z dużych komórek, u których stosowane jest leczenie skojarzone, zalecana jest pierwotna profilaktyka ze wspomaganiem czynnikiem wzrostu (G-CSF), stosowana od podania pierwszej dawki.
Zaburzenia czynności nerek lub wątroby
Pacjentów z zaburzeniami czynności nerek lub wątroby należy ściśle monitorować w kierunku działań niepożądanych. W przypadku monoterapii u osób z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek lub zaburzeniami czynności wątroby początkowo 1,2 mg/kg mc. co 3 tyg. U pacjentów z łagodnymi zaburzeniami czynności wątroby zalecana dawka początkowa w leczeniu skojarzonym z doksorubicyną, winblastyną i dakarbazyną wynosi 0,9 mg/kg mc. co 2 tyg., natomiast w skojarzeniu cyklofosfamidem, doksorubicyną i prednizonem – 1,2 mg/kg mc. co 3 tyg. Brak danych klinicznych dotyczących stosowania w skojarzeniu z chemioterapią u chorych z zaburzeniami czynności wątroby ze stężeniem bilirubiny całkowitej przekraczającym 1,5-krotnie górną granicę normy (chyba że jest związane z zespołem Gilberta) bądź aktywnością AST lub ALT przekraczającą odpowiednio ponad 3-krotnie lub 5-krotnie górną granicę normy, jeżeli takie zwiększenie aktywności można w sposób uzasadniony przypisać obecności chłoniaka ziarniczego w wątrobie. Należy unikać stosowania w skojarzeniu z chemioterapią u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek lub umiarkowanymi i ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby.
Zalecenia dotyczące dawkowania w przypadku neutropenii oraz w przypadku wystąpienia lub nasilenia obwodowej neuropatii czuciowej albo ruchowej – stopniowanie oparto na CTCAE (wersja 3.0)
Nie ma konieczności modyfikacji dawkowania w przypadku wystąpienia neutropenii 1. lub 2. stopnia podczas monoterapii, jak również obwodowej neuropatii czuciowej lub ruchowej 1. stopnia. W razie wystąpienia neutropenii 3. lub 4. stopnia podczas monoterapii należy wstrzymać podanie dawki do złagodzenia objawów toksyczności do ≤2. stopnia lub do wartości wyjściowej, a następnie leczenie wznowić bez modyfikowania dawkowania (pacjenci, u których wystąpiła limfopenia 3. lub 4. stopnia mogą kontynuować leczenie bez jego przerywania); rozważyć leczenie wspomagające czynnikiem wzrostu (G-CSF lub GM-CSF) w kolejnych cyklach. Podczas leczenia skojarzonego u wszystkich pacjentów, już od pierwszej dawki, zaleca się pierwotną profilaktykę ze wspomaganiem czynnikiem wzrostu (G-CSF); w przypadku wystąpienia neutropenii bez względu na stopień nasilenia, należy kontynuować podawanie dotychczasowej dawki i schematu leczenia. W razie wystąpienia neuropatii obwodowej 2. lub 3. stopnia podczas monoterapii należy wstrzymać podanie dawki do ustąpienia objawów toksyczności do ≤1. stopnia lub do wartości początkowej, a następnie leczenie wznowić w zmniejszonej dawce 1,2 mg/kg mc. (maks. do 120 mg) co 3 tyg.; w przypadku wystąpienia neuropatii obwodowej 4. stopnia, leczenie należy przerwać. Szczegółowe informacje dotyczące modyfikacji dawkowania w przypadku wystąpienia lub nasilenia obwodowej neuropatii podczas leczenia skojarzonego – patrz: zarejestrowane materiały producenta.
Lek powinien być stosowany pod nadzorem onkologa klinicznego z odpowiednim doświadczeniem w stosowaniu leków przeciwnowotworowych.
Lek wywiera umiarkowany wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.
w dni powszednie od 8.00 do 18.00
Cena konsultacji 29 zł
Pulmonolog – czym się zajmuje, jakie choroby leczy?
Gastrolog (gastroenterolog) - czym się zajmuje, jakie choroby leczy?
